Morgunblaðið - 22.10.2018, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. OKTÓBER 2018
✝ Ásta BjörgÓlafsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 21. janúar
1936. Hún lést 9.
október 2018 í
faðmi fjölskyldu
sinnar á Hrafnistu
í Reykjavík.
Foreldrar
hennar voru Ólaf-
ur Ólafsson versl-
unarmaður, f.
23.8. 1916, d. 29.3. 2006, og
Sigrún Eyþórsdóttir, f. 24.8.
1919, d. 6.9. 2014. Ásta
Björg átti sjö systkini, sem
voru þau Ólöf, f. 16.12. 1941,
d. 20.12. 1941, Guðrún, f.
21.7. 1944, Eyþór, f. 29.6.
1946, Ólafur, f. 16.3. 1948,
Dröfn, f. 28.11. 1949, Grím-
ur, f. 16.9. 1952, d. 4.7. 1959,
og Grímur Eggert, f. 20.6.
1960.
Ásta Björg giftist hinn 2.7.
1955 eftirlifandi eiginmanni
sínum, Karli Jóhanni Orms-
syni rafvirkjameistara, f.
15.5. 1931. Foreldrar Karls
Jóhanns voru þau Ormur
Ormsson rafvirkjameistari, f.
4.3. 1891, og Helga Krist-
mundardóttir húsmóðir, f.
19.12. 1897. Börn Ástu
Bjargar og Karls Jóhanns
eru: 1) Sigrún, lyfjafræð-
Ohlsson háskólanemi, f. 22.1.
1991. c) Kristín Eva, leik-
skólakennari, f. 4.7. 1992.
Sambýlismaður hennar er
Hano Palonen, f. 25.3. 1992.
3) Ormur, skrifstofumaður,
f. 29.12. 1975.
Ásta Björg tók gagnfræða-
próf frá Gagnfræðaskóla
Austurbæjar. Hún var nemi í
Húsmæðraskólanum á
Varmalandi veturinn 1953 til
1954. Ásta Björg stundaði
nám og tók próf frá Upp-
eldisskóla Sumargjafar 1956
og starfaði sem fóstra í
Tjarnarborg og síðan Haga-
borg frá september 1956 til
júní 1963. Síðan gegndi hún
starfi forstöðukonu í Brák-
arborg frá september 1963
til júlí 1973 en samtímis því
undirbjó hún og skipulagði
frá grunni starf leikskólans í
Kvistaborg frá 1. ágúst 1972,
en hún var leikskólastjóri
þar til 1. maí 1996. Hún sat í
stjórn Fóstrufélagsins um
tíma og hlaut viðurkenningu
frá Dagvist barna eftir 20
ára samfleytt starf.
Ásta Björg bjó alla tíð í
Reykjavík og kom að uppeldi
margra kynslóða Reykvík-
inga. Hún var listunnandi í
víðustu merkingu þess orðs
og mikil fjölskyldumann-
eskja. Ásta Björg dvaldi síð-
ustu þrjú árin á Hrafnistu í
Reykjavík ásamt eiginmanni
sínum.
Útför hennar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 22.
október 2018, klukkan 13.
ingur, f. 16.11.
1955, gift Magn-
úsi Birni Brynj-
ólfssyni lög-
manni, f. 1.8.
1953. Börn þeirra
eru: a) Karl Jó-
hann, tölvunar-
fræðingur, f.
20.9. 1979, börn
hans með fyrr-
verandi maka,
Margréti Ólafíu
Tómasdóttur, eru Tómas
Björn, f. 27.6. 2008, og Sig-
rún, f. 18.11. 2011. b) Björn
Vignir, tölvunarfræðingur, f.
19.8. 1986. Sambýliskona
hans er María Björg Krist-
jánsdóttir hjúkrunarfræð-
ingur, f. 3.12. 1987. Barn
þeirra er Emilía Björg, f.
29.10. 2015. c) Ásta Björg,
mannauðssérfræðingur, f.
22.11. 1989. Sambýlismaður
hennar er Grétar Brynjólfs-
son fjármálasérfræðingur, f.
3.4. 1988. Barn þeirra er
Helga Mjöll, f. 8.2. 2018. 2)
Eyþór Ólafur, augnlæknir, f.
14.5. 1960, kvæntur Margréti
Árnadóttur kaupmanni, f.
4.10. 1960. Börn þeirra eru:
a) Árni Snær, háskólanemi, f.
28.7. 1984. b) Ragnar Örn,
arkitekt, f. 16.9. 1987. Sam-
býliskona hans er Moa
Við andlát tengdamóður
minnar, Ástu Bjargar Ólafsdótt-
ur, sækja minningarnar á eftir
42 ára kynni. Ásta Björg kom
mér fyrir sjónir sem sjálfstæð,
hispurslaus og frjálslynd kona.
Hún var útivinnandi allan sinn
starfsaldur frá 1956 til 1996 eða í
40 ár samfleytt eða þar til heilsu-
leysi gerði henni ókleift að sinna
starfi sínu sem leikskólastjóri.
Lólý, eins og hún var kölluð af
fjölskyldu sinni, bjó yfir lífs-
reynslu og lífssýn sem aðrir
höfðu lítið eða ekkert af. Hún
upplifði mikla sorg árið 1959, er
hún missti bróður sinn í bílslysi,
þá sjálf nýkomin með fjölskyldu.
Lólý unni bókmenntum og
listum. Hún hafði t.d. lesið Lax-
ness spjaldanna á milli og talaði
oft um Martin Andersen Nexö í
mín eyru. Hún hafði einfaldan en
fágaðan fatasmekk og ég tók
fljótlega eftir að finnsk hönnun
höfðaði mikið til hennar, hvort
sem gilti fatnað eða muni til
heimilisins.
Lólý var hláturmild og hafði
glettinn húmor. Það gat brugðið
fyrir hvössum setningum, sem
stundum þurfti að melta áður en
innihaldið komst til skila.
Lólý unni íslenskri náttúru og
sérstaklega jarðlitum haustsins,
hvort sem það var litrík berg-
flétta á steini eða rauðleitt fall-
andi lauf. Þó var tengdamóðir
mín gegnheilt borgarbarn, fædd
í Reykjavík eins og allt hennar
fólk í móðurlegg mann fram af
manni. Hún var alin upp við
Laugaveginn, gekk í Austur-
bæjarskólann og tók þaðan
gagnfræðapróf. Síðan hafði hún
viðkomu í Húsmæðraskólanum á
Varmalandi og kynntist þar
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Karli Jóhanni Ormssyni raf-
virkjameistara. Hún stundaði
nám í Fóstruskóla Sumargjafar
og dúxaði 1956. Síðan helgaði
hún börnum Reykjavíkur líf sitt
með óeigingjörnum hætti. Fyrir
utan að skipuleggja leikskóla-
starf sá hún um allt mannahald
frá upphafi til 1996, hún inn-
heimti leikskólagjöld fyrir
Sumargjöf og síðar fyrir Reykja-
víkurborg, gekk í öll verk og
hljóp í skarðið þegar starfsmenn
forfölluðust. Þá var ekki til siðs
að loka leikskóladeildum eins og
nú vegna manneklu. Þá voru
leikskólar lengi vel opnir frá 8-
18 hvern dag og á laugardögum
frá 8-13.
Þótt Lólý væri í fullu starfi
hélt hún fjölskyldu sinni fallegt
heimili og kom börnum sínum til
manns af stakri prýði, ástúð og
umhyggju. Hún þótti afar lagin
við börn öll sín starfsár.
Lólý fylgdist alltaf vel með
þjóðmálum og hélt fast við skoð-
anir sínar. Þar réðu þó tillits-
semin og sú lífsskoðun að hver
og einn fengi að hnýta sína hnúta
eftir eigin sannfæringu. Hún
þótti orðvör og gætin í samskipt-
um og notaði stundum orðtakið,
er einhver hafði tekið of mikið
upp í sig, að stundum væri betra
að borða yfir sig en tala yfir sig.
Nú að leiðarlokum þakka ég
fyrir öll árin sem hún gaf mér og
fjölskyldu minni.
Blessuð sé minning hennar.
Magnús Björn Brynjólfsson.
Ég var átta ára. Það var
stormur og snjóbylur úti og eins
metra háir skaflar úti um allan
bæ. Það var ekki hægt að labba á
milli húsa vegna snjóþunga. Við
pabbi vorum einir í kotinu og
vissum eiginlega ekkert hvað við
áttum að gera af okkur.
Pabbi ákvað að við skyldum
fara í dálítinn göngutúr til að
heimsækja ömmu og afa í Foss-
voginum. Hér er kannski rétt að
minnast á það að pabbi minn er
þrjóskur og þegar hann hefur
einu sinni ákveðið að gera eitt-
hvað er það klárað, alveg sama
hvað tautar og raular. Það var
ekki fært á milli í bíl en við
ákváðum að láta það ekki stoppa
okkur í að heimsækja ömmu og
afa í Fossvoginn. Við bjuggum í
Vesturbænum en það tók venju-
lega rúma klukkustund að labba
í Gautlandið til ömmu og afa á
góðviðrisdegi.
Við gengum af stað, í kraft-
göllunum okkar, með sleða og
Lottu, stóra golden retriever-
hundinn okkar, í fararbroddi.
Það var enginn sjáanlegur á ferli
fyrir utan þetta sérstæða
þríeyki. Lotta dró mig á sleða
hluta leiðarinnar á milli þess
sem við óðum skaflana saman.
Ég man hvernig frostið beit mig
í andlitið og kuldinn nísti inn að
beini hvar sem hann komst inn
um glufur á fötunum. Þegar
ferðin var um það bil hálfnuð fór
að snjóa stórum flyksum, hunds-
lappardrífu. Vegalengdin sem
hafði áður tekið okkur rúman
klukkutíma að ganga var orðin
að rúmlega þriggja tíma svaðil-
för. Það voru því örþreyttir
ferðalangar sem bönkuðu á
dyrnar í Gautlandinu seinni part
dags um hávetur.
Amma tók á móti mér. Fyrstu
viðbrögð hennar voru að sjálf-
sögðu undrun, því ekki nokkur
maður var á sveimi úti þennan
dag. En amma hafði alltaf sér-
stakt dálæti á barnabörnunum
sínum og tók því strax hlýlega
utan um mig um leið og hún
skammaði pabba fyrir að draga
mig út í þetta vonskuveður.
Amma var ekki lengi að taka við
sér og lét renna í heitt bað fyrir
mig á meðan hún bjó til heitt
kakó handa okkur pabba. Hún
rétti mér handklæði og sendi
mig inn á baðherbergi til að drífa
mig í sjóðheitt baðið. Þetta var
besta bað sem ég hef nokkurn
tímann farið í. Það er eitthvað al-
veg sérstakt við það að koma
ískaldur, þreyttur og blautur inn
úr kuldanum og fara beint í bað.
Þegar ég var búinn í baði fór ég
inn í eldhús og amma vafði utan
um mig teppi og gaf mér kakó og
ristað brauð með smjöri, osti og
appelsínumarmelaði.
Þessi minning er mér svo
hjartfólgin því hún fangar það
vel hversu gott það var alltaf að
koma til ömmu og afa. Þau voru
alltaf svo glöð að sjá mann og
tóku manni með hlýju og vænt-
umþykju. Ég hugsa alltaf hlý-
lega til ömmu þegar ég fæ mér
ristað brauð með smjöri, osti og
marmelaði, því það var okkar
spes, okkar ömmu. Amma var
umhyggjusöm og góð kona.
Henni þótti vænt um fólkið sitt
og hlúði vel að því, sérstaklega
þegar það þurfti mest á því að
halda.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Björn Vignir (Bjössi).
Þegar hugsað er til baka um
ævi Ástu Bjargar er fóstrustarf-
ið, eða leikskólakennslan, eins
og það heitir nú, órjúfanlegur
hluti af minningunum um hana.
Strax að loknu námi í Fóstru-
skóla Barnavinafélagsins Sum-
argjafar fór hún að vinna við
umönnun barna, tók fljótlega við
mannaforráðum og gegndi þeim
verkum sleitulaust til loka
starfsævinnar. Manni fannst að
börnin sem höfðu verið undir
hennar forsjá hlytu að skipta
hundruðum, og að viðbættum
foreldrum og aðstandendum
hefði hún umgengist þúsundir
Reykvíkinga á barnaheimilum
borgarinnar.
Hún ólst upp á Laugavegin-
um, hitti þar gesti og gangandi
og kynnist síðan þessum ara-
grúa fólks í gegnum starf sitt.
Það var ekki furða þótt hún virt-
ist á endanum kunna einhver
deili á flestum íbúum gömlu
Reykjavíkur.
Ásta Björg var leikskólastjóri
í meira en aldarþriðjung. Hún
var af þeirri kynslóð sem lagði
grundvöllinn að leikskólahefð-
inni sem við þekkjum í dag; ekki
einungis gæslu barna, heldur
þroskandi leik og þjálfun sem
jöfnuðu möguleika þeirra til lífs
og starfa. Og með ljúfmennsku,
réttsýni og festu vísaði hún
fóstrunemum og starfsfólki um
hinn vandrataða veg þeirra sem
gæta barna, dýrmætustu fjár-
sjóða mannfólksins.
Ásta Björg kom fram í starfi
sínu af hæglæti og vinsemd. Oft
dálítið alvarleg. En hún átti fleiri
hliðar. Hún var líka mikill húm-
oristi. Áratugum saman hittust
hún og systkini hennar með
mökum sínum og börnum um
helgar á heimili foreldra þeirra,
Sigrúnar og Ólafs, á Rauðalæk
59. Þar var Ásta Björg í essinu
sínu. Sagnasjóður fjölskyldunn-
ar geymir tilsvör hennar og
lúmskar athugasemdir og grín
um sjálfa sig og aðra. Hún sá
spaugilega hlið ef slíka var að
finna. Hún skoraði úr óvæntum
áttum.
Þótt Ásta Björg miðlaði mörg-
um af umhyggju sinni í erilsömu
starfi átti hún ævinlega í lok
dags yfrið nóg handa fjölskyldu
sinni. Karl, eiginmaður hennar,
börnin þeirra þrjú og stækkandi
hópur afkomenda áttu hug henn-
ar allan. Og ekki lét hún þar við
sitja því hún fylgdist grannt með
ferðum og högum systkina sinna
og alls þeirra fólks. Hún þekkti
sporbaug allra stjarnanna í
Rauðalækjarsólkerfinu. Þegar
Ólafur bróðir hennar var á sjón-
um í gamla daga kannaði hún
hnattstöðu bátsins hjá Tilkynn-
ingarskyldu fiskiskipa á hverj-
um degi. Með bros á vör sagðist
hún vera að sinna Tilfinninga-
skyldunni.
Þannig var ævi hennar öll.
Við kveðjum systur og mág-
konu og óskum Karli og afkom-
endum þeirra Ástu Bjargar
huggunar.
Dröfn Ólafsdóttir og Guð-
mundur Einarsson.
Ásta Björg
Ólafsdóttir
✝ Ulrich Falknergullsmíða-
meistari fæddist í
Reykjavík 21. júlí
1937. Hann lést á
gjörgæslu Borgar-
spítalans 13. októ-
ber 2018.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Jónsdóttir mat-
ráður, f. 8. júní
1906, d. 24.7.
2001, og Friedrich Falkner
leikbrúðusmiður, f. 28.2.
1907, d. 3.9. 1997.
Árið 1960 kvæntist Ulrich
Selmu Ósk Björgvinsdóttur, f.
10.12. 1938, d. 29.1. 2018.
Synir þeirra eru Örn Falk-
ner, f. 28.9. 1960, og Símon
Falkner, f. 8.2. 1980.
Barnabörn Ulrichs og
Selmu sem Örn á með konu
sinni, Guðrúnu Bjarnadóttur,
eru: Friðrik Falkner, f. 1.2.
1996, og Arna Falkner, f.
29.7. 1997, bæði í
HÍ.
Fyrir á Guðrún
soninn Sölva Avo
Péturson næring-
arfræðing, f. 8.3.
1983, sem ólst
upp á heimili
þeirra.
Fyrstu gull-
smíðaverslunina
opnaði Ulrich á
Amtmannsstíg, þá
aðeins tvítugur að aldri. Þær
urðu síðar fleiri og opnaði
hann verslun við Lækjargötu,
Austurstræti, Laugaveg og
síðast um áratugaskeið í
Mjóddinni. Þá tók hann þátt í
nýbyggingum í miðbænum og
um þriggja ára skeið gerði
hann hlé á gullsmíðinni og
gerði út á Arnarborginni, 12
tonna fiskibát.
Útför Ulrichs fer fram frá
Fossvogskapellu í dag, 22.
október 2018.
Elsku Ulrich minn, þið elsku
Selma voruð ánægð með sam-
band okkar Össa en þegar ég
byrjaði að vinna hjá þér í af-
leysingum sástu kennitöluna
mína í fyrsta skipti og gast
ekki leynt vonbrigðunum, hélst
þú fengir engin barnabörn. Við
Örn kynnumst 1994 og ég orðin
36 ára.
Barnabörnin fékkstu engu að
síður, þú kallaðir þau alltaf
gullmolana þína.
Mamma sagði alltaf að þið
Selma væruð einstaklega falleg
hjón, þið voruð ekki bara falleg
heldur líka svo mikilvæg hvort
öðru og okkur öllum.
Elsku Úlli minn, þú misstir
svo mikið þegar hún fór.
Þú ákvaðst að ég kæmi inn í
fyrirtækið, kenndir mér að
kaupa inn og hvað ber að var-
ast, kenndir mér að þekkja eð-
alsteina og taka mál fyrir smíði
einbauga. Þú ert og verður allt-
af einstakur maður í mínum
augum.
Ég kveð þig með miklum
söknuði og líka svo miklu þakk-
læti fyrir þann tíma sem við
vorum samferða á þessari plán-
etu.
Þín tengdadóttir,
Guðrún Bjarnadóttir.
Enn fækkar í litlu fjölskyld-
unni okkar; nú er hann Úlli,
eins og hann var alltaf kallaður,
fallinn frá aðeins tæpum níu
mánuðum eftir að hann missti
sína heittelskuðu eiginkonu
Selmu Ósk Björgvinsdóttur.
Þau Úlli og Selma voru afar
samrýnd hjón enda búin að
vera saman frá því þau voru
mjög ung. Úlli opnaði fyrsta
gullsmíðaverkstæðið og verslun
sína í kjallaranum á Amt-
mannsstíg 2 og heimilið þeirra
var í litlu íbúðinni á bak við.
Þar áttu þau heima þegar son-
urinn Örn fæddist. Verkstæðið
og verslunin átti eftir að flytja
nokkrum sinnum: á hornið á
Lækjargötu og Austurstræti, á
Laugaveginn og svo í Mjóddina
– Gullsmiðurinn í Mjódd, Ul-
rich Falkner – þar sem Úlli
starfaði fram á síðasta dag. Það
sem alltaf hefur einkennt versl-
unarreksturinn var sá mikli og
tryggi vinahópur þeirra Úlla og
Selmu sem alltaf leit reglulega
inn. Varla kom maður við í
versluninni án þess að einhver
væri í heimsókn enda alltaf
gott að koma og heitt á könn-
unni. Ekki má svo gleyma
tryggum hópi viðskiptavina
enda Úlli annálaður hagleiks-
smiður, eins og fjöldi fagurra
gripa ber vitni um. En gott og
vingjarnlegt viðmót hans gagn-
vart öllum viðskiptavinum og
óþrjótandi þjónustulund átti
líka stóran þátt í vinsældum
verslunarinnar. Þessum anda
hafa þau Örn og Guðrún, sonur
og tengdadóttir þeirra, haldið á
lofti en auðvitað kemur enginn
í stað Úlla.
Eitt af því sem Úlli hafði
mjög gaman af var að eiga
flottan bíl og þeir voru margir
glæsilegir sem hann átti í ár-
anna rás. Það var mikil upp-
lifun að fá að fara í bíltúr með
honum í splunkunýrri glæsi-
kerru og er þar gyllti Mustang-
inn eftirminnilegastur.
Heimili þeirra Úlla og Selmu
var einstaklega hlýlegt og fal-
legt en Úlli hafði mikla ánægju
af málverkum íslenskra lista-
manna eins og sjá má á veggj-
um á heimili þeirra á Forna-
stekknum. Þangað var líka
alltaf svo gott að koma. Fastur
liður í fjölskyldunni – og jóla-
haldinu – var að koma í af-
mælisveislu til Selmu 10.
desember en engu okkar hefði
dottið í hug í desember síðast-
liðnum að við værum að koma í
síðasta sinn. Um áramótin síð-
ustu ætluðu þau Selma og Úlli
að fara í heimsókn til systur
Selmu í Kaliforníu, en þar áttu
þau heima um tíma fyrir rúmri
hálfri öld, en þá veiktist Úlli
svo ekkert varð af ferðinni.
Skömmu síðar lést svo Selma
eftir örstutta sjúkrahúslegu og
Úlli sá varla glaðan dag eftir
það. Í hvert sinn sem við hitt-
umst á árinu nefndi hann
hversu sárt hann saknaði henn-
ar. Síðustu mánuðina bjó Símon
sonur þeirra með pabba sínum
á Fornastekknum og reyndi
sitt besta til að gera honum líf-
ið bærilegt. Það gerðu þau líka
Örn, Guðrún og barnabörnin
Friðrik og Arna, sem og vinir
og vandamenn.
Nú kveðjum við öðling-
smanninn Úlla með miklum
söknuði en með þá trú í hjarta
að hann hafi nú fengið að hitta
konuna sína á ný.
Bryndís, Valdimar
og fjölskylda.
Ulrich
Falkner
HINSTA KVEÐJA
Elsku Úlli minn. Nú er
komið að kveðjustund og
langar mig að þakka fyrir
vináttuna sl. 53 ár. Ég vona
að við hittumst aftur. Kon-
an þín, Selma, fór fyrir
stuttu frá þér, þú saknaðir
hennar mikið og ég vona að
þið séuð saman. Söknuður-
inn er mikill. Minningar
geymi ég í hjarta mínu.
Innilegar samúðarkveðj-
ur sendi ég til fjölskyld-
unnar. Guð veri með ykkur.
Kveðja,
Inge Valentínusson.
Ástkær eiginmaður minn, bróðir, fósturfaðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
EGGERT SIGURÐSSON
bókbindari,
Klyfjaseli 10,
lést á heimili sínu laugardaginn 6. október.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Inga Svanþórsdóttir
Eiríkur Sigurðsson
Anna Sigríður Markúsdóttir Trausti Þór Guðmundsson
Inga Karen Traustadóttir Laurent Donceel
Sara Dögg R. Traustadóttir Baldur Freyr Valgeirsson
og langafabörn