Morgunblaðið - Sunnudagur - 09.12.2018, Side 31

kosti í löndum ESB þar sem allt raunverulegt vald er
að þokast ár frá ári og dag frá degi í hendurnar á and-
litslausum búrókrötum. Lars Lökke Rasmussen, for-
sætisráðherra Dana, hefur upp á síðkastið lýst því yfir
að valdasöfnun ESB sé helsta vandamál þess og auð-
vitað aðildarlandanna.
Enginn íslenskur þingmaður sem vitað er um les
lengur yfir lagafrumvörp sem hingað berast frá ESB.
Enda hvers vegna skyldu þeir gera það? Öllum hlýtur
að ofbjóða undirlægjuháttur íslenskra ráðherra í mál-
inu um orkupakkann.
Ísland er því að fá aukið hlutfall af stjórnun hins dag-
lega lífs frá Brussel en gert var ráð fyrir við samþykkt
EES-samninganna. Og enginn hefur verið um það
spurður.
Og það kórónar svo ósvífnina að þessi óþarfa og
óheillavænlega þróun er síðan notuð til að réttlæta
kröfu um inngöngu Íslands í ESB, þar sem fullveldis-
sviptingin sé hvort sem er þegar orðin svo ríkuleg í
höndum íslenskra embættismanna.
Með 10 fingur en kann ekki að telja þá
Einn helsti stjórnmálaspekingur Ríkisútvarpsins og
Dagblaðsins Egill Helgason hefur lengi haft horn í síðu
bréfritara, sem gott telst, og gasprað margt og haft
uppi stóryrði honum til hnjóðs, sem er ekki síðra. Yf-
irleitt hefur verið óþarft að gera athugasemd vegna
þess hver fer með og því með litla vigt. En til gamans
skal birtur kafli úr nýlegu skrifi þessa spekings sem
ekki má á milli sjá hvort sæki meira í „siðareglur“
„RÚV“ eða Dagblaðsins, enda sjálfsagt ekki allur
munur á.
Þegar umræður um sendiherraskipanir tengdist
hneykslunarmáli „Klaustursins við Templarasund“
þótti nauðsynlegt að fara tæp 15 ár aftur í tímann til að
koma höggi á „óvininn.“ Pistillinn fjallaði um sendi-
herrakapalinn ógurlega, sem er sagður hafa verið bí-
ræfinn.
Sendiherra ruglanda hefur orðið
„Annað dæmi um þetta er þegar Davíð Oddsson skip-
aði fjölda skósveina sinna sem sendiherra árið sem
hann var utanríkisráðherra. Þeir voru tíu talsins á
þessu eina ári – annað eins hefur ekki gerst í sögu
utnríkisþjónustunnar. Þar af var hópur manna sem
hafði unnið með Davíð í forsætisráðuneytin, Albert
Jónsson, Ólafur Davíðsson og Kristján Andri Sveins-
son. Svo voru gamlir bandamenn úr pólitíkinni eins
og Júlíus Hafstein og Markús Örn Antonsson. Í utan-
ríkisþjónustunni var ekki nokkur þörf á öllum þess-
um sendiherrum. Þetta voru dúsur – umbun fyrir
fylgispekt.“
Stendur eins og slúður á bók
Það er annars merkilegt að virðulegir miðlar eins og
Dagblaðið og „RÚV“ láti eins og þarna fari marktæk-
ur álitsgjafi. Þarna talar Egill „sérfræðingur“ þess-
ara miðla svo smekklega um að á einu ári hafi Davíð
Oddsson skipað 10 „skósveina sína“ í embætti sendi-
herra en „ekki hafi nokkur þörf verið á öllum þessum
sendiherrum“. Kristján Andri sem þarna er nefndur
til sögu er að vísu ekki Sveinsson heldur Stefánsson.
Hann hafði verið í forsætisráðuneytinu við störf í háa
herrans tíð áður en Davíð Oddsson bar þar inn. Hann
átti honum ekkert að þakka. Hann hafði raunar byrj-
að þar sem sendill í tíð afa síns Kristjáns Eldjárns.
Síðar var hann einn af burðarásum forsætisráðuneyt-
isins enda einn af öflugustu mönnum þess. Hann
fluttist yfir í utanríkisráðuneytið samkvæmt reglum
um færslur á milli ráðuneyta án sérstakrar skipunar.
Þegar sóst var eftir því að hann færi til Eftirlitsstofn-
unar ESA þótti rétt að hann bæri titil sendiherra. En
þar með bættist hann ekki í hóp sendiherra ráðuneyt-
isins því að hann var að formi til skráður út úr ráðu-
neytinu á þessum tíma, reglum samkvæmt. Kristján
Andri Stefánsson varð síðar sendiherra í París 10 ár-
um eftir að Davíð Oddsson fór úr ráðuneytinu. Albert
Jónsson, einn færasti sérfræðingur Íslands í erlendum
málefnum, var skipaður sendiherra af Geir H. Haarde
utanríkisráðherra. Ólafur Davíðsson var skipaður
sendiherra í Þýskalandi í ráðherratíð Halldórs Ás-
grímssonar í utanríkisráðuneytinu, en Ólafur hafði
starfað sem ráðuneytisstjóri í forsætisráðuneytinu í
nær hálfan annan áratug og naut mikils álits að verð-
leikum, með afburðaþekkingu á íslenskum málum og
náin tengsl við Þýskaland. Júlíus Hafstein hafði sendi-
herratitil en óskaði aldrei eftir því að fara utan „á
póst“. Hann stóð sig með prýði í ráðuneytinu. Óljóst er
með vísun í hvaða hluta af sínu yfirgripsmikla þekking-
arleysi Egill Helgason kemur sér upp 10 sendiherra-
skipunum. En hugsanlegt er að hann reyni í blekking-
arleik sínum að telja þá með Svein Björnsson og Helga
Gíslason sem fengu sendiherraskipun skömmu áður en
þeir hættu í ráðuneytinu eftir löng og farsæl störf og
var það gert í samræmi við gömul fyrirheit þar. Hvern-
ig Egill þessi fær það til að ganga upp að þar hafi verið
um sérstaka „skósveina“ að ræða þótt annar embætt-
ismaðurinn heiti vissulega Sveinn er í meira lagi und-
arlegt. Enn undarlegra er að halda því fram að „óþörf-
um“ sendiherrum hafi fjölgað við þessa heiðursskipun
þeirra við starfslok, sem enginn ágreiningur var um að
þeir höfðu unnið til.
Það hlýtur að vera dapurlegt fyrir „virðulegt“ Dag-
blaðið að sitja uppi með ómerking sem aftur og aftur er
staðinn að ómerkilegum dylgjum og fráleitum fullyrð-
ingum í bland, en það má vel vera að það sé bara gott á
„RÚV“.
Alla vega sér þar ekki á svörtu.
Morgunblaðið/Eggert
9.12. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31