Eiðakveðja - 01.09.1928, Síða 53

-49-
háum stigum en semdi sig Þó að háttum alÞýðunnar
og lifði við Þrö.ngan kost0 En gáfaður væri hann
og orðheppinn. Hann hefði fundið að Þvi við prest-
inn, að haain teemi ekki nóg heim til safnaðarfólks
síns og liti niður á Það eins og eihhvér páfi„ Því
væri ekki mikilla áhrifa að vænta af itéðum. hans.
Það i'æri munur eða annar prestur, sem Þætiist ekkj.
ofgóður til að ferðast milli sóknarbar'na sinna og
sauma Þeim stóra skinnfeldi, en í kifkjunni prje-
dikaði hann svo, að Þau heeði skylfu og 'gr j etú. Þe t ija
hafði prestinum Þótt svo kátlegt, að hann fór að
hlægja. En Eristófer spurði harin, hvort hann kann-
aöist ekki við tjaldgjörðarmaritn, sem hefði heitið
Páll, og annan honum enn meiri, sem hefði verið
trjesmiðui-. Og hláturinn var á erxda. Alt Þetta,seir
Andrés heyrði um Kristófer, hafði mikii áhrif' á
hann, og hann spurði föður sinn loks' að' Þvi, hvort
hann mætti ekki fara í skólann til hans. Paðir
hans neitaði, sagði að hann kynni tæði að skrifa
og reikna' sem honum nægoi, svo að Þetta væri ekki
anna.ð en óÞarfa eyðsla. En Anflrés var ékki að baki
dottinn. Þá var talsverður Ameríkuiiugur xxxx í
mö'nnum, og hann ljet talið herast að' Þ'vi, að fje
lagi sinn hefði boðið sjer lán fyrir faf'inu. vest-
rrr, og líklega væri rjettast áð Þiggja Þáð.Þá ljet
faóir hans undan: "’Kanski að Þú farir i skólann i
haust."
Andlegt lif i Gautsdal var Þá heldur 'aumt og
bókakostur harla litill. En ungu piltarnir skemtu
sjer eftir föngum og drukku sig dridckna. við og viðj.
Þótti Þeim engin vanvirða að Þvi, ef ek'ki fylgdu
dryldcjulæti og óspektir. Þeir höfðu ekki enn furid
ið neitt betra. Nú leið að skólasetningu_ og Andrés
ók fagnandi við 3. mann að Seli. Voru Þexr allir
ungir Gautsdælir og Þrcáðu skólann, eh vi'ssu óglögt
hvað við mundi taka. Tvisvar sinnum áður hafði
Andrés orðið snortinn af alvöru lifsihs,' i fyrra
skiftið við lát bróður sins en hið siðara, er hann
las Sigrúnu frá Sunnuhvoli. Þá Þótti honum sem öll