Eiðakveðja - 01.09.1928, Qupperneq 54

-50-
nátturan yrði ný og skínandi 'björt og hann æei him-
ininn opinn. Ve-turinn leið eins og langur fagxor
sólskinsdagur. Stundum ljeku nemendur leiki,gamla
frú Bruun bjó Þá og, æfði og allir höfðu bestu skemjt
un af. Skólinn og samlífið höfðu Þau áhrif á Þá,að
Þeir -urðu frjálsir og glaðir. 0g Andrés leit björt
um augum á framtíð sína og sjálfan sig.
Um vorið fór Andrés aftixr heim, en Þegar leið á
s-umarið, tók að sækja Þunglyndi á hann.Hann hafði
verið fremur lundstiröur áöur, en nú keyrði um
Þverbak. Einhvern daginn sögðu foreldrar hans hon-
um, að hann gpeti farið, Því að hann væri óhafandi
heima. Hann lá andvaka nóttina eftir, Því að hann
fann, að Þetta var satt. 0g hvað yrði um framtiö-
ina björtu? pá mintist hann Kristófers Bruuns. Þett^.
hafði hann sagt, og Þetta, og Þetta. Einu sinni
hafði hann talað um 4. boðorðið og sagt, að Það
væri æðsta boðorðið fyrir æskumennina.Að sama skapjl
sem Þeir hlýðnuðust Því myndi lif Þeirra blessast.
0g margt og margt fleira, sem Andrés hafði iátið
eins og vind um eyrun Þjóta, steig nú aftur upp úr
djúpi meðvitundarlífsins. Hann sá Grikki í anda,
eins og Kristófer hafði lýst, frjálsa, fagra og
glaða. Hann sá G-yðinga fuxla alvöru óg eldmóði,og
Grikkir urðu eins og böm að leikum hjá Þeim. Guð
var ekki eins og gamall afi, sem átti að stjana
undir okkur, nei, við áttum honum að Þjóna. Hann
skildi Það, að ef hann vildi bjarga lífi sinu, Þá
yrði hann'að berjast undir merkjum Guðs alla sefi,
berjast Þvx stríði, er hann hafði óað við hingáð
til. Hann ýrði að stilla sig, vera vingjarnlegur,
Þó skapið væri úfið. Þaðvar erfitt, en Það yrði
að vera svo. Hugsanir hóns snerust meir og meir um
Kristófer Brunn, hann væri einn af stríðsmönnum
Guðs. En hvað hann Þráði að hitta hann aftur. 0g
hann fjekk aftur að fara í skólann næsta haust.
Hið fyrsta, sem hann gjörði, Þegar hann kom Þank-
að, var Þaó að biðja um að mega tala við Kristófer,
Hann sagði, að sjer fyndist líf sitt alt á reiki,