Morgunblaðið - 18.01.2019, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2019
✝ Laufey Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. mars 1920. Hún
lést á Sólvöllum á
Eyrarbakka 5. jan-
úar.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Eiríksdóttir, f. 1.
október 1886, og
Guðmundur
Magnússon, f. 11.
maí 1887.
Laufey kom með móður sinni
að Egilsstöðum I á öðru ári til
hjónanna Helgu Hannesdóttur
og Einars Einarssonar og ólst
þar upp með fjórum uppeldis-
systkinum, sem öll eru látin.
Hálfsystkini Laufeyjar voru
fimmtán, og eru eftirlifandi
Helga, f. 1917, Ingibjörg, f.
1925, og Hrefna, f. 1927. Eigin-
maður Laufeyjar var Hermund-
ur Þorsteinsson, f. 8. október
1913, d. 31. desember 1999.
Börn þeirra eru Helga Elín, f.
22.10. 1944, maki
Halldór Sigurþórs-
son, f. 6.10. 1942,
þau eiga tvo syni,
fimm barnabörn og
eitt langömmu-
barn. Sigurbjörg, f.
6.6. 1947, maki
Árni Guðmunds-
son, f. 10.10. 1946,
þau eiga tvö börn
og fimm barna-
börn. Guðsteinn
Frosti, f. 25.8. 1953, maki Krist-
ín Tómasdóttir, f. 29.11. 1954,
þau eiga fjögur börn og átta
barnabörn. Einar, f. 23.11.
1955, maki Elín Bjarnveig
Sveinsdóttir, f. 3.1. 1960, þau
eiga fimm börn og sjö barna-
börn.
Laufey og Hermundur gengu
í hjónaband 10. júlí 1943 og
bjuggu allan sinn búskap í Eg-
ilsstaðakoti.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 18. janúar
2019, klukkan 13.
Amma Laufey er ógleymanleg
kona og eigum við öll góðar
minningar um hana. Við barna-
börnin virðum þá ósk ömmu að
skrifa ekki um hana minningar-
greinar, en þökkum henni sam-
fylgdina alla okkar tíð.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson)
Gott er að eiga góðs að
minnast. Guð geymi þig.
Herleifur, Bergþór, Sig-
ríður, Guðmundur, Margrét
Harpa, Hermundur, Bjarn-
fríður Laufey, Tómas Karl,
Guðbjörg Hulda, Þorsteinn
Logi, Halla, Laufey, Sveinn
Orri og fjölskyldur.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast elskulegrar frænku
minnar Laufeyjar Guðmunds-
dóttur, húsmóður í Egilsstaða-
koti.
Laufey var alla tíð í fyrsta
sæti á frænkulistanum hjá mér
og minni fjölskyldu.
Laufey frænka var bóngóð,
hlý og heilsteypt manneskja.
Frábær heim að sækja, vildir öll-
um vel.
Minningar mínar eru ótal
margar alveg frá barnæsku, en
móðir mín og hún voru miklar
vinkonur.
Sumarferðir Ingibjargar og
mömmu í Egilsstaðakot liðu
seint úr minni er þær skemmtu
sér vel.
Þá var Sigga ömmusystir,
móðir Laufeyjar, boðin og búin
að veita aðstoð ef þörf var á og
nefni ég þar árið sem Magnús afi
dó þá var Sigga komin og studdi
okkur í gegnum það tímabil.
Sigga hafði komið með Lauf-
eyju nýfædda í Melshús til
ömmu Jónu og afa og dvalið þar
um skeið.
Svo liðu árin og Laufey brá
búi og fluttist að Sólbakka.
Hún hringdi til mín strax og
hún hafi komið sér fyrir á Eyr-
arbakka til að segja mér frá
nafninu á herberginu sínu á Sól-
bakka en það bar nafnið Mels-
hús. Í Melshúsum byrjaði ég og í
Melshúsum mun ég enda sagði
hún. Hún var sátt við það.
Ekki er hægt að minnast
Laufeyjar án þess að nefna
Munda, sem var einstakur mað-
ur, yndislegur.
Alltaf var gaman að koma til
þeirra og fá frábærar móttökur
en bæði voru mjög gestrisin.
Þakka fyrir ómetanlegan
stuðning þeirra er móðir mín
lést. Þakka fyrir allt annað er
okkur var rétt.
Elsku Laufey, þakka fyrir
tryggð þína við mig alla tíð.
Þakka allt kvöldspjallið í síma.
Ég mun sakna þín.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Samúðarkveðjur til fjölskyldu
Laufeyjar frá mér og minni fjöl-
skyldu.
Guðríður Guðbjartsdóttir.
Það var ekki fyrr en 1991 sem
ég kynntist henni Laufeyju
föðursystur minni almennilega.
Laufey og Hermundur komu
stundum í heimsókn að Blesa-
stöðum og ég fékk að njóta
þeirra heimsókna og nærveru
eftir að ég flutti austur til að að-
stoða mömmu með Dvalarheim-
ilið.
Það gustaði af Laufeyju, hún
hafði sterkar skoðanir og var
frekar hávær en Hermundur var
afskaplega rólegur en kíminn,
mér fannst þau flott hjón. Her-
mundur lést árið 1999 og var það
Laufeyju mikill missir. En Lauf-
ey var kjarnakona, vinskapur og
heimsóknir héldu áfram, hún
hafði alltaf einhver ráð með að fá
vini og vandamenn til að keyra
sig þangað sem hún vildi kom-
ast. Einhvern veginn æxlaðist
það svo að mamma og Laufey
ákváðu að hún kæmi og aðstoð-
aði við sláturgerð á Dvalarheim-
ilinu á Blesastöðum og það var
góð ákvörðun. Mamma lést 2007
en það breytti því ekki að Lauf-
ey hélt áfram að koma, hún
hringdi gjarnan og spurði hvort
ætti ekki að taka slátur því við
hefðum gert það um þetta leyti í
fyrra.
Eins leiðinleg og sláturgerð
getur verið þá varð það nú eigin-
lega hátíðisdagur hjá okkur á
Blesastöðum því Laufey lýsti
daginn svo sannarlega upp með
léttleika og gleði, fór með vísur
og spjallaði. Hún var ekki búin
að vera lengi í húsi þegar hún
setti rúsínukassa á borðið og
svuntuna á sig. Ef henni fannst
við dvelja of lengi við kaffiboll-
ann leit hún á okkur og sagði:
„Hverslags er þetta, á bara ekk-
ert að gera hér í dag?“ Hún var
ekkert að pakka hlutunum inn.
Það segir kannski hversu góðir
tímar þetta voru að haustið 2017
ákváðum við nokkrar sem höfð-
um unnið saman að hittast og
eiga dagstund með Laufeyju.
Við vorum ekki alveg tilbúnar að
sleppa samverudegi með henni
þó að formlegri sláturgerð væri
hætt.
Þó að ég hafi ekki kynnst
Laufeyju fyrr en síðari ár fannst
mér ég kynnast henni vel. Við
töluðum oft saman í síma og átt-
um gott spjall, sérstaklega eftir
að hún kom á Sólvelli. Hún hafði
svo mikinn áhuga á því sem var
að gerast, spurði frétta og lét sig
hlutina varða af væntumþykju.
Hún var þakklát og stolt af fjöl-
skyldunni sinni, fylgdist vel með
hverjum og einum.
Í ágúst sl. kom hún í hlað á
Blesastöðum með Guðmundi
dóttursyni sínum, en þau voru að
koma úr brúðkaupi Höllu sonar-
dóttur hennar í Skálholtskirkju.
Hún var uppábúin í upphlut eins
og drottning og sagðist bara
hafa ákveðið að drífa sig þó að
heilsan væri kannski ekki sem
best. Þannig var hún Laufey,
hún kunni að njóta og vildi verja
tíma sínum með fjölskyldu og
vinum.
Nú er komið að leiðarlokum.
Við Kristján sendum fjölskyldu
Laufeyjar innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu
hennar.
Hildur Hermannsdóttir.
Ég kynntist Laufeyju þegar
ég var tíu ára sumarið 1987 en
fékk þá að vera eina viku í sveit í
Egilsstaðakot. Upp frá því var
ég í mörg sumur í röð, „til að fá
á mig fjósalykt“, eins og Laufey
orðaði það alltaf. Þetta voru yfir-
leitt um ein eða tvær vikur í
senn en nokkur sumur lengri
tími. Þó að við værum ekki skyld
voru Laufey og Mundi á margan
hátt mér eins og auka-amma og
-afi, slík var alúðin. Heimili
þeirra einkenndist af gestrisni,
hlýju og væntumþykju og birtist
það meðal annars í því að margir
af þeim sem hjá þeim höfðu
dvalið í gegnum tíðina héldu
tryggð við þau hjónin og komu
reglulega í heimsókn. Það gat
því verið margt um manninn á
heimilinu og flesta daga á sumr-
in var gestagangur enda fjöl-
skyldan líka stór og náin. Þar
kynntist ég líka fjölskyldu Lauf-
eyjar og Munda. Tryggðin og
skylduræknin var jafnframt
gagnkvæm. Þannig lagði Laufey
sig fram við að halda sambandi
við þá sem hún þekkti, ekki síst
á afmælisdögum sem hún var
minnug á. Þá var einnig til taks
gömul afmælisdagabók sem
margir höfðu skrifað í og auðvit-
að lítil bók með öllum símanúm-
erunum.
Laufey var íslensk sveitakona
sem hafði upplifað miklar breyt-
ingar á búskaparháttum og sam-
félagsgerð. Mér þótti merkilegt
að þekkja þessa konu sem hafði
upplifað horfna tíma fyrri hluta
tuttugustu aldar þar sem enn
eimdi eftir af fornum lifnaðar-
háttum fyrri alda. Þannig var
gaman að ræða við Laufeyju um
það hvernig hitt eða þetta gekk
fyrir sig í gamla daga. Ég man
að hún sagði mér til dæmis frá
því hvernig brúðkaup þeirra
Munda fór fram. Þá riðu Laufey
og Mundi á hestum til kirkju og
þau voru gefin saman af prest-
inum án þess að nokkrir gestir
væru til staðar – sem þótti ekk-
ert óvanalegt. Þar á eftir var ný-
giftu hjónunum boðið í kaffi á
prestssetrinu. Laufey minntist
þess að prestsfrúin hefði sagt
oftar en einu sinni: „Má bjóða
frúnni kaffi?“ – en Laufey áttaði
sig ekki strax á því að það væri
verið að tala við sig þar sem hún
var ávörpuð í fyrsta skipti sem
frú.
Nú fækkar þeim óðum sem
muna þessa tíma og Laufey var
sú síðasta af þessari kynslóð sem
ég þekki.
Ég myndi lýsa Laufeyju sem
jákvæðri, góðlyndri, góðhjart-
aðri og umhyggjusamri. Henni
var sérstaklega umhugað um þá
sem áttu erfitt af einhverjum
ástæðum. Þegar ellin færðist yf-
ir flutti Laufey á elliheimili á
Eyrarbakka en aldrei bar á nei-
kvæðni og andinn var jafnan
hinn sami. Þá minntumst við
ósjaldan fyrri tíma í Egilsstaða-
koti og gátum enn hlegið að
gömlum bröndurum. Samt töl-
uðum við mest um það hvað væri
að frétta. Laufey var nefnilega
með fullt minni og rænu allt
fram á hina síðustu daga. Mér er
minnisstætt úr samtölum okkar
fallegt íslenskt orðfæri með
skýrum sunnlenskum hv-fram-
burði og glaðlegum tón í rödd-
inni.
Úr Egilsstaðakoti og af kynn-
um mínum af Laufeyju á ég
margar dýrmætar minningar
sem ég er þakklátur fyrir.
Pétur Snæbjörnsson.
Það er með mikilli hlýju og
virðingu sem ég vil með nokkr-
um orðum minnast Laufeyjar
Guðmundsdóttur frá Egilsstaða-
koti. Fyrstu kynni mín af Lauf-
eyju voru þegar ég var 11 ára.
Vorið 1948 kom ég til sumar-
dvalar í Egilsstaðakot til að
passa Sigurbjörgu á fyrsta ári
og hjálpa til við uppvask og
fleira er tilheyrði eldhúsverkun-
um. Þá tók á móti mér lágvaxin
kona með útbreiddan faðminn og
hlýja brosið sitt og bauð mig vel-
komna. Það var auðvelt að láta
sér líða vel hjá Laufeyju. Hvort
sem það snerti mat, svefn, sár á
höndum eða eitthvað annað þá
var því sinnt af einstakri um-
hyggju og hlýju. Þetta átti ekki
bara við gagnvart mér og það
fann ég best þegar ég sagði þeim
nokkrum árum síðar að ég ætti
von á barni og eignaðist dóttur
sem fékk nafnið Laufey. Þú
varst mjög stolt af henni og því
að hafa eignast nöfnu. Nöfnu
þinni hefur lánast vel nafnið þitt.
Alltaf voru Laufey og Mundi
til staðar fyrir mig, sýndu mér
ást og umhyggju líkt og ég væri
þeirra eigið barn. Ég fann strax
að mér leið virkilega vel hjá
þeim í kotinu og urðum við mjög
góðir vinir og sú vinátta varði
alla tíð síðan.
Það er erfitt að fjalla um ævi-
feril Laufeyjar án þess að minn-
ast á hann Munda, Hermund
Þorsteinsson, eiginmann hennar.
Þau voru mjög samheldin hjón
og gerðu svo margt skemmtilegt
saman, voru bæði traust og
skemmtileg. Það var mikil gæfa
að kynnast þeim hjónum.
Samband okkar Laufeyjar var
náið og einlægt, þótt við hitt-
umst ekki oft töluðum við þess
oftar saman í síma. Vináttan
dýpkaði bara með árunum og
heimsóttum við Hlöðver þau
hjón oft og þau okkur norður í
land. Þau voru höfðingjar heim
að sækja og minnist ég með
hlýju allra þeirra stunda sem við
höfum átt saman og allra
skemmtilegu ferðalaganna sem
við fórum í um landið okkar. Það
eru vissulega forréttindi að eiga
slíkar minningar. Án þeirra hefði
lífið og tilveran verið fátæklegri.
Laufey ólst ekki upp með
silfurskeið í munni en hún taldi
sig vera heppna og ríka konu,
hún hafði verið alin upp af góðu
fólki, eignast góðan eiginmann,
góð börn og afkomendur og átt
góð systkini. Í því væri auðurinn
fólginn að hennar mati og þá var
hún þakklát fyrir natni og um-
hyggju starfsfólksins á Sól-
völlum á Eyrarbakka og það er
ég einnig, þar leið henni greini-
lega vel. Þau orð sem mér finnst
lýsa henni Laufeyju minni best
eru skörungur, klettur, úrræða-
góð, réttsýn, ósérhlífin, óeigin-
gjörn, ekki íþyngjandi, sam-
viskusöm, hjálpsöm, skapmikil,
skemmtileg og einstakur gleði-
gjafi. Ég mun sakna þín mikið.
Takk fyrir allt sem þú hefur
kennt mér, það hefur verið gott
veganesti í gegnum lífið.
Ljúf er hvíld að loknum degi
langur vegur genginn er,
inn í landið ljóss og friðar
lífsins englar fylgja þér.
(G.H.)
Ég vil votta Helgu, Sigur-
björgu, Guðsteini, Einari,
tengdabörnum og barnabörnum
innilegustu samúð mína.
Erla Guðvarðardóttir.
Laufey
Guðmundsdóttir Ástkær bróðir, mágur og frændi,
SVANUR ARNAR JÓHANNSSON
skipstjóri,
Kleppsveg 128,
lést sunnudaginn 13. janúar á Skjóli.
Útförin fer fram frá Áskirkju miðvikudaginn
23. janúar klukkan 13. Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hans er bent á Umhyggju - félag langveikra barna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þorsteinn Jóhannsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS BJARNASON,
Klapparholti 12, Hafnarfirði,
lést miðvikudaginn 9. janúar á
hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 22. janúar
klukkan 13.
Ólöf Haraldsdóttir
Júlía Magnúsdóttir Ingibergur Gunnar Jónsson
Sæunn Magnúsdóttir Haraldur Sigurðsson
Bjarni Magnússon Ólína Helgadóttir
Sigurborg Skjaldberg Baldur Snæhólm Einarsson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg dóttir mín, fósturdóttir, systir
og mágkona,
AÐALHEIÐUR HALLDÓRA
ARNÞÓRSDÓTTIR,
Heiða,
Kjalarsíðu 1b, Akureyri,
áður Kambagerði 3,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri sunnudaginn 13. janúar.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn
22. janúar kl. 13.30. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Hollvinasamtök Sjúkrahússins á Akureyri.
Ásdís Sigurpálsdóttir Árni Þorsteinsson
Ómar Þ. Árnason Helga Sigríður Valdimarsdóttir
María S. Árnadóttir Örvar Davíð Þorvaldsson
Ástkær faðir minn,
JÓNAS BENEDIKT BJARNASON,
Húnabraut 14,
Blönduósi,
lést á heimili sínu fimmtudaginn
20. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Friðgeir Jónasson
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
AUÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Kópavogstúni 12,
lést á Landspítalanum 15. janúar.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
fimmtudaginn 24. janúar klukkan 13.
Hilmar Viggósson
Viggó Einar Hilmarsson Elín Jóhannesdóttir
Hilmar Óli Viggósson
Sigrún Anna Viggósdóttir
Valur Ari Viggósson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar