Morgunblaðið - 18.01.2019, Side 27

fegurð himins sést í fjölmörgum
myndum ásamt ljóðum þínum
sem margir hafa fengið að njóta.
Ég heyrði þig ekki tala illa um
nokkurn mann, þú varst kurteis
og fólk naut sannmælis. Veikindi
þín voru erfið en þú kveinkaðir
þér ekki, tókst örlögum þínum af
yfirvegun og ró uns yfir lauk.
Jóni og fjölskyldu votta ég
mína dýpstu samúð.
Takk fyrir allt, elsku Didda.
Valur Þ. Norðdahl
og fjölskylda.
Mig langar að minnast Diddu í
nokkrum orðum.
Hugurinn fer víða er horft er
til baka. Didda var sú vinkona
mömmu sem hefur verið einn
tryggasti og hjartahlýjasti fjöl-
skylduvinur okkar og hefur hún
tilheyrt fjölskyldu minni frá því
ég fór að muna eftir mér og vel
áður.
Didda og Nonni voru ómiss-
andi í öll afmælisboð, jólaboð,
þorrablót ásamt óteljandi kaffi-
boðum. Flestar stundir ein-
kenndust af hlátri og gleði ásamt
mikilli hlýju.
Didda var mjög framsækin og
tileinkaði sér notkun tölvu með
miklum eldmóði. En á síðustu ár-
um kom hún upp vefsíðunni bar-
dus.is með ljóðum og ljóðabókum
sem vert er að minnast.
Læt ég eitt fylgja eitt af ljóð-
um hennar, Gangur lífsins, að
lokum:
Æ hvað fölna blómin fljótt,
blöðin fella og höfði drúpa.
Fagurt rósarblómið rjótt,
minningarnar um það hjúpa.
(I.E.D)
Tilveran verður tómlegri án
hennar.
Votta ég Nonna og sonum
Diddu mína dýpstu samúð.
Takk fyrir allt,
Yngvi Tómasson.
Elskuleg vinkona hefur kvatt.
Mikið er erfitt að setjast niður og
skrifa minningargrein um elsku
Búggu okkar eins og við köll-
uðum hana alltaf.
Við vissum að það kæmi að
þessum degi en lifðum í voninni
um að hún fengi að vera lengur
hjá okkur. Hún átti stórafmæli á
gamlársdag sl., það var falleg
mynd sem við sáum af henni með
sonum sínum fagna deginum
með 75 rauðum rósum sem þeir
færðu henni.
Við vorum búnar að vera vin-
konur frá því á táningsárum og
brölluðum margt og mikið sam-
an, dönsuðum í Gúttó – fórum í
útilegurnar með stúkunni okkar
og alltaf var jafn gaman að rifja
upp þessa gömlu skemmtilegu
daga.
Búgga var alltaf elskuleg og
trygg, hún átti fallegt heimili og
yndislega fjölskyldu. Mikið hvað
allt er orðið breytt, Áslaug ein úr
okkar hópi hefur kvatt okkur
líka. Þeirra verður sárt saknað
en við yljum okkur við góðar og
skemmtilegar minningar sem við
áttum saman.
Við sendum Jóni eiginmanni
hennar og sonum og ástvinum
innilegar samúðarkveðjur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning elsku
Búggu Þínar æskuvinkonur,
Helga Stígs, Elísabet,
Marta og Helga.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JANÚAR 2019
✝ Stefán Jónssonfæddist á
Akureyri 10.
september 1944.
Hann lést á Akur-
eyri 6. janúar
2019.
Foreldrar hans
voru Jón Arason
Jónsson málara-
meistari, f. 3. júní
1913, d. 26. febr-
úar 1974, og Hjör-
dís Stefánsdóttir húsmóðir, f.
18. desember 1918, d. 12. apríl
2004.
Bræður Stefáns eru Eiríkur,
f. 5. október 1945, verkfræð-
ingur, kvæntur Sigríði Jó-
hannesdóttur, kennara og
tannsmíðameistara, og Teitur,
f. 8. mars 1947, dósent við
Tannlæknadeild Háskóla Ís-
lands, kvæntur Valgerði
Magnúsdóttur sálfræðingi.
Hálfsystir Stefáns samfeðra er
starfaði við þá iðn alla tíð,
lengst af sem framkvæmda-
stjóri eigin fyrirtækis, sem fjöl-
skyldan hefur tekið við rekstri
á.
Stefán sinnti félagsstörfum í
stjórnmálum frá 1960 og
gegndi þar ýmsum trúnaðar-
störfum. Hann sat í starfs-
greinaráði bygginga- og mann-
virkjagreina, stjórnum og
nefndum fyrir byggingasvið Ið-
unnar og í fagnefnd málara.
Hann sat m.a. í bygginganefnd
og skólanefnd Verkmennta-
skólans, nefnd vegna bygg-
ingar íbúða fyrir aldraða við
Víðilund, bygginga- og skipu-
lagsnefnd sem og í umhverfis-
ráði. Þá var hann virkur í
félagsstarfi innan Samtaka iðn-
aðarins, sat í ráðgjafaráði sam-
takanna og var formaður
Meistarafélags byggingamanna
á Norðurlandi. Einnig var
hann félagi í Rótarýklúbbi
Akureyrar frá árinu 1986.
Útför Stefáns fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 18.
janúar 2019, klukkan 13.30.
Svala Jónsdóttir
Mambert, f. 4.
nóvember 1939, bú-
sett í Suður-
Karólínu í Banda-
ríkjunum.
Stefán giftist 14.
október 1967 Heið-
rúnu Björgvins-
dóttur rekstrar-
stjóra, f. 10. ágúst
1947, en við sömu
athöfn giftust
bræður hans báðir einnig.
Börn Stefáns og Heiðrúnar
eru 1) Hjördís, málarameistari
og kennari, f. 4. mars 1970,
maki Heiðar Konráðsson, mál-
ari og húsasmíðameistari, f. 27.
nóvember 1967. Dætur þeirra
eru Heiðrún Valdís, háskóla-
nemi, f. 7. ágúst 1997, og Hildur
Védís, nemi, f. 4. ágúst 2003. 2)
Jón Ari, viðskiptafræðingur, f.
19. apríl 1975.
Stefán var málarameistari og
Ef lýsa ætti afa Stebba í
þremur orðum eru fyrstu orðin
sem koma upp í hugann góður,
traustur og metnaðarfullur. Við
systur vorum svo heppnar að
búa í næsta nágrenni við afa og
ömmu, fyrst heima hjá þeim
þegar Hildur fæddist og síðan
um 300 skrefum frá þeim sam-
kvæmt vísindalegum mælingum.
Það voru því ófáar heimsókn-
irnar sem við fórum til afa og
ömmu í Bakkahlíðina, þá sér-
staklega í hafragraut með súru
slátri og bláberjum. Afi kenndi
okkur líka aðra mikilvæga
matarsiði, Heiðrúnu eins árs að
borða piparmyntusúkkulaði og á
einhvern undraverðan hátt fékk
hann fjögurra ára gamla Hildi
til að smakka svið, sem henni
þóttu ágæt.
Mikilvægasta framlag hans til
matarmenningar fjölskyldunnar
er þó sennilega afakexið, sem
reyndar er frá LU en fékk nafn-
ið því afi átti það alltaf til og
Hildur hélt lengi að það héti
einfaldlega afakex.
Við systur höfum báðar unnið
við málningarvinnu nokkur sum-
ur hjá afa enda var það honum
mikið kappsmál að sem flestir í
ættinni hæfu starfsferil sinn hjá
honum. Í raun var ekki rætt
hvort heldur hvenær við mynd-
um byrja að vinna hjá honum.
Afi var alltaf helsti stuðnings-
maður okkar hvort sem var í
námi, íþróttum eða í lífinu og
var duglegur að minna á að ef
okkur vantaði eitthvað ættum
við að láta hann vita. Þannig var
afi Stebbi, hann vildi og sá alltaf
til þess að sitt fólk hefði það
sem best.
Við munum sakna þín mikið,
afi, en minnast þín með þakk-
læti fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman.
Heiðrún Valdís
og Hildur Védís.
Stefán var elstur okkar
bræðranna, en aldursbilið var
aðeins tvö og hálft ár og því vor-
um við Stebbi, Eiki og Teitur að
mörgu leyti eins og þríburar.
Við vorum skírðir allir í einu
þegar pabbi hafði hitt kunningja
sinn séra Lárus á Miklabæ á
förnum vegi og nefnt að hann
ætti þrjá óskírða stráka heima.
Þannig gekk eitt yfir alla og
margir könnuðust við þessa líf-
legu drengi í Norðurgötunni
sem einn hóp, enda vorum við
þar að auki oft allir eins klæddir
í fötum sem Hlín frænka hafði
saumað. Í fyllingu tímans bætt-
um við um betur og giftum
okkur allir í einu og fetuðum
síðan æviveginn með svipuðum
hætti, hver með sinni konu,
börnum og barnabörnum. Há-
punktur þeirrar sögu var hátíð-
legt þrefalt gullbrúðkaup fyrir
rúmu ári.
Stebbi var að sjálfsögðu for-
ingi okkar í bernsku og stjórn-
aði til dæmis ferðum okkar í
þrjúbíó á sunnudögum þegar við
héldum til móts við Tarsan eða
Gög og Gokke.
Í þá daga fóru smápattar ein-
ir ferða sinna um bæinn og for-
eldrarnir gátu notið stundar-
friðar á heimilinu á meðan.
Stefán var á sumrin í sveit
hjá afa og ömmu í Haganesi við
Mývatn og naut sín vel í sveita-
störfunum. Afi Stefán hafði
mikið dálæti á nafna sínum og
kenndi honum leyndardómana
um vatnið, ána, veiðiskapinn,
eggjatínsluna og fjárbúskapinn.
Stebbi gleypti þetta allt í sig,
var fjárglöggur með afbrigðum
og átti margar góðar stundir í
göngum og réttum. Veiðiskap-
urinn átti líka vel við hann en
snemma kom í ljós að honum
nægði ekki að rölta um bakkana
með stöng, nei, betra væri að
draga fyrir á Bárunni með afa
og reyna að fá fimmtíu bröndur.
Hann hafði vissulega það sem
þurfti til að feta í fótspor for-
feðranna í Haganesi, Stefáns afa
og Helga langafa, en ekki varð
þó af því og framtíðin beið hans
á Akureyri.
Meðal þeirra eiginleika sem
einkenndu Stebba alla tíð voru
ráðdeild og útsjónarsemi, en þó
aldrei á kostnað annarra. Dag-
inn sem hann varð 15 ára fór
hann og keypti sér nýja skelli-
nöðru og á sama hátt keypti
hann sér nýjan bíl um leið og
hann var kominn með bílprófið.
Þessir eiginleikar voru augljósir
alla ævi og stundum virtist hann
búa yfir sérstöku skilningarviti
þegar fjármunir voru annars
vegar. Bankahrunið um árið sá
hann til dæmis fyrir með góðum
fyrirvara og gerði þá hiklaust
viðeigandi ráðstafanir.
Á sumrin unnum við bræður
allir við húsamálun hjá föður
okkar og Stefán lauk náminu,
fékk meistararéttindi og tók síð-
an við rekstrinum. Hann rak
fjölskyldufyrirtækið í áratugi og
var farsæll í starfi, enda gátu
viðskiptavinirnir treyst því að
vandvirkni og sanngirni yrðu
alltaf höfð að leiðarljósi. Stefán
var mannblendinn og tók af lífi
og sál þátt í stjórnmálastarfi og
nefndum og stjórnum í
tengslum við vinnuna. Í pólitík-
inni var hann dálítið sérstakur
að því leyti að vinnan kringum
kosningar var hápunkturinn; að
koma saman lista, halda fundi,
skipuleggja verkefni á kosninga-
daginn og loks telja atkvæði.
Rausnarskapur Stefáns var
framúrskarandi og hvert tæki-
færi notað til að halda smáar og
þó helst stórar veislur. Fjöl-
skyldan var honum kærari en
allt annað og afastelpurnar dýr-
gripirnir, enda fékk hann líka
umhyggjuna ríkulega endur-
goldna þegar sjúkdómar sóttu
að í lokin.
Við bræður þökkum á kveðju-
stundu Stefáni fyrir samfylgd-
ina og fyrir alla hjálpsemi hans
og vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Eiríkur og Teitur.
Mývatnssveit var unaðsreitur
okkar frændsystkinanna í æsku,
í skjóli afa og ömmu í Haganesi.
Stebbi var mættur þangað áður
en snjóa leysti á vorin í sauð-
burðinn og fór síðastur okkar
heim, eftir réttir á haustin.
Hann var svolítið stríðinn með
glampa í augum, hláturmildur
og skemmtilegur, laus við
kerskni og í endurminningunni
finnst mér að okkur hafi alltaf
komið vel saman. Afi smíðaði
skammel handa okkur barna-
börnunum svo við gætum setið á
tröðinni og hlustað á ömmu
segja sögur og kenna okkur
kvæði. Um leið og hún bauð
okkur góða nótt, þá fylgdi
stundum piparmyntubrjóst-
sykur með, sem þætti nú ekki
góð latína í dag. Aldrei kom
neitt alvarlegt fyrir okkur
krakkana þessi sumur, sem hún
þakkaði almættinu. Oft var mik-
ið líf við eldhúsborðið. Ívar, er
síðar tók við búi foreldra sinna,
færði fréttir úr sveitinni en
amma hélt uppi stjórnmála-
umræðunni og gleymist ekki
hve inngangan í NATO gekk
nærri henni. Afi var rólyndari,
kaus Framsóknarflokkinn, svo
ekki kom á óvart að Stebbi
fylgdi þeirri skoðun þegar hann
fékk kosningarétt.
Vera okkar í sveitinni hefur
haft ótrúlega mótandi áhrif á
skoðanir okkar í lífinu. Stebbi
var hægri hönd afa við búskap-
inn, á varptímanum hlotnaðist
honum heiðurinn við að skríða
að hreiðri sem var við Tjörnina,
hann var grannur og lipur og
eins gott að láta öndina vita áð-
ur en skriðið var inn, því ekki
var útskot til að mætast á þeirri
leið. Aldrei hefði Stebbi stigið á
unga í Kálfshólmanum, eins og
ég gerði, hann var svo næmur á
umhverfið. Fjárglöggur var
hann svo orð var á haft. Ég
fylgdist með honum einu sinni í
réttum, hann átti ekki í vand-
ræðum með að draga Haganes-
kindurnar úr hjörðinni, en fyrir
mér voru allar kindur suður-
sveitunga eins. Eitt sinn lögðum
við frænkur netspotta fyrir smá
vík í Selhagalæknum í þeirri
von að veiða eins og Stebbi. Var
þá ekki urriði fastur í spott-
anum þegar við vitjuðum hans
næsta dag. Nú voru góð ráð
dýr, við kunnum ekki að drepa
urriðann og komum með hann
hálflifandi heim. Þetta fannst
Stebba ekki í lagi og sýndi okk-
ur réttu handtökin. Hann tók
þátt í öllu sem sneri að veiði-
skap í Haganesi, hann hefði orð-
ið góður bóndi.
Að vorlagi fékk ég hringingu
frá Hjördísi mömmu hans, þar
sem hún fór þess á leit að ég
tæki hann í fæði, því hann væri
að fara að vinna hjá SÍS í
Austurstræti. Ástæða beiðn-
innar tengdist áhyggjum yfir
því,að ef hann víkkaði ekki út
matseðilinn yrði honum fljótlega
skilað, ef hann færi að búa.
Þetta var heiður fyrir mig, nú
gæti ég kennt Stebba eitthvað.
Frá Siglufirði kom svo annar
frændi, það var ekki leiðinlegt
að hafa þessa hressu stráka
ásamt föður mínum við mat-
borðið um veturinn, því þeir
voru nú að læra fleira en að
borða fjölbreyttari mat.
Heiðrún og Stefán hafa tekið
höfðinglega á móti okkur hjón-
um á ferðum norður. Ég hitti
þau síðastliðið sumar og glamp-
inn var þá enn í augum frænda.
Við töluðum fátt, en inni á skrif-
stofunni sýndi hann mér gamlar
myndir úr sveitinni, þeim unaðs-
reit sem umfaðmaði okkur í
æsku.
Blessuð sé minning Stefáns
Jónssonar frænda míns.
J. Bryndís Helgadóttir.
Stefán föðurbróðir minn er
fallinn frá og mig langar að
minnast hans með örfáum orð-
um.
Ég átti þeirri gæfu að fagna
að fá fyrstu „alvöru“ sumar-
vinnu mína við húsamálun hjá
Stefáni sumarið 1980, þegar ég
var 13 ára. Hann hafði alltaf
mikinn metnað til að við skil-
uðum vönduðu verki og sýndum
fagmennsku. Ýmist var unnið í
tímavinnu eða verkin mæld upp
og viðskiptavinurinn greiddi þá
visst gjald fyrir hvern fermetra
af veggjum, lengdarmetra af
gluggalistum og svo framvegis.
Ég hélt áfram að mála á sumrin
upp í gegnum allan menntaskóla
og háskóla og sumrin urðu tólf á
endanum. Stefán naut trausts
hjá stórum fyrirtækjum og
stofnunum á Akureyri og ég
fékk fjölbreytt kynni af atvinnu-
lífinu í gegnum málarastarfið. Á
meðal eftirminnilegra verkefna
vil ég nefna Mjólkursamlag
KEA, sem var vígt sumarið
1980, og Útgerðarfélag Akur-
eyringa, þar sem við máluðum
öll þökin í einmuna blíðu sum-
arið 1985.
Stefán kenndi mér að veiða
silung á stöng í Laxá í Mývatns-
sveit þegar ég var fimm ára.
Hann brýndi fyrir mér að fara
mjög varlega að veiðistöðunum,
helst að skríða á maganum síð-
ustu metrana niður að ánni, því
að urriðinn væri ákaflega var
um sig. Þarna notuðum við mest
flugu og flotholt en líka stund-
um spún. Við Stefán fórum
seinna til laxveiða saman í
Skjálfandafljóti og Víðidalsá og
alltaf var hann aflasæll og
áhugasamur um veiðina og um-
hverfið.
Nú þegar Stefán er genginn
og ég velti fyrir mér spurning-
unni „hvernig var hann?“ kemur
fyrst upp í huga minn að Stefán
var sérstaklega félagslyndur og
gestrisinn, mikill fjölskyldumað-
ur og ættrækinn, glaðlyndur,
heiðarlegur og vandvirkur. Ég
minnist Stefáns með djúpu
þakklæti og virðingu.
Elsku Heiðrún og fjölskylda,
missir ykkar er mikill og dag-
arnir dimmir en ég vona að þið
finnið styrk á þessum erfiðu
tímum.
Andri Teitsson.
Við sitjum hvort á móti öðru,
ég að reyna að taka mynd af
honum við lunninguna með
lygnan Eyjafjörðinn og Vaðla-
heiðina í bakgrunni. Hann horfir
fram á við, lítur svo til mín og
brosir, fullkomlega afslappaður
og glaður – eitt andartak er óör-
yggið sem fylgir versnandi
gleymskunni horfið úr augna-
ráðinu og hann bara nýtur þess
eins og við hin að finna goluna á
vangann og bátinn rugga í öld-
unni. Og það rennur upp fyrir
mér að það er ekki einhver ljós-
mynd sem ég vil ná sem er
mikilvæg, það mikilvæga er að
njóta þess að vera með frænda
þarna og þá. Sitja í bátnum
hans pabba með Stebba föður-
bróður og sigla út fjörðinn til að
draga upp nokkra þorska. Taka
pásu og drekka kaffibolla og
borða kleinur. Hlæja svo það
gellur í fjöllunum, segja sögur,
hjálpast að við að slægja aflann,
spekúlera í örnefnum, skyggn-
ast eftir hvölum, kasta slóginu
til mávanna, hlæja meira. Bara
vera.
Hann Stefán Jónsson málari,
föðurbróðir minn, dó 6. janúar
síðastliðinn. Sjúkdómar eins og
hans setja ekki bara mark sitt á
þann sem veikist; þeir hafa áhrif
á alla umhverfis, sérstaklega
nánustu aðstandendur. Það eru
hetjur í öllum sögum, oftast
stórir og sterkir karlar, en í
sögunni hans frænda er hetjan
ósköp venjuleg kona frá Dalvík.
Það verður sennilegast aldrei
skrifuð „Útkallsbók“ um hana
Heiðrúnu hans Stebba þó að
hún hafi unnið þrekvirki sem fá-
ir munu líkja eftir. Að sinna
veikum maka af natni og alúð
eins og hún gerði er meira en
beinin í flestum okkar myndu
bera; en það er greinilega seigt í
konunum úr Svarfaðardalnum.
Og betri skilgreiningu á fölskva-
lausri ást á ég erfitt með að
finna.
Stebbi var sérstaklega hlýr,
umhyggjusamur og bóngóður
maður. Hann hló hátt og með
sérstökum hlátri, eiginlega bæði
á inn- og útsoginu, aldrei annað
en innilega og alltaf þannig að
maður hreifst með. Síngirni var
svo fjarri honum sem hægt er
að komast; vantaði mann hjálp
við að flytja var það sjálfsagt að
fá lánaðan pikkuppinn, vantaði
málningu var það bara að koma
við í bílskúrnum og fá eina eða
tvær fötur sem maður svo aldrei
fékk að borga, vantaði gistingu
var sko ekki talandi um annað
en að búa í kjallaranum í
Bakkahlíð 2.
Hann var græjukall og þegar
hann eignaðist eitt af fyrstu lita-
sjónvörpunum í bænum var okk-
ur krökkunum að sjálfsögðu
boðið að koma og horfa á
Prúðuleikarana í lit.
Það er erfitt að gefa mynd af
manneskju með nokkrum orð-
um, en hann frændi var sóma-
maður, hreinn og beinn og vissi
ekki hvað tilgerð eða snobb var.
Mér finnst það svo lýsandi fyrir
hann að hann sem elskaði mat
var ekki fyrir neinn uppskrúf-
aðan veitingahúsamat með
þremur dropum af grænni sósu
og tveimur munnbitum á
disknum, heldur skyldi það vera
alvöru matur, helst góð steik
með bernaise, takk! Hann bar
ómælda umhyggju fyrir okkur
krökkunum, vildi okkur alltaf
það besta og var jafn stoltur
þegar okkur gekk vel og hann
var styðjandi þegar eitthvað
bjátaði á.
Hann var einn af föstu punkt-
unum í tilverunni og ég á eftir
að sakna hans mikið.
Hvíl í friði, frændi minn. Ég
geymi innra með mér myndina
af þér þennan dag á bátnum.
Ása Eiríksdóttir.
Stefán Jónsson
Lokað
Skrifstofa Landssamtakanna Þroskahjálpar verður
lokuð frá kl. 13:00 föstudaginn 18. janúar vegna
útfarar KONRÁÐS STEFÁNS KONRÁÐSSONAR.
Landssamtökin Þroskahjálp