Morgunblaðið - 08.02.2019, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2019
Ég hélt að hún yrði alltaf til
staðar hvenær sem mér dytti í
hug að taka upp tólið til að leita
ráða eða bara spjalla, og kannski
að renna við hjá henni ef ég var á
ferðinni.
Hún var tryggðatröllið sem ég
treysti að ég gæti alltaf leitað til,
því hún var svo ráðagóð.
Okkar leiðir lágu saman í
vinnunni, fluginu, sem við báðar
gerðum að okkar ævistarfi.
En við áttum einnig samleið á
öðrum vettvangi, fórum til að
mynda í ótal ferðir saman bæði
innanlands og utan með fjöl-
skyldum okkar og einnig með
öðrum vinum.
Synir okkar voru fæddir með
10 mánaða millibili sem tengdi
okkur einnig sterkum böndum
þar sem þeir voru mikið saman á
uppvaxtarárunum.
Steina var mjög litríkur per-
sónuleiki og aldrei nein logn-
molla í kringum hana. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á flestum mál-
um og var ófeimin að láta þær
heyrast. Margar af samstarfs-
konum okkar hafa sagt að þær
hefðu verið hræddar við Steinu
áður en þær kynntust henni. Hún
gerði miklar kröfur. Fyrst til
sjálfrar sín en síðan einnig ann-
arra, enda var hún virkilega góð
flugfreyja sem elskaði sitt starf.
Ótal fleiri kostir prýddu þessa
konu. Hún var höfðingi heim að
sækja og veislurnar hennar voru
ávallt veglegar. Hún fór létt með
að halda fjölmenn matarboð og
gerði það oft.
Steina kunni líka vel á sauma-
vél, enda átti hún kannski ekki
langt að sækja það.
Það verður erfitt að venjast
því að Steina sé ekki lengur á
meðal okkar. Hennar verður sárt
saknað af mörgum því hún var
afskaplega vinmörg enda trygg-
lynd, heiðarleg, hreinskiptin og
bóngóð.
Nú er hún farin í sína síðustu
ferð og ég kveð hana með sárum
söknuði.
Far þú í friði, elsku vinkona.
Anna Kristjánsdóttir.
Það hvarflaði aldrei að mér að
Steina myndi kveðja okkur svo
fljótt.
Eins og hennar var von og vísa
var hún fyrst til að banka upp á
hjá mér á nýju heimili mínu við
Háaleitisbraut núna í byrjun jan-
úar. Þar kom hún færandi hendi
með rósir, hamingjuóskir, kær-
leika og hlýju. Núna vorum við
loksins orðin nágrannar með ein-
ungis nokkur skref og stiga-
ganga okkar á milli. Ég hlakkaði
til að rifja upp kynnin. Við höfð-
um verið í minna sambandi und-
anfarin ár en oft áður og nú
bauðst tækifæri til að bæta úr
því.
Í minningum bernsku minnar
var Steina mér nefnilega alltaf
eins og nátengd frænka, fóstra
eða jafnvel önnur móðir. Mamma
mín og hún voru bestu vinkonur
og samgangur var mikill á milli
fjölskyldna okkar. Gunnar Þór
var enda besti vinur minn og við
sóttum mikið í að vera saman.
Í huganum virðist ég hafa ver-
ið í næturgistingum á heimili
þeirra í Heiðargerði í hverri viku,
ár eftir ár, alla mína æsku. Þó hef
ég í raun ekki hugmynd um
hversu nákvæmt það er hjá mér.
En alltaf var það í góðu yfirlæti
hjá Steinu sem hafði ofan af fyrir
okkur orkuboltunum af miklu
næmi og þolinmæði, geri ég ráð
fyrir. Steina á þannig heilmikið í
mínum uppvaxtarárum og öllum
þeim gleðilegu minningum sem
þeim fylgja.
Hversu margar sameiginlegar
útlandaferðir fjölskyldna okkar
voru er mér ómögulegt að segja.
Margs er að minnast. Það var
farið á skíði í Sviss, Austurríki,
Ítalíu og Frakklandi. Þetta voru
stórkostlegar ferðir þar sem
Steina var alltaf í lykilhlutverki.
Hennar einstaki persónuleiki var
fyrirferðarmikill en þægilegur.
Hún alltaf glöð, jákvæð, drífandi
og ákveðin. Frábær ferðafélagi.
Ein eftirminnilegasta ferðin
var þó öllu látlausari en evrópsku
alparnir. Einhverja hluta vegna
hefur alltaf staðið upp úr hjá mér
minningin um dag einn þegar
Steina kom og sótti mig að
morgni og ók með okkur Gunnar
Þór niður á Reykjavíkurflugvöll.
Þaðan flugum við svo til Akur-
eyrar þar sem ferðinni var heitið
í leikhús til að sjá þá Kasper,
Jesper og Jónatan í ævintýrinu
um Kardimommubæinn. Síðan
var flogið aftur seinna sama dag
og stráknum skilað heim í Garða-
bæinn. Þetta var Steina í hnot-
skurn. Fórnfús og góðhjörtuð.
Alltaf tilbúin til að leggja mikið á
sig til að skapa minningar og
góðar stundir fyrir aðra. Ég verð
henni ævinlega þakklátur fyrir
kynnin og kveð með miklum
söknuði.
Hvíl í friði, elsku Steina.
Frosti Logason.
Kæra vinkona. Það var árið
1962 sem við kynntumst Steinu
eins og hún var alltaf kölluð. Við
vorum allar tengdar fluginu á
einn eða annan hátt, annaðhvort í
gegnum okkar eigin vinnu eða
maka okkar. Úr varð vinkon-
uhópur og saumaklúbbur, sem
hefur verið til í tæp sextíu ár.
Á síðustu tveimur árum höfum
við misst tvær yndislegar vinkon-
ur, Svölu og Steinu, sem hefur
rist djúpt í vinkonuhópinn.
Steina var glæsileg og tekið
var eftir henni hvar sem hún
kom; há, grönn, tignarleg, dökk
yfirlitum og með brún augu,
sannkölluð hefðarkona.
Hún var mjög greind og góður
hlustandi, greiðvikin og talaði
ekki illa um annað fólk. Heimili
hennar var mjög fallegt og hún
var höfðingi heim að sækja og
frábær kokkur. Við eigum ótal
góðar minningar og margt
skemmtilegt var brallað; öll mat-
arboðin, sumarbústaðaferðirnar
og ferðir okkar til útlanda.
Við vinkonur hennar þökkum
áratuga vináttu, elsku hennar og
hlýju öll þessi ár.
Elsku Gunnar Þór, Kristín,
Ásdís, Þorgerður og aðrir að-
standendur. Við vottum ykkur
innilega samúð, hvíl í friði elsku
vinkona.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Saumaklúbbssysturnar,
Eva, Margrét, Sigríður
og Áslaug.
Steina var ein af mínum bestu
vinum. Hún var traust, trygg,
sönn og allt ekta við hana. Steina
var ótrúlega hugulsöm og studdi
mig dyggilega eftir að Helmout
minn dó fyrir rúmlega tveimur
árum. Hún var þá mætt í heim-
sókn með nýbakaðar pönnukök-
ur, heimagerða sultu og rjóma.
Hún hafði ákveðið að ég þyrfti að
eiga eitthvað með kaffinu þegar
fólk kæmi til að sýna mér samúð.
Það var mér svo sannarlega mik-
ils virði. Svona var Steina. Dag-
inn fyrir 90 ára afmæli mömmu
minnar mætti hún til dæmis til
hennar með stóra dós af Mack-
intosh og gaf henni fallegan
blómvönd. Kunni mamma vel að
meta gjafmildi og góðvild henn-
ar. Steina fór með okkur Helmo-
ut nokkrum sinnum í golf til
Flórída og var dásamlegt hvað
þau tvö smullu vel saman. Ég var
smá efins í byrjun þar sem þau
höfðu bæði ákveðnar skoðanir og
gátu staðið fast á meiningu sinni
en sá fljótt að það var algjör
óþarfi. Nú ylja mér allar góðu
minningarnar um þessar ferðir
okkar þremenninganna. Við
Steina ætluðum saman til Spánar
í golf í vor, en sú ferð verður ekki
farin. Ég sé fyrir mér að Helmo-
ut, Logi, Bára, Björg, Svala og
fleiri góðir vinir taka vel á móti
Steinu í Sumarlandinu góða.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn,
og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum okkar hinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Góða ferð, elsku vinkona. Ég
sakna þín!
Steinunn (Lillý)
Kristjánsdóttir.
Elsku Steina er farin.
Ég kynntist Steinu þegar ég
var barn en hún var nokkrum ár-
um eldri en ég. Feður okkar voru
vinir og unnu báðir á skrifstofu
Loftleiða. Ég var alltaf hálf-
hrædd við Steinu, það gustaði af
henni. Leiðir okkar lágu svo sam-
an í fluginu. Við gerðum flug-
freyjustarfið að ævistarfi. Að
koma heim til Steinu var ævin-
týralegt. Mamma hennar var
kjólameistari og hef ég aldrei séð
eins flotta kjóla. Einu sinni vor-
um við að yfirdekkja sófa en
Steina var ansi liðtæk með nál-
ina, það tók okkur þrjá daga. Það
voru einu sólardagar sumarsins
en okkur var alveg sama, það var
svo gaman hjá okkur.
Ég var ekki lengi hrædd við
Steinu en margir voru það, sem
auðvitað reyndist ástæðulaust.
Hún Steina er ein sú magnaðasta
manneskja sem ég hef kynnst um
ævina. Kjarnorkukona, dugn-
aðarforkur, ósérhlífin og ætlaðist
til þess sama af öðrum.
Við erum mörg sem höfum
lært mikið af Steinu í gegnum
tíðina. Ég get því miður ekki ver-
ið viðstödd jarðarförina og kvatt
þig, elsku Steina, og segi því góða
og friðsæla ferð í sumarlandið,
sjáumst síðar.
Gunnari, syni hennar, og fjöl-
skyldu sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðlaug Ólafsdóttir,
fv. flugfreyja.
Ég kynntist Steinunni Sigurð-
ardóttur unglingur í gegnum for-
eldra okkar sem voru miklir vinir
og við urðum líka góðar vinkonur
á uppvaxtarárunum. Pabbi og
Sigurður Magnússon voru æsku-
vinir, höfðu tekið þátt í stofnun
Loftleiða á sínum tíma, þar sem
Sigurður eyddi síðan starfsæv-
inni og Steinunn dóttir hans átti
einnig eftir að gera.
Það voru ógleymanlegir dagar
á heimili þeirra við Miðstrætið,
glæsilegu heimili sem ilmaði af
þeirri heimsmynd sem fylgdi
Sigga og Dýrleif alla tíð – þau
voru veraldarfólk sem kunni að
lifa lífinu til fulls. Þau reyndust
mér ætíð eins og aðrir foreldrar,
Siggi heimsótti mig þegar ég var
unglingur í London og bauð mér í
leikhús og ég man þá ferð eins og
hún hefði verið í gær. Ég fékk
vinnu hjá Loftleiðum í endur-
skoðunardeild þótt aldrei hefði
ég áhuga á að gerast flugfreyja
eins og Steina.
Við Steina brölluðum margt á
þeim árum sem samgangur okk-
ar var hvað mestur. Ég minnist
samkvæma þegar foreldrar
hennar voru erlendis og ég dró
inn á heimilið bóhema og lista-
menn og allt var þetta fólk boðið
velkomið í hinn stóra faðm þess-
ara heimsborgara. Steinunn var
sami heimsborgarinn og foreldr-
ar hennar, dökk yfirlitum og
glæsileg með húmorinn og létta
lund frá þeim.
Leiðir okkar Steinu skildi
aldrei til fulls þótt við færum
hvor í sína áttina, við hittumst af
og til lengi vel, en allra síðustu
áratugina þó oftast í háloftunum,
þegar hún tók á móti mér sem
flugfreyja, alltaf flott og
skemmtileg, hress og áhugasöm.
Við rifjuðum upp gamla daga
sem voru okkur báðum svo kær-
ir. Okkar leiðir hefðu getað legið
saman, en gerðu það ekki. Ung-
lingsárin eru samt ógleymanleg
og móta mann meira en maður
gerir sér grein fyrir. Við hittumst
svo ekki fyrir mjög löngu þegar
við kvöddum báðar foreldra okk-
ar, sem voru svo nánir. Og nú er
Steinunn líka farin, þó enn á
besta aldri. Við systkinin sendum
innilegar samúðarkveðjur til son-
ar hennar, systra og annarra
vina og ættingja.
Ég minnist Steinu með mikilli
hlýju og virðingu og þakka henni
fyrir öll góðu árin og skemmti-
legar stundir. Blessuð sé minn-
ing Steinunnar Sigurðardóttur.
Þórunn Sigurðardóttir.
Fyrir hartnær 32 árum hitt-
umst við fyrst. Við fyrstu kynni
áttaði ég mig á að til þess að falla
í kramið hjá þér þyrfti ég einfald-
lega að leysa störf mín af hendi af
fagmennsku.
Þegar það var frágengið áttaði
ég mig einnig á því að þú varst
frábær. Þú gast verið þverari en
allt en þú vissir og kunnir líka
allt, allavega fannst mér það,
þarna fyrir 32 árum, Steina mín.
Þegar tíminn leið og við kynnt-
umst betur fann ég einnig hversu
almennileg þú varst, heil og
heiðarleg og mikill húmoristi.
Ég á þónokkuð margar sögur
en merkilegt nokk eru þær ekki
endilega við hæfi í minningar-
grein en það er allt í lagi, við eig-
um minninguna um hláturinn.
Þér vil ég þakka fyrir svo
margt, ekki bara það að hafa
kennt mér að sinna vinnunni
minni af metnaði og stolti heldur
einnig það að hafa sýnt mér vin-
skap á heiðarlegan og hreinskipt-
inn hátt öll árin.
Fjölskyldu Steinu votta ég
samúð mína
Sigrún Jónsdóttir.
Mér brá virkilega þegar ég
heyrði frá móður minni að Steina
Sig. væri látin.
Ég hafði heyrt af því að hún
væri lasin, en renndi ekki í grun
að hún myndi kveðja svona
snöggt.
Þegar ég hugsa aftur í tímann
er mér í fersku minni hvað það
var alltaf gaman þegar við
Bertha systir ásamt mömmu vor-
um í heimsókn hjá Steinu í
Heiðargerðinu. Oftar en ekki
endaði dagurinn á því að Steina
bjó um okkur Berthu hvora í
sinni rúmfataskúffunni.
Einnig man ég hvað það var
alltaf mikil eftirvænting eftir 1.
desember ár hvert því þá steiktu
mamma og Steina laufabrauð
fyrir jólahátíðina, með tilheyr-
andi útskurði, sem fram fór allan
daginn.
Steina var afskaplega
skemmtilegur karakter. Hún var
svona svolítið hrjúf að utan, en
svo óskaplega mjúk að innan
þegar maður þekkti hana. Þegar
ég var nýbyrjuð að vinna sem
flugfreyja hjá Icelandair lenti ég
í flugi með Steinu sem yfir-
flugfreyju. Ji hvað ég hló inni í
mér þegar við yngri stelpurnar
hófum að taka saman dagblöðin
fyrir lendingu. Við gengum um
vélina og söfnuðum blöðunum
upp á aðra hendi. Steina var ekki
lengi að kippa mér inn í „galley“
dró fram „trolley“ (vagn) og
sagði við mig: „Gyða mín, þú tek-
ur dagblöðin og fletur þau út
jafnóðum ofan á vagninn. Þannig
getur ein farið í stað tveggja og
safnað öllum dagblöðunum í einu
og þau líta vel út fyrir næsta
fluglegg.“ Auðvitað hárrétt hjá
henni, og vandi ég mig á þessa
aðferð meðan ég vann sem flug-
freyja/liði.
Þótt ég hafi ekki hitt Steinu
oft undanfarin ár var hún alltaf
einhvern veginn fastur hluti af
tilverunni. Ég minnist með gleði í
hjarta allra samverustundanna
með Steinu um leið og votta
Gunnari og öðrum aðstandend-
um mína dýpstu samúð.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
(Bubbi Morthens)
Gyða Dan Johansen.
Soroptimistasamtökin eru al-
þjóðleg samtök kvenna úr ýms-
um starfsgreinum sem vinna við
að bæta lífskjör kvenna og
stúlkna með því að styðja við
margvísleg verkefni í samfélag-
inu. Þau voru stofnuð í Kaliforníu
1921 og hreyfingin kom til Ís-
lands árið 1959 þegar 18 konur
stofnuðu Soroptimistaklúbb
Reykjavíkur.
Steinunn gekk til liðs við
Reykjavíkurklúbbinn árið 1998,
kannski fyrir tilstuðlan móður
sinnar, Dýrleifar Ármann, sem
einnig var félagi í Reykjavíkur-
klúbbnum. Steinu fylgdi mikill
dugnaður og einkum var hún
hugmyndarík þegar kom að því
að afla fjár til ýmiss konar verk-
efna, einkum þó til að hjálpa
þeim sem standa höllum fæti í
samfélaginu. Hún var um árabil í
fjáröflunarnefnd klúbbsins og þá
kom sér vel að hafa hugmynda-
flug til að finna vænleg fjáröfl-
unarverkefni. Ein happadrýgsta
hugmynd Steinu var að hanna og
sauma sérstaka ferðapoka úr
plasti sem fara vel í ferðatösku,
tilvalið fyrir þá sem eru mikið á
ferðalögum. Þessir pokar urðu
svo vinsælir að þeir fengu heitið
Steinu-pokar og voru þeir drjúg
tekjulind fyrir klúbbinn. Margar
konur tóku sig til við saumaskap-
inn, en plastið flutti Steina inn
frá Ameríku í ströngum! Þar sem
hún var flugfreyja og átti oft leið
til Ameríku kom þetta sér einkar
vel fyrir okkur í klúbbnum.
Steinu fylgdi alltaf kraftur og
gleði, smá stríðni og glens. Hún
var góður og skemmtilegur félagi
og við sem vorum með henni í
klúbbnum minnumst hennar af
hlýju og virðingu.
Fjölskyldu Steinunnar flytjum
við innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Soroptimista-
klúbbs Reykjavíkur,
Sigrún Klara Hannesdóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskuleg eiginkona mín,
JÓNA GUÐBJÖRG STEINSDÓTTIR,
er lést 30. janúar, verður jarðsungin frá
Grafarvogskirkju mánudaginn 11. febrúar
klukkan 13. Blóm og kransar afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Krabbameinsfélagið.
Hilmar Guðlaugsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN BLÖNDAL KRISTMUNDSSON,
Klapparhlíð 5, Mosfellsbæ,
lést á hjartadeild Landspítalans 30. janúar.
Útför hans fer fram mánudaginn 11. febrúar
klukkan 13 frá Áskirkju.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjartadeildar Landspítalans fyrir
fagmennsku og hlýtt viðmót til hans og aðstandenda hans, sem
og allra þeirra sem reyndust honum vel.
Sigríður Jóna Kjartansdóttir
Halldóra Björnsdóttir Birgir Þór Baldvinsson
Kristín Björnsdóttir Ingvi Geir Ómarsson
Kjartan Þór Birgisson Hrefna Gunnarsdóttir
Sigríður Þóra Birgisdóttir Óli Hörður Þórðarson
Halldóra Þóra Birgisdóttir Jón Kristinn Helgason
Kristín Þóra Birgisdóttir Hjördís Birna Ingvadóttir
Kristmundur Ómar Ingvason Hrafnkell Steinarr Ingvason
og langafabörn
Ástkær móðir okkar
ELÍN S. SIGURÐARDÓTTIR
ljósmóðir,
Dalvík,
sem lést 28. janúar, verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju laugardaginn 9. febrúar
klukkan 11.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á minningarsjóð
Dalbæjar (466-1378).
Sigrún, Jón, Petrína, Jóhanna, Óskar
og fjölskyldur þeirra