Morgunblaðið - 27.03.2019, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. MARS 2019
✝ Helga Ara-dóttir lyfja-
fræðingur fæddist
í Skagafirði 8.
ágúst 1925. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 10.
mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ari Ara-
son, f. 18.3. 1892,
d. 15.7. 1967, og
Karitas Halldóra
Jónsdóttir, f. 6.12. 1896, d.
28.4. 1966.
Systir Helgu er Guðríður
Katrín Arason, f. 12.12. 1926,
og hálfsystir Helgu samfeðra
var Guðrún Gunn-
arsdóttir, f. 4.5.
1923, d. 25.5. 2010.
Helga giftist 1.
desember 1949
Eggerti Ó. Jó-
hannssyni yfir-
lækni, f. 15.1. 1925,
d. 13.6. 1992. Börn
þeirra eru Anna
Vigdís Eggerts-
dóttir, Sveinn Egg-
ertsson og Ari
Eggertsson. Barnabörnin eru
10 og langömmubörnin níu.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 27. mars
2019, klukkan 13.
Ég minnist tengdamóður minn-
ar með miklum hlýhug. Þegar ég
kynntist henni var hún orðin 67
ára gömul, nýlega orðin ekkja og
hætt að vinna sem lyfjafræðingur.
Hún nýtti flestar stundir í fallega
garðinum sínum í Dynskógum
enda ástríðufullur garðyrkju-
áhugamaður. Það var langlíkleg-
ast að finna hana þar milli runna
að reyta arfa þegar komið var í
heimsókn og þótt sjónin dapraðist
verulega næstu árin á eftir þá var
eins og hún hefði sérstakan skynj-
ara til þess að greina illgresi frá
öðrum jurtum.
Helga var kappsöm í flestu sem
hún tók sér fyrir hendur og hafði
metnað. Metnaðurinn náði líka yf-
ir í spilamennsku og leiki þar sem
hún dró ekki af sér og vakti það oft
mikla kátínu hjá barnabörnunum,
sérstaklega þegar hún svaraði
spurningum fyrir „hitt liðið“ í
spurningaspilum.
Helga var duglega að ferðast
meðan heilsan leyfði og tók virkan
þátt í félagsstarfi blindrafélagsins.
Eitt sinn fór hún með blindra-
félaginu í minigolf og kom heim
með verðlaunaskjal fyrir að hafa
farið holu í höggi.
Helga var vel lesin og fróð um
ýmsa hluti og eftir að hún komst
upp á lagið með að hlusta á hljóð-
bækur og líkamleg heilsa var ekki
eins góð veitti það henni mikla
ánægju að geta hlustað á hljóð-
bækur og var það óþrjótandi um-
ræðuefni.
Helga hafði gaman af því að
segja sögur og þar bar hæst sögur
frá því hún var í Danmörku og Sví-
þjóð meðan Eggert var þar í sér-
námi. Hún sagði það hafa verið
hennar bestu ár. Einnig rifjaði
hún stundum upp atvik frá Borg-
arfirði eystra og Seyðisfirði þar
sem Eggert vann á námsárunum.
Skagafjörðurinn skipaði þó alltaf
mjög stóran sess í hennar lífi og
lifnaði yfir henni við að rifja upp
gamlar minningar þaðan.
Helga var fædd í Skagafirðin-
um í apótekinu á Sauðárkróki þar
sem fjölskyldan bjó á efri hæðinni.
Hún sagði stundum að líklega
hefði hún tengst apóteki og lyfjum
strax þá en hún lærði síðar lyfja-
fræði og vann í apóteki Austur-
bæjar frá 1970 og fram til 1992.
Fjölskyldan flutti til Reykjavíkur
þegar Helga var þriggja ára.
Helga gekk í MR og varð stúd-
ent. Sumarið eftir stúdentsprófið
fór Helga til Bolungarvíkur að
hjálpa frændfólki sínu þar. Þang-
að kom einnig ungur maður með
stúdentshúfu til þess að mála skip.
Þau hittust á balli stuttu síðar og
var það upphafið að kynnum
þeirra Eggerts. Um haustið hafði
hann boðið henni í bíó og var það í
fyrsta skipti sem Helga fór í níu
bíó. Þetta var dýramynd og Helga
sofnaði. Engu að síður leiddu
þessi kynni til hjónabands 1949
sem varði þar til Eggert lést 1992.
Helga á eftirlifandi systur,
Guðríði Katrínu sem er ári yngri
og hefur alla tíð verið mjög náið og
gott samband þeirra á milli. Helga
frétti að hún ætti hálfsystur, Guð-
rúnu Gunnarsdóttur, þegar hún
var á síðasta árinu í MR. Hún
kynntist henni nokkru síðar og
með þeim tókst góð vinátta. Guð-
rún lést 2010.
Heilsu Helgu fór hrakandi
ásamt því að sjónin varð mjög
döpur og síðustu fjögur árin
dvaldi hún á Hrafnistu þar sem
hún lést 10. mars.
Ég þakka fyrir góð og gefandi
kynni, minningarnar eiga eftir að
hlýja um ókomna tíð.
Guðrún Elínborg.
Ég minnist ömmu minnar sem
konunnar sem kenndi mér að bera
virðingu fyrir handverki og textíl
og þykja vænt um hluti sem eiga
sér sögu.
Hún kenndi mér sköpun á sinn
hátt og var skapandi í leik með
okkur krökkunum. Skuggamynd-
ir á vegg, hálsmen úr tölum sem
átti svo að taka í sundur svo hægt
væri að búa til aðra útgáfu næst.
Minn fyrsti krosssaumur. Að
skoða með henni Hug og hönd og
myndlistarbækur voru mér dýr-
mætar stundir sem víkkuðu sjón-
deildarhringinn, án þess að ég
vissi af því þá.
Hún kenndi mér að þekkja
plöntur og reyta arfa. Apablóm og
hádegisblóm voru mín uppáhalds.
Í Dynskógunum fyrir 8 ára ald-
ur fékk ég bitlausan hníf til að
fjarlægja mosann sem myndaðist
á milli hellusteinanna í garðinum,
mér þótti það ágætt starf.
Amma missti sjónina, fyrst
hægt, svo hratt, en samt var eins
og hún sæi alltaf eitthvað. Hún var
virkur meðlimur í Blindrafélag-
inu, fór hvergi til að dvelja yfir
nótt án hljóðbókanna sinna og
stækkunarglerið fylgdi henni
hvert sem var. Það var alltaf not-
að, þó að stundum hjálpaði það
ekki mikið, en það sýndi vel að hún
vildi gera sitt besta til að skilja og
vita.
Ég bjó í útlöndum seinustu sex
ár ævi hennar en heimsótti hana
alltaf þegar ég kom heim. Fyrir
lokaverkefnið mitt í grunnnáminu
fléttaði ég í verkefnið sögurnar
hennar og textílinn sem aðrir
höfðu búið til og hún safnað sam-
an. Við áttum þá góðar stundir
saman þar sem við fórum aftur í
tímann og hún notaði þau skyn-
færi sem hún hafði. Snertingin
vakti minningar og sögur, persón-
ur og slúður, sögur sem enduðu
oft með, en þú segir þetta ekki
nokkrum manni!
Margar sagnanna hafði ég
heyrt áður en það skipti engu
máli, við áttum eitthvað sérstakt
saman.
Helga Aradóttir.
Ég var svo heppin að hafa átt
ömmu í öll þessi ár sem var alltaf
tilbúin að taka á móti mér, hlusta,
hlýja kaldar hendur, segja sögur,
hafa áhyggjur af öllu og að sjálf-
sögðu alltaf að gefa mér nammi.
Fyrstu minningarnar mínar
um hana eru úr Dynskógunum
þar sem hún var yfirleitt með and-
litið ofan í plöntunum, að kenna
mér nöfnin á þeim og jafnvel
handtökin í að reyta arfa. Einnig
hvíta kisustyttan inni á baði sem
ég hélt svo mikið upp á og hún gaf
mér seinna í afmælisgjöf. Sjón-
leysið fór að hrjá hana fljótt eftir
að hún flutti í Árskógana en henni
tókst að sjá ólíklegustu hluti sem
maður reyndi að fela. Hún var
dugleg við að fá okkur krakkana
til að aðstoða sig og þá voru búðar-
ferðirnar í Nettó oft mjög skraut-
legar þar sem hún var vopnuð
stækkunarglerinu til að skoða
hálfa eða alla búðina. Verðlaunin
fyrir þessar ferðir voru yfirleitt
frosin pítsa í kvöldmatinn og ís-
blóm í eftirmat.
Hún æfði handbolta á yngri ár-
um og talaði oft um glæstan
íþróttaferilinn með KR og viður-
nefnið sem hún fékk – þessi litla
freka með flétturnar. Enda var
hún alltaf með bein í nefinu og
vildi meina að ég hefði erft frekj-
una frá henni, þótt við sammælt-
umst um að þetta kallaðist
ákveðni.
Hún hafði sérstakt lag á að rifja
upp gamla tíma og segja sögur úr
fortíðinni. Það var áberandi undir
það síðasta þegar hún var sjálf
farin í tímaflakk um víðan völl sem
veitti henni mikla gleði þótt hún
væri orðin heilsulaus.
Eftir að ég flutti heim frá Sval-
barða var ég mikið hjá henni og
finnst dýrmætt að eiga þær minn-
ingar. Yfirleitt enduðu heimsókn-
irnar á því að hún sagði mér að
halda áfram að vera dugleg og
fara varlega.
Ég minnist hennar með mikilli
hlýju og minningin mun varðveit-
ast í öllum sögunum sem hún
sagði mér og í fallegu mununum
sem henni sjálfri þótti svo vænt
um.
Nína Aradóttir.
Amma passaði upp á mig þegar
ég var lítill. Hún gaf mér kleinur
og kókómjólk og spilaði við mig
domino og löngu vitleysu. Hún var
hugmyndarík í leik og sagði
skemmtilegar sögur.
Á seinni árum vorum við farin
að passa upp á hvort annað. Ég
heimsótti hana í Árskógum þar
sem ég las fyrir hana upphátt úr
skólabókum en þá var hún var
orðin of sjóndöpur til að spila við
mig domino. Ég minnist samver-
unnar af miklum hlýhug því amma
var bæði ráðagóð og sagði
skemmtilegar sögur. Vináttan
sem óx með okkur var falleg og
sönn.
Þegar hún var heilsulaus og
úrill var henni tamt að segja að
hún væri orðin óttalega vitlaus.
Þannig myndi ég aldrei lýsa
henni, enda var þetta hennar leið
til að hafa húmor fyrir lífinu.
Þrátt fyrir heilsuleysi síðustu
árin er hún ein hraustasta mann-
eskja sem ég hef kynnst. Hún
mætti lífinu af seiglu og af miklum
húmor og það var alltaf stutt í
hlátur. Hvort sem við hittumst í
bjór og horfðum saman á Útsvar
eða ég hringdi í hana frá Dan-
mörku. Ég er leiður yfir því að fá
aldrei að hlæja með ömmu framar
en jafnframt glaður að hafa fengið
að hlæja með henni síðustu 25
árin.
Eggert Arason.
Hún brosti blíðlega og tók alltaf
vel á móti okkur með hlýjan faðm-
inn. Helga móðursystir okkar sem
við kölluðum ávallt Helgu mömmu
var áhugasöm um líf okkar og til-
veru. Hún stóð okkur nærri og fal-
legt heimili hennar og Eggerts
eiginmanns hennar, Edda pabba,
var alltaf opið fyrir fyrirferðar-
miklum skellibjöllum og systra-
dætrum. Þau bæði voru stór hluti
af lífi okkar.
Þegar Helga er nú farin til síns
heittelskaða Eggerts verða ákveð-
in kaflaskil sem kalla fram þakk-
læti yfir því að hafa átt gott sam-
ferðafólk í gegnum tíðina.
Minningar okkar með Helgu
mömmu eru fjölbreyttar, allt frá
ævintýraljóma fyrstu áranna okk-
ar á Þurá í Ölfusi yfir í jóladags-
boðin með hinni margrómuðu
sænsku jólaskinku, fyrst í Karfa-
vogi og síðan Dynskógum. Allt
sem Helga mamma kom nærri var
fallega hannað og skreytt. Hún
kláraði stærðfræðideild MR árið
1945 og lagði síðar stund á lyfja-
fræði í Háskóla Íslands. Vann
lengi hjá Reykjavíkurapóteki, síð-
ar Austurbæjarapóteki og kynnti
okkur fyrir dásemdum apótekara-
lakríss og saltpillna. Ekki hefði
það þó komið okkur á óvart að leið
hennar í dag hefði legið í gegnum
arkitektúr eða aðrar þær greinar
þar sem sköpunarkraftur hennar
hefði notið sín enn betur.
Hún var útsjónarsöm og mikill
fagurkeri. Var einnig áhugamann-
eskja um garðrækt eins og afi Ari
enda garðar hennar og Edda
pabba í gegnum tíðina fallegur
vitnisburður þar um.
Helga mamma var íþrótta-
manneskja, spilaði handbolta og
stakk alla af í spretthlaupum. Hún
var í sveit nokkur sumur í Álfta-
gerði og ljómaði öll þegar Skaga-
fjörðinn ástsæla bar á góma eða
Álftagerðisbræður hófu sína
raust. Mest brosti hún og jafnvel
roðnaði þegar Eddi pabbi var
nærri. Eins og hún væri jafn skot-
in í honum og á fyrsta degi. Þau
kynntust á Flateyri árið sem þau
urðu stúdentar og fluttu síðan til
útlanda þegar Eddi pabbi hóf nám
í læknisfræði. Bjuggu þau fyrst í
Danmörku og síðar í Svíþjóð þeg-
ar framhaldsnámið tók við.
Helga naut þess að ferðast með
Edda pabba og hafði gaman af því
að segja okkur frá margs konar
upplifun frá ferðalögum sínum.
Þau eignuðust fimm börn en
þrjú þeirra komust á legg, þau
Anna Vigdís, Sveinn og Ari. Helga
mamma var stolt af sínu fólki og
fylgdist vel með því hvernig lífið
færði hvert og eitt þeirra áfram.
Mamma og Helga voru tvær al-
systurnar og einungis ár á milli
þeirra. Þær voru afar nánar alla
tíð sem nú spannar hátt á tíunda
tug ára. Vart leið sá dagur sem
þær systur heyrðu ekki hvor í
annarri. Það þurfti jú að fara yfir
sviðið, ræða fjölskylduna, menn-
inguna, pólitíkina, lífið og til-
veruna.
Það er einhvern veginn eins og
orðið systrakærleikur hafi verið
búið til um þær systur. Samband
þeirra var inntak þess orðs og til
eftirbreytni fyrir okkur öll. Við
systur erum einnig minningunni
ríkari um manneskju sem auðgaði
líf okkar á svo margvíslegan hátt
og gerði það skemmtilegra. Fyrir
þessa gifturíku samfylgd viljum
við þakka.
Elsku Önnu, Svenna og Ara,
ásamt öðrum afkomendum Helgu
mömmu sendum við hlýjar sam-
úðarkveðjur.
Megi hið eilífa ljós lýsa Helgu
Aradóttur.
Karitas og Þorgerður.
Helga Aradóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Elskulegur faðir okkar,
BJARGMUNDUR EINARSSON,
Efri-Ási, Hofsósi,
lést á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks
laugardaginn 9. mars.
Jarðsungið verður frá Hofsóskirkju
föstudaginn 29. mars klukkan 15.
Erla H. Bjargmundsdóttir Gunnar Þór Björnsson
Einar P. Bjargmundsson Guðrún Ingimarsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KAREN JÚLÍA MAGNÚSDÓTTIR,
Didda,
lést á hjúkrunarheimilinu Ísafold
þriðjudaginn 19. mars.
Útför hennar fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ föstudaginn
29. mars klukkan 15.
Víðir Finnbogason
Anna Jóna Víðisdóttir
Stella K. Víðisdóttir
Berglind Víðisdóttir Knútur Þórhallsson
Harpa Víðisdóttir Oddur Ingason
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA KRISTINSDÓTTIR,
áður til heimilis í Miðleiti 7,
lést á Droplaugarstöðum fimmtudaginn
21. mars. Útförin fer fram frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn 28. mars klukkan 15.
Sigurður Sveinbjörnsson Dagný Jónasdóttir
Árni Sveinbjörnsson Áslaug Sigurðardóttir
Sveinbjörn Sveinbjörnsson Soffía Theodórsdóttir
Anna María Sveinbjörnsd. Valgerður Bjarnadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÚN AÐALBJARNARDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 29. mars klukkan 13.
Þorgerður Jónsdóttir Steingrímur Þórðarson
Viðar Hrafn Steingrímsson Lena Karen Sveinsdóttir
Sigrún Steingrímsdóttir Nikulás Árni Sigfússon
og barnabarnabörn
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
sambýliskona,
JÓHANNA BJARNADÓTTIR,
áður Kleppsvegi 36,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund,
mánudaginn 11. mars.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn 29. mars
klukkan 13.
María Olgeirsdóttir Hreiðar S. Albertsson
Jóhanna Olga Hreiðarsdóttir
Sigurður Steindórsson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÍSLEIFUR GUÐMANNSSON
bifvélavirki
frá Jórvík í Álftaveri
til heimilis í Víkurási 2, Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 21. mars.
Útför hans verður gerð frá Fossvogskirkju föstudaginn 29. mars
klukkan 15.
Trausti Ísleifsson Hafdís Rósa Jónasdóttir
Guðmann Ísleifsson Benný Hulda Benediktsdóttir
Ásgeir Logi Ísleifsson Helga Karlsdóttir