Morgunblaðið - 29.03.2019, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MARS 2019
✝ Linda Willi-amsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 16. júní 1965.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili
sínu 20. mars
2019.
Linda var mið-
dóttir hjónanna
Sigrúnar G. Jóns-
dóttur og Williams
S. Gunnarssonar.
Systur Lindu eru: Rósa,
maki hennar er Sigurður Er-
lendsson. Dóttir Rósu er Þóra
Ívarsdóttir. Íris, maki hennar
er Þorvarður Lárus Björg-
vinsson. Börn þeirra eru Sig-
rún Arna, Aron Örn og
Thelma Rún.
Börn Lindu eru: William
Kristjánsson, faðir hans er
Kristján Pálsson, maki Willi-
ams er Katrín Hera Gúst-
afsdóttir. Börn þeirra eru
Júlía og Kári. Aníta Hrund
Sveinsdóttir, faðir
hennar er Sveinn
Ingvar Einarsson,
maki Anítu er
Halldór Örn
Guðnason. Sonur
þeirra er William
Breki.
Linda ólst upp í
Árbæjarhverfi og
bjó þar alla tíð.
Hún gekk í Ár-
bæjarskóla,
Kvennaskóla Reykjavíkur og
lauk stúdentsprófi frá Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti í
desember 2001.
Linda vann hjá ýmsum
fyrirtækjum í gegnum tíðina,
m.a. hjá Nóa Síríus, Plast-
prenti, Flugmálastjórn, Arnar-
flugi og Heimilistækjum.
Lengst af vann Linda í Blóma-
búðinni Runna í Grafarvogi.
Útför Lindu fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 29. mars
2019, klukkan 13.
Ég veit satt best að segja
ekki hvar ég á að byrja. Ég sit
hér við borðstofuborðið á heim-
ili mínu og hef nýlokið við að
svæfa barnabarn þitt, Júlíu
dóttur mína. Hún elskar þig svo
mikið. Daginn sem við sögðum
henni frá andláti þínu skutlaði
ég henni til pabba míns þar sem
hún var á leið í pössun í nokkra
tíma. Þegar ég stoppaði bílinn
við áfangastaðinn var ég við það
að stíga út úr bílnum þegar hún
segir við mig: „L stafurinn er
dáinn. Veistu af hverju? Hún
amma Linda átti L stafinn og
hún er dáin og þess vegna er L
stafurinn dáinn.“ Hún bætti svo
við að hún saknaði þín svo mikið
og hún ætlaði að geyma þig í
hjarta sínu. Þessi litla kemur
mér sífellt á óvart. Hún hefur
sennilega einhvern meiri skiln-
ing heldur en ég yfirleitt átta
mig á.
Þegar pabbi þinn hringdi í
mig og tilkynnti mér um andlát
þitt var það fyrsta sem kom
mér í hug að hún Júlía, þitt
elskaða ömmubarn, kæmi aldrei
til með að hitta þig aftur. Það
fyllti mig sorg fyrir hennar
hönd. Kona mín rifjaði upp með
mér að síðast þegar Júlía hitti
þig hafðirðu komið í heimsókn
til okkar. Þá hafði liðið heldur
lengri tími frá síðustu heimsókn
en vant var. Þið lékuð ykkur
saman og eflaust gerðuð eitt-
hvað sem einungis þið brölluðuð
tvær saman. Þegar þú varst að
fara heim á leið sneri Júlía sér
að þér og sagði: „Og þú kemur
sko aftur!“ Það var augljóst
hversu mikið hún hafði saknað
þín og gat ekki beðið eftir að fá
að stússast eitthvað með þér
aftur.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
haft þig sem mömmu. Það er
augljóst að ef ekki væri fyrir
þig sæti ég ekki hér. Ég er
þakklátur fyrir allar góðu
stundirnar en af þeim var nóg
vissulega. Ég er þakklátur fyrir
að þú skyldir hafa elskað dóttur
mína jafn mikið og þú gerðir.
Ég veit að allur sársaukinn og
kvölin sem þú þurftir að upplifa
um þína daga er horfin. Ég veit
að þú ert nú loksins komin á
stað sem laus er við andlegar og
líkamlegar þjáningar og þú
færð allar þínar vonir og vænt-
ingar uppfylltar. Ég veit að þú
varst svo stolt af mér og systur
minni. Og þú mátt líka vita að
ég er stoltur af þér. Ég er stolt-
ur af þér fyrir að hafa verndað
mig og systur mína frá þínum
mestu þjáningum. Þér tókst
þegar öllu er á botninn hvolft að
koma okkur báðum á legg og
vel það. Þú komst okkur á þann
stað þar sem vissir að við vær-
um örugg. Og örugg vorum við í
höndum mömmu þinnar og
pabba. Betri afa og ömmu er
ekki hægt að hugsa sér. Þau eru
mér reyndar sem móðir og faðir
má segja, en það er nú önnur
saga.
Vertu sæl, elsku mamma mín.
Þú mátt vita að ég og Júlía
munum geyma þig ávallt í okkar
hjarta.
William Kristjánsson.
Linda hefur allt verið stór
hluti af mínu lífi en þó sér-
staklega á fullorðinsárum. Hún
sótti mikið í að vera með okkur
fjölskyldunni, og þá aðallega
með börnum okkar Þorra. Hún
elskaði þau alla tíð eins og þau
væru hennar eigin og vegna
þess hefur hún alltaf verið í
miklu uppáhaldi hjá þeim. Í
mörg ár kölluðu þau hana Lindu
nammifrænku og það verður að
segjast eins og er að hún bar
þann titil með sóma. Hún meira
að segja kom með nammi handa
Þorra sínum, líklega til að vera
viss um að börnin fengju að hafa
sitt í friði.
En lífið var oft á tíðum eng-
inn dans á rósum hjá Lindu.
Hún var haldin geðsjúkdómi
sem markaði öll hennar full-
orðinsár. Í veikindum lokaði hún
á samskipti við okkur sem vor-
um henni nánust en þegar með-
ferðin var farin að virka þá opn-
aði hún hægt og sígandi fyrir
samskipti aftur, enda þurfti hún
á okkur öllum að halda. Mamma
og pabbi voru alveg einstaklega
góð við hana í gegnum öll henn-
ar veikindi. Það var alveg sama
hvað hafði gengið á, alltaf tóku
þau hana í faðm sér aftur og þar
var hún fram að næstu veik-
indum.
Oft var líf hennar fullt af
gleði og ánægju og þá var virki-
lega gaman að vera í kringum
hana. Hún hafði góðan húmor
og var mjög orðheppin og ekki
sat hún á skoðunum sínum, það
vita þeir sem þekktu hana. Ég
er mjög sorgmædd yfir því að
hún skyldi ekki fá fleiri góð ár.
Við vonuðum alltaf að með til-
komu barnabarnanna myndi
draga úr veikindunum því hún
elskaði ekkert meira en að passa
þau og hafa hjá sér, en svo fór
því miður ekki. Síðastliðin tvö
ár hafa verið virkilega erfið fyr-
ir hana og alla fjölskylduna. Of-
an á andleg veikindi bættust lík-
amleg veikindi en engin bjóst
samt við því að hún færi svona
fljótt og að tími hennar hér með
okkur yrði ekki lengri.
Elsku Linda, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér og fjöl-
skyldu minni, ég mun ávallt
minnast þín með hlýju í hjarta.
Ég trúi því að þú sért komin í
blómalandið mikla og að nú séu
þér allir vegir færir.
Íris systir.
Það var erfitt símtal þegar
pabbi hringdi og sagði að hún
Linda systir væri dáinn, hún
varð bráðkvödd á heimili sínu
hinn 20. mars. Margs er að
minnast. Henni Lindu var aldrei
orða vant, var með sínar póli-
tísku skoðanir á hreinu, hún átti
alltaf auðvelt með lærdóm og
var talnaglögg með eindæmum.
Réttlætiskennd var mjög mikil,
þegar við vorum litlar voru
nokkrir strákar að stríða mér,
hljóp hún inn í hjólageymslu
náði í strákúst og kom með
hann út og sagðist mundu lemja
þá með kústinum ef þeir hættu
ekki að stríða mér, þeir hlupu
eins og fætur toguðu. Ég man
hvað mér fannst hún hugrökk
því ég var sjö ára og hún fjög-
urra ára. Ríkidæmi Lindu voru
börnin hennar William og Aníta
Hrund, síðar ömmubörnin Júlía,
William Breki og Kári. Það voru
ófáar stundir sem við töluðum
um þau. Linda átti við andleg
veikindi að stríða sem voru
henni erfið og fjölskyldunni
allri. Margs er að minnast,
margs er að sakna. Linda mín,
ég hef þá trú að þú sért frísk
núna og þér líði vel. Far þú í
friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín
systir
Rósa.
Ung kona, móðir, amma,
dóttir, systir. Dáin 53 ára
gömul. Mér finnst ég hafa þekkt
hana Lindu frá því áður en hún
fæddist. Ástarbarn yndislegra
hjóna, alin upp við mikinn kær-
leik á fallegu og metnaðarfullu
heimili sem foreldrar hennar
bjuggu dætrum sínum af dugn-
aði og smekkvísi. Á unglings-
árum komu þó í ljós nokkrir
skapgerðarbrestir hjá Lindu,
hún átti erfitt með að sætta sig
við hversdagslífið og var alla tíð
eirðarlaus. Linda var þó mjög
miklum og góðum gáfum gædd.
Hún hafði hætt í menntaskóla,
en sneri því dæmi við og tók
stúdentspróf á listabraut í Fjöl-
braut. Linda var sennilega efni í
góðan myndlistarmann, en
eirðarleysið kom í veg fyrir að
hún gæti fullnýtt hæfileika sína,
hún færðist of mikið í fang og
átti erfitt með að taka höfnun.
Hún Linda átti nú líka góða
spretti. Fyrir nokkrum árum
hugðist hún læra hjúkrun og
hvað haldið þið? Hún komst inn
í fjarnám í Háskólanum á Akur-
eyri, en þarna kom einbeitingar-
leysið aftur fram og hún varð að
gefast upp. Linda var í mörg ár
aðstoðarmanneskja í verslun
foreldra sinna. Aldrei brást það
hve glaðlega og fallega Linda
tók á móti manni, brosið bjart
og einatt var hún með einhver
hrósyrði við mann.
Börnin hennar Lindu, Willi-
am og Anita, eru sannindamerki
um það hve góð gen hafa fylgt
þeim. Það var nefnilega ekki
hægt annað en að elska hana
Lindu þó að hún væri erfið á
köflum. Við sem höfum staðið á
hliðarlínunni og fylgst með
Lindu, börnunum hennar, for-
eldrum og systrum og svo oft
fundið vanmáttinn sem geðsjúk-
dómum fylgir sendum þeim öll-
um okkar einlægustu samúðar-
kveðjur og munum ávallt
minnast Lindu með söknuði.
Marta Ragnarsdóttir.
Linda
Williamsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku Linda okkar.
Gleðin og sorgin með tárum sig tjá
Í tindrandi perlum á mannanna brá
Sem morgundögg liðinnar nætur
Sá veit einn hvað veldur er grætur
(GSS – afi Gunni)
Við elskum þig að eilífu.
Megi Guð vera með þér.
Mamma og pabbi.
✝ Kristrún Sigur-finnsdóttir
fæddist á Bergs-
stöðum í Biskups-
tungum 3. janúar
1919. Hún lést á
dvalarheimilinu Ási
í Hveragerði 17.
mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Sigurfinnur Sveins-
son, f. 12. desember
1884, d. 31. mars 1966, og Guð-
rún Þorsteinsdóttir, f. 25. maí
1884, d. 3. júlí 1968.
Elstur systkina var uppeldis-
bróðir Sveinn Kristjánsson, f. 20.
desember 1912, d. 13. janúar
2008. Þorsteinn Sigurfinnsson, f.
17. júní 1917, d. 16. desember
2006. Þórunn Sigurfinnsdóttir, f.
22. júní 1920, d. 9. október 2017.
Dóróthea Sigurfinnsdóttir, f. 23.
júní 1924, d. 10. febrúar 2012.
Kristrún ólst upp á Bergs-
stöðum. 10 ára byrjaði hún í
barnaskólanum í Reykholti og
var þar fjóra vetur. Rúmlega tví-
tug bjó hún og starfaði einn vet-
ur hjá móðursystur sinni í
Grindavík. Veturinn 1942 til ’43
fór hún í húsmæðraskólann á
Staðarfelli.
22. júní 1945 giftist hún Vil-
barn þeirra Ingi Leó. Ragnar
Ingi, hans unnusta Hafdís Helga-
dóttir. Finnur Þór. Uppeldis-
sonur Þórarinn Halldórsson, f.
28. mars 1973, giftur Helgu
Harðardóttur, f. 1. júlí 1977.
Dætur þeirra eru Erna og Linda.
2. Theodór Indriði Vilmundar-
son, f. 17. september 1950, giftur
Ragnheiði B. Sigurðardóttur, f.
5. ágúst 1951. Búsett í Efsta-Dal
1. Börn þeirra; Sigrún, f. 17. maí
1971, gift Bjarna Þór Sigurðs-
syni, f. 2. september 1968. Börn
þeirra Kristín Heiða og Þorgeir.
Vilmundur, f. 23. júlí 1973, giftur
Guðrúnu Erlu Sigfúsdóttur, f. 8.
september 1973. Synir þeirra;
Óskar Fannar, Hlynur Ísak og
Steinar Ingi. Rakel, f. 30. janúar
1982, gift Guðjóni Geir Einars-
syni, f. 4. janúar 1985. Synir
þeirra Bergur Páll og Þorleifur
Máni.
3. Gunnar Vilmundarson, f. 29.
júlí 1953, giftur Jónu Bryndísi
Gestsdóttur, f. 2. september
1954. Búsett á Laugarvatni. Syn-
ir þeirra; Gestur, f. 28. júlí 1976,
maki Sigríður Soffía Sigurjóns-
dóttir, f. 22. mars 1981. Synir
þeirra Sverrir Styrkár og Styrm-
ir Steinn. Rúnar, f. 7. febrúar
1979, giftur Evu Hálfdanar-
dóttur, f. 20. apríl 1979. Börn
þeirra; Ásta Rós, Gunnar Geir og
Þórhildur Eva. Arnar, f. 27. maí
1987, giftur Helgu Björt Bjarna-
dóttur, f. 15. júlí 1989.
Útför Kristrúnar fer fram frá
Skálholtsdómkirkju í dag, 29.
mars 2019, klukkan 14.
mundi Indriðasyni
frá Arnarholti í
Biskupstungum, f.
13. apríl 1916, d. 21.
ágúst 1999. For-
eldrar hans voru
Indriði Guðmunds-
son og Theodóra
Ásmundsdóttir.
Kristrún og Vil-
mundur bjuggu á
Bergsstöðum fyrstu
tvö árin en vorið
1947 keyptu þau Efsta-Dal 1 af
foreldrum hans og bjuggu þar
blönduðu búi. Synir þeirra, Sig-
urfinnur og Theodór, komu
seinna ásamt fjölskyldum og
bjuggu með þeim í félagsbúi.
Kristrún starfaði um tíma í
Leikskólanum Lind á Laugar-
vatni. Hún var félagi í Ung-
mennafélagi Laugdæla og Kven-
félagi Laugdæla.
Kristrún og Vilmundur eign-
uðust þrjá syni.
1) Sigurfinnur, f. 10. maí 1947,
giftur Margréti J. Þórarins-
dóttur, f. 13. apríl 1948. Búsett í
Efsta-Dal 1. Dóttir þeirra Krist-
rún, f. 4. mars 1968, gift Guð-
mundi B. Böðvarssyni, f. 18. mars
1966.
Börn þeirra; Kristbjörg, henn-
ar unnusti Bjarni Steinarsson,
Amma Rúna var mikið nátt-
úrubarn. Lagðist út á haustin og
tíndi ber í lítravís sem hún svo
frysti og notaði sér til matar út á
grauta. Veiddi silung í ánni,
gerði að og frysti og hafði sér til
matar vetrarlangt. Innyflin úr
silungnum notaði hún sem beitu
í heimagerða minkagildru þar
sem hún veiddi þá óværu því hún
gat ekki hugsað sér að sjá á eftir
smáfuglunum í skoltinn á þeim.
Kartöflur setti hún niður á
hverju vori í garðinn sinn og tók
svo afraksturinn upp á haustin,
magn sem hvert stórbýli hefði
verið hreykið af.
Amma var mikil fyrirmynd
fyrir þær áskoranir í umhverf-
ismálum sem nú blasa við núlif-
andi kynslóðum. Hún var mjög
nýtin, gerði við og endurnýtti
ansi margt í gegnum tíðina sem
við afkomendur hennar áttum til
að brosa góðlátlega yfir. Eins og
þegar við tókum upp jólagjaf-
irnar frá henni úr pappírnum
sem hafði verið utan um pakk-
ann frá okkur til hennar árið áð-
ur. Í dag er svo farið að hvetja
fólk til að endurnýta jólapapp-
írinn eða útbúa margnota
gjafaumbúðir. Svona komst
amma aftur í tísku án þess sjálf-
sagt að hafa haft minnstu hug-
mynd um það.
Það var ekki margt sjálfs-
prottið í náttúrunni sem amma
lagði fæð á nema njólinn. Ans-
ans, árans njólinn. Henni fannst
það mikill sóðaskapur að njólar
sæjust á jörðinni, hvað þá í
bæjarhlaðinu og lagði hún mikið
á sig ár hvert til að uppræta
þennan ófögnuð. Það varð henn-
ar líkamsrækt síðustu áratugina
og allt þar til hún flutti á Ás í
Hveragerði fyrir tveimur árum,
að stikla um jörðina með skóflu
sér við hönd, stinga njólann upp
og koma honum fyrir kattarnef.
Við amma deildum áhuga á
náttúrunni að mörgu leyti nema
einu. Trjárækt. Þar fannst henni
fulllangt gengið með öllum þess-
um trjám sem skyggðu á útsýnið
hvert sem litið var. Eftir hún
flutti á Ás hafði hún mjög gaman
af því að rúnta inn í Reykjadal-
inn og horfa á gufuna sem rauk
upp úr hverunum hvert sem litið
var.
Amma bjó yfir mikilli frásagn-
argleði. Hún sat á stól í skotinu
sínu í eldhúsinu, sló sér á lær og
því fylgdu orð eins og hvurslags
eða ekkisens vitleysa, sveiflaði
höndum með tilheyrandi hvissi
og greip sér fyrir munn í lokin
þegar hún skellihló yfir allri
vitleysunni. Vísur kunni hún
margar og fór með þær við ým-
is tækifæri.
Sláturgerð á haustin var eitt
af þeim verkum sem hún sinnti
vel fram á tíræðisaldur. Mér er
minnisstætt þegar ég bað hana
um að gera slátur fyrir mig
sem væri glútenlaust og
mjólkurlaust. Hún rak upp stór
augu, þetta hafði hún aldrei
heyrt minnst á fyrr! En hún
hellti sér í verkið ótrauð, hálf-
níræð, og milli þess sem hún
sagðist ekkert kunna þetta,
hellti hún hrísgrjónamjólkinni
út í hræruna og sagði: „Hvað í
ósköpunum er nú þetta? Hver
drekkur svona lagað?“ Hún
hrærði og hrærði og ég
skammtaði henni mörinn en við
höfðum aðeins misjafna skoðun
á hversu mikið af honum ætti
að nota í lifrarpylsugerðina.
Hundrað ár er langur tími að
lifa og það var aðdáunarvert að
sjá hvernig amma viðhélt heilsu
sinni með sjálfbæru líferni, úti-
veru og hollum mat.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
amma.
Sigrún Theodórsdóttir.
Elskuleg amma mín og
nafna hefur nú kvatt í hinsta
sinn. Á langri ævi hefur hún
siglt á jafnaðargeði og góð-
lyndi. Jafnan kát og með það
viðhorf að lífið sé til að hafa
gaman af því. Þau næstum tutt-
ugu ár sem hún lifði eftir að afi
dó eldaði hún og hugsaði um
sig sjálf. Sagði að hún þyrfti að
hafa eitthvað að gera. Hún
gerði gott úr matnum, sauð
fiskhausa í súpu og gaf svo
„kisumjáinu“ með sér. Hún
tíndi ber og frysti og hafði út á
skyrið allan veturinn, „vissu-
lega“ hollt og gott. Hún gekk
daglega til Ragnheiðar í kaffi
og hreyfingu fékk hún líka í
gegnum veiðiskapinn og rölti
reglulega niður að á til að vitja
um netstúfinn og sækja í soðið
ef vel bar við, ásamt því að at-
huga með minkagildrur. Hún
tapaði eitt sinn hænunum í
minkinn og hann át fiskinn úr
netinu og því var hann rétt-
dræpur. Hún veiddi mýs og
setti sem agn í niðurgrafna
tunnu, hálfa af vatni, svo mink-
urinn kæmist ekki upp aftur.
Eitt sinn handsamaði hún mús í
mélfötu og sýndi okkur krökk-
unum hvað hún var falleg. Ég
heyri enn þá skrækina í tengda-
dætrum hennar, sem voru ekki
eins hrifnar.
Þegar við komum úr fjósinu
var gjarnan litið stutt inn til
ömmu í leiðinni. Þá var gott að fá
pönnsu eða samloku úr normal-
brauði og þrumara. Nú í seinni
tíð, þegar krakkarnir mínir litu
inn á leið úr fjósinu, var minna
um bakstur en hún fór gjarnan
að tala um gamla tíma við þau og
útdeila konfekti úr frystinum
sem hún geymdi frá jólum.
Amma var glögg á skepnur og
var eðlislægt að eiga samskipti
og tala við þær. „Dýrin vita
meira en margur heldur,“ sagði
hún. Gjarnan fór hún upp á Álf-
hól til að líta yfir, enda ekki ráð
að leita að skepnum nema fara
þar upp fyrst. Hún vissi t.d.
alltaf ef kvíga sem gekk úti var
komin að burði. Ekki fyrir löngu
síðan klöngruðumst við saman
upp á Álfhól og hún benti vítt og
breitt og sagði sögur. Hún lagði
alltaf mikið upp úr að hafa út-
sýni og þarna uppi var í gamla
daga skemmtilegt að fylgjast
með safninu koma af fjalli og
renna fram hjá. Eina sögu sagði
hún af því þegar strákarnir voru
litlir og afi og vinnumaðurinn
höfðu verið að smala Efstadals-
hagana daginn áður og voru
farnir að Hólum að smala þar.
Það sem angraði ömmu var að
þeir urðu að skilja lamb eftir í
sjálfheldu inni í Selgili daginn
áður. Þá kom hún því þannig fyr-
ir að strákarnir voru góðir einir í
nokkra stund, greip trippi sem
var eftir heima og þeysti inn úr
högum, náði lambinu og kom því
heim. Hún glotti svolítið þegar
hún minntist viðbragða afa þeg-
ar hún sagði honum fréttirnar
um kvöldið. En þetta kom hon-
um víst ekki á óvart. Amma naut
þess að fara á bak og umgangast
hross. Hún minntist þess að eftir
annasaman dag og strákarnir
komnir í ból var gott að skjótast
á Krumma inn að fossi. Hún
endurnærðist, ein með hestinum
eftir kóngsveginum í skóginum
stutta stund. Í júlí fyrir 11 árum
fór amma á keppnishestinn
hennar Kristbjargar minnar, sat
þar teinrétt og naut sín.
Nú sé ég ömmu fyrir mér í
sumarlandinu, sitja flötum bein-
um milli þúfna, berjablá og njóta
náttúrunnar.
Hafðu þökk fyrir allt og allt
amma mín.
Meira: mbl.is/minningar
Kristrún Sigurfinnsdóttir.
Kristrún
Sigurfinnsdóttir