Morgunblaðið - 29.03.2019, Blaðsíða 21

ið eins góður við mig og þú, elsku
amma, ég elska þig.
Þín
Karen Björk.
Það er hægara sagt en gert að
kveðja ömmu sína fyrir fullt og
allt. Sú staðreynd að ég fái ekki
tækifæri til að skapa fleiri minn-
ingar með ömmu hryggir mig
meira en orð fá lýst. Ég vildi óska
þess að ég gæti sest aftur niður
með ömmu og einfaldlega spjallað
um hvað sem er, allt og ekkert,
eins og við gerðum svo oft.
En nú er amma farin og minn-
ingarnar verða ekki fleiri að sinni.
Eftir sitja hins vegar ótal yndisleg
og ógleymanleg augnablik sem
munu fylgja mér út lífið, og fyrir
það er ég óendanlega þakklátur.
Þegar ég hugsa til baka er ótal
margt sem kemur upp í hugann;
utanlandsferðir, helgar í sumarbú-
staðnum og yndislegar samveru-
stundir um jól og áramót. Það sem
hvað helst situr eftir eru þó þessi
einföldu og hversdagslegu augna-
blik sem virðist svo léttvæg þegar
þau eiga sér stað, en eru svo dýr-
mæt nú þegar ég hugsa til baka.
Ég vissi t.d. alltaf að dyrnar að
heimili þeirra ömmu og afa stóðu
mér alltaf opnar, sama hvað bját-
aði á og algjörlega óháð því hvort
ég gerði boð á undan mér; alltaf
tók amma á móti mér með bros á
vör og útbreiddan faðm. Mér
fannst alltaf svo sjálfsagt að ég
gæti heimsótt ömmu og afa algjör-
lega þegar mér hentaði og sama
hverjar aðstæðurnar voru. Nú
þegar ég er eldri og vonandi að-
eins þroskaðri hef ég áttað mig á
að svo var alls ekki; það er ekki
sjálfgefið að eiga ömmu sem alltaf
vill hitta þig, faðma þig og elska al-
gjörlega á þínum forsendum.
Amma hafði ótrúlega mörg eft-
irsóknarverð persónueinkenni.
Það sem þó helst situr eftir, nú
þegar ég hugsa til baka, er þessi
mikla gleði og jákvæðni. Amma
brosti í gegnum lífið og kvartaði
nánast aldrei, jafnvel þó oft hafi
verið tilefni til, sérstaklega undir
það síðasta. Hún hafði líka þann
eiginleika að bæta líðan annarra;
mér leið alltaf betur eftir að hafa
eytt tíma með ömmu og yfirgaf
hana alltaf í betra skapi en þegar
ég kom.
Elsku amma, þótt þú hafir nú
kvatt okkur fyrir fullt og allt munt
þú aldrei hverfa úr hjarta mínu.
Minningin um einstaka mann-
eskju mun áfram lifa ásamt öllum
þeim ógleymanlegu augnablikum
sem við sköpuðum saman. Áfram
mun lifa minning um ótrúlega
konu sem elskaði og studdi þá sem
stóðu henni næst og gerði líf
þeirra sem þekktu hana svo miklu
ríkara og betra. Amma mín, eins
erfitt og það er að sætta sig við að
þú sért farin, þá get ég ekki annað
en brosað þegar ég hugsa um allt
sem þú hefur gefið mér. Þú gerðir
mig að betri og vandaðri mann-
eskju, og fyrir það er ég óendan-
lega þakklátur.
Viktor Hrafn Hólmgeirsson.
Hinn 19. mars bárust okkur
þau þungu tíðindi að Didda mág-
kona og systir, Karen Magnús-
dóttir, hefði þá um morguninn
kvatt þennan heim södd lífdaga.
Þegar ég sest niður til að skrifa
um vini mína reikar hugurinn oft
til þeirra tíma þegar þeir voru á
sínu blómlegasta skeiði. Allir
muna þá tíma þegar mamma var
heima og hugsaði um allt og alla
og pabbi við vinnu mestan hluta
dagsins.
Þegar ég kynntist þessari
dásamlegu konu sem við kveðjum
nú var margt með öðrum hætti en
nú er. Kleppsvegur var öll veröld-
in, þar var allt að gerast, Strætó
með bilaðar ískrandi bremsur
kom og fór og sjoppan á horninu
var félagsmiðstöð hinna yngri.
Mamma var alltaf heima tók á
móti öllum þegar skóla lauk og
annaðist einnig um þá sem ekki
voru komnir á skólaaldur.
Þegar skóla lauk beið heima-
námið og síðan að borða, þvo sér
og koma öllum í rúmið. Þegar ró
var komin á tók svo við að und-
irbúa morgundaginn, útbúa nesti,
gera við fatnað og fleira slíkt og
þar var Didda á heimavelli. Allt
sem sneri að saumaskap lék í
höndunum á henni. Þegar skólan-
um lauk á vorin og sólin skein var
farið með allan skarann í Naut-
hólsvík sem var sólarströnd þess
tíma. Þar var dvalið daginn lang-
an.
Eitthvað þessu líkt var hið dag-
lega stúss þess tíma hjá Diddu. Og
þrátt fyrir uppeldi fjögurra
stúlkna virtist hún ávallt hafa tíma
fyrir vini og vandamenn og var
tilbúin að rétta hjálparhönd. Nefni
ég þar að 2. nóvember 1969, þegar
við Ella létum pússa okkur saman,
var gestum boðið til veislu til
Diddu og Víðis á Kleppsvegi. Var
veislan vel heppnuð eins og allt
sem þessi yndislegu hjón tóku sér
fyrir hendur. Didda gerði sér far
um að viðhalda og efla fjölskyldu-
og ættarböndin.
Elsku hjartans Didda systir, þá
ert þú farin í draumalandið að
hitta Bóa bróður sem kvaddi fyrir
rúmum mánuði og alla hina ástvin-
ina sem á undan þér hafa farið. Þú
varst kær stóra systir mín og
helsta fyrirmynd. Alltaf myndar-
leg í öllu þínu starfi og umhyggju-
söm. Og ófáar voru veislurnar sem
þú hélst fyrir fjölskyldu og vini.
Ég þakka þér fyrir það sem þú
varst mér sem systir og vinur.
Ingólfur Kristmundsson
og Elín Magnúsdóttir.
Það var sárt að fá þær fréttir að
Didda mágkona okkar hefði kvatt
lífið. Við systur höfum þekkt elsku
Diddu frá því við vorum börn. Hún
giftist Víði bróður okkar þegar við
vorum 13 ára. Við vorum heima-
gangar á heimili þeirra fram á full-
orðinsár og pössuðum oft eldri
dæturnar, Önnu Jónu og Stellu.
Didda var einstaklega ljúf kona
og tók höfðinglega á móti fólki.
Hún hafði unun af því að elda og
var óhrædd við að prófa nýjar
uppskriftir og margvísleg krydd.
Það var alltaf spennandi að koma í
mat til hennar. Heimilið þeirra var
alltaf sérlega hlýlegt og áttum við
systur þar alltaf samastað, ekki
síst eftir að við misstum móður
okkar. Þegar kom að giftingu ann-
arrar okkar (Bjarkar) tók Didda
ekki annað í mál en að fá að halda
brúðkaupsveisluna heima hjá
þeim og hún gerði það með glæsi-
brag, ást og hlýju, eins og allt sem
hún gerði.
Didda var einstaklega handlag-
in kona sem var alltaf með ein-
hverja handavinnu eða listmuni í
vinnslu. Sérstaklega þykir okkur
vænt um handmálaða postulínið
sem hún gerði árum saman og gaf
gjarnan í tækifærisgjafir. Margir
af þeim munum voru hrein lista-
verk, sem verða okkur alltaf dýr-
mæt.
Það er ekki hægt að tala um
elsku Diddu, án þess að minnast
þess hve fyndin og orðheppin hún
var. Það var oft hlátur í kringum
hana því hún gat auðveldlega
fundið húmorinn í lífinu og bent á
grátbroslegu hlutina. Hún var
hrókur alls fagnaðar í jólaboðum
fjölskyldunnar. Við eigum ekki
síst ljúfar minningar um Diddu úr
árlegum systkinaboðum sem hald-
in voru eftir að börnin voru vaxin
úr grasi. Þá var mikið hlegið og
fortíðin rifjuð upp. Didda var góð-
ur sögumaður og skopskynið naut
sín til fulls.
Það er skarð fyrir skildi, nú
þegar Didda er farin. Við munum
sakna hennar og minnast með
hjartahlýju.
Við systur erum því miður víðs
fjarri en hugur okkar er hjá Víði
og dætrunum fjórum. Við sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Björk og Linda Finn-
bogadætur og fjölskyldur.
 Fleiri minningargreinar
um Karen Júlíu Magnús-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MARS 2019
✝ Ísleifur Guð-mannsson fædd-
ist 12. desember
1939 í Jórvík í Álfta-
veri, V-Skaftafells-
sýslu. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 21. mars
2019.
Foreldrar hans
voru Guðmann Ís-
leifsson bóndi og
organisti við
Þykkvabæjarklausturskirkju, f.
11.11. 1901, d. 22.2. 1985, og
Guðríður Bárðardóttir hús-
freyja, f. 30.4. 1902, d. 10.11.
1984.
Ísleifur var næstyngstur sex
systkina, en þau eru: Guðbjörg, f.
29.8. 1926, Óskar, f. 24.2. 1929,
Ingibjörg, f. 30.7. 1931, Sigríður,
f. 18.10. 1932, Ástdís, f. 13.1.
1941, d. 23.1. 2000.
Auk þess tóku foreldrar hans
að sér tvö börn systur Guðríðar,
þau Sigrúnu Ágústsdóttur og
Kristin Ágústsson, en móðir
þeirra lést við fæðingu Kristins.
Ísleifur ólst upp í foreldra-
Starfsferill hans hófst hjá
Landssíma Íslands, síðan starfaði
hann hjá Vegagerð ríkisins, m.a.
á jarðýtu, uns hans stofnaði fyrir-
tækið Reynir og Ísleifur ásamt
mági sínum, Reyni Ragnarssyni
frá Höfðabrekku. Störfuðu þeir
saman að ýmsum vegabótum fyr-
ir Vegagerð ríkisins og síðan fyr-
ir Ræktunarsamband Mýrdæl-
inga og Eyfellinga. Eftir að
þeirra samstarfi lauk starfaði Ís-
leifur um árabil á Bifreiðaverk-
stæði Kaupfélags Skaftfellinga í
Vík og öðlaðist réttindi sem bif-
vélavirki og vann síðar sem bif-
vélavirki hjá verktakafyrirtæk-
inu Hagvirki. Að lokum starfaði
hann hjá Fjölverk ehf., verktaka-
fyrirtæki sem synir hans, Trausti
og Guðmann, ráku um árabil.
Hann tók ungur einkaflug-
mannspróf hjá Flugskólanum
Þyt og keypti af þeim flugvélina
TF-KAS af gerðinni Piper Cub
og átti flugið hug hans allan alla
tíð.
Útför Ísleifs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 29. mars 2019,
klukkan 15.
húsum að Jórvík I í
Álftaveri. Unnusta
hans var Björk
Ragnarsdóttir frá
Höfðabrekku, f.
17.5. 1944, d. 6.7.
1963. Hann kvænt-
ist Sóleyju Ragn-
arsdóttur, f. 24.5.
1947, þau skildu.
Börn þeirra eru:
1) Trausti, f. 25.6.
1966, kvæntur Haf-
dísi Rósu Jónasdóttur, f. 8.11.
1968. Þeirra börn eru: Linda
María, f. 5.5. 1992, Davíð Þór, f.
15.1. 1996, og Helga Dís, f. 6.10.
2006. 2) Guðmann, f. 27.1. 1970,
kvæntur Benný Huldu Bene-
diktsdóttur, f. 25.9. 1972. Synir
þeirra eru Ísleifur, f. 31.7. 1996,
og Hafsteinn, f. 25.4. 2002. 3) Ás-
geir Logi, f. 8.2. 1972, kvæntur
Helgu Karlsdóttur, f. 23.4. 1972.
Þeirra börn eru: Andri Freyr, f.
11.5. 1995, Magnea Rut, f. 11.3.
1997, Emelía Sara, f. 8.1. 2005,
Þorsteinn Mikael, f. 8.4. 2007.
Sambýliskona Ísleifs um árabil
í Vík var Áslaug Kjartansdóttir.
Síðustu ár fórum við pabbi
stundum í bíltúra þar sem við
ræddum margt og oft var rót sam-
ræðna eitthvað sem fyrir augu
bar og hann tengdi við úr fortíð-
inni. Stundum komum við við hjá
systkinum hans og urðu þá alltaf
fagnaðarfundir. Það var yndislegt
þegar við komum í heimsókn að
skynja systkinakærleikinn á milli
þeirra.
Pabbi sagði mér nýlega að
hvergi hefði honum liðið betur en
á rennibekknum á verkstæðinu í
Vík. Þar hefði hann fengið að búa
hluti til frá grunni og smíðað allt
sem vantaði hverju sinni, allt frá
skrúfum og upp í flóknari og
stærri hluti en á þeim tíma tók oft
mjög langan tíma að panta vara-
hluti. Pabbi sérhæfði sig í smíði
fyrir verkstæðið og var frábær í
því starfi er mér sagt.
Foreldrar mínir skildu þegar
ég var ungur og mamma flutti
með okkur bræður til Reykjavík-
ur svo ég man fyrst eftir pabba
þegar hann var í sambúð með Ás-
laugu í Vík. Við bræður komum í
okkar skólafríum austur í Vík til
pabba og Áslaugar og þar bröll-
uðum við bræður mikið í öllu
frelsinu þar.
Pabbi var alltaf frekar lokaður
en ég áttaði mig ekki á því þá,
hann var bara pabbi. Hans leið til
að vera með sonum sínum var því
að fara í bíltúra og oft var farið í
heimsókn austur í Álftaver til
ömmu og afa í Jórvík. Pabbi var
einnig flugmaður og átti flugvél,
tveggja sæta Piper Cub, sem
skapaði einnig hálfgerðan ævin-
týraljóma um hann. Hann flaug
stundum með okkur bræður þeg-
ar vel viðraði til flugs í Vík okkur
til ómældrar ánægju. Þegar ég
var unglingur og var að ljúka
sumarvist í sveit undir Eyjafjöll-
unum kom hann og sótti mig á
flugvélinni og flaug með mig til
Reykjavíkur sem mér þótti há-
punktur sumarsins. Hann hafði
alla tíð mikinn áhuga á flugvélum
og flugi.
Pabbi hafði alla tíð mjög gaman
af allri tækni og fyrir um ári hjálp-
aði Jólín, nágrannakona hans í
Víkurási og hjálparhella, honum
að kaupa sér snjallsíma. Ég tók að
mér að kenna honum á tækið en
ekki tókst honum að læra á síma-
skrattann. Ég stofnaði þó reikn-
ing fyrir pabba á samskiptaforrit-
inu „Snapchat“ og þannig fékk
hann nýja innsýn í líf barna og
barnabarna úr stólnum sínum
heima sem var mikil upplifun fyrir
hann. Eftir þetta var það orðið að
venju hjá okkur við hverja heim-
sókn að ná í snjallsímann og sjá
það sem fólkið hans hafði fyrir
stafni, jafnvel í Danmörku hjá
Eygló, dótturdóttur Áslaugar, og
fjölskyldu hennar sem hann hafði
ómælda ánægju af. Eygló og
pabbi voru alla tíð mjög náin og er
ég mjög þakklátur fyrir allt sem
hún gaf honum.
Þrátt fyrir að það væri farið að
hægjast mikið á hjá pabba undir
það síðasta, bjó hann alla tíð
heima og var sjálfum sér nægur
með flest. Samfélagið í stigagang-
inum hans í Víkurási 2 er dásam-
legt og passaði vel upp á hann og
allir voru boðnir og búnir að að-
stoða hann þegar hann þurfti á því
að halda og þakka ég þeim fyrir
það.
Hann vissi að bráðum þyrfti
hann að færa sig um set yfir á
dvalarheimili en vildi helst ekki
ræða það og sá tími var aldrei
kominn, að hans mati. Ég er
ánægður fyrir hans hönd að hann
hafi fengið að fara með þessum
hætti þar sem hann hélt sínu sjálf-
stæði og virðingu allt til enda og
kvaddi á sínum forsendum á sínu
heimili.
Eftir stendur hlý minning um
góðan mann sem gerði alltaf sitt
besta eins og hann var fær um
hverju sinni.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Ásgeir Logi Ísleifsson.
Meira: mbl.is/minningar
Þegar flest börn fæðast, koma
þau heim af spítalanum til tveggja
foreldra. Ég var svo heppin að
þegar við mamma komum heim af
spítalanum voru fjögur sem biðu
okkar, Kristinn, Kjartan, amma,
og svo afi minn.
Það eru til margar sögurnar af
því hvernig ég gat vakið afa
snemma á morgnana á sumrin, ég
var svo lítil að ég náði í hurðar-
húninn til að valda hávaða en náði
ekki að opna, og eftir nægilega
mikið ónæði fórum við saman í bíl-
túr í morgunsólinni. Langt á und-
an öllum öðrum. Mættum svo ná-
grönnunum þegar þau fóru á stjá
fyrir klukkan 7.
Hann sagði góðar sögur, hann
afi. Þegar ég var lítil voru rebba-
sögurnar svo raunverulegar að
mér gat hreint orðið órótt er ég
leit upp í Reynisfjall og hugsaði til
Kjartans og Kristins sem voru
þar að reyna að leika á rebba.
Seinna sagði afi mér sögur af
sjálfum sér og sveitungunum af
ekki minni innlifun.
Uppáhaldssagan hans afa af
mér var frá því þegar hann fór
með mig upp á Reynisfjall og ég
klifraði svo hátt upp í mastrið að
hann náði ekki í mig lengur og
held ég kannski að hann hafi orðið
smeykur um að hann kæmi tóm-
hentur heim úr þeirri ferðinni. En
allt fór þetta vel að lokum, eftir
nokkrar umtölur kom ég niður til
hans og við ókum saman heim í
morgunmatinn.
Hátt fórum við líka þegar ég
fékk að fljúga með afa í flugvélinni
hans og höfðum bæði mikið gam-
an af þeim ferðum. Mér er minn-
isstætt þegar hann flaug yfir
Reynisfjall og lét eins og hann
væri að aka á fjallinu og „ók“ svo
fram af, steypti flugvélinni með
nefið niður fyrst. Vakti þetta
mikla kátínu og hlátur. Í eitt sinn,
á 17. júní þegar afi flaug yfir há-
tíðarsvæðið í Víkinni og lét kara-
mellum rigna yfir kátan krakka-
hópinn, man ég að fæturnir mínir
voru svo stuttir að ég hafði ekki
náð neinum karamellum. Fór ég
þá heldur hnuggin heim. Þá kom
afi heim og hvíslaði því að mér að
kíkja fram og þá hafði hann
geymt nokkrar góðar karamellur
í vasanum fyrir mig.
Á afmælisdaginn hans afa árið
2008 bað Ingvar svo um hönd
mína. Hringdi ég þá strax í afa að
segja honum tíðindin. Það fyrsta
sem afi spurði um var hvort að
Ingvar væri „reglumaður“ og
varð mikið glaður að heyra að svo
væri. Fannst mér það segja mikið
um hann afa. Bæði hversu annt
honum var um mig, en einnig að
hann vissi að hann hafði ekki alltaf
valið bestu leiðirnar í lífinu.
Þegar ég bjó á Íslandi bauð ég
afa að koma í barnaafmæli hjá
strákunum sem hann gerði og
hafði gaman af. Hann brá svo
undir sig betri fætinum og bauð
mér með sér á þorrablót! Þar
skemmtum við okkur mjög vel.
Eftir að ég flutti aftur til Dan-
merkur töluðum við afi mikið í
síma, stundum stutt og stundum
lengi, hann vildi heyra fréttir af
veðri (þótt hann hefði nú stundum
verið búinn að lesa þær á texta-
varpinu), krökkunum, matseld-
inni, viðbyggingunni og ekki síst
af kettinum okkar, honum Gosa.
Gosi veit það ekki, en mér hugn-
ast að afi hafi verið hans helsti
aðdáandi.
Afi var alveg frá upphafi alltaf
á minni hlið, ég gat alltaf treyst á
að hann myndi styðja mig og stað-
festa í því sem mig langaði að
gera. Ég á eftir að sakna hans
sárt.
Ásthildur Eygló Ástudóttir.
Ísleifur bróðir minn var næst-
yngstur af okkur systkinunum.
Hann var ljúfur og umhyggju-
samur strax frá unga aldri. Við Ís-
leifur áttum alla tíð gott samband
og nú síðustu árin töluðum við
saman nánast daglega í síma um
allt og ekkert. Ég stend sjálfa mig
að því að vera komin með símann í
höndina til þess að hringja í hann.
Það mun því verða mikið tóma-
rúm í lífi mínu eftir að elsku bróð-
ir minn kvaddi þennan heim.
Mér er það minnisstætt hversu
snyrtilegur Ísleifur var sem barn.
Ég man það svo vel hvernig hann
braut saman fötin sín þegar hann
háttaði á kvöldin. Hann var átta
árum yngri en ég og þarna tók ég
litla bróður minn mér til fyrir-
myndar.
Það var líka alltaf gaman að
hittast og borða saman, og þá var
oft glatt á hjalla. Stutt var í grínið
og glensið hjá Ísleifi, það má segja
að hann hafi verið frábær eftir-
herma. Mikið gátum við helgið
saman.
Ég er þakklát fyrir að hafa
heimsótt bróður minn rétt áður en
hann kvaddi. Hann var höfðingi
heim að sækja.
Í lífinu skiptast á skin og skúr-
ir, Ísleifur átti sína erfiðu tíma.
Síðustu árin má segja að hann hafi
náð ákveðinni reglufestu í lífinu
en heilsu hans fór því miður hrak-
andi.
Alltaf var hann vinnusamur og
handlaginn með eindæmum, sam-
viskusamur og duglegur.
Ísleifur elskaði fólkið sitt, var
stoltur af börnunum sínum og
barnabörnum.
Hún Áslaug reyndist Ísleifi
ávallt vel, hún sá það góða í hon-
um.
Takk, elsku Áslaug, fyrir það.
Með þessu ljóði kveð ég elsku-
lega bróður minn.
Guð sá að þú varst þreyttur
og þrótt var ekki að fá,
því setti hann þig í faðm sér
og sagði: „Dvel mér hjá“.
Harmþrungin við horfðum
þig hverfa á annan stað,
hve heitt sem við þér unnum
ei hindrað gátum það.
Hjarta, úr gulli hannað,
hætt var nú að slá
og vinnulúnar hendur
verki horfnar frá.
Guð sundur hjörtu kremur
því sanna okkur vill hann
til sín hann aðeins nemur
sinn allra besta mann.
(Þýtt Á.Kr.Þ.)
Blessuð sé minning þín, elsku
bróðir minn.
Hvíl í friði.
Guð geymi þig.
Þín systir
Ingibjörg.
Ísleifur Guðmannsson
HINSTA KVEÐJA
Ég kveð þig með litlu ljóði
sem leiðir þinn anda heim
þér englarnir brosandi bjóði
í birtuna að fylgja þeim
Það næddu oft naprir vindar
og nörtuðu í huga þinn
það léstu þér oftast lynda
en lokaðir þangað inn
Í sumarlandinu sefur
hin saklausa Bjarkarsál
hún örmunum um þig vefur
og ómar þitt hjartans mál
Ég reynd’ennar fótspor að feta
en fyllti ei skarðið breitt
nú sameinar Guð ykkar sálir
er sannlega unnast heitt
Samúðarkveðjur til að-
standenda.
Sóley Ragnarsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar