Morgunblaðið - 08.04.2019, Page 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. APRÍL 2019
✝ Ingunn Sig-urrós Guð-
brandsdóttir fædd-
ist á Broddanesi í
Strandasýslu 29.
september 1928.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Droplaugarstöðum
í Reykjavík 31.
mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
brandur Benediktsson, f. 1897,
d. 1979, bóndi á Broddanesi, og
eiginkona hans Ingunn Þor-
steinsdóttir, f. 1897, d. 1998.
Alsystkini Ingunnar eru: Sig-
urður, f. 1927, d. 1928, Björn, f.
1930, Þorsteinn Helgi, f. 1931,
Benedikt, f. 1933, Sigurður
Yngvi, f. 1934, og Sigríður, f.
1936, d. 2017. Hálfsystur henn-
ar samfeðra voru: Sigrún, f.
mýri í Skagafirði veturinn
1946-47. Hún vann við bústörf
hjá foreldrum sínum og vann
um tíma í Reykjavík við ýmis
störf. Árið 1959 flutti Ingunn að
Núpi í Dýrafirði og bjó þar
ásamt eiginmanni sínum og
börnum til ársins 1976 þegar
fjölskyldan flutti í Kópavog.
Ásamt húsmóðurstörfum
kenndi Ingunn hannyrðir á
Núpi og rak mötuneytið við
skólann um tíma. Hún hafði
einnig ásamt eiginmanni sínum
umsjón með garðinum Skrúð
allt þar til þau fluttu í Kópavog.
1977 hóf Ingunn störf við Fé-
lagsheimili Kópavogs og starf-
aði þar til starfsloka 2004.
Einnig starfaði hún við
heimilishjálp um tíma.
Útförin fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 8. apríl 2019,
klukkan 13.
1904, d. 1981, Matt-
hildur, f. 1921, d.
2008, og Sigur-
björg, f. 1923, d.
1984.
Ingunn giftist
Þorsteini Gunn-
arssyni, f. 1917, d.
1989, árið 1960.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Ing-
unn Sigríður, f.
1962, maki Þórhall-
ur Ólafsson, f. 1959. 2) Tryggvi,
f. 1964, fyrri kona Hafdís
Viggósdóttir, f. 1967, dóttir
þeirra er a) Alexandra Sif, f.
1995, seinni kona Erla Dögg
Ingjaldsdóttir, f. 1973, dætur
þeirra eru a) Carmen Inga, f.
2002 b) Andrea Reyn, f. 2006.
Ingunn tók barnaskólapróf í
sveitinni sinn og stundaði nám
við húsmæðraskólann á Löngu-
Í dag kveð ég þig, elsku móðir
mín, með söknuð og sorg í hjarta.
Þú huggaðir sem barn, last fyr-
ir mig á kvöldin Þyrnirós og
kenndir mér að prjóna. Sast yfir
mér myrkfælinni þar til ég sofn-
aði út frá kliðnum í prjónunum
þínum og sagðir mér sögur frá
Broddanesi.
Þú áttir langa og viðburðaríka
ævi og upplifðir miklar sam-
félagslegar breytingar sem þú
lærðir að nýta þér. Þú varst ósér-
hlífin, dugleg og útsjónarsöm
kona og varst ávallt tilbúin að
hjálpa öllum sem leituðu til þín.
Þú varst skyldurækin, hógvær og
kvartaðir aldrei. Þú gerðir ekki
kröfur til annarra en sjálfrar þín.
Þér féll aldrei verk úr hendi og
ég sé þig fyrir mér sitjandi með
prjónana og fylgjast með hand-
boltaleik og það kom ekki lykkju-
fall þótt strákarnir okkar
brenndu af.
Þú vildir veg okkar systkina
sem mestan, hjálpaðir okkur eins
og þú máttir til og hvattir okkur
til dáða í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur. En þú sagðir
okkur líka til syndanna ef þér
fannst við vera að beygja af réttri
leið.
Þú tókst ávallt vel á móti öllum
og nutu vinir okkar systkina þess
á unglingsárunum. Þú bakaðir
gjarnan fyrir okkur pönnukökur
sem hurfu beint af pönnunni ofan
í svanga maga.
Þú lést fátt stöðva þig og fórst í
ófáar ferðir til Bandaríkjanna til
Tryggva, án þess að tala ensku.
Þar fórst þú út í Trader Joe’s eins
og þú værir að fara út í Nóatún í
Hamraborg.
Ég mun sakna þín, skopskyns
þíns og spjalls um rósarækt og
hannyrðir.
Ég mun geyma minningu um
þig í hjarta mér.
Elsku móðir mín kær,
ætíð varst þú mér nær,
ég sakna þín, góða mamma mín.
Já, mild var þín hönd
er um vanga þú straukst,
ef eitthvað mér bjátaði á.
Við minningu um þig geymum
og aldrei við gleymum,
hve trygg varst þú okkur og góð.
Við kveðjum þig, mamma,
og geymum í ramma
í hjarta okkar minningu um þig.
(Gylfi V. Óskarsson)
Þín dóttir,
Ingunn (Inga Sigga).
Hún Ína var að kveðja. Það var
skrýtið að tilkynna að tengdamóð-
ir mín hefði verið að kveðja okkur
í síðasta sinn.
Margar minningar leita á hug-
ann og þetta er eins og mörg stutt
myndskeið. Þú flakkaðir víða með
okkur bæði innanlands og utan.
Fórum í veiðiferð á Snæfellsnes
og gistum í tjaldi. Fórum í Þórs-
mörk og þú vildir gista í tjaldi.
Fórst líka með okkur til Berlínar,
Rómar og Barcelona. Nokkrar
ferðir fórum við norður á Brodda-
nes og þar leið þér vel. Mér er
mjög minnisstæð ferðin þar sem
þú fórst með okkur út í Traðar-
nes. Það var ekkert sem stoppaði
þig, hvorki girðingar, sjúkdómur
né göngugrind. Það var sama
hvað við þvældumst með þig,
aldrei kvartaðir þú.
Þú lést ekki tungumál né vega-
lengdir stöðva för þína. Þú fórst
nokkrar ferðir til Ameríku til að
heimsækja Tryggva og fjöl-
skyldu.
Þú varst útsjónarsöm og seig
en þó fyrst og fremst með stórt
hjarta. Aldrei var komið að tóm-
um kofunum þegar leitað var að-
stoðar þinnar.
Við Bassi komum oft í kvöld-
göngu til þín meðan þú varst á
Álfhólsveginum og ég hélt svo
áfram að líta inn til þín eftir að þú
fluttir á Droplaugarstaði. Þar
ræddum við um eitt og annað.
Lásum saman bækur eða hlust-
uðum á góða tónlist. Skemmtileg-
ast fannst þér þó ef við komumst
eitthvað út að ganga og þá sér-
staklega að skoða garða og blóm.
Einnig var gaman að komast bara
í bíltúra.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Takk fyrir allt, kæra Ína, og
hvíl í friði.
Kveðja,
Þórhallur.
Ég og amma vorum bestu vin-
konur. Við eyddum æskuárunum
mínum í að þræða miðbæ Kópa-
vogs hátt og lágt. Við vorum
fastagestir á bókasafni Kópavogs,
Náttúrustofu Kópavogs, Gerðar-
safni og auðvitað svo í Félags-
heimili Kópavogs, þar sem amma
vann í mörg ár. En á meðan amma
kenndi mér á menningarheim
Kópavogs kenndi ég henni hvern-
ig skal eyða föstudagskvöldum.
Ég fór með hana á vídeóleiguna í
Hamraborg, valdi tvær góðar
spólur, pantaði svo pepperoni-
pítsu fyrir okkur og svo sátum við
tvær, í græna flauelssófasettinu á
Álfhólsveginum, og nutum saman.
Þau voru þónokkur föstudags-
kvöldin nákvæmlega svona, þau
kvöld sitja mér alltaf ofarlega í
huga, og mér þykir vænt um þau.
Amma á stóran þátt í þeirri
manneskju sem ég er í dag. Hún
var ákveðin, dugleg og útsjónar-
söm kona sem lét ekkert stoppa
sig. Hún var ekki með bílpróf, en
samt fann hún sér einhverja leið
til að sækja mig í skólann nokkr-
um sinnum í viku, enda gerði hún
allt fyrir mig öllum stundum og
það með bros á vör.
Elsku amma mín, ég sakna þín.
Takk fyrir allt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Alexandra Sif Tryggvadóttir.
Því vegför manna iðju án
er ævireik á söndum,
en átak hvert er ævilán
í iðjumanna höndum.
(Stefán frá Hvítadal)
Ingunn systir mín, sem kvödd
er í dag, var næstelst í hópi sjö al-
systkina sem fædd voru á níu ár-
um. Elsta systkinið dó innan við
ársgamalt. Ína varð því fljótt leið-
andi í hópnum. Á unga aldri leysti
hún öll vandamál strax og hélt
þeim sið alla tíð síðan. Ína var
jafnvíg til allrar vinnu, bæði inn-
anhúss og utan. Hún var einn vet-
ur á húsmæðraskólanum á
Löngumýri og sú menntun er hún
fékk þar kom henni vel. Eftir
dvölina á Löngumýri var Ína að
mestu í forsvari fyrir heimilið
heima á Broddanesi fram yfir þrí-
tugt. Þá flutti hún vestur að Núpi í
Dýrafirði, ásamt eiginmanni sín-
um, Þorsteini Gunnarssyni kenn-
ara. Þar komu vel í ljós hæfileikar
Ínu við garðyrkju. Þau hjónin sáu
um blóma- og trjágarðinn Skrúð á
Núpi um árabil meðan þau voru
vestra. Eftir að þau fluttu suður
vann Ína í Félagsheimili Kópa-
vogs. Hún hélt áfram með blóma-
og garðrækt meðan heilsan entist.
Í meira en 20 ár glímdi Ína við erf-
iðan sjúkdóm og síðustu æviárin
dvaldi hún á Droplaugarstöðum.
Ég á Ínu systur minni meira að
þakka en flestum öðrum. Hún ýtti
mér af stað í skólanám og veitti
mér þá aðstoð sem dugði mér.
Fleiri nutu hjálpar hennar, bæði
skyldir og óskyldir, ekki síst á því
árabili sem hún var á Núpi.
Nú þegar allt er orðið hljótt
heima í Broddanesi er lítið eftir
annað en að minnast alls sem vel
var gert þar og af góðum vilja.
Hvíl í friði, elsku systir.
Þinn bróðir Benedikt.
Það var björt sumarnótt þegar
ég hitti Ingunni fyrst, þar sem ég
sat í bíl fyrir utan Álfhólsveginn
og átti að hitta Tryggva. Hún kom
til mín með þau skilaboð að
Tryggvi væri í miðbænum og ég
ætti að sækja hann þangað. Hún
var róleg og yfirveguð og ekki var
hægt að finna neinn pirring hjá
henni þrátt fyrir að hafa verið
vakin um miðja nótt til bera mér
skilaboðin. Síðar átti ég eftir að fá
að kynnast einstakri manneskju
sem reyndist mér svo vel og
kenndi mér svo margt um lífið og
tilveruna.
Við fyrstu sýn kom Ingunn mér
fyrir sjónir sem feimin manneskja
sem lét ekki mikið fyrir sér fara.
En annað átti eftir að koma á dag-
inn. Því stærri og sterkari mann-
eskju hef ég varla hitt. Ingunn lét
verkin tala og það var ekkert
verkefni sem ekki var hægt að
leysa. Ávallt ráðagóð og reiðubúin
að aðstoða ef það var á hennar
færi.
Ömmuhlutverkið tók Ingunn
alvarlega og lagði hún á sig langt
ferðalag til Los Angeles til sjá
sonardóttur sína nokkurra vikna
gamla og þann dag varð ást við
fyrstu sýn og gaf hún þessari litlu
mannveru alla sína ást og um-
hyggju. Samband Ingunnar og
Alexöndru var einstakt og fallegt.
Dóttir mín gat ekki fengið betri
fyrirmynd til að leiða sig út í lífið
en Ingunni ömmu. Dagar Ingunn-
ar ömmu og Alexöndru voru fullir
af ævintýrum og kósíheitum og
var þar grunnur lagður að góðum
minningum sem dóttir mín mun
geta yljað sér við um ókomin ár.
Ingunn var ekki með bílpróf en
það var henni ekki til trafala og
aftraði henni ekki frá því að sjá til
þessa að sækja Alexöndru í Ísaks-
skóla þar sem henni fannst óþarfi
að barnið þyrfti að dvelja í dægra-
dvöl eftir skóla þar til að ég kæm-
ist til að sækja hana. Ingunn fékk
samstarfskonur sínar eða Sigurð
bæjarstjóra til að skutla sér til að
ná í barnið í skólann. Þetta var svo
lýsandi fyrir hana að bjarga sér
og þar sem hún var öllum svo góð
og greiðvikin þá voru allir tilbúnir
að aðstoða hana.
Á erfiðu tímabili í lífi okkar
mæðgna stóð Ingunn sem klettur
á bak við okkur og var Ingunni
það vel ljóst að velferð mín var
velferð barnsins. Þegar brekkan
var brött og ég sá ekki fram á að
geta klifið hana ein þá sendi hún
mér línuna og dró mig upp og
stappaði í mig stálinu og aðstoðaði
mig við að finna ljósið á ný og fyrir
það verð ég henni ævinlega þakk-
lát.
Með hjartað fullt af þakklæti
kveð ég með virðingu hana Ing-
unni mína og megi minningin um
sterka og yndislega konu lifa. Ég
veit að hún mun vaka yfir okkur
og það sem hún hefur kennt okk-
ur mun vísa okkur veginn.
Elsku Alexandra mín, Inga
Sigga, Þórhallur, Tryggvi, Erla,
Carmen og Andrea, ég votta ykk-
ur mína dýpstu samúð.
Hafdís Viggósdóttir.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Núna ertu farin í ferðina þína
síðustu og trúi ég því að mamma
hafi tekið vel á móti þér og þið
systur hafið skellt í nokkrar
pönnukökur og sitjið svo og
prjónið saman eitthvað fallegt.
Þið voruð alla tíð mjög samrýndar
og báruð hag hvor annarrar fyrir
brjósti.
Það voru ófáar sendingarnar
sem komu til okkar að Broddanesi
frá þér. Fatnaður á okkur systk-
inin, útsaumuð sængurver og ef
þið voruð á ferðinni seinni part
sumars komuð þið færandi hendi
með bláber og fleira góðgæti.
Þegar ég þurfti svo að fara að
heiman í skóla kom ekkert annað
til greina en að ég færi vestur að
Núpi og byggi þar hjá þér og fjöl-
skyldunni og var ég þar í tvo vetur
í góðu yfirlæti hjá ykkur og síðan
aðra tvo í Kópavoginum eftir að
þið fluttuð þangað.
Áfram hafðirðu hönd í bagga
og fylgdist með mér og mínum
eftir að ég hóf sjálf búskap ung að
aldri.
Ég minnist þess ekki að þér
hafi fallið verk úr hendi enda allt-
af nóg að gera. Þegar ég var hjá
ykkur á Núpi vannstu í mötuneyti
skólans og þið Þorsteinn sáuð
einnig um garðinn Skrúð og naust
þú þín þar í hinum ýmsu verkum
og var garðurinn fallegur og vel
hirtur í ykkar umsjón.
Eftir að þið fluttuð á Álfhóls-
veginn vannstu í Félagsheimili
Kópavogs og var vinnudagurinn
oft langur en alltaf var tími til að
sinna blómunum í garðinum og
prjóna.
Síðustu árin voru þér erfið
enda bundin við hjólastól og háð
öðrum um flest en Inga Sigga og
Þórhallur önnuðust þig af ástríki
og umhyggju allt til hinstu stund-
ar.
Elsku Ína, þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Hvíl í friði.
Ingunn Einarsdóttir.
Árið 1987 réðst ég til vinnu hjá
Kópavogsbæ, þ.e. til Félagsheim-
ilis Kópavogs. Þar var fyrir Ing-
unn Guðbrandsdóttir, sem hélt í
alla enda hvað varðaði veitingar
fyrir hinar ýmsu deildir og fundi
bæjarins. Okkur varð strax vel til
vina, hún með áratuga reynslu og
ég með mitt sjónarhorn.
Eftir því sem umsvifin jukust í
vinnunni komu fleiri til starfa og
myndaðist þá vinnuhópur sem var
einstaklega samheldinn. Aldrei
var nein lognmolla hvar sem við
vorum að störfum. Alltaf var gam-
an í vinnunni þó að aðstæður
væru ekki alltaf þær bestu. Það
þurfti t.d. að sinna veitingum þar
sem skóflustunga var tekin, heitt
kakó og kleinur í snjóskafli, vígsla
leikskóla, eða annarra stofnana
bæjarins. Kaffiveitingar undir
vegg í stórstormi þar sem grjót-
hnullungar héldu dúkuðu borði í
skefjum. Aldrei kvartaði Ingunn,
mætti þar sem hennar var þörf.
Ingunn hafði einstaklega gott
verksvit, vann sér allt eins létt og
hægt var. Orðatiltæki hennar
heyrast enn í dag hjá öllum okkar
sem unnum með henni. „Nota
ferðina“, sagði hún ef einhver
kom tómhentur úr sal þegar veisl-
ur voru í Félagsheimilinu. Það
vakti oft undrun mína hvílíkt út-
hald þessi smávaxna kona hafði til
vinnu.
Ingunn var mikill náttúruunn-
andi. Skrúður var henni einstak-
lega kær þar sem hún hafði ásamt
eiginmanni sínum séð um umönn-
un garðsins í 17 ár. Hún sagði mér
frá því þegar þau hjón ferðuðust
um landið þvert og endilangt til að
safna íslenskum jurtum fyrir
garðinn. Einnig hafði hún sterkar
rætur til Núps og það var gaman
að fylgjast með þegar gamlir
nemendur frá Núpi komu í Fé-
lagsheimilið og gleðin auðsæ þeg-
ar þau hittu Ínu aftur, oft eftir
margra ára aðskilnað og ótrúlegt
en satt þá mundi hún nöfn þeirra
allflestra.
Fjölskylda Ingunnar var henni
mikilvægust af öllu, hvort sem
voru börnin hennar tvö og fjöl-
skyldur þeirra, systkini hennar
eða frændgarðurinn allur. Og
þegar Broddanes bar á góma kom
glampi í augun á henni og nátt-
úrulýsingar hennar urðu ljóslif-
andi. Hún var minnisgóð með af-
brigðum, sagði skemmtilega frá
gamalli tíð og fólki sem hún hafði
kynnst. Aldrei lagði hún neitt nei-
kvætt til nokkurrar manneskju,
sá alltaf það jákvæða í hverjum og
einum.
Nú hefur Ingunn kvatt þetta líf
eftir erfið veikindi. Ég sit full
hryggðar en einnig full þakklætis
fyrir að hafa fengið að starfa með
henni, læra af henni og njóta sam-
veru með henni.
Ég votta börnum hennar, Ing-
unni Sigríði og Tryggva og fjöl-
skyldum þeirra, mína dýpstu
samúð.
Anna Hallgrímsdóttir.
Ingunn Guðbrandsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
INGUNN GUÐBRANDSDÓTTIR,
Álfhólsvegi 21, Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum
sunnudaginn 31. mars.
Útför hennar fer fram frá Kópavogskirkju mánudaginn 8. apríl
klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að leyfa
líknarfélögum að njóta þess.
Ingunn S. Þorsteinsdóttir Þórhallur Ólafsson
Tryggvi Þorsteinsson Erla Dögg Ingjaldsdóttir
Alexandra Sif Carmen Inga
og Andrea Reyn Tryggvadætur
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
RUTH RAGNARSDÓTTIR,
Neðstaleiti 6,
sem lést á Hrafnistu í Hafnarfirði 2. apríl,
verður jarðsungin frá Vídalínskirkju
föstudaginn 12. apríl klukkan 13.
Ragnhildur Lára Conradt-Eberlin, Carsten Conradt-Eberlin
Tómas Sigurþórsson
Kristinn Sigurþórsson Guðrún Kristjánsdóttir
og barnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HEIÐVEIG HÁLFDÁNARDÓTTIR,
lést fimmtudaginn 4. apríl á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni. Útför Heiðveigar
fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju mánudaginn
15. apríl kl. 13.
Sigríður G. Sigurbjörnsdóttir Gunnlaugur M. Sigmundsson
Herdís J. Sigurbjörnsdóttir
Helga S. Sigurbjörnsdóttir Karl Ólafsson
barnabörn og barnabarnabörn