Fréttir - Eyjafréttir - 22.04.2015, Blaðsíða 11
11Eyjafréttir / Miðvikudagur 22. apríl 2015
er lægstur þegar þau slógust í hóp
skáta sem ákváðu að klífa Mont
Blanc þetta sumar. Voru þau í
æfingabúðum á Eyjafjallajökli fyrir
ferðina og iðkuðu þar ísklifur og
göngur.
Lifðu spart á Evrópuferðalagi
Áður en gangan á Mont Blanc hófst
ferðuðust Aurora og Bjarni með
öðru pari um Evrópu í sex vikur.
Gistu þau í tjöldum, leigðu lítinn bíl
og elduðu alltaf sjálf. Þau lifðu
mjög spart og ekki fór matarögn til
spillis. Eftir fimm vikur stefndu þau
á að hitta hópinn sem ætlaði saman
á fjallið í borginni Chamonix við
rætur Mont Blanc.
Á leið sinni þangað stoppuðu þau í
Nice. Aurora vissi ekki hvað sólskin
getur verið hættulegt. Hún og
vinkona hennar fóru eftir hádegi
einn daginn á ströndina og Aurora
skildi ekkert í því hvað fáir voru þar
miðað við hvað veðrið var yndis-
legt.
Vinkonurnar undu sér á ströndinni,
sóluðu sig og busluðu í sjónum. Um
kvöldið var keyrt upp í fjöllin. Þar
var tjaldað og Aurora fór að þvo sér
um hárið. Ekki var annað í boði en
kalt vatn og hún lét sig hafa það.
Um nóttina vaknaði hún kvalin af
brennandi þorsta, fékk sér vatn og
gleypti í sig safaríka appelsínu. Hún
vissi ekki þá að sá sem hefur fengið
svokallaðan sólsting á að forðast
ávexti. Líðan hennar versnaði og
henni var ýmist brennandi heitt eða
jökulkalt.
Daginn eftir þurftu þau að skila
bílnum. Hún og vinkona hennar
sátu hjá farangrinum meðan
strákarnir fóru með bílinn. Auroru
var svo illt að hún gat engan veginn
verið, sat með handklæði vafið um
höfuðið til að skýla því fyrir
sólinni.
Leist ekki á konuna
Þar sem þær vinkonurnar sátu hjá
farangrinum kom til þeirra kona.
Hún talaði ensku og sagði þeim að
ekki væri óhætt fyrir þær að gista á
ströndinni, konur hefðu orðið fyrir
árásum og jafnvel verið drepnar.
Voru þær vinkonur góða stund að
átta sig á því að hún áleit þær hafa
verið skildar eftir því að hún hafði
séð strákana keyra í burtu á bílnum.
Konan var alúðleg og bauðst til að
lána þeim íbúð sem hún hafði til
umráða í húsi handan götunnar og
bauð þeim að skoða hana. Aurora
brölti á fætur og fylgdi henni. Það
var ekki fyrr en hún stóð í lyftu
hússins með þessari ókunnugu konu
að henni kom í hug að kannski væri
verið að leiða hana í gildru og
hugsanlega væri þessi kona alls
ekki góð heldur hefði í hyggju að
gera henni eitthvað illt. Áður en
hún gat hugsað þá hugsun til enda
staðnæmdist lyftan og konan vísaði
henni inn í íbúð...
Ásdís Gísladóttir er dóttir hjónanna
Guðrúnar Ríkeyjar Guðmundsdóttur
og Gísla Stefánssonar sem oftast var
kenndur við Höfðann í Vestmanna-
eyjum. Í viðtali við Ásdísi kom fram
að hún fæddist í Eyjum árið 1954.
...Ásdís átti góða æsku og naut þess
frjálsræðis sem krakkar í Eyjum
gerðu. Þegar hún var 15 ára var
kominn einhver óróleiki eða útþrá í
hana og vinkonur hennar. Hún sótti
um vinnu á Grænlandi sem
skiptinemi og fékk það í gegn.
Föður hennar líkaði ekki sú
ákvörðun, reyndar varð hann alveg
öskureiður en mamma hennar stóð
með henni og studdi hana.
Ásdís var í níu mánuði á stað sem
heitir Nanortalik. Þar bjó hún hjá
dönskum hjónum og stundaði nám í
grænlenskum skóla. Sú upplifun var
henni ógleymanleg og hún reyndi
margt sem var ólíkt öllu öðru sem
hún hafði áður kynnst í lífinu.
Á Grænlandi lærði hún til dæmis
perlusaum en konurnar sem kenndu
voru algjörir snillingar. Hún lærði
einnig kvikmyndagerð og hluti af
náminu var að taka kvikmynd.
Myndatakan fór fram í kirkjugarð-
inum á staðnum, sem var frekar
skuggalegt en algjört ævintýri. Mjög
vel var passað upp á allt og alla og
suma daga mátti alls ekki fara út úr
húsi vegna þess að ísbjörn var á ferli
í bænum. Minningarnar um dvölina
í Nanortalik eru henni dýrmætar og
kærar.
Ásdís var 16 ára þegar Grænlands-
dvölinni lauk og hún kom aftur
heim til Eyja. Þá fannst henni margt
breytt. Systir hennar var búin að
eignast barn og vinkonurnar
trúlofaðar og farnar að búa.
Flugkennarinn hafði ekki
réttindi
Margt braust um í huga Ásdísar á
þessum tíma en svo mikið var víst
að hún ætlaði ekki að binda sig,
hvað sem hún annars tæki sér fyrir
hendur. Meðan hún hugsaði ráð sitt
réði hún sig í fiskvinnu til að vinna
sér inn aura. Hún eignaðist vinkonu
á vinnustaðnum og náðu þær vel
saman. Það var sumar, sólin skein
og einn góðviðrisdaginn fengu þær
frábæra hugmynd, þær ætluðu að
læra að fljúga. Flugkennsla var
einmitt að hefjast í Eyjum þarna um
haustið og þær skráðu sig báðar.
Flugnámið varð endasleppt þegar í
ljós kom að leiðbeinandinn hafði
ekki kennsluréttindi.
Áhugi vinkvennanna hafði samt
ekki dvínað, þær sögðu upp í
vinnunni og drifu sig til Reykjavíkur
til að halda áfram flugnámi. Ekki
höfðu þær kannað málið nægilega
vel og í ljós kom að þær höfðu
hreint ekki efni á skólanum sem var
mjög dýr. Þær áttu því ekki annan
kost í stöðunni en verða sér úti um
vinnu og hana fengu þær á Skálatúni
í Mosfellsbæ. Þar var Ásdís einmitt
stödd þegar hún heyrði að eldgos
væri hafið í Eyjum...
Ásdís Gísladóttir :: Ævintýrakona með meirapróf í akstri:
Fór 15 ára sem skipti-
nemi til Grænlands sem
var henni ógleymanlegt
:: Naut þess frjálsræðis sem krakkar í Eyjum gerðu ::
Hugurinn leitaði snemma út :: Ætlaði að læra flug
Fimleikar á fyrri hluta síðustu
aldar voru að ýmsu leyti frábrugðnir
þeim fimleikum sem þekkjast í dag,
öllu líkari leikfimi enda eru
hóparnir oft nefndir leikfimihópar í
áðurnefndum heimildum. Fimleikar
virðast ekki hafa verið stundaðir í
Vestmannaeyjunum eftir 1950 fyrr
en árið 1966 að nýútskrifaður
íþróttakennari flutti til Eyja.
Katrín Lovísa Magnúsdóttir
fæddist árið 1944 að Ketilsstöðum,
Hvammssveit í Dalasýslu. Hún lauk
prófi frá Íþróttakennaraskóla
Íslands á Laugarvatni 1965,
almennu kennaraprófi frá Kennara-
skóla Íslands árið 1966 og hóf það
ár kennslu við Barnaskólann í
Vestmannaeyjum. Katrín lauk
réttindanámi í sérkennslu árið 2003
og var að því loknu deildarstjóri
sérkennslu í Hamarsskóla í
Vestmannaeyjum.
Á yngri árum stundaði Katrín
Katrín Lovísa Magnúsdóttir :: íþróttakennari:
Frjálsíþróttakona og
methafi í langstökki
:: Stundaði golfíþróttina með ágætum árangri
:: Íslandsmeistari öldunga í kvennaflokki með forgjöf
árið 2004 :: Vestmannaeyjameistari kvenna árið 2005
frjálsar íþróttir með góðum árangri,
var meðal annars methafi í
langstökki. Hin síðari ár hefur hún
stundað golfíþróttina með ágætum
árangri og varð Íslandsmeistari
öldunga í kvennaflokki með forgjöf
árið 2004 og Vestmannaeyjameist-
ari kvenna árið 2005.
Kynntist fimleikum
á Laugarvatni
Áhugi Katrínar á fimleikum
kviknaði í Íþróttakennaraskólanum
en fjórar skólasystur hennar höfðu
verið í íþróttanámi í Danmörku þar
sem mikil áhersla var lögð á
fimleika. Veturinn á Laugarvatni
æfðu þær fimleika og héldu sýningu
um vorið á Landsmóti UMFÍ. Eftir
því sem best er vitað var þetta í
fyrsta sinn sem slík sýning var
haldin á landsmóti.
Katrín kenndi íþróttir og bóklegar
greinar nokkuð að jöfnu og fljótlega
eftir komuna til Vestmannaeyja hóf
hún þjálfun stúlkna í fimleikum á
vegum skólans. Reyndar var sú
þjálfun utan hefðbundins vinnutíma
og var því ekki greitt fyrir hana,
heldur um sjálfboðastarf í þágu
nemenda að ræða. Slíkt fyrirkomu-
lag var á fleiru á þessum árum,
kennarar unnu meira og minna í
sjálfboðavinnu í sambandi við
félagsstarf nemenda.
Æft á laugardögum og
sunnudögum
Þessar fimleikaæfingar fóru fram á
laugardögum eftir hádegi og á
sunnudögum fyrir hádegi, þar sem
íþróttasalurinn var ekki laus á
öðrum tímum. Afrakstur þessara
æfinga var síðan sýndur á sumar-
daginn fyrsta á hátíðardagskrá
skólans í Samkomuhúsi Vestmanna-
eyja. Stúlkurnar í flokknum voru
tólf talsins og þrjár þeirra fóru síðar
í íþróttaskóla. Þær hafa allar
stundað íþróttakennslu í Eyjum.
Í gosinu kenndi Katrín í Hvera-
gerði og átti þá þrjú börn; sex,
þriggja og eins árs. Það fjórða
bættist svo í hópinn árið 1974. Þau
hjónin, en maður hennar er
Sigurgeir Jónsson kennari, fluttu
aftur heim til Eyja í október 1974.
Þá ætlaði Katrín að hætta kennslu
en það vantaði kennara svo hún
byrjaði aftur. Það var ærinn starfi að
vinna fulla vinnu og vera með
heimili svo fimleikaþjálfunin var
ekki lengur inni í myndinni. Hvatti
hún því eina af sínum fimleika-
konum, Ólöfu Heiðu Elíasdóttur, til
að taka þjálfunina að sér og gerði
hún það um tíma.
Kom mörgum til góða
Allan sinn starfstíma helgaði Katrín
kennslu barna og unglinga og þegar
hún lítur til baka veitir sú vitneskja
henni gleði, að það sem hún hefur
lagt á sig fyrir samfélagið án þess
að fá greitt í krónum eða aurum hafi
komið svo mörgum til góða.
Vinna Katrínar í þágu stúlknanna,
sem stunduðu fimleika undir hennar
stjórn, er ómetanleg. Hún kom ekki
aðeins stúlkunum að gagni heldur
naut bæjarfélagið allt afraksturs af
framlagi hennar. Er starf hennar
enn einn minnisvarðinn um
óeigingjarnt sjálfboðastarf kvenna
sem ber að virða og þakka.