Skessuhorn - 24.08.2000, Blaðsíða 10

10
FIMMTUDAGUR 24. ÁGÚST 2000

Nú standa yfir hin árlegu vand-
ræði skólanna vegna kennararáðn-
inga og virðist sem ástandið sé nú
með versta móti. Kristján skáld frá
Djúpalæk var um tíma kennari í
Þorlákshöfti og fékk þangað eftirfar-
andi sendingu frá vini sínum Rós-
berg G. Snædal:
Gegnum fár og giktarslm
glitra tárin vonar,
gengur skár þín iája m
Olafs Kárasonar.
Að sjálfsögðu er það bráðnauð-
synlegt að til bamakennslu veljist
hinir vöskustu og vísustu einstak-
lingar búnir stjómunarhæfileikum
nægum. Kristján Sigurðsson orti um
stjómsama kennslukonu:
Varlafljótt að velli hntgur,
valda lyftir merkinu,
ef hundur upp við húsvegg mígur
hún þarfað stjóma verkinu.
Oft er rætt um það hvort skóla-
ganga á Islandi sé of stutt eða of
löng eða bara hæfileg eins og hún er.
Baldur Eiríksson frá Dvergsstöðum
velti þessu nokkuð fyrir sér á sínum
tíma:
Ennþá er sólfar sumardags,
svipfegurð gróðurs og veðurlags
brosir um bala og hóla.
Samt eru blessuð b'ómin strax
byrjuð að ganga í skóla.
Vel er að lýð séfræðsla flutt,
ogfái menn lœrdómsbraut sér rutt
en ofurkapp er þar Ijóður,
því sumar og bemska eru bœði stutt
og bömin viðkvœmur gróður.
En langskólagangan leiðigjöm
á sér líka talsmenn og sterka vöm
semfjölgar og eykurfógin,
þessi stóru og lœrðu blessuð böm
sem bjuggu til fræðslulögin.
Enfari svo áfram enn um hríð
mun hin áhyggjulausa sumartíð
verða ósköp stutt eða mgin,
þá uppfræðsla á bemsku og æskulýð
öll er í bamdóm gmgin.
Fleiri hafa haft skoðun á mennta-
stofnunum þjóðarinnar líkt og
Bjami ffá Gröf:
Að skólanum er sk 'ómm og tjón
og skást að flýj 'ann
efþaðan koma fleiri flón
mfóru í 'ann
Námsmenn þjóðarinnar hafa iðu-
lega verið naumt haldnir af hinum
veraldlegu verðmætum bæði fyrr og
nú. Á Hafnarárum sínum samdi
Sveinbjöm Högnason mjög átakan-
lega umsókn um styrk úr sáttmála-
sjóði og komst Pálmi Hannesson
síðar rektor í hana og lærði úr henni
glefsur sem Jón Helgason batt síðan
í stuðla því eins og segir í öðm kvæði
Jóns um þá félaga:
“Oji má sá höndum til himins fálma
sem hefur sitt traust undir
þagmælsku Pálma. ”
Hér kemur svo styrksumsóknin og
verður að segjast að það er hart hjarta
sem ekki viknar við þvílíkar lýsingar:
Hér kem ég með umsókn aumurþræll
og allt að því hungurmorða,
ég veit ekki hvað er að vera sæll,
ég veit ekki hvað er að borða.
Ég morraði á spítala misserin þrjú,
þá minnkaði lífskrafta forðinn,
m sífellt óx skuld mín og fá hún er nú
um sjöþúsund gullkrónur orðin.
I gjörvallri ætt minni öngvan ég veit
að í æskunni væri ekki kvalinn
og lifði ekki allan sinn aldur á sveit
uns hann endaði jarðlífið galinn.
Þá sjaldan mér áskotnast eyrisverð
það eyðist á blásnauðar hræður,
þaðfer til að styrkja' hinafélausu mergð,
mína fátæku vesalings bræður.
Nú veistþú, ó nefnd, um minn
naumlega hag
og neitirþú alveg að laga'hann
þá hef ég ekki amiað til athvarfsþann dag
en ólina, lykkjuna og snagann.
Svona var nú ástand Islenskra
námsmanna í Höfti á þeim tíma og
svo em menn að barma sér núna!!
Það var lengi vel ekki sjálfgefið að
allir kynnu að lesa og skrifa þó alltaf
hafi þótt kostur á hverjum manni og
margar vísur sem tengdar em við
ritlistina á einhvern hátt:
Þínum penna þú svo halt
þrtr að gómar stilli,
staftna hreina skrifa skalt
og skilja vel á milli.
Næsta vísa er greinilega ort fyrir
tíma fuglafriðunarlaganna:
Skjaldan get ég skrifað hreint,
skal það bleki kenna.
Aldrei hefi áður reynt
æðarblika penna.
Engum (nema Ossuri) hefur þó
ennþá dottið í hug að friða hrafninn:
Þessi penni þóknast mér
því hann er úr hrafni.
Hann hefur skorið geiragrér
Gunnlaugur að nafni.
Hinsvegar gæti eflaust einhver
tekið sér í munn eftirfarandi enn í
dag:
Skriftin mín er stafastór,
stílað illa letur.
Hún er eins og kattarklór,
ég kann það ekki betur.
Töluvert mun vera til af minnis-
vísum sem hjálpa fólki að muna mik-
ils verð atriði úr ýmsum námsgrein-
um og væri gaman ef lesendur gætu
sent mér eitthvað af slíku, sömuleið-
is vísur tengdar göngum og réttum
sem nálgast nú óðum og verða trú-
lega eitthvað á dagskrá á næstunni.
Með þökk fyrir lesturinn
Dagbjartur Dagbjartsstm
Refsstöðum 320 Reykholt
S 435 1367
Var Guð Snæfellingur?
Fádæma aftakablíða hefur geys-
að um landið annað slagið í sumar.
Hefur henní verið tekið fagnandi
og ekki síst af aðstandendum
hinna ýmsu hátíða sem haldnar
hafa verið þetta mikla hátíðarsum-
ar. Um síðustu helgi kvað vís mað-
ur á Snæfellsnesi upp þann úr-
skurð að Guð hlyti að vera Snæ-
fellingur. Viðstaddur Borgfirðing-
ur spurði hvað hann hefði fyrir sér
í því. “Jú, það var sól og hiti á fær-
eyskum dögum í Ólafsvík, hiti og
sól á Góðri stundu í Grundarfirði
og síðan aftur sól og hiti á dönsk-
um dögum í Stykkishólmi.” “Af
hverju flutti Guð þá í burtu?”,
spurði Borgfirðingurinn.
Fálkakross
Þegar Fálkaorðan var veitt fyrr
á þessu ári mun Flosi Ólafsson
hafa látdð þess getið að sér þætti
fram hjá sér gengið. Óhætt er að
taka undir að þar fór orðunefhd
illa að ráði sínu. Hagyrðingurinn
Vigfus Pétursson, sveitungi Flosa,
var að minnsta kosti á því og orti:
Ólánið er eins og hross
sem alltaf getur slegið.
Flosa vantar Fálkakross
en fær hann ekki greyið.
KYNNIÐ YKKUR LIÐVEISLU!
Þeir sem gerast félagar í liðpeislu njóta
margháttað'ar þjónustu og fá um leiðbetri
yfirsýn yflr fjármál sín
Viðbjóoiim meál annars fjármálará(|jöf,
námsyfirdráttarlán, yfirdráttarheimild,
viðnámsmenn erlendis, skólaferðireikning
og launalán
Komiðog fáiðnánari upplýsingar
II
SPARISJOÐUR MYRASYSLU
Hornsteinn í héraði
Fj ölbrautaskóli
Vesturlands:
Bóksal-
anhætt
I lok síðustu annar tók skóla-
ráð Fjölbrautaskóla Vesturlands
þá ákvörðun að bóksölu nem-
enda innan skólans skyldi hætt.
Að sögn Harðar Helgasonar,
aðstoðarskólameistara, hefur
rekstur bóksölunnar ekki geng-
ið sem skyldi undanfarin ár. “Eg
vil þó ekki kenna krökkunum
sem hafa unnið þar um því þau
hafa unnið þar gott starf. Þama
hafa bara verið svo ör skipti á
starfsfólki að margt hefur ekki
verið í lagi einfaldlega vegna
reynsluleysis. Bóksalan fékk
einnig ekki nógu góða þjónustu
hjá bókaforlögunum og var látin
sitja á hakanum með bókasend-
ingar, afslætti og annað slíkt
sem stærri bókabúðir hafa miklu
betri aðgang að.”
Að sögn Hallgríms Jónssonar,
eiganda Bókabúðar Andrésar
Níelssonar, leggst hið nýja verk-
efni vel í hann. “Þetta hefur
þróast þannig að skólinn vildi að
við tækjum þetta að okkur og
hefðum kennslubækur. Við
eram með allar námsbækur fyr-
ir fjölbrautina og skiptibóka-
markað auk þess sem hér fæst
allt annað sem þarf til skólans,”
segir Hallgrímur. “Við verðum
með auka mannskap í þessu og
reynum að veita eins góða þjón-
ustu og okkur er frekast unnt.
Þetta er nýtt fyrir okkur, því er
ekki að neita, en við reynum að
standa okkur sem allra best og
hlökkum til að takast á við þetta
verkefhi.”
SÓK
Valtur á fótum
Snæfellingur fór á bæjarbarinn
og sat að sumbli. Þegar hann var
búinn að fá nóg og ætlaði að
standa upp af barstólnum datt
hann beint á andlitið. Hann
reyndi að standa upp, en datt aft-
ur. Þá skreið hann út að hurð. Þar
reyndi hann að standa upp en aft-
ur datt hann. Hann skreið út og á-
kvað að skríða þessa 600 metra
heim til sín. Þar reyndi hann enn
eina ferðina að standa upp koma
a.m.k. gangandi inn til sín, en
hrundi undireins á útidyramott-
una. Hann skreið upp stigana og
skreið svo upp í svefnherbergi og
datt beint á andlitið í hjónarúmið
og sofnaði.
Morguninn eftir vaknaði hann
við að konan hans öskraði: “Varstu
nú á fylliríi eina ferðina enn?!?”
“Já”, sagði hann, “hví spyrðu?”.
“Þeir voru að hringja frá bamum,
þú gleymdir hjólastólnum aftur.”
Emi af Jónasi
Svokallaðir Jónasarbrandarar
eru fyrirferðarmiklir í tölvupósti
sem gjarnan flýgur á milli tölvu-
dósa þvers og kruss um landið.
Grunur leikur á að margir þeirra
séu ættaðir af heimasíðu Guðjóns
Ólafssonar sem er kennari við
Framhaldsskóla Vestfjarða á Isa-
firði. Þessi héma er brandari vik-
unnar á stðu Guðjóns:
Engill birtist allt í einu á kenn-
arafundinum og segir Jónasi
skólameistara að fyrir óeigin-
gjama fyrirmyndarhegðun síðustu
árin hafi Drottinn ákveðið að leyfá
honum að velja á milli óendalegs
auðs, visku eða fegurðar. Jónas
skólameistari hikar ekki við að
biðja um óendanlega visku. „Hún
er þín!,“ sagði engillinn og hvarf í
glæringum og reykskýi. Nú snúa
allir kennaramir sér að skóla-
meistara sem situr þama hugsi á
svip með dálítinn ljósbaug í kring-
um sig. Einn af kennurunum
hvíslar: „Segðu eitthvað”. “Jónas
skólameistari andvarpar og segir:
„Eg hefði átt að biðja um pening-
ana”.