Skessuhorn - 09.11.2000, Blaðsíða 14

14
FIMMTUDAGUR 9. NOVMEMBER 2000

Vissi ekkert um Island
- segir Dipu Ghosh þjálfari Badmintonfélags Akraness
Hjónin hafaferðast um Island og meðal annars komið við hjá Dettifossi.
Það er ekki oft sem fullorðið fólk
ákveður að söðla gjörsamlega um
í lífinu, flytja burt frá öllu sem það
þekkir og hefja nánast nýtt líf í
nýju landi. Hjónin Dipu Ghosh
(61) og Shyamali Ghosh (49) eru
undantekning firá þeirri reglu.
Þau koma bæði frá Kalkútta,
borginni sem áður var höfuðborg
Indlands og hggur í austurhluta
landsins. Dipu er núverandi þjálf-
ari Badmintonfélags Akraness, en
hann var áður meðal þeirra tíu
bestu í heiminum í badmintoní-
þróttinni. Shyamalie er með
doktorspróf í lífefhafræði og hún
starfar nú sem slíkur hjá Islenskri
erfðagreiningu. Einnig hefur hún
tekið að sér að kenna námsfusum
Akumesingum eitt og annað í
indverskri matargerð. Ævintýrið
hófst fyrir einum átján ámm síð-
an, þegar Dipu barst fyrirspum
frá Alþjóðlega badmintonsam-
bandinu um hvort hann hefði á-
huga á stöðu badmintonþjálfara á
Islandi.
“Fram að árinu 1982 var ég að
spila badminton fyrir land mitt auk
þess sem ég var yfirþjálfari á Ind-
landi. Eg hafði einnig starfað sem
landsliðsþjálfari í Iran í fjögur og
hálft ár. Eftir að hafa lifað og hrærst
í badmintoninu í öll þessi ár ákvað
ég að nú væri þetta orðið nóg. Eg
ædaði að eyða meiri tíma með fjöl-
skyldunni” segir Dipu, en þau hjón
eiga 23 ára son sem býr nú í Singa-
pore. “En einn góðan veðurdag
barst mér fax þar sem ég var spurður
að því hvort ég hefði áhuga á þjálf-
arastöðu á Islandi. Nafnið eitt, Is-
land, vakti áhuga minn og ég hugs-
aði með mérf’Af hverju ekki að
prófa aftur?” Efirir smáþref við fjöl-
skylduna þáði ég starfið.
*
Vissu ekkert um Island
Þau vissu þó ekki mikið um land-
ið. “Það eina sem Indverjar höfðu
fengið að heyra um þetta litla eyland
var að skákeinvígi Spasskys og Fis-
hers fór hér ffam og eins fundur
Reagans og Gorbatsjovs. En þegar
við fórum að leita að landinu á
heimskortinu fundum við ekkert og
með stækkunargleri sáum við aðeins
örlítinn punkt. I dag myndi ég segja
að aðalástæðan fyrir því að ég ákvað
að koma til íslands væri sú að þjóð-
hátíðardagurinn ykkar er 17. júní og
það er einmitt afmælisdagurinn
minn. Svo kom jarðskjálftinn þann
dag í ár en ég var reyndar staddur í
Bandaríkjunum þá.” Fjölskyldan
hafði ætlað að eyða sumarfríinu
saman í Kalkútta en Dipu hélt til
Bandaríkjanna þar sem systir hans
býr vegna skyndilegs ffáfalls eigin-
manns hennar. Shyamali dvaldist
hins vegar áfram á Indlandi. “Dag-
inn effir jarðskjálftann hringdi vinur
minn í mig og spurði mig hvort ég
hefði séð dagblaðið. Þá kom í ljós að
á forsíðunni var stór grein um jarð-
skjálftann og mynd af húsi á Sel-
fossi.”
Hélt aftur til Indlands
Dipu kom fyrst til Islands árið
1983. Hann dvaldist hér einn í 7-8
mánuði á ári en hélt svo aftur til
konu og bams á Indlandi. Þau komu
þó yfírleitt í heimsókn meðan á dvöl
hans stóð. En effir að hafa komið til
Islands annað hvert ár í sjö ár ákvað
hann árið 1990 að fara til Indlands
og vera þar. “Mér líkaði vel á Islandi
en ég var líka í vinnu á Indlandi og
það varð alltaf erfiðara að fá frí þar.
Þetta var farið að bitna á fjölskyldu-
lífinu, sonur okkar var að vaxa úr
grasi og þetta varð strembið. En
þegar sonur okkar lauk gagnfræða-
skólanum fékk hann námsstyrk og
hélt til Singapore til að mennta sig
frekar.”
Langaði að stunda
rannsóknastörf
Shyamali heldur áfram “Eg hafði
verið að kenna í háskóla á Indlandi
en mig langaði alltaf að fara að
stunda rannsóknastörf aftur. Eg var
orðin leið á kennslunni og sonur
minn var sífellt að segja mér að slá til
og skipta um starf. A Indlandi er
hins vegar mjög erfitt að fá þannig
vinnu og ég á mjög stóra fjölskyldu
sem ég þurfti að hugsa um. Þar er
líka mjög mikið af mennmðu fólki
og þegar fólk á mínum aldri ætlar að
söðla um og skipta um starfsvett-
vang er það mjög erfitt. Vinnuveit-
endur ráða frekar krakkana sem eru
nýútskrifaðir. Eg vissi að það væri
fífldirfska að sleppa kennarastöð-
unni því ég myndi aldrei fá betri
vinnu svoleiðis að éggaf þetta eigin-
lega upp á bátinn.” Arið 1996 barst
Dipu bréf þar sem hann var beðinn
að koma aftur til Akraness og árið
eftir hélt hann til Islands á ný.
Sótti um hjá Decode
Árið 1998 var Shyamali á leið til
Bandaríkjanna en Dipu bað hana að
koma við á Islandi. “I febrúar það ár
var ég þess vegna stödd hér í þrjár
vikur og nákvæmlega á þeim tíma
auglýsti Decode efrir starfsfólki. Eg
hafði ekki hugmynd um það því ég
las ekki Morgunblaðið sem er ekki
nema von því ég skildi ekki stakt orð
í málinu. Svo fór fólk hér að segja
mér að búið væri að stofna nýtt fyr-
irtæki og verið væri að leita að fólki
eins og mér til að stunda rannsókna-
störf. Þetta var á síðustu dögum
dvalar minnar hér en ég ákvað að
hripa niður umsókn sem ég faxaði til
þeirra í Reykjavík. Daginn eftir
höfðu þeir samband við mig og báðu
mig að koma í viðtal.” Shyamali seg-
ir að það hafi komið sér á óvart þar
sem þetta ferli taki yfirleitt mánuði á
Indlandi. “Eg fór í viðtalið og eftir
að forsvarsmenn fyrirtækisins höfðu
talað við mig í hálftíma buðu þeir
mér vinnu. Eg var hikandi og vissi
ekki hvort ég myndi falla inn í hér.
Tungumálið, landið, fólkið og vinn-
an var öðruvísi en heima og ég vissi
ekki hvernig mér myndi líka. En
vinnan er frábær, mér finnst þetta á-
hugavert og fólkið er mjög hjálp-
legt.”
100.000 um 1.200 sæti
Shyamali segir að það þyki alls
ekki eðlilegt að skipta um starf svona
“seint” á ævinni í sínu heimalandi,
enda fer fólk á ellilaun þar þegar það
nær 57 ára aldri. “Það verður að vera
svona snemma svo nýtt fólk komist
inn á vinnumarkaðinn. Eins dauði er
annars brauð.” Hún segir sam-
keppnina um inngöngu í indverska
skóla vera gríðarlega. “Prófin sem
samsvara samræmdum prófum hér
eru tekin af 500.000 manns bara í
Kalkútta og nágrenni. Þú verður að
vera mjög góður nemandi ef þú ætl-
ar þér að komast í góðan mennta-
skóla. A Islandi eru teknir um 36
nemendur inn í læknisfræði á ári.
Það eru um það bil 1200 nemendur
sem komast inn í háskólann í
Kalkútta en um þessi 1200 sæti sækja
kannski 100.000 manns um svo þú
getur rétt ímyndað þér samkeppn-
ina. Þetta er mjög erfitt fyrir krakk-
ana og það er eiginlega synd hversu
margir góðir nemendur komast ekki
einu sinni inn.”
Læknar og verkfræðing-
ar fá ekki vinnu
“Menntun er mjög ódýr í Ind-
landi” segir Dipu. “Hér er dýrt að
mennta sig. Fólk þarf að safna sér
pening áður en það fer út í langt
nám. A Indlandi búa krakkarnir enn-
þá í foreldrahúsum og foreldrarnir
borga menntunina. Þannig að meiri-
hlutinn er mjög vel menntaður. En
svo eru ekki til störf handa fólkinu
því á Indlandi er mjög mikið at-
vinnuleysi og það eru jafnvel dæmi
um að læknar og verkfræðingar fái
enga vinnu við sitt hæfi.”
Olafur og Dorrit
á Indlandi
Skilnaðir verða sífellt algengari á
Indlandi en að sögn hjónanna er enn
langt í það að óvígð sambúð verði
samþykkt félagslega. “Indverjar geta
ekki hugsað sér að búa sarnan án
þess að giftast.” Þegar viðtalið var
tekið var Olafur Ragnar Grímsson
nýfarinn til Indlands í opinbera
heimsókn þangað. “Ólafur Ragnar
tók einmitt Dorrit með sér til Ind-
lands og því er ekki að neita að mað-
ur er forvitinn að sjá viðbrögð fólks
þar við því. Eg er alls ekki að segja að
þetta sé rangt en það er svo sniðugt
hvað siðir geta verið misjafnir.”
Dipu er hins vegar viss um að Ind-
verjarnir taki því sem sjálfsögðum
hlut að Ólafur mæti með Dorrit upp
á arminn þar sem það þyki eðlilegt í
heimkynnum forsetans.
5.000 manns
í einni byggingu
Dipu segir að landar hans hafi
furðað sig á því hversu fátt fólk
byggi á Islandi. “Þegar ég kom heim
eftir að hafa farið til Islands í fyrsta
skipti var fólk mjög forvitið. Þegar
ég sagði þeim að ég hefði búið í ffek-
ar stórum bæ á íslenskan mælikvarða
og þar byggju um 5.000 manns
horfði fólk á mig eins og ég væri ffá
annarri plánetu” segir Dipu og nefn-
ir til samanburðar að í Kalkútta búi
jafhvel 5.000 manns x einni bygg-
ingu. “Það er ómögulegt fyrir Ind-
verja að gera sér grein fyrir þessu og
eins fyrir Islendinga að gera sér
grein fyrir fjölda Indverja”, en þess
má geta að Indverjar slógust í hóp
með Kínvetjum fyrir nokkrum mán-
uðum þegar fólksfjöldinn fór yfir
eirm milljarð.
Hlaut æðstu verðlaun
íþróttamanna
Dipu byrjaði að spila badminton
þegar hann var þrettán ára, en bad-
minton er að hans sögn með vinsælli
íþróttum á Indlandi. “Þetta er eigin-
lega fjölskylduíþróttin, faðir minn
spilaði einnig badminton.” En skyldi
hann hafa verið þekktur í heima-
landinu? “Þegar ég byrjaði að spila
fyrir landið varð ég þekktur. Iþrótta-
menn eru yfirleitt mjög vinsælir á
Indlandi. Ekki eins og hér þar sem
aðeins þeim allra bestú er hampað,
til dæmis Völu. Ef þú ert að spila á
alþjóðlegum mælikvarða á Indlandi
nýturðu góðs af því og flestir þekkja
þig. Já, ég var þekktur.” “Var og er”
segir Shyamali. “Það er mjög gott að
ferðast með honum því maður verð-
ur oft var við að fólk þekkir hann og
veitir honum sérmeðferð.” Dipu
hlomaðist sá heiður á hátindi ferils
síns að vera veitt æðstu verðlaun sem
íþróttamenn fá á Indlandi. Þau kall-
ast Arjune verðlaunin og bróðir
Dipus, sem var líka badmintonspil-
ari til margra ára, fékk þau einnig.
Hann segist hafa mjög gaman af
starfi sínu sem þjálfari Badmintonfé-
lags Akraness og hann segir að
tungumálaörðugleikarnir séu nær
engir. “Krakkarnir tala allir ensku og
ég held í rauninni að þau hafi lært
meiri ensku af mér heldur en bad-
minton” segir hann og hlær. “Þetta
var erfitt fyrstu eitt til tvö árin en nú
tala meira að segja yngstu krakkarn-
ir við mig.”
Þögnin þægileg
Þau segja bæði að sér líði mjög vel
á Akranesi. “Þetta er rosalegur mun-
ur” segir Dipu og heldur áffam, “ég
held það sé í eðli mannsins að vilja
sjá og upplifa eitthvað sem er öðru-
vísi en það sem maður sér dags dag-
lega í sínu lífi. Að koma frá Indlandi
og hingað þar sem er svona hljótt og
fátt fólk var mikil breyting.”
Shyamali segir að samstarfsfólk
hennar í Reykjavík furði sig á því að
hún skuli búa á Akranesi. “Eg er
spurð nánast á hverjum einasta degi:
“Hvernig er hægt að búa á Akranesi?
Keyrirðu á milli á hverjum degi?
Hvað er hægt að gera þar? Er þetta
'A 's V. c.o
Av )>', .Vavh i
■vUX \ v'.wiy v\.aavc'
WUV