Morgunblaðið - 04.05.2019, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. MAÍ 2019
Við erum til staðar þegar þú
þarft á okkur að halda
551 1266
Skipulag útfarar
Dánarbússkipti
Kaupmálar
Erfðaskrár
Reiknivélar
Minn hinsti vilji
Fróðleikur
Sjá nánar á
www.utfor.is
Vesturhlíð 9 Fossvogi | Sími 551 1266 | utfor.is
Önnumst alla þætti útfararinnar
með virðingu og umhyggju að leiðarljósi
Reynslumikið fagfólk
Elín Sigrún Jónsdóttir
Framkvæmdastjóri
Jón G. Bjarnason
Útfararþjónusta
Ellert Ingason
Útfararþjónusta
Lára Árnadóttir
Útfararþjónusta
Katla Þorsteinsdóttir
Lögfræðiþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
Útfararþjónusta
Magnús Sævar
Magnússon
Útfararþjónusta
Emilía Jónsdóttir
Félagsráðgjafi
Sigrún Óskarsdóttir
Guðfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
utfor.is
sýndi mér og fyrir að auðga líf
okkar sem hana þekktu. Á
kveðjustundu er góð áminning að
allt er auðveldara og lífið betra ef
maður er þakklátur og bjartsýnn.
Þannig ætla ég að reyna að fylgja
hennar fordæmi og heiðra minn-
ingu hennar nú og um ókomna
tíð.
Ragnheiður Ósk
Guðmundsdóttir.
Nú er elsku amma búin að
kveðja okkur hér og komin til afa.
Við vitum að henni líður vel og
hún brosir til okkar með rauð-
vínsglas í hendi.
Amma var alltaf hress og kát,
það var alltaf gott að vera í kring-
um hana og hún sýndi manni ein-
staka hlýju og það var sérstak-
lega hlýtt og gott að knúsa hana.
Það var alltaf gott að koma til
hennar í Litlagerðið þar sem tek-
ið var vel á móti okkur með ilm-
andi matarlykt og yfirleitt fal-
legri tónlist í spilaranum.
Rjómapönnukökur og grjóna-
grautur var það besta sem hún
gerði og eru ófáar minningarnar
um hana í eldhúsinu að gera góð-
an mat.
Amma kenndi okkur systrum
svo margt, hún var mjög þolin-
móð og ekki mikið mál fyrir hana
að kenna okkur að prjóna og gera
krosssaum. Spilastundirnar þar
sem hún kenndi manni að svindla
og svo hafði hún einstaklega
gaman af því að púsla og gerðum
við það reglulega í hlíðinni fögru.
Amma var hörkudugleg og
mikill húmoristi. Þegar hún flutti
inn á dvalarheimilið á Hvolsvelli,
sem mátti alls ekki kalla elliheim-
ili, bjó hún á þriðju hæð og skaust
hún upp stigann eins og ekkert
væri, geri aðrir betur.
Eigum við margar og góðar
minningar um elsku ömmu sem
alltaf tók vel á móti okkur og
stjanaði við fólkið sitt, við geym-
um þær í hjarta okkar.
Hvíldu í friði elsku amma, takk
fyrir allt.
Finna hjá þér ást og unað
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Alma og Fanney.
Elsku amma.
Þakklæti er mér efst í huga
þegar komið er að því að kveðja
þig í síðasta sinn. Það eru mikil
forréttindi að hafa átt þig að
svona lengi og ég er svo innilega
þakklát fyrir það hvað við vorum
góðar vinkonur. Þú varst alltaf
svo glöð, hlý og hreinskilin. Alltaf
eitthvað að brasa; prjóna, lesa, í
göngutúr, í utanlandsferðum og
hvaðeina. Ég man svo vel eftir
því þegar þú sóttir mig stundum
á leikskólann í hádeginu, í bláu
flíspeysunni, og við röltum heim í
Litlagerði þar sem þú varst búin
að sjóða fisk. Svo var vanillukex
úr Mackintosh-stampinum í eftir-
rétt, þvílík lukka. Allar sundferð-
irnar á vorin og ferðirnar í
Barðavoginn fyrir jólin. Stund-
irnar í seinni tíð eru ekki síður
ómetanlegar, sérstaklega á
kvöldvöktunum á Kirkjuhvoli,
þegar við spjölluðum oft langt
fram eftir, um allt og ekkert.
Þú varst alltaf hvetjandi og
brýndir fyrir manni, að nauðsyn-
legt væri að vera samkvæmur
sjálfum sér í einu og öllu.
Eins sárt og það er að þú sért
farin, trúi ég því að þú sért komin
á betri stað, þú varst svo sannar-
lega tilbúin. Búin að skila þínu,
og gott betur.
Eins og þú sagðir alltaf, „takk
fyrir allar góðar stundir“.
Hvíldu í friði og takk fyrir allt,
elsku (lang)amma.
Þín,
Sigrún Ingunn.
Í dag kveð ég með söknuði
kæra systur mína. Ljúfar og
fagrar minningar streyma fram
þegar hugsað er til bernskuárn-
ana á Núpi.
Að alast upp hjá ástríkum for-
eldrum í stórum systkinahópi þar
sem samheldni og væntumþykja
hvers um annað ráða ríkjum.
Fyrir það fær maður aldrei full-
þakkað, og er ómetanlegt vega-
nesti út í lífið.
Ragnheiður var næstelst í
systkinahópnum og fór hún því
ung að hjálpa til við búskapinn og
líta til með yngri systkinunum.
Ragnheiður fékk í vöggugjöf
mikinn kraft og dugnað, var glað-
sinna og skemmtileg, lagði ávallt
gott til málanna, bar mikla um-
hyggju fyrir þeim sem næst
henni stóðu, alltaf reiðubúin að
rétta hjálparhönd og leggja lið
þar sem þess þurfti.
Minnisstætt er hvað Ragn-
heiður hafði gaman af og gott lag
á hestum, sýndi hún þar oft kjark
og dugnað.
Ógleymanlegar stundir átti
hún með Bleikaling sínum sem
var henni sannur gleðigjafi.
Í fyllingu tímans stofnaði
Ragnheiður sitt eigið heimili með
manni sínum Magnúsi Einars-
syni.
Settust þau að á Kotmúla í
Fljótshlíð og bjuggu þar farsælu
búi þar sem þeim búnaðist vel og
þeim leið vel í góðu nágrenni.
Þar eignuðust þau börnin sín
fjögur og lífið brosti við ungu
hjónunum. Var mikill samgangur
milli Núps og Kotmúla á þessum
árum. Var skemmtilegt að
skreppa í heimsókn, fylgjast með
barnauppeldinu, búskapnum, já
og spjalla um það nýjasta í þjóð-
málunum fyrir utan að Magnús
og Ragnheiður voru sérstaklega
skemmtileg heim að sækja, hlý
og notaleg, og enginn fór svang-
ur heim.
Þetta voru ógleymanlegar
ferðir, afar vinsælar og fastur lið-
ur allar hátíðir, þessum ferðum
vildi enginn missa af.
En þegar árunum fjölgaði
fluttu þau á Hvolsvöll, komu sér
upp fallegu heimili og áttu þar
góð ár.
Ragnheiður var mikil handa-
vinnukona og féll aldrei verk úr
hendi.
Hafði hún gaman af að skapa
fallega hluti, ótalin eru þau verk
sem hún vann svo snilldarlega og
margir fengu að njóta. Báru þeir
gefandanum fagurt vitni.
Ragnheiður hafði mikið yndi
af því að ferðast, naut þess að
fara í ferðir bæði innanlands og
utan á meðan heilsan leyfði, var
oft gaman að heimsækja hana
þegar hún kom heim og heyra
hana rifja upp það sem hún var
búin að upplifa.
Naut hún þess á svo skemmti-
legan hátt.
Og núna er ferðin hafin yfir í
annan heim, þar munu þeir bíða
sem farið hafa á undan með op-
inn faðminn og taka vel á móti
henni.
Við kveðjum ástkæra systur
og þökkum henni allt það sem
hún var okkur og biðjum henni
guðs blessunar.
Elsku Sigga, Guðmundur,
Einar, Hanna og fjölskyldur,
góður guð styðji ykkur og styrki.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Elskuleg móðursystir mín hún
Ragnheiður kvaddi okkur að
kvöldi sumardagsins fyrsta á 95.
aldursári. Hún átti að baki gott
og farsælt líf.
Ég var send sex ára gömul í
sveit að Kotmúla í Fljótshlíð þar
sem þau bjuggu Ragnheiður og
Magnús með börnum sínum.
Yngst þeirra er Hanna, ári yngri
en ég, og alla tíð höfum við verið
bestu vinkonur, nánast eins og
systur. Ég, sex ára skottan, sem
hrædd var við öll dýr og matvönd
með afbrigðum var frekar lítil í
mér við komuna í sveitina. Þetta
var fljótt að breytast því góð-
mennska og ástúð allra hafði
fljótt áhrif og létti lífið hjá
Reykjavíkurbarninu.
Góðar fyrstu minningarnar
um morgunferðirnar í mjólkur-
húsið á hverjum degi til að ná í
rjóma til að hafa með hafra-
grautnum með sykri, algert lost-
æti. Svo mátti stundum fá sér
sykrað kaffi og kex brytjað útí.
Ragnheiður og Magnús voru
einstaklega samrýnd hjón og
ríkti einstök samheldni og ástúð
á milli þeirra. Magnús var mjög
rólegur, víðlesinn og mjög vel að
sér í öllu. Aldrei heyrði ég hann
hallmæla öðrum. Alltaf jákvæður
og leyfði okkur frænkunum að
skottast með sér endalaust við
bústörfin og kynnti okkur kosti
dýranna á staðnum, kenndi okk-
ur að sýna dýrunum virðingu og
elska þau. Ég var hjá þeim fjögur
sumur.
Þegar minningarnar frá
sveitalífinu á þessum árum koma
upp þá sé ég sjálfa mig sem
bónda. Allt sveitalífið var svo
spennandi og áhugavert.
Heimilið á Kotmúla var mjög
myndarlegt og átti Ragnheiður
ekki síst heiðurinn af því. Hún
var mikil handverkskona og
liggja eftir hana mörg listaverk
sem hún vann alveg fram á síð-
ustu daga. Meðal annars heklaði
hun altarisdúk sem prýðir
Breiðabólstaðarkirkju, mikið og
fallegt verk en ég man hvað ég
varð agndofa yfir fegurð verksins
þegar hún var að hekla það. Hún
kenndi mér og Hönnu að prjóna
peysur þegar við vorum 7-8 ára
gamlar. Ég þakka henni enda-
laust fyrir alla kennsluna því ég
hef elskað handverk alla tíð
síðan.
Ekki var hægt annað en að líða
vel á Kotmúla, alltaf ríkti þar
glaðværð og góðmennska og dill-
andi hlátur Ragnheiðar smitaði
alla.
Skemmtileg þótti mér forvitni
hennar en hún hafði svo mikinn
áhuga á öðrum enda umhugað
um alla.
Alltaf var gleði við hin ólíku
störf í sveitinni og hrós og já-
kvæðni, allt gert svo spennandi í
augum barns. Sótti ég mjög í öll-
um skólafríum að komast austur í
sveitina til þeirra þar sem mér
leið svo vel.
Ragnheiður og Magnús hættu
búskap á Kotmúla og fluttu á
Hvolsvöll þar sem þau áttu fal-
legt heimili. Eftir að Magnús féll
frá eftir erfið veikindi hélt Ragn-
heiður áfram heimili í Litlagerði.
Hún hafði yndi af ferðalögum
á seinni árum og fór oft utan. Þá
tók hún þátt í starfsemi aldraðra
og var dugleg að hreyfa sig dag-
lega.
Hún hefur oft komið upp í
huga minn sem fyrirmynd og að
gott væri að tileinka sér dugn-
aðinn, góðmennskuna og glað-
værðina hennar. Mér þykir mjög
leitt að geta ekki fylgt henni síð-
asta spölinn en ég veit að hún
hefði fyrirgefið mér það, hún
hefði örugglega bara viljað koma
með mér í ferðalagið.
Ég vil þakka allri fjölskyld-
unni allt gott og votta ykkur inni-
lega samúð.
Matthildur.