Morgunblaðið - 18.05.2019, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. MAÍ 2019
✝ Sigurbjörn
Reynir Eiríksson
húsasmíðameistari
fæddist í Keflavík
13. nóvember 1926.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Suðurnesja 14.
mars 2019.
Foreldrar Sigur-
björns Reynis voru
Eiríkur Jóel Sig-
urðsson vélstjóri, f.
í Keflavík 21. mars 1895, d. 10.
nóvember 1982, og Stefanía
Guðmundsdóttir húsfrú, fædd á
Akurhóli á Stafnesi 26. janúar
1900, d. 23. febrúar 1984. Syst-
kini Sigurbjörns Reynis eru: 1)
Jónína Valdís, f. 6. janúar 1923,
d. 26. október 2007, maki Einar
Símonarson, f. 19. maí 1921, d.
19. desember 1981. 2) Guðrún
Magnea, f. 12. janúar 1925, d.
10. janúar 2014, maki Joseph
Gill De L’etoile, f. 14. nóvember
1925, d. 5. apríl 1972. 3) María
Erla, f. 16. ágúst 1936, maki
Birgir B. Valdi-
marsson, f. 30. júlí
1934. Eiginkona
Sigurbjörns Reynis
var Mona Erla Sím-
onardóttir, fædd í
Hrúðunesi í Leiru
24. nóvember 1927,
d. 4. janúar 2007.
Mona Erla og
Sigurbjörn Reynir
gengu í hjónaband
15. nóvember 1947.
Sigurbjörn Reynir og Mona Erla
eignuðust fimm börn: 1) Eiríkur
Stefán, f. 24. mars 1947. 2) Jó-
hanna Pálína, f. 15.júlí 1950,
maki Wayne Carter Wheeley. 3)
Valdís Sigríður, f. 1. júlí 1953,
maki Ægir Frímannsson. 4)
Sigurbjörn Reynir, f. 1. október
1954, d. 29. apríl 2019. 5) Símon
Grétar, f. 22. júní 1958. Barna-
börnin eru 17, barnabarnabörn
eru 25 og langalangafabörn eru
tvö.
Útförin fór fram frá
Keflavíkurkirkju 26. mars 2019.
Elsku pabbi, söknuðurinn er
hrikalegur, við vorum í sambandi
á hverjum degi og ég kom til þín á
hverju kvöldi er ég var heima.
Við vissum að hverju stefndi
þennan síðasta sólarhring hjá
þér, ég sat hjá þér alla nóttina og
hélt í hendurnar á þér, þar til þú
kvaddir þennan veraldlega heim
rúmlega sex um morguninn. Þú
fékkst loksins hvíld og nú eruð
þið mamma sameinuð í Sumar-
landinu og passið hvort annað og
passið Reyni bróður sem kvaddi
þennan heim 29. apríl síðastlið-
inn. Þið fluttuð til Bandaríkjanna
árið sem ég varð 16 ára, það var
svona draumur sem hafði blund-
að í ykkur, árin hjá ykkur urðu
11. Þið ferðuðust mikið og ykkur
fannst sko ekki leiðinlegt að fara
upp á Bear Mountain, Niagara
Falls og annað. Það er margs að
minnast, elsku pabbi. Þið elskuð-
uð að fara að tína steina og gerð-
uð mikið af því er þið bjugguð á
Hornafirði.
Ömmu- og afabörnin elskuðu
að koma til ykkar í heimsókn en
er þau komu í heimsókn settist
þú oftar en ekki við taflborðið og
varst að kenna þeim manngang-
inn. Einnig leyfðir þú þeim alltaf
að spila á orgelið og það eru til
ófáar myndir af krökkunum að
spila á orgelið. Þið eignuðust
yndislegan bústað í Borgarfirðin-
um, sem þið notuðuð mikið. En
eftir að mamma veiktist, fékk
Alzheimer, þá var orðið erfitt
fyrir ykkur að fara þangað. Dæmi
um hvað þú varst alltaf duglegur
að keyra er þegar þið fóruð á
rúntinn með Gústa bróður
mömmu og Lilju konu hans. Þið
enduðuð á Akureyri, fenguð ykk-
ur að borða og svo aftur til baka í
bústaðinn, bara svona smá rúnt-
ur. Þú varst alveg ótrúlegu0,r
hvað þú hugsaðir vel um mömmu,
alveg fram á síðustu stundu. Þú
gast ekki hugsað þér að skilja
hana eina eftir þó svo að hún varla
þekkti okkur. Hún var ástin þín
og þú ætlaðir að standa þig í
þessu hlutverki eins og öðrum. Þú
lærðir húsasmíði og varðst húsa-
smíðameistari, varst einn af
stofnendum Keflavíkurverktaka
og vannst við smíðar alla þína tíð,
bæði hér á Íslandi og í Bandaríkj-
unum. Byggðir fjögur hús handa
fjölskyldunni, eitt í Reykjavík,
tvö í Keflavík og eitt í Bandaríkj-
unum, og var hvert öðru fallegra.
Þú varst kominn á áttræðisaldur-
inn er þú lést drauminn rætast og
fékkst þér tvö mjög falleg húðflúr
á handlegginn, hjarta með nafni
mömmu í og örn. Þvílíkt sem
þetta var flott.
Er þú varst níu ára gamall
lentir þú í brunanum í Skildi,
varst heilt ár á spítala, brannst
mjög mikið. Á þeim tíma var ekki
mikill kunnátta til lækninga og
voru þær ekki auðveldar ungum
dreng, en þú lést þig hafa það í
heilt ár frá foreldrum og systk-
inum. Um þessi mál var ekki talað
mikið á þeim tíma. Þú lést þetta
aldrei stoppa þig í því sem þú ætl-
aðir þér. Eftir að mamma dó
komst þú með okkur nokkrum
sinnum til Spánar, þetta voru
ógleymanlegar stundir. Héldum
m.a. upp á 85 ára afmælið þitt á
Spáni. Fórum einnig einu sinni
saman til Bandaríkjanna í heim-
sókn til Pálu systur. Þetta eru allt
ógleymanlegar minningar. Elsku
pabbi, þín er sárt saknað, en nú
ertu búinn að fá hvíld sem þú
þráðir. Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Valdís Sigríður.
Sigurbjörn Reynir
Eiríksson
✝ SigurbjörnReynir Sigur-
björnsson fæddist í
Reykjavík 1. októ-
ber 1954. Hann lést
29. apríl 2019 á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja.
Foreldrar Sigur-
björns Reynis, eða
Reynis eins og
hann var alltaf
kallaður, voru
Sigurbjörn Reynir Eiríksson,
húsasmíðameistari f. 13. nóv-
ember 1926, dáinn 14. mars
2019, og Mona Erla Símonar-
dóttir húsfrú, f. 24. nóvember
1927, dáin 4. janúar 2007.
Systkini Reynis eru: Eiríkur
Stefán, f. 24. mars 1947, Jó-
hanna Pálína, f. 15. júlí 1950,
maki Wayne Carter Wheeley,
Valdís Sigríður, f. 1. júlí 1953,
maki Ægir Frí-
mannsson, og Sím-
on Grétar, f. 22.
júní 1958. Reynir
var í sambúð með
Súsönnu Rafnsdótt-
ur og eignuðust
þau tvo syni: Sigur-
björn Reyni, f. 22.
október 1989, og
Símon Grétar, f. 14.
janúar 1992. Reyn-
ir og Súsanna slitu
samvistum. Reynir á tvö barna-
börn: Heimi Knaran og Amelíu
Rakel. Síðar meir var Reynir í
sambúð með Yolandu Alvarez,
sem átti tvær dætur, þær Nereu
og Natalí. Þau slitu samvistum
fyrir nokkrum árum. Eiga dæt-
ur Yolandu fimm börn.
Sigurbjörn Reynir var jarð-
sunginn frá Útskálakirkju í
Garði 17. maí 2019.
Elsku Reynir, erfitt er að setj-
ast niður og skrifa um þig minn-
ingarorð, það var svo margt sem
við áttum eftir að vinna saman
við, fara yfir myndir og annað úr
dánarbúi foreldra okkar. Ekki
var nú langt á milli ykkar pabba,
aldrei hefði mig grunað að þú
mundir kveðja okkur svona fljótt.
Það er margs að minnast frá okk-
ar uppvaxtarárum og fleira. Allt-
af vildir þú hafa systur út af fyrir
þig, við lékum okkur mikið sam-
an, í bílaleik, dúkkulísuleik,
dúkkuleik eða bara hvað sem var,
við vorum mjög samrýmd þó ólík
hefðum verið. Þú varst nú ekkert
of hress ef systir tók upp á því að
leika við aðra, þá vildir þú taka
málin í þínar hendur og reka þau
í burtu, það er ekki langt síðan
við rifjuðum þetta upp og hlógum
mikið. Svo uxum við úr grasi og
fórum hvort sína leið, vorum
samt alltaf í miklu sambandi og
bestu vinir. Þú vildir allt fyrir alla
gera ef þú mögulega hafðir tök á.
Börnum mínum varstu góður en
ákveðinn, og stríddir þeim alveg
hiklaust.
Við fórum að leigja saman eftir
að við vorum búin með skólann,
foreldrar okkar bjuggu þá í
Bandaríkjunum, en við vorum
flutt heim. Þú varst að rifja það
upp við mig um daginn, að þú
gleymdir aldrei hvað ég væri
klígjugjörn, þarna áttum við ekki
mikla peninga milli handanna, við
vorum með fisk í matinn og ekk-
ert of mikið til, þú segir svona við
mig, sjáðu hvað hann iðar allur,
það var nóg fyrir mig, ég gat ekki
borðað, en þú borðaðir með bestu
lyst allan fiskinn. Þú sagðir þetta
bara því þú vissir að ég mundi
missa lystina, þetta rifjaðir þú
einnig upp um daginn. Við gátum
alltaf talað saman og sagt eigin-
lega hvað sem er hvort við annað,
við sögðum hvort öðru til synd-
anna. En vorum alltaf vinir og
héldum alltaf sambandi. Þakka
bara fyrir að hafa farið heim úr
bústað þetta kvöld er ég vissi að
þú værir kominn inn á spítala. Þú
sagðir við mig Sigga litla systir
mín, ertu komin, þú varst sá eini
sem kallaði mig alltaf Siggu,
sagðir við mig þú áttir ekki að
koma. En auðvitað kom ég, annað
kom ekki til greina, var hjá þér
þar til þú sofnaðir, datt ekki í hug
að þú værir að fara að kveðja
okkur. Elsku Reynir, sem betur
fer rétt náði ég aftur til þín áður
en þú kvaddir, það var erfið
stund. En mamma og pabbi hafa
tekið þér opnum örmum, og þú
munt hvíla við hlið litla frænda
þíns, sonar okkar Ægis, veit að
þú munt passa hann fyrir okkur.
Hvíl í friði, elsku bróðir, þín verð-
ur ávallt saknað, en nú þarft þú
ekki að kveljast lengur. Elska þig
og sakna.
Hjartans elsku besti bróðir,
brosandi með þelið hlýja,
oft þú fórst um fjallaslóðir,
finna vildir staði nýja.
Nú í skjólin flest er fokið,
flæða úr augum heitu tárin,
fyrst að þinni leið er lokið,
lengi brenna hjartasárin.
Minning þín er mikils virði,
mun um síðir þrautir lina,
alltaf vildir bæta byrði,
bæði skyldmenna og vina.
Nú er ferð í hærri heima,
heldur burt úr jarðvist þinni,
þig við biðjum guð að geyma,
gæta þín í eilífðinni.
(Björn Þorsteinsson)
Þín systir,
Valdís Sigríður
(Sigga litla systir).
Sigurbjörn Reynir
Sigurbjörnsson
✝ Inga SvavaIngólfsdóttir
fæddist 24. febrúar
1943 á Akranesi.
Hún lést 20. apríl
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ingólfur
Jónsson, versl-
unarstjóri á Akra-
nesi, f. 5. septem-
ber 1906, d. 29.
mars 1977 og
Svava Ó. Finsen, húsmóðir og
skrifstofumaður á Akranesi, f.
25. janúar 1907, d. 3. septem-
ber 1995. Föðurforeldrar henn-
ar voru Jón Sigurðsson, tré-
smiður á Akranesi, og Sigríður
Lárusdóttir Ottesen, ljósmóðir
á Akranesi. Móðurforeldrar
hennar voru Ólafur Finsen,
læknir á Akranesi, og Ingi-
Inga Svava fékk sumar-
vinnu í Sementsverksmiðju
ríkisins og þar kynntist hún
Jóni Ólafssyni sem síðar varð
tannlæknir en var líka í
sumarvinnu hjá Sementsverk-
smiðjunni. Foreldrar Jóns
voru Ólafur Jónsson, bóndi á
Gröf í Hofshreppi í Skagafirði
og Svanhildur Sigfúsdóttir,
húsmóðir þar.
Þau Jón giftu sig 18. desem-
ber 1970. Þá fluttu þau á
Ránargötu 30 og dóttir þeirra
Hildur Karítas fæddist á
aðfangadag árið 1974.
Þau hjónin fengu lóð á
Birkigrund í Kópavogi og
byggðu sér hús sem þau fluttu
inn í á áttunda áratugnum.
Inga Svava vann hjá Pósti
og síma sem starfsmannastjóri
um árabil.
Inga Svava og Jón fjárfestu
í íbúð í Orlandó í Flórídaríki
og fóru jafnan vestur um haf í
marga mánuði í senn yfir
vetrartímann.
Útför hennar fór fram í
kyrrþey.
björg Ísleifsdóttir,
húsmóðir þar.
Fjölskyldan bjó
á Vesturgötu 40.
Inga Svava gekk í
barnaskólann á
Akranesi og tók
landspróf frá
Gagnfræðaskóla
Akranes, áður en
hún fór í Mennta-
skólann í Reykja-
vík á málabraut.
Eftir menntaskólann fór hún í
Háskóla Íslands og lauk þaðan
prófi í viðskiptafræði, ein allra
fyrst íslenskra kvenna. Á
námsárunum bjó hún á Ránar-
götu 21 hjá föðursystur sinni
Ástu Jónsdóttir.
Hún fór sem skiptinemi til
Bandaríkjanna í eitt ár og
lærði ensku.
Elsku mamma mín, þakka þér
fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Þú gerðir meira en allar
aðrar mæður hefðu gert. Þú
fórnaðir öllu fyrir mig og settir
ávallt mína hagsmuni framar
þínum eigin. Ég gat aldrei laun-
að þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig.
Ég elska þig óendanlega mik-
ið og sakna þín svo mikið. Það er
erfitt að hugsa sér lífið án þín.
Guð blessi þig, elsku mamma
mín,
Þín
Hildur Karítas.
Það er sunnudagur og við
systkin komin í Læknishúsið að
horfa á Andrés Önd í Kanasjón-
varpinu, úbs eru þá ekki loðnu
inniskórnir efst uppi á stigaskör-
inni. Hver er hræddur við loðna
inniskó? Jú, ég, og frænka mín
nýtti öll tækifæri sem gáfust til
að stríða mér, ég var bara
tveggja eða þriggja ára. Þetta
bráði sem betur fer af mér.
En hún var stóra frænka sem
var í skóla í Reykjavík, fór sem
skiptinemi til Ameríku og fór
stundum með okkur systkin upp
í sveit á bíl pabba síns.
Vá, hvað mér fannst flott þeg-
ar hún gaf Vigdísi systur plötu-
spilarann sinn og plöturnar með
Harry Belafonte og Kingston
Trio.
Inga Svava átti frænku sem
var hippi og kom stundum með
hana í heimsókn, þetta var fyrsti
hippinn sem ég sá, ógleyman-
legt, það voru ekki margir hipp-
ar komnir á Skagann þá.
Árin liðu, ég hætt að grenja
þó ég sæi loðna inniskó, hún
kláraði háskólann og réðst í
ábyrgðarstöðu, gifti sig honum
Jóni og þau eignuðust Hildi Kar-
ítas. Það var ekki mikið sam-
band, en þó var alltaf strengur.
Svo fórum við að nálgast aft-
ur, ég að leita til hennar þegar
mig vantaði vinnu og hún að
leita til mín með eitt og annað.
Ekki ætla ég að halda því
fram að líf hennar hafi verið
dans á rósum, hún hafði oft
vindinn í fangið, en áfram hélt
hún.
Fyrir rúmum áratug tóku
samskipti okkar nýja stefnu,
hún leitaði æ meira til mín með
lausn á alla vega málum, ég er
vön að sansa hlutina, það vissi
hún.
Á þessum rúma áratug hafa
veikindi og makamissir litað
hennar líf og þótti mér ómet-
anlega vænt um að hún skuli
hafa leitað til mín eftir aðstoð og
sýnt mér svona mikið traust. Á
síðustu þremur árum höfum við
átt mjög mikil samskipti. Viku-
lega kom ég heim til hennar og
alltaf heilsaði hún mér þá með
„ertu nú komin, elsku frænka
mín“.
Við „Finsen pigene“ áttum
líka okkar prívatstund aðra
hverja viku þegar ég keyrði hana
í hárgreiðslu, þær stundir voru
ekki langar en eru núna dýr-
mætar minningar sem ég geymi.
Fyrir mig var Inga Svava eins
og ljós frá vita sem varðar leið-
ina, hún kynnti mig fyrir mörgu
nýju og kenndi mér margt. Nú
er hennar ljós slokknað en eftir
lifa minningar sem gleðja og
hugga. „Sá sem syrgir hefur
elskað.“
Guð blessi minningu Ingu
Svövu.
Heiðrún.
Fyrstu minningar mínar um
Ingu Svövu eru frá Akranesi
þegar ég var lítil stúlka og hún
nokkrum árum eldri. Hún átti
heima í ævintýrahúsinu að Vest-
urgötu 40. Foreldrar hennar
voru Svava Finsen og Ingólfur
Jónsson móðurbróðir minn. Þau
reyndust mér einstaklega góð og
ég tala nú ekki um, þegar ég var
send í pössun upp á Skaga. Inga
Svava var líka mjög örlát við
mig, gaf mér alltaf gömlu flottu
fötin sín og gamla hjólið sitt.
Einnig leyfði hún mér að leika
mér með fína dúkkuhúsið sitt. Í
mínum huga var hún alltaf
„stóra frænka mín“.
Inga Svava gekk í barna- og
gagnfræðaskólann á Akranesi,
og síðar Menntaskólann í
Reykjavík. Að stúdentsprófi
loknu fór hún í Háskóla Íslands,
þar sem hún lauk námi í við-
skiptafræði. Á þessum árum bjó
hún hjá frænku okkar Ástu
Jónsdóttur að Ránargötu 21,
Rvík. Hún fór sem skiptinemi til
Bandaríkjanna í eitt ár á
menntaskólaárunum og naut
þeirrar veru mjög. Hún hélt alla
tíð góðu sambandi við fjölskyld-
una þar ytra, enda sérstaklega
trygglynd.
Mjög kært var á milli mömmu
minnar Önnu Jónsdóttur og
Ingu Svövu. Hún kom mjög oft
og heimsótti okkur á skólaárum
sínum.
Eiginmaður Ingu Svövu var
Jón Ólafsson, tannlæknir sem
lést fyrir nokkrum árum. Þau
kynntust á skólaárum sínum,
þegar þau unnu bæði sumar-
vinnu hjá Sementsverksmiðju
ríkisins á Akranesi. Fyrstu hjú-
skaparárin bjuggu þau við
Ránargötuna í Reykjavík og
fluttu síðar í nýbyggða fallega
húsið sitt að Birkigrund í Kópa-
vogi. Ólýsanleg var hamingja
þeirra þegar sólargeislinn hún
Hildur Karítas fæddist 24.
desember 1974.
Inga Svava vann allan sinn
starfsaldur sem starfsmanna-
stjóri hjá Pósti og síma.
Mannkostir Ingu Svövu voru
miklir, hún var einstaklega gjaf-
mild og rausnarleg, t.d. bauð hún
mér til Flórída til sín og Jóns,
árið sem ég varð 60 ára. Þau
áttu íbúð þar í nokkur ár og nutu
þess tíma vel.
Eftir lát Jóns hafa þær
mæðgur Inga Svava og Hildur
Karítas haldið heimili saman.
Mikill er missir hennar.
Ég og fjölskylda mín sendum
Hildi Karítas okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góð-
an Guð að styrkja hana.
Sigríður Sigurjónsdóttir.
Inga Svava var dóttir Ingólfs
Jónssonar verslunarmanns og
Svövu Ólafsdóttur Finsen,
Vesturgötu 40 á Akranesi, og
þar bjó hún ásamt foreldrum
sínum á bernsku- og æskuárum
sínum.
Inga Svava lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum í Reykja-
vík og síðar námi í viðskipta-
fræðum frá Háskóla Íslands.
Um tvítugt var hún skiptinemi í
Bandaríkjunum í eitt ár og taldi
hún sig hafa búið afar vel að
þeirri dvöl er fram liðu stundir.
Að loknu prófi frá viðskipta-
deild háskólans árið 1970 hóf
Inga Svava að vinna hjá Póst-
og símamálastofnuninni, í byrj-
un hjá skýrslu- og hagræðingar-
deild en árið 1973 varð hún yfir-
maður starfsmannadeildar. Hún
var í samninganefnd ríkisins frá
1989 og síðar formaður samn-
inganefndar Pósts og síma hf.
um hríð.
Jón Ólafsson tannlæknir var
eiginmaður Ingu Svövu og áttu
þau eina dóttur, Hildi Karítas.
Jón lést 30. maí 2015.
Inga Svava var dugmikil,
greiðvikin og ákveðin í starfi
sínu sem yfirmaður starfs-
mannadeildar þar sem oft þurfti
vissulega að taka á í samstarfi
fólks, eins og þeir vita sem
kynnst hafa stjórnunarstöðum
þar sem á slíkt kann að reyna.
Inga Svava taldi sig alltaf hafa
reynt að gera sitt besta og hafði
á stundum orð á því að ekki væri
nú allt mjög auðvelt í erfiðum
ákvörðunum síns starfsgeira.
Samskipti okkar, hennar og
mín, sem nú heldur á penna,
voru ávallt eins og best var á
kosið og allt frá því að við bjugg-
um lítil í sama húsi þar sem ná-
munda-fólkið í húsinu minntist
þess löngum síðar að þegar ann-
að okkar nefndi nafn hins hátt
og skýrt á milli hæða – upp eða
niður stigann – og bætti svo við:
„Viltu vera memmér?“ var svar-
ið ætíð: „Já, koddu!“
Hin síðari árin voru það helst
símtöl sem voru látin duga í
samskiptum okkar og þeirra er
minnst með hlýhug. Oft urðu
þau löng símtölin og Inga vildi
vera sú er fékk að hringja; taldi
það vera betri metóðu en að hún
væri íhringd.
Síðustu árin urðu Ingu nokk-
uð erfið að ýmsu leyti, veikindi
og fleira skaut upp kollinum en
hugsunin hélst í lagi.
Blessuð sé minning Ingu
Svövu Ingólfsdóttur.
Björn Ingi Finsen.
Inga Svava
Ingólfsdóttir