Morgunblaðið - 03.06.2019, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. JÚNÍ 2019
✝ ErlendínaKristjánsson
fæddist í Jóhann-
esarborg í Suður-
Afríku 18. febrúar
1969. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 25. maí
2019.
Foreldrar Er-
lendínu voru hjón-
in Hilmar A. Krist-
jánsson, f. 15.
október 1935, og Aletta Maria
Kristjánsson, f. 25. apríl 1936,
d. 22. apríl 2002. Systkini
hennar eru Hilmar Ágúst, f.
19. júní 1964, maki Guðfinna
Magney Sævarsdóttir, f. 3. maí
1976; Letitia, f. 30. ágúst 1964,
og Christien, f. 18. febrúar
1971.
Fyrri sambýlismaður Er-
lendínu var Örn Hafsteinn
Baldvinsson, f. 28. mars 1964,
sonur hjónanna Baldvins
Helgasonar, f. 4. október 1938,
d. 29. ágúst 2001, og Sigríðar
B. Dagsdóttur, f. 13. september
1942. Börn Erlendínu og Arnar
Hún settist aftur á skólabekk
við Háskóla Íslands og lauk
BA- og M. Paed-prófi ásamt
uppeldis- og kennslufræði frá
HÍ. Síðar lauk hún meist-
araprófi í lögfræði frá Háskól-
anum í Reykjavík. Fljótlega
eftir komuna til Íslands fór
hún að þjálfa listdans á skaut-
um hjá Skautafélagi Reykja-
víkur og síðar hjá Skautafélag-
inu Birninum. Um tíma gegndi
hún starfi skautastjóra Bjarn-
arins og sat lengi í stjórn
Skautasambands Íslands. Þá
gegndi hún margvíslegum
trúnaðarstörfum fyrir skauta-
hreyfinguna um árabil.
Kennsluferill Erlendínu hófst í
MH, en þar kynntist hún Guð-
mundi, eftirlifandi sambýlis-
manni. Síðar starfaði hún sem
aðjúnkt við HR og HÍ og
kenndi aðallega viðskipta- og
lagaensku. Hún hélt einnig
fjölmörg námskeið úti í at-
vinnulífinu þar sem stærstu
viðskiptavinirnir voru Arion
banki, lyfjafyrirtækið Aktavis
og fræðslufyrirtækið Pro-
mennt. Enn fremur starfaði
hún að hluta við lögfræðiráð-
gjöf hjá ferðaskrifstofunni Ice-
land Travel.
Útför Erlendínu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 3. júní,
klukkan 15.
eru Alexander
Hilmar, f. 17. sept-
ember 1996, og
Elizabeth Tinna, f.
3. febrúar 1998.
Seinni sambýlis-
maður Erlendínu
er Guðmundur
Edgarsson, f. 11.
ágúst 1965, sonur
hjónanna Edgars
Guðmundssonar, f.
16. október 1940,
og Hönnu Matthildar Eiríks-
dóttur, f. 26. júlí 1941. Dóttir
Erlendínu og Guðmundar og
sammæðra hálfsystir Alexand-
ers og Elizabeth Tinnu er Vic-
toria Hekla, f. 3. janúar 2010.
Erlendína lauk lögfræðiprófi
frá Randse Afrikaanse Uni-
versiteit í Jóhannesarborg
1991 og starfaði þar sem lög-
fræðingur í sakamálum fyrstu
misserin eftir útskrift. Einnig
starfaði hún við þjálfun í list-
dansi á skautum, en áður hafði
hún stundað þá íþrótt af kappi.
Hún fluttist svo ásamt fjöl-
skyldu til Íslands árið 1992.
Það var gleðilegt og lærdóms-
ríkt að kynnast Erlendínu, mág-
konu minni til 15 ára. Hún var
drifin áfram af gleði og bjartsýni
og fannst lífið fullt af tækifærum
og dásamlega spennandi. Hún
kenndi börnum sínum þremur,
jafnt sem öðrum sem voru í kring-
um hana á hverjum tíma, að allt
er gerlegt sem maður leggur sig
fram við að framkvæma. Hún var
ávallt með marga bolta á lofti og
naut þess að nýta tímann til hins
ýtrasta.
Meðfram fullri kennslu og
hlutastarfi hjá Iceland Travel síð-
ustu ár hélt hún enskunámskeið
um allan bæ sem allir létu vel af.
Ég varð þess aðnjótandi að sitja
eitt slíkt námskeið þegar ég starf-
aði um tíma í banka. Þar var fag-
mennskan í fyrirrúmi og ég var
stolt af mágkonu minni.
Það var leitað til Erlendínu á
öllum vígstöðvum. Hún kveið
engu né kvartaði, heldur gladdist
hún yfir hverju því verkefni sem
hún fékk í hendur. Hún var stoð
og stytta fyrir systkini sín og hef-
ur annast föður sinn af kostgæfni
í hans veikindum.
Í gegnum árin höfum við átt
margar ánægjulegar stundir með
Erlendínu. Við áttum saman eft-
irminnilegar vikur í Portúgal þar
sem við fórum saman þrjár fjöl-
skyldur í sumarfrí. Síðar kynnti
hún fjölskyldu okkar fyrir Can-
nes og þar áttum við saman æv-
intýralegar stundir.
Elsku Alli, Lizzy, Vicky og
Gummi bróðir. Ég veit að missir
ykkar er mikill en tíminn læknar
víst öll sár, því verðum við að
trúa.
Svava Liv Edgarsdóttir.
Elsku Erlendína.
Okkur langar að þakka þér
innilega fyrir þann tíma sem þú
áttir með okkar fjölskyldu. Takk
fyrir allar þær rausnarlegu veisl-
ur sem okkur var boðið í, en þitt
líf var ein stór veisla og það af
dýrustu gerð.
Það sem einkenndi þína per-
sónu var dugnaður, drifkraftur og
gleði. Það var aldrei nein logn-
molla í gangi. Allt var gert af heil-
um hug og dæmið klárað með
glæsibrag.
Þótt ævi þín hafi verið stutt þá
er óhætt að segja að eftir þig liggi
tvö til þrjú vel unnin ævistörf. Þín
verður ávallt sárt saknað.
Að lokum viljum við votta
börnum þínum og fjölskyldu þinni
okkar dýpstu samúð.
Edgar Guðmundsson,
Hanna Eiríksdóttir og
Jón Viðar Edgarsson.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast elskulegrar vin-
konu minnar Erlendínu. Við
kynntumst í Egilshöll þegar hún
var skautakennari Dóru Lilju,
dóttur minnar, fyrir um átta ár-
um. Hún var hress, hreinskilin,
ákveðin og drífandi. Ég fór í
nokkrar ferðir með henni með
skautafélaginu Birninum þar sem
hún var þjálfari og ég fararstjóri.
Það var síðan fyrir tveimur og
hálfu ári að við kynntumst mun
betur. Þá hitti ég hana í Egilshöll
þegar við vorum að horfa á yngri
dætur okkar æfa fimleika, en
dætur okkar eru núna báðar á 9.
ári. Þá fannst mér hún svo ólík
sjálfri sér og spurði hana hvort
hún væri veik. Frá þeirri stundu
hófst vegferð okkar saman þegar
hún sagði mér frá því að hún væri
búin að fara í skurðaðgerð og biði
úrskurðar um það hvort hún væri
með krabbamein. Ég bauðst til að
fara með henni til læknisins ef
hún vildi og þáði hún það. Því
miður fengum við margar erfiðar
fréttir í læknisheimsóknum sem
síðar komu en við börðumst sam-
an ásamt öðrum. Við gerðum allt
til þess að hún þyrfti aldrei að
bíða eftir rannsóknum, læknis-
heimsóknum eða lyfjameðferð-
um. Hún mátti engan tíma missa.
Á þessum tíma urðu stelpurnar
okkar nánar vinkonur og við líka.
Það var margt sem ég lærði af
henni, t.d. eljusemi og lífsgleði.
Einnig að njóta stundarinnar og
taka skyndiákvarðanir og þá
staðreynd að „lífið er núna“. Við
höfum umgengist mikið fjölskyld-
urnar, farið í ferðalög, m.a. til
Vestmannaeyja, í tjaldferðalag og
fleira. Í kringum Erlendínu var
alltaf gaman og ævintýralegt. Ég
minnist t.d. þess þegar við fórum í
pílukeppni, leituðum að pysjum,
sátum við varðelda, leituðum að
páskaeggjum, tókum víkinga-
klappið og nágrannarnir horfðu
forviða á okkur inn um gluggann.
Ég hef aldrei séð neinn berjast
eins hetjulega við krabbamein og
hana í starfi mínu sem hjúkrunar-
fræðingur. Hún var dýrmætur
vinur, elskaði lífið umkringd fjöl-
skyldu, vinum og dýrum. Var allt-
af til staðar þegar mig vantaði
hjálp með börnin. Hún var svo
góð við börnin mín og Ondrej,
au-pairinn okkar. Mig langar sér-
staklega að þakka Helga Sigurðs-
syni og Jórunni Atladóttur lækn-
um, starfsfólki krabbameins-
deildar, heimaþjónustu Heru og
líknardeild í Kópavogi fyrir alla
veitta hjálp. Elsku vinkona mín,
ég mun sakna þín mikið. Ég veit
að við munum hittast á himnum
og þá verður glatt á hjalla. Ég
mun gera mitt besta til að fylgjast
með þínu fólki elsku vinkona.
Elsku Alli, Lizzy, Vicky, Gummi,
Örn, ættingjar og vinir, ég sendi
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og megi Guð styrkja okkur öll.
Ásdís Margrét
Rafnsdóttir.
Erlendína var einstakur kenn-
ari og mikilvirkur. Á 15 ára tíma-
bili, á árunum 2004 til 2018,
kenndi hún 13 mismunandi nám-
skeið í viðskiptadeild Háskólans í
Reykjavík (HR), sem snerust um
viðskiptaensku í öllum mögu-
legum afbrigðum, sem og í fram-
sögn og uppbyggingu enskunnar.
Flest þeirra kenndi hún oftar en
einu sinni. Á sama tíma kenndi
hún í lagadeild skólans og fjölda
námskeiða í atvinnulífinu. Á öll-
um þessum kennsluönnum sínum
lagði Erlendína sig í framkróka
við að beita ávallt bestu kennslu-
aðferðum, ná til nemenda og
virkja þá í kennslunni. Þótt Er-
lendína væri oft á fleygiferð, enda
verkefni og áhugamál dreifð víða,
hafði hún jafnan tíma til að ræða
við okkur um kennslufræði,
hvernig best væri að kenna og
hvað nemendum væri fyrir bestu.
Erlendína var sterkur per-
sónuleiki, ákveðin og hreinskipt-
in. Hún var glaðleg og fjörleg í
framkomu og talaði með örlitlum
viðkunnanlegum suðurafrískum
hreimi. Með henni er fallinn frá
mikilsmetinn kennari og góður
samstarfsmaður til margra ára.
Hennar er sárt saknað í Háskól-
anum í Reykjavík. Við vottum
Guðmundi, börnum og fjölskyldu
dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsmanna í við-
skiptadeild HR,
Friðrik Már Baldursson,
forseti
Auður Arna Arnardóttir,
forstöðumaður MBA-náms,
Hrefna Sigríður Briem,
forstöðumaður BSc-náms,
Þorlákur Karlsson,
fyrrverandi forseti.
Það er með sorg í hjarta sem
við setjum saman þessa kveðju til
okkar kæru Erlendínu sem við
vorum svo lánsöm að fá að kynn-
ast. Erlendína skipaði stóran sess
í starfi Opna háskólans í HR,
bæði sem kennari og samstarfs-
kona. Það má með sanni segja að
Erlendína hafi verið kennari af
lífi og sál. Það sem einkenndi
hana var að hún var í sífellu að
leita leiða til að þróa kennslu og
námsefni. Hún lét sér annt um
nemendur sína, bæði faglega og
persónulega. Erlendína hafði já-
kvæða sýn á lífið og veitti okkur
starfsfólki Opna háskólans í HR
oft innblástur sem var og verður
okkur kærkominn um ókomna
tíð. Við vottum fjölskyldu Erlend-
ínu innilega samúð á þessum erf-
iðu tímum.
Starfsfólk Opna háskólans í
HR
Ásdís, Eyþór, Halla,
Ingibjörg, Linda,
Lýdía, Sandra, Sif
og Sigurlaug.
Erlendína Kristjánsson kom
eins og stormsveipur í ensku-
deildina fyrir um 20 árum. Hún
var þá nýflutt til Íslands frá Suð-
ur-Afríku. Erlendína lét strax til
sín taka, fyrst sem nemandi og
síðar sem kennari við deildina
okkar.
Hún var öflug og bar með sér
mikla og jákvæða orku. Erlend-
ína var brautryðjandi á sviði fag-
tengdrar tungumálakennslu og
kenndi alla tíð vinsæl námskeið í
laga- og viðskiptaensku og var
einn aðalkennara námsbrautar í
akademískri ensku sem hún tók
þátt í að þróa. Hennar sérgrein
var námsaðferðir í tungumála-
námi.
Erlendína var ástsæll kennari
og mikil fyrirmynd nemenda
sinna. Erlendína átti auðvelt með
að starfa með öðrum, og samstarf
við hana var skemmtilegt og gef-
andi.
Erlendína var afar kraftmikil
og þróttmikil kona. Við sam-
starfsfélagar hennar fylgdumst
með baráttu hennar í veikindun-
um úr fjarlægð, við vonuðum
innilega og trúðum því að hún
myndi sigrast á þeim, þannig var
skaplyndi hennar og kjarkur.
Hún lét aldrei bilbug á sér finna
og alltaf var stutt í brosið hennar
fallega. Það eru fáir háskólakenn-
arar sem utan fræðanna eiga
einnig feril sem glæsileg skauta-
drottning, en hann átti Erlend-
ína.
Við þökkum fyrir farsælt sam-
starf og þann mikla stuðning sem
Erlendína lagði til kennslu
tungumála í deildinni. Við kveðj-
um Erlendínu með mikilli þökk
og virðingu. Mikill er missir sam-
starfsmanns okkar, Guðmundar
Edgarssonar, barnanna þriggja,
Alexanders, Elizabetar og Vikt-
oríu og fjölskyldunnnar allrar.
Við vottum þeim okkar dýpstu
samúð í þeirra miklu sorg.
Fyrir hönd mála- og menning-
ardeildar Háskóla Íslands
Oddný G. Sverrisdóttir,
Birna Arnbjörnsdóttir.
Erlendína
Kristjánsson
✝ Sverrir Andr-ésson var fædd-
ur 30. mars 1930 á
Bergþórugötu 3 í
Reykjavík. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
20. maí 2019
Foreldrar hans
voru Halldóra Hans-
dóttir, f. 14.8. 1905,
d. 22.7. 1997, frá
Fitjakoti og Andrés
Guðbjörn Sigurðsson, f. 20.8.
1900, d. 19.12. 1952, sjómaður í
Reykjavík.
Halldóra giftist 6.3. 1932
Ingvari Jónssyni bónda í
Þrándarholti, f. 8.9. 1898, d. 25.8.
1980, sem gekk Sverri í föð-
urstað. Sverrir ólst upp hjá móð-
ur sinni og fósturföður í Þránd-
arholti, Gnúpverjahreppi, í átta
systkina hópi. Hálfsystkini
Sverris eru: Steinþór, f. 23.7.
1932, d. 16.2. 1995, Guðlaug, f.
23.10. 1933, d. 2.4 1947, Stein-
unn, f. 13.10. 1934, d. 26.1. 2019,
Esther, f. 31.10. 1935, d. 23.1.
1986, Rannveig, f. 26.3. 1937, d.
23.3. 1975, Þrándur, 16.2. 1943,
isson, börn: a. Sverrir, kvæntur
Karitas Ottesen, b. Sævar Ingi, c.
Steinar, maki Rebekka Lind 4.
Sævar, f. 1963, eiginkona Auður
Svala Heiðarsdóttir, börn: a.
Heiðrún Ósk, maki Gylfi b. Birta
Sif. 5. Inga Dóra, f. 1964, maki
Hermann Þór Kristinsson, börn
Ingu Dóru og Guðmundar Krist-
ins Óskarssonar: a. Helga Lillian,
maki Jens b. Lena Rut, maki,
Einar c. Helena, maki Sindri d.
Linda, maki Haukur. Barna-
barnabörnin eru 23 talsins.
Sverrir gekk í Ásaskóla 1940-
1944 og Héraðsskólann á
Laugarvatni 1949 og 1950.
Sverrir lærði húsgagnasmíði á
Laugarvatni 1951-1955, húsa-
smíði hjá Trésmiðju KÁ 1962-
1964. Hann var í Iðnskólanum á
Selfossi á sama tíma þar lærði
hann iðnteikningar í húsasmíði.
Sverrir fékk meistarabréf í hús-
gagnasmíði 2.12. 1965 og í húsa-
smiði 17.1. 1969. Sverrir stofnaði
Bílasölu Selfoss 16.5. 1964 og rak
til ársins 2000.
Sverrir söng með Karlakór
Selfoss, var í Lúðrasveit Selfoss,
félagi í Fornbílaklúbb Selfoss og
Frímúrarareglunni.
Útför Sverris fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 3. júní 2019,
klukkan 14.
og Guðlaug, f.
19.12. 1946.
Hinn 25. febrúar
1956 giftist Sverrir
Lillian Kristínu Sö-
berg, f. 25.9. 1933,
d. 3.6. 2016. Börn
Lillian af fyrra
hjónabandi: 1. Sig-
urður Reynir, f.
1951, sem Sverrir
gekk í föðurstað,
börn hans: a. Vern-
harður Reynir, kvæntur Ingi-
björgu, b. Þórmundur, kvæntur
Margréti, c. Stefán Jökull,
kvæntur Steinunni, d. Christian,
e. Lisa Katríne, f. Jakob. 2. Pia, f.
1952, eiginmaður hennar er
Frank, börn: a. Bjarke, kvæntur
Leu, b. Sidsel Kristin. 3. Sveinn,
f. 1953, börn: a. Benedikt, b.
Skarphéðinn kvæntur Rebecu, c.
Irena, d. Karin, e. Oliver.
Saman eignuðust Sverrir og
Lillian fimm börn. 1. Þórir, f.
1956. 2. Bragi, f. 1958, eiginkona
Svava Davíðsdóttir, börn: a.
Kristín Arna, maki Vicent. b.
Davíð Örn, c. Aron. 3. Linda, f.
1960, eiginmaður Sigurjón Reyn-
Í dag kveð ég í hinsta sinn ekki
bara pabba minn heldur líka einn
af bestu vinum mínum og frábær-
an veiðifélaga. Ég hef alltaf verið
mikil pabbastelpa og veiðiferð-
irnar okkar saman voru miklar
gæðastundir, sérstaklega þegar
við vorum að veiða á æskuslóðum
hans. Þá rifjaði hann oft upp sög-
ur sem gerðust í sveitinni í gamla
daga og naut ég þess að hlusta á
hann. Ég átti og á það til að fá
ýmsar hugmyndir. Sama hversu
fáránleg hugmynd mín var þá var
pabbi alltaf tilbúinn að hlusta á
mig og hjálpa mér að hrinda
henni í framkvæmd; hann vissi að
það yrði að gerast hratt og helst í
gær. Þolinmæðina fékk ég því
miður ekki í arf frá pabba. Hann
var þúsundþjalasmiður, þeir voru
ófáir fornbílarnir sem hann gerði
upp í skúrnum hjá sér, Thomsen-
bíllinn smíðaður frá grunni.
Nokkra jarðskjálftaherma smíð-
aði hann og sá síðasti kláraðist á
þessu ári. Ég leyfi mér að full-
yrða að fáir geti leikið það eftir.
Pabbi talaði ekki mikið um til-
finningar sínar en hafði oft orð á
því, sérstaklega í seinni tíð,
hversu heppinn hann væri með
börnin sín og að hafa þau öll
svona nálægt sér. Samheldni fjöl-
skyldunnar er vel lýst með föstu-
dagsvöfflukaffi í Bakkatjörninni
þar sem við systkinin hittumst
ásamt okkar fjölskyldum, mikið
hlegið og spjallað um líðandi
stundir. Slíkar minningar eru
forréttindi. Hamingjan felst ekki
í auðæfum. Hamingjan felst í því
að eiga fjölskyldu sem heldur
saman í blíðu og stríðu. Við systk-
inin vorum svo lánsöm að eiga
yndislega og ástríka foreldra sem
voru alltaf til staðar fyrir okkur.
Við gerðum líka allt sem við gát-
um fyrir þau. Það er svo dýrmætt
að geta yljað sér við það þegar
minningarnar streyma að.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku pabbi minn.
Inga Dóra Sverrisdóttir.
Sverrir Andrésson var afi
minn og fyrir það er ég þakklát.
Hann var nefnilega bara alveg
eins og mér finnst að afar eigi að
vera. Þegar ég var lítil náði hann
að skapa andrúmsloft öryggis og
þægilegheita í kringum sig. Það
var aldrei neinn asi á afa en samt
var hann alltaf að gera eitthvað.
Fyrir mér var hann maður fárra
orða og hann lét ömmu sjá um til-
finningatal en var samt einhvern
veginn alltaf til staðar. Ég fór í
margar skemmtilegar veiðiferðir
með honum og ömmu upp á há-
lendi Íslands og það var hann
sem kenndi mér að veiða. En það
sem var kannski það mikilvæg-
asta og besta við Sverri afa fyrir
mig persónulega er hversu mikill
fjölskyldumaður hann var. Þegar
maður á unga foreldra fá ömm-
urnar og afarnir oft stærra hlut-
verk og ég er svo ótrúlega heppin
að hafa átt bestu afa og ömmur í
heimi að. Afi Sverrir fylgdist vel
með hverjum og einum afkom-
enda sinna (mun betur en maður
áttaði sig á) og passaði sig að hafa
alveg á hreinu hvað hver og einn
væri að gera og hvernig gengi.
Dyrnar að heimili ömmu og afa
voru ávallt galopnar og fyrir mig
var það og verður ómetanlegt. Í
seinni tíð var svo ákveðið að hafa
fjölskyldukaffi á föstudögum og
þá voru bakaðar vöfflur og þeir
mættu sem gátu þann föstudag-
inn. Þetta var skemmtilegur sið-
ur og afi hélt honum fram á síð-
asta dag þó svo að hann gæti
lítinn þátt tekið í samræðum
vegna þess að heyrnin var orðin
dauf. En hann gerði það fyrir
okkur, fjölskylduna sína, svo að
við hefðum ástæðu til þess að
hittast. Það er svo mikið sem er
hægt að læra af afa Sverri um
það hvernig maður á að vera góð
manneskja og hvað er mikilvægt í
þessu lífi. Ég mun í gegnum lífið
minnast hans og ömmu og reyna
að tileinka mér þó ekki væri nema
bara helming af því góða vega-
nesti sem þau hafa gefið mér.
Takk fyrir mig og hvíl í friði
elsku afi minn.
Kristín Arna Bragadóttir.
Elskulegi afi okkar hefur nú
kvatt þennan heim.
Orð fá því ekki lýst hvað okkur
þykir vænt um afa, enda var hann
einstakur maður. Hann var bæði
gestrisinn, ósérhlífinn, handlag-
inn, iðinn en umfram allt ættræk-
inn og mikill fjölskyldumaður. Afi
var ætíð mjög áhugasamur um
lífsviðburði okkar, stóra sem
smáa. Það var alltaf stutt í húm-
orinn og kímnina og hann átti
bjartsýnina sameiginlega með
ömmu. Mikið sem það var alltaf
gott að koma til þeirra út á Bak-
katjörn, enda eyddum við syst-
urnar ófáum stundum þar í gegn-
um árin.
Okkur eru líka minnisstæðir
hinir mörgu veiðitúrar sem farið
var í, og alltaf var afi sá sem
veiddi mest. Afi sat aldrei auðum
höndum og það var alltaf gaman
að sjá hvað hann hafði fyrir stafni
í skúrnum en það gat verið allt frá
því að gera upp gamla bíla upp í
að smíða jarðskjálftahermi.
Elsku afi, þökkum þér fyrir all-
ar samverustundirnar. Það er
gott að vita að amma tekur á móti
þér. Blessuð sé minning þín.
Helena, Helga Lillian,
Lena Rut og Linda
Guðmundsdætur.
Sverrir Andrésson