Morgunblaðið - 25.06.2019, Síða 15

15
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 2019
Hari
Blíða í Árbænum Kvöldverkin geta verið drjúg þegar vel viðrar á sumrin – hvort sem það er til hjólreiða með fjölskyldunni eða til að dytta að grindverkinu.
Nú liggur fyrir að
þrír sérstaklega til-
kvaddir varadómarar
í Hæstarétti hafa fall-
ist á að veita Lög-
mannafélagi Íslands
leyfi til að áfrýja til
réttarins dómi Lands-
réttar 5. apríl í máli
mínu gegn félaginu.
Með þessum dómi
hafði Landsréttur
fellt úr gildi úrskurð
úrskurðarnefndar lögmanna þar
sem mér var veitt áminning fyrir
að hafa ekki ávarpað dómstjórann í
Héraðsdómi Reykjavíkur af nægi-
legri auðmýkt, eftir að hann hafði
sýnt mér grófa rangsleitni við af-
greiðslu á erindi sem ég sendi hon-
um. Fyrir lá að ég hafði aðeins
sent dómstjóranum bréf, sem
sýndi vanþóknun mína á framkomu
hans, en enginn vissi um, fyrr en
hann tók sjálfur til við að auglýsa
efni þess. Þetta varð stjórn LMFÍ
tilefni til að hefja í sínu eigin nafni
málsýfingar á mínar hendur fyrir
úrskurðarnefndinni.
Dómur Landsréttar byggðist á
því að stjórn LMFÍ hefði ekki haft
lagaheimild til að kæra mig fyrir
þessari nefnd. Ég hafði við með-
ferð málsins leitast við að benda
félaginu á þetta, en ábendingin
þaut sem vindur um eyru fyr-
irsvarsmanna þess. Allir lögmenn-
irnir sem tóku þátt í afgreiðslu
málsins á vettvangi félagsins
studdu aðförina gegn mér.
Kannski hefur komið hér við sögu
orðtak úr Laxdælu um ráð sem illa
gefast þegar fleiri koma saman?
Þýðingarmikið
fyrir þjóðina?
Það var svo ótrúleg
forherðing að óska
leyfis til að mega
áfrýja þessum dómi til
Hæstaréttar. Það er
eins og stjórnin hafi
ekki getað hætt þess-
um ýfingum við mig.
Hún studdi beiðni sína
um áfrýjunarleyfi við
sjónarmið um að þetta
málaskak innan raða
lögmanna væri svo
þýðingarmikið fyrir þjóðina, að
Hæstiréttur yrði um að fjalla!
Undanfarin ár hef ég leitast við
að upplýsa þjóðina um afar ámæl-
isverð vinnubrögð þessa æðsta
dómstóls þjóðarinnar. Með því hef
ég ekki aflað mér mikilla vinsælda
þeirra sem þar stýra málum. Satt
að segja hef ég endurtekið orðið var
við hreina óvild þessara valdamiklu
manna. Þeir hafa ekki viljað una því
að maður sem er kunnugur vinnu-
brögðum þeirra við dómsýsluna
segi frá. Öllum ætti hins vegar að
vera ljóst hversu nauðsynlegt slíkt
framtak er.
Gert út á persónulega óvild
Líklega hefur Lögmannafélagið
viljað gera út á þessa óvild og lagt
traust sitt á að hallað yrði á mig þar
á bæ ef ágreiningsmál félagsins við
mig yrði borið þar upp. Sú hefur
núna orðið raunin. Að vísu viku allir
reglulegir dómarar við réttinn sæti
við afgreiðslu þessarar beiðni um
áfrýjunarleyfi. Þetta er þekkt að-
ferð við að koma fram ranglætinu.
Að kalla inn aðra lögfræðinga, sem
vilja umfram allt ganga í augun á
valdaelítunni sem stjórnar dóm-
inum. Ekki sakar svo þó að vitað sé
að varamennirnir hafi sjálfir per-
sónulega horn í síðu mannsins sem í
hlut á.
Ótækar röksemdir
Röksemdirnar sem notaðar eru
til að styðja niðurstöðuna um að
veita áfrýjunarleyfið eru ótækar frá
lögfræðilegu sjónarmiði. Þar eru
rök mín gegn beiðninni ekki nefnd
einu orði. Hins vegar er sagt að
með dómi Landsréttar „sé stoðum
kippt undan eftirlitshlutverki leyf-
isbeiðanda“ (LMFÍ). Það munar
ekki um það. Þess hefði mátt geta
að LMFÍ hefur starfað um áratugi
án þess að hafa nokkurn tíma lagt í
eigin nafni mál fyrir úrskurð-
arnefndina! Það gerðist fyrst árið
2016 og var mitt mál annað af
tveimur fyrstu. Er ekki annað vitað
en ágætar stoðir hafi verið undir
starfsemi félagsins allan þennan
tíma.
Þá er einnig sagt að með dómi
Landsréttar muni rísa álitamál „um
réttaráhrif þeirra úrskurða sem
þegar hafa gengið fyrir úrskurð-
arnefndinni sem leyfisbeiðandi hef-
ur átt aðild að“. Þetta eru nokkur
mál sem stjórn LMFÍ hefur lagt
fyrir nefndina á síðustu tveimur ár-
um, eða eftir að málið gegn mér var
lagt þar fyrir. Varadómararnir virð-
ast telja að stjórnin hafi með þess-
um nýju málum rýmkað heimild
sína til málsýfinga gegn starfandi
lögmönnum.
Loks er svo að sjá að varadóm-
ararnir skilji ekki hvað átt er við í
lögum, þar sem sagt er að úrslit
máls þurfi „að hafa verulegt al-
mennt gildi“ til þess að veita megi
áfrýjunarleyfi. Telja dómararnir
nóg að dómur í máli þessu „myndi
hafa verulegt almennt gildi um
skýringu á 27. gr.“ lögmannalaga,
en sú lagagrein heimilar þeim, sem
telja lögmenn hafa gert á hluta
sinn, að kæra þá fyrir nefndinni.
Samkvæmt þessari ályktun myndu
allar lögskýringar dómstóla hafa al-
mennt gildi. Þá væri unnt að fá leyfi
til að áfrýja öllum dómum Lands-
réttar til Hæstaréttar. Hvernig ætli
standi þá á því að langflestum
beiðnum um áfrýjunarleyfi er synj-
að af Hæstarétti eins og sjá má á
heimasíðu hans?
Þessa fingurbrjóta í forsendum
sínum hefðu varadómararnir getað
forðast með því að lesa greinargerð
mína í málinu, þar sem vikið var að
þessu öllu. Með því að falla í þessa
aulalegu pytti, sýna þeir að þeir
hafa ekki einu sinni lesið hana.
Þessi örlög ættu að kenna þeim að
jafnvel dómar, þar sem niðurstaðan
er ákveðin fyrirfram, krefjast vand-
aðri vinnubragða en þeir beittu. Og
þá aðeins til að vernda þá sjálfa fyr-
ir að verða ekki til athlægis með því
að skrifa forsendur sem afhjúpa þá
svo grimmilega og hér varð raunin.
Kannski stjórn Lögmannafélags-
ins ætti nú að skemmta skrattanum
frekar en hún þegar hefur gert og
senda úrskurðarnefndinni kæru á
hendur mér fyrir að hafa sagt þessi
deili á ákvörðun varadómaranna?
Það yrði bara gaman að því.
Skrautpinni
Svo stendur á um mig að ég átti
sæti í stjórn LMFÍ árin 1981-86,
þar af sem formaður þrjú síðustu
árin. Síðan var ég gerður að heið-
ursfélaga á árinu 2011. Í skjali sem
hangið hefur í ramma uppi á vegg á
skrifstofu minni segir svo um „sér-
staka verðleika“ mína: „Starfaði
sem lögmaður við góðan orðstír í 29
ár og sinnti fjölmörgum trún-
aðarstörfum fyrir félagið.“ Ég hef
nú tekið skjalið niður af veggnum.
LMFÍ er skyldufélag. Í því felst
að starfandi lögmönnum er skylt að
eiga aðild að félaginu. Ég get því
ekki sagt mig úr því meðan ég
gegni ennþá störfum sem lögmaður.
Það myndi ég gera ef ég gæti. Ég
þarf hins vegar varla að una því að
teljast til heiðursfélaga í félagi sem
brýtur svo gróflega gegn réttindum
mínum eins og félagið hefur gert og
leitar við það atbeina stofnunar sem
allir sem fylgjast með ættu að vita
að ber til mín haturshug.
Ég hef því sent þessu félagi bréf
með ósk um að nafn mitt verði tekið
af skrá þess yfir heiðursfélaga. Ég
get hreinlega ekki hugsað mér að
vera skrautpinni í félagi sem brýtur
með þessum hætti rétt á mönnum
og forherðist síðan í þeirri viðleitni.
Skrautpinni
Eftir Jón Steinar
Gunnlaugsson » Þessa fingurbrjóta í
forsendum sínum
hefðu varadómararnir
getað forðast með því að
lesa greinargerð mína í
málinu, þar sem vikið
var að þessu öllu. Með
því að falla í þessa aula-
legu pytti, sýna þeir að
þeir hafa ekki einu sinni
lesið hana.
Jón Steinar
Gunnlaugsson
Höfundur er lögmaður og fyrrverandi
skrautpinni hjá LMFÍ.