Morgunblaðið - 25.06.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 2019
✝ Sigrún Sigurð-ardóttir fædd-
ist á Möðruvöllum í
Hörgárdal 28.
ágúst 1929. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 17. júní
2019.
Sigún var dóttir
hjónanna sr. Sig-
urðar Stefáns-
sonar, síðar vígslu-
biskups Hólastiftis,
f. 10. nóv. 1903, d. 8. maí 1971,
og eiginkonu hans frú Maríu
Ágústsdóttur, f. 30. jan. 1904,
d. 18. ágúst 1967.
Systkini Sigrúnar eru Björn,
fyrrverandi lögregluvarðstjóri,
f. 9. maí 1934, séra Ágúst M.
Sigurðsson, f. 15. mars 1938, d.
22. ágúst 2010, og Rannveig,
kennari í Svíþjóð, f. 6. apríl
1940, d. í Svíþjóð 18. ágúst
2015.
Sigrún ólst upp á Möðruvöll-
um. Hún útskrifaðist sem gagn-
fræðingur frá Akureyri og
stundaði síðan nám í Hús-
mæðraskólanum í Reykjavík.
1992. Þau skildu. Sigrún starf-
aði sem sjúkraliði í 41 ár, fyrst
á Landspítalanum frá 1967 og
síðan á Grund frá 1991.
78 ára sótti hún svo um
vinnu í Holtsbúð í Garðabæ og
vann þar í ár þar til hún fór á
eftirlaun. Einnig starfaði hún
um tíma á Stortopsklinikken
Stokkhólmi.
Sigrún sótti námskeið í
myndlist og hóf að mála 1998.
Eftir hana liggur mikið magn
af akrýlmyndum en hún bæði
tók þátt í samsýningum og hélt
málverkasýningar m.a. í
Gerðubergi, í Ráðhúsinu í
Reykjavík og safnaðarheimili
Seltjarnarneskirkju.
Sigrún gaf út æviminningar
sínar í bókinni Sagan mín sem
kom út 2013.
Hún ferðaðist mjög mikið á
langri ævi, m.a. til Ástralíu og
Ameríku að ótöldum öllum
ferðunum til að heimsækja Ólaf
Braga og Wilmu í Amsterdam.
Sigrún bjó víða á höfuðborg-
arsvæðinu og einnig í Ólafsvík
en síðustu árin átti hún heima í
Gullsmára í Kópavogi eða þar
til hún fluttist á Hrafnistu í
desember 2018.
Sigrún verður jarðsungin
frá Grensáskirkju í dag, 25.
júní 2019, og hefst athöfnin kl.
13.
Síðar fór hún í
Sjúkraliðaskólann
og útskrifaðist sem
sjúkraliði 1967.
Með Ólafi Ólafs-
syni, f. 29. mars
1928, d. 14. febr-
úar 1984, eignaðist
Sigrún soninn Sig-
urð Sigfússon, f. 1.
maí 1948, en hún
giftist Sigfúsi
Bergmann Ein-
arssyni, f. 6. mars 1927, 17.
apríl 1948. Sonur þeirra er
Einar, f. 8. apríl 1951, d. 23.
desember 1989. Sigrún og Sig-
fús skildu. 31. desember 1955
giftist hún Braga Sigurðssyni,
f. 3. sept. 1926. Synir þeirra
eru: Stefán Gunnar, f. 4. júlí
1955, d. 10. febrúar 2012, Ólaf-
ur Bragi, f. 4. september 1957,
og Kristján Ingi, f. 19. janúar
1962, d. 21. maí 2008. Sigrún
og Bragi skildu. Bragi lést 13.
október 2000.
26. október 1973 giftist Sig-
rún Einari Árnasyni, f. 22. des-
ember 1926, d. 15. september
„Mér verður skipsins dæmi
sem skorðulaust hvílir.“ Sigrún
fallin frá og áður systkini mín
tvö, Ágúst prestur og fræði-
maður og Rannveig kennari,
létust í Svíþjóð. Bæði voru þau
háskólafólk. „Um skip mitt
næðir vindur“ og sá rammastur
frá mér sjálfum. Sigrún var
fagurlega sköpuð kona og snjöll
til verka. Um hana má segja
eins og skráð er í minning-
arorðum um móðurömmu henn-
ar eftir kunnan mann: „Verkfús
og vinnusnjöll.“ Sumt er það
sem minnið nær ekki til. Fæð-
ingin og dauðinn. Staðreynd
sem búa má við og endar í
skáldskap og háum hugmynd-
um. Möðruvallaheimilinu, upp-
hafinu og látum hitt bíða. Mér
verður hugsað til skáldsins úr
Öxnadal: „Nú er hún Snorra-
búð stekkur.“ Þá verður ekki
hjá því komist að hugsað sé til
hins liðna. Minninguna þarf að
geyma án framhalds og ólund-
ar. Nokkrir hnökrar urðu á
vegi Sigrúnar, missir þriggja
sona og eiginmanna. Af drengj-
um hennar er Sigurður, sem
annast hefur móður sína, og
Ólafur sem búsettur er í Hol-
landi. Þakka vil ég Sigrúnu
sambýlið á liðnum árum og
kveð með orðunum „friður sé
með yður“.
Björn Sigurðsson.
Það er sárt verk að skrifa
þessar línur um Sigrúnu.
Kveðjustundin kom ekki óvænt,
en það er leitt að hugsa til þess
að ég fái ekki aftur að heyra
dillandi hlátur hennar, að heim-
sækja hana og finna hvernig
hún tekur utan um mig og
hrópar „Maja mín“ eins og
henni einni var lagið. Hún var
einstök.
Sigrún var ekki bara móð-
ursystir mín, hún var mín trún-
aðarvinkona og sú sem ég hef
hvað mest dáðst að, elskað og
virt. Ævi hennar var margbrot-
in, litrík og í raun ótrúleg. Við
höfum saman átt samtöl um allt
sem skiptir máli. Hún kunni að
hlusta án þess að dæma, að
gefa góð ráð án þess að skipa
fyrir, hún skildi mig þegar mér
fannst ég ein í heiminum.
Æðruleysi hennar og hugrekki
hefur hvatt mig áfram svo lengi
sem ég man.
Engan þekki ég sem hefur
haft eins margar ástæður til að
syrgja og gráta, og engan held-
ur þekki ég sem hefur yfirstig-
ið þrautir á borð við þær sem
hún gekk í gegnum. Lífsgleði
hennar og jákvæðni voru óvið-
jafnanleg, smitandi og aðdáun-
arverð.
Ferðalag hennar var ekki
alltaf dans á rósum, en henni
tókst ætíð að finna gleði, þakk-
læti og kærleika. Eitt sinn
sagði hún við mig þegar ég
þurfti hvað mest á hennar
styrk og hlýju að halda: „Maja
mín, sittu sólarmegin í sorg-
inni.“ Þetta ráð hennar lýsir
henni svo vel, hvernig hún kaus
margsinnis að minnast þess
góða og finna þakkæti yfir því
sem var í stað þess að falla í
pytt reiðinnar. Hún hafði ein-
stakt lag á því að sjá það góða
og jákvæða. Þetta viðhorf
hennar held ég hafi bjargað
henni oft, og gerði það að verk-
um að það var gott og nærandi
að vera í návist hennar.
Mér fannst hún alltaf glöð,
ég sé hana fyrir mér hoppandi
af kæti, þessi litla kona sem var
í raun svo óendanlega stór og
merkileg.
Mamma sagði stundum um
systur sína, að hún væri góð og
gjafmild við alla nema sig sjálfa
og það kann að vera rétt.
Mamma sagði líka oft að ég
væri svo lík Sigrúnu, og þó að
mig gruni að það hafi verið ætl-
að sem eitthvað til að varast,
þótti mér það eitt það besta
sem ég gat heyrt. Sigrún fór
ekki alltaf réttu leiðirnar né
beinu brautina, og hún gerði
sín mistök, hún átti erfið ár
sem báru með sér sárindi fyrir
hana sjálfa og aðra en hún
bætti fyrir það og leiðrétti.
Hún var opin og hreinskilin,
hún flúði ekki sannleikann og
hún viðurkenndi alltaf sína eig-
in sök ef þess þurfti. Það þykir
mér eitt það mikilvægasta sem
hún kenndi mér, og mér finnst
ég vera betri manneskja fyrir
að hafa átt hana svo lengi að.
Hún var stoð mín og stytta
fyrir nokkrum árum þegar mig
vantaði svör og útskýringar,
hún gekk mér í móðurstað eins
og svo oft áður og tók að sér
hlutverk sem enginn annar
hafði áður viljað, mátt eða get-
að annast.
Hún sagðist þakklát fyrir að
lifa það að geta leiðbeint mér í
gegnum það myrkur sem um-
lukti mig, og því þakklæti deili
ég.
Ég veit að Sigrún beið lengi
eftir því að fá að fara. Hún ósk-
aði þess að fá að hitta syni sína
þrjá og sonarson sem hún
þurfti að kveðja allt of snemma.
Ég syrgi ekki að hún hafi loks-
ins fengið hvíldina, en ég á eftir
að sakna hennar mikið. Nú sit
ég sannarlega sólarmegin í
sorginni og minnist hennar með
bros á vör, ég finn hvernig hún
leggur höfuð sitt að mér og ég
heyri hana segja: „Maja mín,
þetta verður allt í lagi.“
Öllum aðstandendum votta
ég samúð mína, og kveð þessa
merkilegu konu með þakklæti,
söknuði og gleði.
María Sigrún Tómasdóttir.
Sigrún
Sigurðardóttir
✝ Guðrún ÁstaBjörnsdóttir
fæddist í Þórukoti,
Ytri-Njarðvík, 9.
febrúar 1937. Hún
lést á Hrafnistu,
Nesvöllum, í Njarð-
vík, 3. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Björn Þor-
leifsson, bóndi og
útvegsbóndi í Þór-
ukoti, f. 13.10. 1884
í Innri-Njarðvíkum, d. 24.9.
1968, og kona hans Guðlaug
Stefánsdóttir, f. 15.11. 1897 í
Stardal, Stokkseyrarhreppi, d.
1.1. 1981.
Systkin Gunnu Ástu eru: 1)
Þorleifur Kristinn, f. 24.1. 1926,
d. 24.3. 1991. 2) Gróa, f. 1.9.
1928, dáin 17.8. 1943. 3) Stefán,
f. 10.3. 1930. 4) Þórir Vignir, f.
24.8. 1933.
Gunna Ásta giftist 16.7. 1955
Hreini Bergmanni Óskarssyni,
húsasmíðameistara, f. 26.11.
1935. Börn þeirra eru: 1) Gróa,
f. 17.2. 1956, maki Guðmundur
Kr. Sigurðsson, fæddur 2.11.
1948, d. 3.5. 2016, þau skildu.
Börn þeirra eru Sigurður Hall-
hún naut sín við hannyrðir og
önnur húsmæðrastörf. Gunna
Ásta tók að sér í mörg ár að sjá
um veislur og mannfagnaði og
sá um að leggja til veisluföng
sem góður rómur var gerður að.
Gunna Ásta vann sín fyrstu
starfsár við afgreiðslustörf, m.a.
í Ingimundarbúð og Friðjóns-
kjöri.
Árið 1973 hóf hún störf hjá
mötuneyti Varnarliðsins og var
fljótlega skipuð verkstjóri. Síð-
ar varð hún gjaldkeri og aðstoð-
armaður matreiðslumanns í
bandaríska barnaskólanum og
síðar í bandaríska gagnfræða-
skólanum, þar til hún lét af
störfum árið 2005, eða eftir 32
ára starf.
Skátastarfið átti hug og
hjörtu Gunnu Ástu alla tíð og
starfaði hún innan hreyfing-
arinnar sem flokks- og sveit-
arforingi í kvenskátafélaginu
Brynju. Við sameiningu Brynju
við drengjaskátafélagið Áfram,
árið 1957, varð til skátafélagið
Víkverjar og starfaði Gunna
Ásta þar m.a. sem flokks-, sveit-
ar- og félagsforingi. 1987 gerð-
ist Gunna Ásta félagi í skáta-
gildinu í Keflavík og var kjörin
gildismeistari 1997 sem hún
sinnti í áratug.
Gunna Ásta verður jarð-
sungin frá Ytri-Njarðvík-
urkirkju í dag, 25. júní 2019, og
hefst athöfnin kl. 13.
dór, Guðmundur
Óskar, Hreinn
Gunnar, Gylfi
Björgvin og Harpa
Sól. 2) Sigurður
Ingibergur, f. 16.2.
1958, maki Sigrún
Júlíusdóttir, f. 10.1.
1961. Dætur þeirra
eru Guðrún Sara og
Guðlaug Ósk. 3)
Óskar Jón, f. 21.4.
1962, d. 23.8. 2017,
maki Karen Öder Magnúsdóttir,
þau voru barnlaus. Börn Óskars
með barnsmóður sinni, Jóhönnu
Helgadóttur, eru Helgi Hreinn
og Dóra Lilja. Óskar var kvænt-
ur Ingibjörgu Þorsteinsdóttur,
þau skildu.
Gunna Ásta ólst upp í Þóru-
koti og stundaði nám í barna-
skóla Ytri-Njarðvíkur. Haustið
1952 var Gagnfræðaskólinn í
Keflavík stofnaður með aðkomu
Njarðvíkurhrepps og fóru þá
unglingar úr Njarðvíkum til
gagnfræðanáms í Keflavík.
Gunna Ásta var einn vetur í
gagnfræðaskólanum en haustið
1953 hóf hún nám í húsmæðra-
skólanum á Staðarfelli þar sem
Elsku yndislega amma mín.
Þá ertu farin og mig langar
að kveðja þig með því að rifja
upp nokkrar af mínum helstu
minningum um þig. Þú hefur
kennt mér svo ótrúlega margt.
Ég var svo heppin að fá að vera
mikið hjá þér og afa í skólafrí-
um þegar ég var stelpa. Og ég
fékk að skottast með þér út um
allt í Keflavík og Njarðvík. Þú
tókst mig með þér í heimsókn
til vina og ættingja, fjarskyldra
og nærskyldra.
Þú varst ein sú hugulsam-
asta sem ég hef kynnst og þú
kenndir mér hversu mikilvægt
það er að rækta fólkið sitt. Þú
varst svo áhugasöm um hvað
allir voru að fást við og geymd-
ir úrklippur úr blöðum þegar
fjallað var um fólkið þitt í blöð-
unum. Úrklippurnar tókstu
fram og sýndir öllum sem kíktu
við hjá þér og ég upplifði að þú
varst svo stolt af fólkinu þínu.
Þú varst líka dugleg að sýna
mér gamlar ljósmyndir og
segja mér frá bakgrunninum
okkar.
Þegar við vorum heima við á
Hólagötunni lærði ég réttu
handtökin við garðvinnuna, þar
sem ég rótaði í moldinni með
þér og reytti arfa úr beðunum.
Húsið var alltaf opið hverjum
sem áttu leið hjá og fengu allir
kaffisopa og með því. Þið afi
voruð svo dugleg að hóa fjöl-
skyldunni saman í mat við öll
tilefni og það var svo greinilegt
hvað þú varst ánægð þegar við
vorum öll saman komin. Þó þú
hafir sjaldan gefið þér tíma til
að setjast við matarborðið með
okkur, því þú varst að undirbúa
og bera í okkur krásirnar. Fyr-
ir jólin bauðstu okkur barna-
börnunum í piparköku-
skreytingar og þá varstu búin
að standa langt fram á kvöld að
skera út og baka piparkökur
fyrir okkur.
Allir fengu hver sitt stóra
piparkökuhjartað með fallegum
rauðum borða. Og litirnir voru
svo fallegir sem þú gast fengið
á Vellinum, svona amerískir,
ekta sterkir litir.
Þarna áttum við yndislegar
stundir með ykkur afa og við
barnabörnin kynntumst líka
hvert öðru betur og betur. Það
er ég mjög þakklát fyrir í dag.
Ég skil núna, þegar ég er full-
orðin, hversu mikið það hefur
gefið okkur fjölskyldunni
hversu dugleg þið voruð að fá
okkur til að koma saman.
En þú varst líka alltaf að
eignast nýja vini. Ég held að
allir sem þú kynntist, amma,
hafi orðið vinir þínir. Þú varst
svo opin og alltaf tilbúin að
hjálpa. Sérstaklega man ég eft-
ir fólkinu sem þú kynntist í
gegnum vinnuna á Vellinum.
Þú bauðst kennurum úr skól-
anum og mörgum fleirum heim
til þín og vildir gjarnan kynna
okkur fjölskylduna fyrir þeim.
Allir voru velkomnir hjá þér og
afa.
Þegar langömmubörnin þín
byrjuðu að koma varstu ennþá
stoltari af fjölskyldunni þinni
og þú prentaðir út og hengdir
upp allar myndir af þeim sem
þú fékkst. Þú varst því miður
byrjuð að verða lasin þegar
strákarnir mínir fæddust, svo
þeir hafa ekki fengið að kynn-
ast þér eins og þú varst áður.
En þú knúsaðir þá og veittir
þeim alla þína hlýju. Og það
muna þeir.
Minningarnar eru miklu
fleiri og þær mun ég varðveita í
hjartanu mínu. Takk, amma,
fyrir allt sem þú hefur kennt
mér. Takk, amma, fyrir alla
samveruna. Takk fyrir allt. Ég
elska þig.
Guðlaug Ósk.
Langt inn í skóginn leitar hindin
særð
og leynist þar, sem enginn hjörtur
býr,
en yfir hana færist fró og værð.
Svo fjarar lífið út …
Þessar ljóðlínur Davíðs frá
Fagraskógi koma upp í hugann
þegar við minnumst síðustu ára
Gunnu Ástu. Þessi glaðværa
kona með sína miklu útgeislun,
kátínu og manngæsku varð að
lúta í læga haldi fyrir óminn-
issjúkdómnum alræmda. Konan
mín minnist þess gjarnan
hversu Gunna og Hreinn tóku
henni opnum örmum af sinni
alkunnu hlýju og gestrisni,
fljótlega eftir að hún kom í
Njarðvíkurnar fyrsta sinni. Það
er munað og gleymist ei.
Ung var ég gefin Hreini,
gæti hún hafa sagt rétt eins og
Bergþóra forðum, en svo mikið
er víst að þeirra samband
reyndist afar traust í blíðu og
stríðu.
Aldrei heyrðum við þeim
verða sundurorða – alltaf sem
einn maður, hvort sem var í
mótvindi eða meðvindi. Heimili
þeirra var alltaf mjög hlýlegt
og notalegt með hannyrðir
hennar í öndvegi, hvert sem lit-
ið var, og þá var nú ekki í kot
vísað þegar komið var að mat-
ar- eða kökugerð – allt á sama
veg, enginn fór þaðan bónleiður
til búðar. Fátt er betra en fag-
urt heimilislíf ásamt góðum
erfðum á lífsins göngu og það
sem hugulsöm húsmóðir gefur
af brjóstviti sínu og hjarta-
hlýju.
Gunna Ásta hreykti sér aldr-
ei eða stærði af verkum sínum
en börnin og barnabörnin voru
hennar stolt og eftirtekja og
það að verðleikum. Þau hjónin
voru bæði mjög músíkölsk og
hvöttu börn sín og barnabörn
til dáða á þeim vettvangi enda
hafa Gróa dóttir þeirra og synir
hennar, landsfrægir tónlistar-
menn, sýnt að þar var ekki
tjaldað til einnar nætur.
Hreinn hefur sýnt í veikind-
um Gunnu Ástu hvern sóma-
mann hann hefur að geyma.
Verið vakinn og sofinn yfir vel-
ferð hennar allt þar til yfir
lauk, en enginn má sköpum
renna.
Við hjónin minnumst Gunnu
Ástu með djúpri virðingu og
eftirsjá, fullviss um að hún eigi
góða heimkomu handan tjalds-
ins.
Hilmar og Svala.
Í dag kveð ég góða og trygga
vinkonu, Gunnu Ástu.
Ég hef oft verið spurð hvern-
ig ég þekki fólkið sem bjó í
Þórukoti í Ytri-Njarðvík. Svar
mitt er, það er vináttan sem við
Gunna vorum aldar upp við.
Ég er alin upp hjá móðurfor-
eldrum mínum í Hafnarfirði og
þessi margra ára vinátta hófst
með Guðlaugu í Þórukoti og
ömmu minni Guðríði, en þær
voru frá Merkinesi í Höfnum.
Við amma fórum á árum áð-
ur reglulega í heimsóknir í Þór-
ukot. Þessar ferðir suður voru
undirbúnar með því að amma
eldaði stóran pott af kjötsúpu
fyrir afa, því ekki var reiknað
með að hann eldaði handa sér á
meðan við værum fyrir sunnan.
Í Þórukot var ekki farið fyrir
minna en þrjár nætur, því þetta
var svo löng rútuferð.
Yngsta barn Guðlaugar í
Þórukoti var vinkona mín hún
Gunna. Gunna var nokkrum ár-
um eldri en ég, en hún var allt-
af boðin og búin til að sjá um
mig, er ég kom í heimsókn. Ég
leit upp til hennar með aðdáun.
Gunna var alltaf glöð og kát,
lék við mig, fór með mig í
berjamó upp í holtið, sem er
ekki holt lengur heldur falleg
byggð, og við lékum okkur í
fjörunni. Við fórum gangandi út
í Keflavík til að fara í bíó.
Gunna gat spilað á orgelið í
stofunni og ekki má gleyma
þegar hún spilaði á gítarinn og
við sungum saman. Hún átti
líka flottan bláan kjól sem hékk
á fínum stað, það var skáta-
kjóllinn. Ég get þakkað Gunnu
það að ég gekk í skátahreyf-
inguna er ég hafði aldur til.
Alla tíð leit ég á fjölskyld-
urnar í Þórukoti sem eina stóra
fjölskyldu.
Móðurbróðir minn Þórður
var í sveit í Þórukoti í mörg
sumur og fékk stundum að fara
þangað í skólafríum. Hann
þakkar fyrir þá vináttu sem
stórfjölskyldan sýndi honum og
þá sérstaklega Stebba bróður
Gunnu.
Er Gunna varð fyrir því sem
unglingur að tapa heyrn og
þurfti að leita til lækna í
Reykjavík, þá dvaldi hún hjá
okkur í Hafnarfirði. Fyrir mér
voru þær heimsóknir mjög ljúf-
ar og minnisstæðar.
Er árin liðu og gömlu kon-
urnar þreyttust var vináttan
ætíð til staðar.
Guðlaug kvaddi á undan
ömmu, en Gunna og Hreinn
heimsóttu ömmu á Hrafnistu
reglulega, þar til hún kvaddi.
Við Gunna héldum okkar
vináttu alla tíð, þó stundum liði
of langur tími á milli þess að
við hittumst, og þá voru alltaf
rifjaðar upp gamlar minningar.
Eftir að farið var að bera á
veikindum Gunnu, sagði hún oft
við mig:
„Manstu þegar ég var að
mata þig, þú varst alltaf svo
óþæg að borða.“
Vináttan og trygglyndið eru
eiginleikar sem eru ómetanleg-
ir, en þessa eiginleika kenndu
gömlu konurnar okkur Gunnu
að rækta.
Við Kristján sendum Hreini
og fjölskyldu hans okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hjördís Guðbjörnsdóttir.
Guðrún Ásta
Björnsdóttir