Morgunblaðið - 25.06.2019, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚNÍ 2019
✝ Sigurbjörn Frí-mann Halldórs-
son fæddist í
Reykjavík, 19. ágúst
1957. Hann and-
aðist á deild 11-E á
Landspítalanum við
Hringbraut 15. júní
2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Þórunn
Jónína Meyvants-
dóttir, f. 2.8. 1914,
d. 1981, og Halldór Þórhallsson,
f. 18.9. 1919, d. 1978. Börn þeirra
voru Sigrún, f. 1935, d. 2012, eig-
inmaður hennar er Vigfús Ólafs-
son, f. 1938, Þórhallur Páll, f.
1941, d. 2018, eiginkona hans er
Guðbjörg Jónsdóttir, f. 1942,
María Elísabet, f. 1942, d. 1943,
Már E.M., f. 1945, eiginkona hans
var Jóna Geirný Jónsdóttir, f.
1947, d. 2017, Lilja Hjördís, f.
Hann var alla tíð mikill KR-ingur
og sótti oftast leiki þeirra. Fimm-
tán ára að aldri fór hann til sjós
sem nemi og síðar háseti á varð-
skipinu Ægi, var hann á því skipi
þar til síðla árs 1975. Honum lík-
aði vel vistin til sjós og taldi þau
til sinna bestu ára á vinnnumark-
aði. Einnig starfaði hann um ára-
bil hjá Hilmi hf. og Dagblaðinu,
síðar Dagblaðinu-Vísi. Árið 1982
hóf hann störf hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur, síðar
Strætó bs., og gegndi þar störf-
um vagnstjóra, varðstjóra í
stjórnstöð og síðar flotastjóra.
Einnig var hann trúnaðarmaður
vagnstjóra til margra ára og
naut þar mikils trausts.
Fyrir liðlega þrjátíu árum
greindist hann með eitla-
krabbamein en náði að sigrast á
því eftir harða baráttu. Sá vá-
gestur heimsótti hann aftur fyrir
liðlega einu og hálfu ári og þá í
vélinda. Í framhaldi af því varð
hann að hætta störfum hjá
Strætó bs. í lok síðasta árs.
Útför Sigurbjörns fer fram frá
Áskirkju í Reykjavík í dag, 25.
júní 2019, klukkan 13.
1951, eiginmaður
hennar er Hafþór
Jónsson, f. 1944.
Hinn 8. apríl 1978
kvæntist Sigurbjörn
Gunnhildi Arn-
ardóttur, f. 21.
ágúst 1960. Sig-
urbjörn og Gunn-
hildur eignuðust
þrjú börn. Þau eru
1) Lonni Björg, f.
1978, hennar maður
er Baldur Sævarsson, f. 1981.
Þeirra dætur eru Þórunn Emilía,
f. 2005, og Gunnhildur María, f.
2008. 2) Lilja Bryndís, f. 1982,
hennar sonur er Mikael Orri, f.
2004. 3) Örn Aron, unnusta hans
er Tanja Rán Einarsdóttir, f
1994, þeirra sonur er Kristófer
Máni, f. 2017.
Sigurbjörn ólst upp á Eiði v/
Nesveg og síðar á Hagamelnum.
Elsku pabbi minn, síðastliðnir
18 mánuðir eru búnir að vera svo-
lítil rússíbanaferð hjá okkur öll-
um. Ég man skýrt eftir því þegar
þú hringdir í mig rétt fyrir jólin
2017 og sagðir mér það að kallinn
væri orðinn eitthvað veikur og
sagðir mér líka að um krabba-
mein í vélinda væri að ræða. Að
sjálfsögðu fór sjúkraliðinn og 1.
annar hjúkrunarneminn ég að
fletta upp í Hr. Google og skoðaði
fyrstu síðurnar sem komu upp í
leitinni, en þar var alls staðar
sömu upplýsingarnar að finna,
s.s. að líkurnar á bata væru að
mig minnir nánast engar og lifun
aðeins 1 til 3 ár eftir greiningu og
þú fékkst ekki nema 18 mánuði.
Þú nýttir þennan tíma einstak-
lega vel, elsku pabbi, og fórst í
þrjár yndislegar utanlandsferðir
á þeim tíma sem þú fékkst.
Fyrst með honum Ella í byrjun
sumars 2018, svo með Ella, Lilju,
Dadda, Guggu og fleirum síðasta
haust, og svo var það aðalferðin
og jafnframt sú síðasta núna í
maí, þegar þú komst í ferminguna
hennar Þórunnar Emilíu minnar í
Danmörku. Þú varst mjög slapp-
ur, en þú naust hverrar sekúndu,
elsku pabbi, að vera hjá okkur og
vera með öllum börnunum þínum,
tengdabörnum og barnabörnum
og í hvert skipti sem við töluðum
saman eftir að þú komst heim tal-
aðir þú um hvað þetta hefði verið
yndislegt og hvað þú værir ham-
ingjusamur með að hafa komist í
þessa ferð.
Helgarnar hjá mér eiga eftir að
vera tómlegar, en við áttum okkar
fasta símatíma um helgar þegar
við hringdum myndsímtal hvort í
annað og þau símtöl voru held ég
aldrei styttri en klukkutími, oft-
ast lengri samt. Síðasta myndsím-
talið okkar var á hvítasunnudag,
en þá varstu greinilega að byrja
að veikjast, án þess að ég gerði
mér almennilega grein fyrir því,
vegna þess að þegar ég hugsa til
baka þá áttir þú í smá erfiðleikum
með að halda á símanum og sam-
talið náði ekki klukkutíma og svo
varstu lagður inn á mánudags-
kvöldið.
Svo verður tómlegt að geta
ekki hringt í þig til þess að fá góð
ráð í eldamennskunni, en það var
nú bara síðustu jól sem við áttum
myndsamtal í sambandi við suðu
á hangikjöti.
Ég er svo þakklát fyrir það að
hafa komist til Íslands í tæka tíð
og verið aðeins með þér uppi á
spítala þrátt fyrir að þú hafir ver-
ið hundveikur og ekki getað talað
neitt að ráði við mig, og það sem
ég er enn þakklátari fyrir er það
að hafa fengið að halda í höndina
þína ásamt Lilju systur þinni þeg-
ar þú sofnaðir hinum langa svefni.
Það er svo margt fleira sem ég
gæti skrifað, pabbi minn, en það
er bara ekki pláss fyrir það. Svo
ég endi þetta nú á léttum nótum í
þínum anda, að þá máttu endilega
hnippa í mig einu sinni á ári og
minna mig á skattskýrsluskil eins
og þú gerðir alltaf.
Takk fyrir allt, pabbi minn, og
skilaðu kveðju til allra frá mér.
Þín dóttir,
Lonni Björg.
„Elli minn, ég ætla að lifa þar
til ég dey,“ sagði bróðir minn og
glotti þegar við gengum út frá
lækni hans í janúar 2018. Hann
stóð við það, var alltaf glaður og
reifur þar til yfir lauk með sinn
ljósgráa húmor. Úskurðurinn var
krabbamein, ólæknandi, bara
spurning um tíma. Samt nokkur
vissa um að hann gæti horft á HM
2018. Bróðir minn var örverpið,
alinn upp við mikla ást og um-
hyggju. Og endalaust dekur að
mati okkar eldri systkina. Sem
dæmi um dekur er þegar hann
var kominn á unglingsár, þá gistu
stundum á Hagamelnum systur-
og bróðursynir okkar sem voru á
svipuðu reki og hann. Þeir voru
eðlilegir unglingar og gátu helst
ekki komið sér saman um hvað
ætti að vera í matinn. Foreldrar
okkar leystu það með því að elda
ofan í hvern þeirra fyrir sig. Ekki
tókst þeim að eyðileggja hann
með eftirlæti. Hann var alltaf
duglegur að bjarga sér. Hann fór
á sjó með skóla, síðar sem háseti
þar til hann fór að vinna með mér
hjá DB og Vikunni, síðar hjá DV
til 82. Það var gott að vinna með
Didda, hann var hörkuduglegur,
samviskusamur og alltaf í góðu
skapi. Þegar hann hætti hjá DV
fór hann að vinna hjá SVR, síðar
Strætó. Hann vann þar sem vagn-
stjóri og síðar sem varðstjóri.
Hann var trúnaðarmaður í mörg
ár. Vann sem trúnaðarmaður
ásamt fleiri góðum mönnum m.a
við að samræma vaktaplan vagn-
stjóra Evrópureglugerð. Diddi
var mikið „félagsmálatröll“, sótti
ótal námskeið í þeim fræðum og
hafði alltaf tíma til að ræða við
menn og tala máli þeirra við
stjórnendur. Diddi kvæntist ung-
ur Gunnhildi Arnardóttur og
eignuðust þau tvær dætur og einn
son. Barnabörnin eru fjögur.
Börnin og barnabörnin voru hon-
um afar kær og alltaf var hann
reiðubúinn til að rétta þeim hönd
og ráðleggja. Didda var ekki bara
umhugað um börnin sín, hann
ræktaði líka sambandið við okkur
systkini sín og fjölskyldur okkar
með heimsóknum og löngum sím-
tölum. Diddi var trúaður þó hann
flíkaði því ekki. Trúði eins og faðir
okkar að með okkur væri fylgst af
liðnum ástvinum. Til að sanna það
ætlaði hann að pikka í mig þegar
hann væri kominn á annað til-
verustig. Hann hefur ekki pikkað
enn þegar þetta er skrifað. Hann
hefur hlegið með sjálfum sér við
tilhugsunina, vona að hann láti
það duga. Nú þegar komið er að
leiðarlokum er ég þakklátur bróð-
ur mínum fyrir að hafa boðið mér
að ganga þess leið með sér. Fyrir
hönd fjölskyldunnar þakka ég
Örvari lækni, Elísu hjúkrunar-
fæðingi sem sá yfirleitt um lyfja-
gjöfina og heilsaði honum og
kvaddi með faðmlagi. Þakka
vinnufélögum og vinum sem
gleymdu honum ekki, hringdu
eða heimsóttu hann. Hann mat
það mikils. Þakka öllum á 11 E
sem gerðu allt sem á mannlegu
valdi var til að lengja líf hans og
að síðustu gera kveðjustundina
eins milda og hægt var. Síðast-
liðna 18 mánuði höfum við systk-
inin og ennþá lifandi makar borð-
að saman flest kvöld. Oftast hjá
Lilju og Dadda en á miðvikudög-
um hjá Guggu, stundum hjá und-
irrituðum. Þetta hefur gefið okk-
ur öllum mikið. Diddi sá um gráan
húmor og karlrembu. Sakna þess
að hringja ekki kl. 14.03 eins og ég
hef gert undanfarin misseri.
Már E.M. Halldórsson.
Hetjan Sigurbjörn (Diddi) er
fallinn. Þau orð notum við hjónin
um andlát okkar yndislega bróður
og mágs. Við köllum hann hetju
því sjaldan eða aldrei kvartaði
hann þrátt fyrir ýmsa erfiðleika
sem mættu honum á lífsleiðinni.
Þá beitti hann gjarna sínum frá-
bæra gráa húmor með hnyttnu
orðalagi sem engan særði en vakti
oftar en ekki fólk til umhugsunar.
Diddi átti góða æsku á mörkum
Reykjavíkur og Seltjarnarness
nánar tiltekið á Eiði við Nesveg.
Hann gekk í Mýrarhúsaskóla og
lauk þaðan gagnfræðaprófi. Á
Nesinu eignaðist hann sína æsku-
félaga. Æskan leið á sinn sólríka
hátt líkt og minni okkar segir
ávallt. Diddi var mikill KR-ingur
og í okkar stórfjölskyldu voru að-
eins tvö lið. Okkur var slétt sama
hvar menn voru í pólitík því hin
heilögu vé voru KR og ÍA. Marg-
ar ferðir voru farnar, bæði í Vest-
urbæinn og upp á Skaga, þá var
gleði og gaman. Brátt tók alvara
lífsins við og 15 ára brá Diddi und-
ir sig betri fætinum og fór til sjós.
Hann fór sem nemi um borð í
varðskipið Ægi og vann sig þar
upp í hásetastarf. Þar var hann til
loka árs 1975 og tók þátt í 50
mílna landhelgisstríðinu. Hann
sagði undirrituðum að sjó-
mennskan hafi verið besti tími
sinn á vinnumarkaði. En hugurin
stóð til þess sem markaði hans
ævistarf það er, hann gerðist bif-
reiðarstjóri, lengst af hjá SVR,
síðar Strætó b/s. Eins og áður er
getið fór Diddi ekki varhluta af
erfiðleikum í lífi sínu. Tvisvar hef-
ur hann þurft að berjast við hinn
illvíga sjúkdóm krabbamein. Í
fyrra skiptið 25 ára gamall, þá ný-
orðinn faðir barðist hann við eitla-
krabba sem hann sigraðist á eftir
erfiða meðferð. Fyrir einu og
hálfu ári greindist hann með
meinið í vélinda og þá sigraði
óvætturinn. Diddi var yngsta
barn foreldra sinna og naut þess
vegna sérstaks ástríkis og athygli
bæði foreldra og systkina. Hann
var sannkallaður mömmustrákur
í orðsins bestu merkingu. Það var
Didda mikið áfall þegar hann 21.
árs missir föður sinn og þremur
árum síðar móður sína. Á slíkum
stundum tók systkinahópurinn
þétt utanum hvert annað. Á síð-
ustu sjö árum hafa tvö af systk-
inum Didda og ein mágkona horf-
ið til feðra sinna. Við sem eftir
stóðum systkinin þrjú, mágkona
og mágur tókum upp þann sið eft-
ir að Diddi greindist að borða
saman kvöldmat alla daga, við það
var staðið. Sólargeislarnir í lífi
Didda voru börnin hans þrjú og
barnabörnin fjögur, fyrir þau lifði
hann. Til marks um það setti hann
sér það takmark síðastliðið haust
að komast í fermingu dótturdótt-
ur sinnar í Danmörku. Hann
keypti þá farmiða fyrir sig og
dótturson sinn. Sú hátíðarstund
var honum ógleymanleg, umvaf-
inn börnum sínum og barnabörn-
um. Einnig var honum ferðin sem
við fimm fórum til Calpe á Spáni á
liðnu hausti til mikillar gleði. Ekki
síður ferðin til Benidorm með
Ella bróður sínum sem var hans
styrkasta stoð. Elskulegan bróð-
ur og mág kveðjum við með orð-
um hans sjálfs „Guð gefur okkur
einn kertaloga og það er hann
einn sem ræður hve lengi hann
logar“. Megi góður Guð blessa
okkur minningu Didda, milda
sorg og vera börnum hans og
barnabörnum líknsamur.
Lilja og Hafþór.
Fallinn er frá elskulegur mág-
ur minn eftir erfið veikindi. Mikill
er söknuðurinn. Ég sá Didda
fyrst þegar hann var þriggja ára
gamall. Þá kom ég með Halla
mínum, bróður hans, á heimili for-
eldra þeirra. Þetta var mjög sam-
hent fjölskylda. Eins og flestir
vita vorum við þrjú systkini frá
Laufholti gift þremur systkinum
frá Eiði. Diddi minn var elskuleg-
ur drengur, trúaður og lífsglaður.
Það sýndi sig best í veikindum
hans. Þegar Halli misti heilsuna
kom Diddi og stytti honum stund-
ir. Þeir fóru oft í bíltúra að skoða
sig um á bílasölum og fleira. Nú
hafa systkini hans staðið eins og
klettar við hliðina á honum, eins
og alltaf. Ég fór ekki á mis við það
þegar ég þurfti á því að halda. Nú
er Diddi minn kominn á góðan
stað hjá sínu fólki, foreldrum,
systkinum og henni Jónu systur
minni, mágkonu hans. Guð geymi
þig og varðveiti þig, elsku Diddi
minn. Elsku Lonni, Lilja og Örn
Aron, innilegar samúðarkveðjur
til ykkar og barnanna.
Guðbjörg (Gugga).
Í dag verður jarðsunginn frá
Áskirkju í Reykjavík Sigurbjörn
Frímann Halldórsson. Diddi
frændi okkar og vinur kvaddi eft-
ir áralanga og hetjulega baráttu
við þann illvíga sjúkdóm sem
lagði hann loks að velli. Engum
duldist lífsgleði hans og baráttu-
þrek og þótt heilsubrestur væri
fyrir löngu farinn að segja til sín,
þá sýndi hann ævinlega æðru-
leysi.
Fyrri hluta ævinnar ólst Sig-
urbjörn Frímann upp að Eiði á
Seltjarnarnesi hjá móður sinni
Þórunni Jónínu Meyvantsdóttur
og föður Halldóri Þórhallssyni,
ásamt fjórum eldri systkinum.
Við, sem bjuggum og ólumst upp
vestur á Eiði upp úr miðri síðustu
öld minnumst Didda sem náins
ættingja, eins og litla bróður eða
sonar. Hann var yngstur í hópi
krakkanna á Eiði, en hafði þó æv-
inlega sitt atkvæði í leikjum og
öðru sem tekið var fyrir hendur.
Diddi var líklega yngsti aðdáandi
Bítlanna frá Liverpool á sínum
tíma, fór nokkrum sinnum með
Meyvanti frænda sínum á stór-
myndina A Hard Days Night í
Tónabíói aðeins átta ára gamall
og naut sín því meir sem hann fór
oftar að sjá þá félaga í svart-hvítu
að hætti sannra KR-inga.
Sigurbjörn var fylginn sér og
glöggur þegar kom að réttinda-
málum. Það kom því engum á
óvart að hann yrði valinn trúnað-
armaður bílstjóra hjá Strætis-
vögnum Reykjavíkur seint á síð-
ustu öld og tæki þátt í
kjaraviðræðum fyrir hönd sinnar
stéttar.
Sömu sögu var að segja um
áhuga hans á knattspyrnu; hann
var gegnheill KR-ingur, mætti
eins og aðstæður leyfðu á alla leiki
félagsins og lá ekki á skoðunum
sínum, hvort sem um var að ræða
dómgæsluna eða skipulag og
gengi liðsins.
Öll eigum við ljúfar minningar
um liðna atburði með söknuði eft-
ir liðinni tíð. Þannig minnumst við
síðsumarskvölda við Eiðisvíkina á
sjöunda áratug síðustu aldar; það
var farið að rökkva, silfurský á
himni, að öðru leyti heiður him-
inn. Heyskapur eftir síðasta slátt
sumarsins á Eiðistúninu, allt
kyrrt og hljótt, ef undan voru skil-
in fjarlæg köll við heyskapinn og
kvak mófugla í Eiðismýrinni.
Jafnt börn sem fullorðnir hjálp-
uðu til eftir megni.
Það styttist í að yngsti Eiðisbú-
inn héldi upp á afmælið sitt 19.
ágúst; þá þegar sýndi hann mik-
inn áhuga á heyskapnum þrátt
fyrir ungan aldur.
Sigurbjörn Frímann var okkur
sem nánasti ættingi. Hans verður
sárt saknað í framtíðinni þegar
fjölskyldan kemur saman í af-
mælum eða ættarmótum. Við
kveðjum Didda með söknuði og
virðingu, en þó fyrst og síðast
með þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar forðum. Um leið fær-
um við ættingjum hans, sér í lagi
börnum og barnabörnum, samúð-
arkveðjur.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins
blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson)
Guðrún Eyjólfsdóttir,
börn og tengdabörn.
„Skammt er stórra högga á
milli,“ varð mér hugsað er ég
frétti af andláti Sigurbjörns Hall-
dórssonar (Didda) en aðeins er
liðið rúmt ár síðan Þórhallur,
bróðir hans, féll frá. Báðir störf-
uðu þeir um áratugaskeið við
akstur og rekstur strætisvagna í
Reykjavík og Halldór Þórhalls-
son, faðir þeirra, einnig. Var því
um sannkallaða strætósfjölskyldu
að ræða og voru fáir ef nokkrir
sem þekktu betur til sögu þessa
mikilvæga málaflokks en þeir
bræður.
Sigurbjörns verður ekki síst
minnst fyrir vasklega framgöngu
sem málsvari og trúnaðarmaður
strætisvagnastjóra og sem varð-
stjóri. Var hann vakinn og sofinn
yfir velferð vagnstjóra og annarra
starfsmanna. Þótt Sigurbjörn
gengi oft hart fram í erindrekstri
sínum fyrir starfsmenn, hafði
hann hagsmuni fyrirtækisins
jafnframt í huga og missti ekki
sjónar á því að leiðarljós þess
væri að þjóna farþegum.
Ég kynntist Sigurbirni fljót-
lega eftir að ég tók sæti í stjórn
SVR um miðjan tíunda áratuginn.
Áður hafði fyrirtækinu verið
breytt í hlutafélag en svo harðar
deilur urðu um þá ákvörðun að því
var breytt í borgarfyrirtæki að
nýju. Sigurbjörn beitti sér einarð-
lega gegn breytingu á rekstrar-
formi SVR í hlutafélag ásamt
ýmsum öðrum og hafði sigur í
þeirri baráttu. Það hlakkaði síður
en svo í Sigurbirni yfir sigrinum.
Hann vildi að menn sneru bökum
saman og nýttu erfiða reynslu til
að efla almenningssamgöngur og
bæta starfsanda hjá SVR.
Ég sat í stjórn SVR um skeið
og síðar í ýmsum ráðum sem
tengdust þessum mikilvæga
málaflokki. Naut ég þá góðrar
ráðgjafar og vináttu Sigurbjörns
og Þórhalls sem ég verð þeim æv-
inlega þakklátur fyrir.
Sigurbjörn var ætíð reiðubúinn
að ræða almenningssamgöngur af
hreinskilni og hispursleysi. Kom
hann ábendingum um málaflokk-
inn á framfæri við stjórnendur
Strætó, stjórnarmenn og borgar-
fulltrúa þegar hann taldi þörf á.
Þegar tilkynnt var um breytingar
á leiðakerfi fór Sigurbjörn yfir
þær og sagði síðan skoðun sína
hreint út þótt hann vissi að það
myndi ekki afla honum vinsælda
hjá öllum. Ég lærði fljótlega að
það borgaði sig að hlusta á ábend-
ingar Didda og að hann hafði oft
rétt fyrir sér enda gjörkunnugur
málaflokknum.
Eitt sinn er pólitík bar á góma
milli okkar spurði ég Didda hvort
hann væri sjálfstæðismaður því
mér fannst viðhorf hans benda til
þess auk þess sem hann var dótt-
ursonur hins góðkunna Meyvants
Sigurðssonar frá Eiði sem lést á
96. aldursári og hafði þá unnið að
framgangi sjálfstæðisstefnunnar
í hartnær 75 ár. „Ég er Alberts-
maður,“ svaraði Diddi að bragði
og þar með var það mál útrætt.
Mér fannst þessi yfirlýsing
merkileg enda voru þá nokkur ár
liðin frá andláti Alberts Guð-
mundssonar. Skildi ég að þennan
mikla stuðning út yfir gröf og
dauða mátti rekja til skilnings Al-
berts á kjörum harðduglegs,
vinnandi fólks eins og Didda og
góðra samskipta við það.
Vegna dvalar erlendis á ég
þess ekki kost að fylgja Didda til
grafar og með þessum fátæklegu
kveðjuorðum sendi ég því fjöl-
skyldu hans, vinum og samstarfs-
félögum innilegar samúðarkveðj-
ur. Þeir bræður aka nú á
himnaleiðum.
Kjartan Magnússon.
Síðustu stundir mínar með
Didda frænda voru dýrmætar.
Diddi hringdi á bjölluna stundvís-
lega kl. 18. Ég opnaði dyrnar og
inn kom frændi móður og más-
andi. Hann settist í sófann og
kastaði mæðinni. Addi minn,
gefðu mér vatnsglas. Ég rauk til
og færði honum vatnsglas. Hann
sötraði vatnið. Svo leit hann á mig
og brosti. Mikið rosalega er þetta
góður dagur. Ég er búinn að tala
við Lonni dóttur mína í klukku-
tíma í símann, fór svo í Nettó og
núna er ég kominn í mat til þín.
Æðrulaus og þakklátur frændi
minn þurfti ekki á huggun minni
að halda. Hann var kominn til mín
til þess að hugga mig. Þvílík
gæðastund með frænda. Hann
borðaði bleikjuna með bestu lyst.
Við fórum svo út á verönd, horfð-
um upp í stjörnubjartan himininn
og spjölluðum.
Diddi var svo mögnuð blanda.
Hann var prakkari, vinur og
viskubrunnur. Hann fór vel með
viskuna sína. Diddi miðlaði henni
fallega. En prakkarinn Diddi,
maður lifandi. Það sem hann gat
strítt og gert fólki bylt við. En
þegar öllu er á botninn hvolft þá
var Diddi fyrst og fremst vinur.
Enda ber orðið frændi sömu
merkingu og vinur.
Þegar ég var pjakkur þá kom
Diddi reglulega í heimsókn til
þess eins að fara með mig í ísbílt-
ur, á sædýrasafnið eða jafnvel í
útilegu. Þessi alúð sem frændi
minn sýndi mér stækkaði hjartað
mitt. Hann gerði þetta allt með
gleði og af einlægni. Já, Diddi var
einlægur. Hann var gegnheill og
þurfti ekki að vera með neitt kurt-
eisishjal.
Þess ber að geta að það var ríg-
ur á milli okkar frænda. Hann var
svo öflugur að tala við bróður sinn
(pabba minn) í símann. Það var
hörð samkeppni á milli okkar um
það hvor okkar gat talað lengur
við pabba. Diddi hafði yfirhöndina
og stríddi mér mikið. En það
munaði þó samt oft bara nokkrum
sekúndum.
Þetta leiðir hugann minn að
sambandi þeirra bræðra. Þeirra
samband var sterkt og innilegt.
Þeir stóðu saman og ræktuðu
tengslin.
Sigurbjörn Frí-
mann Halldórsson