Morgunblaðið - 05.07.2019, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 2019
✝ Ásgeir Péturs-son, fyrrver-
andi sýslumaður í
Mýra- og Borg-
arfjarðarsýslu og
bæjarfógeti í Kópa-
vogi, fæddist 21.
mars 1922 í Reykja-
vík. Hann lést 24.
júní 2019 á 98. ald-
ursári. Foreldrar
hans voru hjónin
Pétur Magnússon,
varaformaður
Sjálfstæðisflokksins, alþing-
ismaður og ráðherra, og Þór-
unn Ingibjörg Guðmundsdóttir.
Þau bjuggu á Hólavöllum við
Suðurgötu þar sem Ásgeir ólst
upp í hópi átta systkina. Þeirra
elstur var Magnús, þá Guð-
mundur, Sigríður, Ásgeir,
Andrés, Stefán, Þorbjörg og
Pétur. Hálfbróðir Ásgeirs, sam-
feðra, var Gunnar Már. Systk-
inin eru öll látin nema Þorbjörg.
Ásgeir lauk stúdentsprófi frá
MR vorið 1943, lögfræðiprófi
frá Háskóla Íslands 1950 og
lagði stund á framhaldsnám á
sviði fjárlagagerðar og stjórn-
arfarsréttar við Berkeley-há-
skóla í Kaliforníu í Bandaríkj-
unum veturinn 1952-1953.
Hann kvæntist Sigrúnu
Hannesdóttur 1946. Foreldrar
hennar voru hjónin Hannes Kr.
Hannesson, málarameistari í
Reykjavík, f. 8. október 1892, d.
12. júlí 1961, og Guðrún Krist-
mundsdóttir húsfreyja, f. 28.
apríl 1900, d. 7. júlí 1977. Systk-
ini Sigrúnar voru: Dagmar
Kristín húsfreyja, f. 17. maí
starf við vestræn ríki um varnir
landsins. Ásgeir var blaðamað-
ur á Morgunblaðinu 1950-1951,
formaður Heimdallar, félags
ungra sjálfstæðismanna í
Reykjavík 1950-1952 og formað-
ur Sambands ungra sjálfstæð-
ismanna (SUS) 1955-1957. Hann
beitti sér ásamt öðrum fyrir
stofnun Félags um vestræna
samvinnu. Á árunum 1951-1961
starfaði hann í forsætis- og
menntamálaráðuneytinu sem
fulltrúi, deildarstjóri og sem að-
stoðarmaður Bjarna Benedikts-
sonar menntamálaráðherra árin
1953-1956.
Á löngum ferli gegndi Ásgeir
mörgum trúnaðarstörfum, var
m.a. formaður LÍN 1952-54,
fulltrúi Íslands í menningar-
málanefnd Evrópuráðsins 1954-
1961 og í sendinefnd Íslands á
allsherjarþingi Sameinuðu þjóð-
anna í New York 1982. Hann
var fyrsti formaður Nátt-
úruverndarráðs Íslands 1956-
1960 og formaður Náttúru-
verndarráðs Vesturlands 1974-
75. Ásgeir var stjórnarformaður
Sementsverksmiðju ríkisins
lengst af á árunum 1959-1989,
þar sem hann m.a. átti þátt í því
að varanlegur steyptur vegur
var lagður frá Reykjavík til
Keflavíkurflugvallar. Sem
sýslumaður Borgfirðinga 1961-
1979 var hann oddviti sýslu-
nefndanna og stjórnarmaður í
fyrirtækjum og stofnunum í
héraðinu. Hann beitti sér m.a.
fyrir stofnun Tónlistarfélags
Borgarfjarðar, var formaður
byggingarnefndar Dvalarheim-
ilis aldraðra í Borgarnesi og síð-
ar formaður stjórnar þess á ár-
unum 1962-1978. Ásgeir
stuðlaði mjög að uppbyggingu
Reykholts og efndi m.a. til sam-
komuhalds þar í tilefni átta alda
afmælis Snorra Sturlusonar og
átti stærstan hlut að því að
Reykholt var valið fyrir hátíða-
höld þjóðhátíðar 1974. Hann tók
oft sæti á Alþingi sem varaþing-
maður fyrir Sjálfstæðisflokkinn
á árunum 1964-1972 og kom þar
að mörgum landsmálum svo
sem lögum um almennings-
bókasöfn, skólakostnað,
fræðslumyndasafn, bændaskóla,
stofnun Tækniskóla Íslands og
Ríkisendurskoðunar, end-
urbótum í vegamálum, þá ekki
síst að undirbúningi að gerð
Borgarfjarðarbrúar og vegabót-
um fyrir Hvalfjörð, en undir for-
mennsku hans í stjórn Sements-
verksmiðjunnar árið 1988
samþykkti stjórnin að eiga að-
komu að gerð Hvalfjarðar-
ganga. Þá fékk hann samþykkta
tillögu á Alþingi um grundvall-
ar jarðhitarannsóknir í Borgar-
firði árið 1964 og vann að und-
irbúningi þess að Kljáfoss í
Hvítá yrði virkjaður. Ásgeir var
skipaður bæjarfógeti í Kópavogi
árið 1979 og gegndi því embætti
af farsæld uns hann lét af störf-
um 1992. Hann var formaður
Sýslumannafélags Íslands 1974-
1976 og formaður Dómara-
félags Íslands 1984-1986. Að
loknum embættisferli var hann
formaður Orðunefndar 1996-
2001 og árið 2006, er Ásgeir var
84 ára gaf hann út bókina
Haustliti sem hefur að geyma
minningar um ýmsa þætti úr lífi
hans og kynni af mönnum og
málefnum.
Ásgeir verður jarðsunginn
frá Langholtskirkju í Reykjavík
í dag, 5. júlí 2019, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1921, og Valgeir
málarameistari, f.
30. maí 1926. Þau
eru bæði látin.
Þau Ásgeir og
Sigrún eignuðust
fjögur börn: 1)
Guðrún, f. 6. sept-
ember 1946, lyfja-
tæknir, gift Sigurði
Halldórssyni hag-
fræðingi, f. 25. maí
1946, d. 16. apríl
2002. 2) Ingibjörg,
f. 14. júlí 1951, fyrrv. forstjóri
Námsgagnastofnunar, gift Ólafi
Þorbjörnssyni verkfræðingi, f.
11. mars 1950, d. 27. nóvember
2015. Þau skildu. Dætur þeirra
eru Sigrún, f. 26. nóvember
1973, Ragnheiður, f. 10. sept-
ember 1979, og Auður Árný, f.
13. júlí 1985. 3) Sigríður, f. 20.
apríl 1953, myndlistarmaður,
gift Þórði Kristinssyni, fyrrv.
kennslustjóra HÍ, f. 22. sept-
ember 1952. Þau eiga tvo syni,
Andrés Pétur Rúnarsson, f. 18.
febrúar 1971, og Ásgeir, f. 6.
nóvember 1975. 4) Pétur, f. 3.
nóvember 1962, sendiherra,
kvæntur Jóhönnu Gunn-
arsdóttur lögfræðingi, f. 8. sept-
ember 1963. Þau eiga tvo syni
þá Ásgeir Hafstein, f. 25. desem-
ber 1991, og Magnús, f. 17. nóv-
ember 1993. Auk þess ólu þau
upp dótturson sinn, son Sigríð-
ar, Andrés Pétur, f. 18.2. 1971.
Barnabarnabörn Ásgeirs og
Sigrúnar eru átta talsins.
Á háskólaárunum sat Ásgeir í
stúdentaráði fyrir Vöku og var í
forystu ungra manna um sam-
Ásgeir Pétursson tengdafaðir
minn lést 24. júní sl. á 98. aldurs-
ári. Fyrsta verk Sigríðar dóttur
hans þegar við kynntumst 5.
ágúst 1974, var að kynna mig fyrir
foreldrum sínum. Þá kom í ljós að
feður okkar höfðu verið samtíma í
lögfræði. Þau Sigrún þekktu vel
foreldra mína og margt af mínu
nánasta frændfólki. Einkum var
Ásgeiri dýrmætt samstarf og vin-
átta við Bjarna Benediktsson.
Síðan eru 45 ár þar sem margt
hefur á dagana drifið, verið rætt
og brallað. Hefur þar hvergi sleg-
ið fölva á.
Sem drengur dvaldi Ásgeir í
sveit á Hrafnkelsstöðum á Mýr-
um, Stafholtsveggjum, Gilsbakka
og í Kalmannstungu. Veturinn
1934-35 var hann í Odda hjá séra
Erlendi og Önnu við nám til und-
irbúnings menntaskóla. Minntist
hann þeirrar dvalar með mikilli
hlýju og virðingu. Sextán ára
réðst Ásgeir háseti á togara og
stundaði sjóinn í nokkur sumur.
Hann kynntist því snemma þeim
undrum, fegurð og gjöfum sem
náttúran hefur upp á að bjóða.
Þessi kynni mótuðu um margt
viðhorf hans til lífsins. Sjó-
mennskan lagði grunn að aga
hans og festu og dvölin í sveitinni
yndi af náttúrunni, landinu og
fuglum himinsins. Honum var
mjög í mun að nýta yrði gjafir
náttúrunnar í þágu velferðar sam-
félagsins og um leið í góðri sátt við
náttúruna og ekki á hennar kostn-
að.
Ásgeir var einstakur maður.
Öflugur, með einbeittan vilja,
metnað og sterkar skoðanir.
Áhugi hans á þjóðmálum var
brennandi og dofnaði ekki með
aldrinum, ræður hans og rit eru
sett fram af rökhyggju með skýr-
um tilgangi og markmiði. Anda-
gift hans var óbiluð allt til hinstu
stundar.
Á ævi sinni varð Ásgeir vitni að
flestu því sem gerst hefur í ís-
lenskum stjórnmálum frá aðdrag-
anda og stofnun lýðveldis 1944 og
til okkar daga, fyrst í föðurgarði
og síðar sem virkur þátttakandi á
fullorðinsárum. Það er því athygl-
isvert að sjá að í bókinni Haustlit-
ir sem hann handskrifaði á hnénu
84 ára gamall dvelur hann ekki
sérstaklega við argaþras stjórn-
málanna heldur birtast þar við-
horf hans til lífsins, manna og
málefna og lýsa um leið hvern
mann hann hafði að geyma.
Ásgeir var mikill lýðræðis-
sinni, fyrir honum voru allir menn
jafnir og öllum bar að gefa jafna
möguleika til menntunar og
þroska.
Vinátta okkar Ásgeirs og virð-
ing var fyrir lífstíð. Við Systa átt-
um margar ljúfar stundir með Ás-
geiri og Sigrúnu í sumarhúsi
þeirra í Borgarfirði. Unnið var við
viðhald lóðarinnar, trjárækt og
slátt. Eftir drjúgan vinnudag
glímdum við Ásgeir við grillið
með misjöfnum árangri og feng-
um okkur bjór. Svo var látið
renna í pottinn, slakað á og hlust-
að á kyrrðina og söng fuglanna.
Ásgeir var sómakær maður
sem ekki mátti vamm sitt vita.
Hagur heimilis og fjölskyldu var
ávallt í fyrirrúmi. Hann var lífs-
nautnamaður og mikill sælkeri,
sterkbyggður og rammur að afli
alla tíð.
Ásgeir var einkar áhugasamur
um menningu, bókmenntir og
listir. Þau Sigrún komu sér upp
safni málverka og áttu vináttu
margra listamanna. Bókum safn-
aði Ásgeir af eldmóði, einkum um
sögu lands og þjóðar, ljóðabókum
og biblíum.
Þrátt fyrir háan aldur var lífs-
vilji hans mikill og kom þá vel
fram hvað í honum bjó, reisn
hans, skapfesta og æðruleysi. Er
Sigrún missti heilsuna sat hann
hjá henni alla daga á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð. Mestur
missir Ásgeirs var er Sigrún lést
árið 2006. Samleið þeirra hafði þá
staðið í 65 ár. Ástin og virðingin
leyndi sér ekki. Þau áttu þann
þráð sem ávallt er til staðar.
Seinni árin tók hann að sinna
vatnslitamálun og sem fyrri dag-
inn gekk hann vel undirbúinn til
verks, aflaði sér gagna um tækni
og meðferð lita og sótti m.a. nám-
skeið í vatnslitamálun.
Það hefur verið mér mikil gæfa
að hafa átt vináttu Ásgeirs og
njóta samveru hans í gegnum ár-
in. Við Systa og synir okkar erum
þakklát fyrir að hafa notið visku
hans og vináttu og þá sérstaklega
fyrir að gæta svo vel Andrésar
Péturs alla tíð.
Blessuð sé minning Ásgeirs.
Þórður Kristinsson.
Afi er nú farinn til ömmu og
hefur hún vafalaust tekið vel á
móti honum. Afa verður sárt
saknað en þakklát er ég fyrir að
hafa haft afa í okkar lífi svo lengi.
Eins og allir sem þekkja afa
vita, var hann mikill viskubrunn-
ur og maður kom aldrei að tómum
kofanum hjá honum. Ég dáðist að
þekkingu hans og minni. Eigin-
maður minn, Yan, segir oft frá
fyrstu kynnum sínum af afa. Yan
talar ekki íslensku og hófst því
samtalið á ensku. Þegar Yan
sagðist vera franskur þá skipti afi
strax yfir í frönsku og þegar Yan
sagðist eiga þýska móður endur-
tók afi leikinn og snaraði samtal-
inu yfir á þýsku. Ekki hafði ég
hugmynd um að afi talaði þessi
tungumál og hvað þá að hann gæti
svona auðveldlega leikið sér með
tungumálin á tíræðisaldri.
Afi sagði okkur krökkunum oft
sögur af hans yngri árum og af
forfeðrum okkar þótt ég verði nú
að játa að áhugi minni á ættfræði
hafi verið frekar dræmur. Afi
nýtti hvert tækifæri til að koma
fróðleiksmolum að og kenna okk-
ur krökkunum á hinum ýmsu
sviðum. Þegar ég var ung sagði
afi eitt sinn við mig að þolinmæði
væri dyggð. Þau orð hafa komið
oft upp í huga minn síðan og nán-
ast daglega í barnauppeldinu.
Hann hafði heldur betur rétt fyrir
sér um þolinmæðina enda þolin-
móður sjálfur. Eftir að ég hóf
laganám áttum við afi oft áhuga-
verðar umræður um lög, reglur
og dóma og ég er stolt af því að
hafa fetað í fótspor hans.
En þegar ég hugsa til afa er
það ekki þekking, viska, minni eða
starfsferill hans sem kemur fyrst í
huga minn. Það eru allar þær
góðu stundir sem við áttum með
afa, þá sérstaklega í sumarbú-
staðnum á Bala þar sem hann
hafði yndi af því að vera. Þegar ég
sé afa fyrir mér er hann ávallt hlý-
legur og brosandi. Hann hafði
lúmskan húmor og var oft glett-
inn.
Ég hef búið erlendis undanfar-
in ár og því hafa stundir okkar
saman verið færri en við hefðum
viljað en við skrifuðumst stundum
á upp á gamla mátann og töluðum
í síma og höfðum við bæði gaman
af því. Afi átti orðið mikið safn af
barnabörnum og barnabarna-
börnum og ég er þakklát fyrir að
hann hafi fengið að hitta Freyju
dóttur mína. Ég fékk því miður
ekki tækifæri til að kynna Ylvu,
nýfædda dóttur mína, fyrir afa en
hann vakir yfir okkur af himnum
ofan og mun fylgjast með þeim
vaxa og dafna þaðan. Ég mun
segja þeim sögur af afa líkt og afi
sagði mér sögur af sínum forfeðr-
um.
Við fjölskyldan höfum því mið-
ur ekki tök á því að koma í útför-
ina en við sendum samúðarkveðj-
ur til allra þeirra sem afi átti
hjartastað hjá.
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Fallinn er frá góður vinur og
frændi; Ásgeir Pétursson, fv.
sýslumaður og bæjarfógeti.
Að loknu embættisprófi í lög-
fræði við Háskóla Íslands árið
1950 og framhaldsnámi í fjárlög-
um við stjórnvísindadeild Uni-
versity of California í Berkeley,
starfaði hann í 10 ár í forsætis- og
menntmálaráðuneytinu sem
fulltrúi og síðar deildarstjóri og
var um skeið aðstoðarmaður
Bjarna Benediktssonar mennta-
málaráðherra sem Ásgeir hafði
miklar mætur á.
Ásgeir var skipaður sýslumað-
ur í Mýra- og Borgarfjarðarsýslu
frá 1. september 1961. Hann
gegndi því embætti með miklum
sóma og í nánu samstarfi við
sveitunga sína og samstarfsmenn
allt til þess tíma að hann var skip-
aður bæjarfógeti í Kópavogi frá 1.
október 1979. Því embætti gegndi
hann jafnframt af trúmennsku og
vandvirkni allt til 21. mars 1992 er
hann lét af störfum sökum aldurs.
Ásgeir tók virkan þátt í störf-
um Sýslumannafélags Íslands og
sat löngum í stjórn þess og sem
formaður frá 1974 til 1977. For-
maður Dómarafélags Íslands var
hann svo á árunum 1984 til 1986.
Hann var jafnframt skipaður í
réttarfarsnefnd 1980-1985 til end-
urskoðunar á réttarfari og dóma-
skipan, en þess skal getið að á
þessum árum voru sýslumenn ut-
an Reykjavíkur jafnframt dómar-
ar, lögreglustjórar, tollstjórar
o.fl. Hann hlaut málflutningsrétt-
indi fyrir héraðsdómi 1954 og fyr-
ir hæstarétti 1992. Að loknum
embætt-isferli var hann skipaður
formaður orðunefndar árin 1996-
2001 og árið 2006.
Hann vann ötullega við gerð
ýmissa lagafrumvarpa og átti
sæti í ýmsum nefndum og ráðum
og tók oft sæti á Alþingi sem vara-
þingmaður í Vesturlandskjör-
dæmi fyrir Sjálf-stæðisflokkinn á
árunum 1964-1972 og kom þannig
að mörgum og mikilvægum lands-
og héraðsmálum.
Ásgeir var ljúfur og félagslynd-
ur maður, stálminnugur og ráða-
góður og sinnti jafnframt af kost-
gæfni ýmsum félags- og
trúnaðarstörfum. Hann kvæntist
Sigrúnu Hannesdóttur mikilli
sóma- og hagleikskonu 1946 og
eignuðust þau fjögur börn, Guð-
rúnu, Ingibjörgu, Sigríði og Pétur
svo og fóstursoninn; Andrés Pét-
ur sem er sonur Sigríðar. Sigrún
lést 2006.
Undirritaður varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að taka
svokallaðan „kúrsus“ /starfsnám
hjá Ásgeiri frænda sínum í Borg-
arnesi og njóta tilsagnar og hand-
leiðslu hans. Þau hjónin buðu mér
að búa á heimili sínu og þannig
gafst mér gullið tækifæri til að
kynnast þeim hjónum nánar og
styrkja tengslin við þau svo og við
þá Pétur og Andrés sem á þeim
tíma bjuggu hjá þeim.
Undanfarin ár lagði Ásgeir
stund á myndlist og leyndu sér
ekki hæfileikarnir á því sviði enda
ekki langt að sækja listhneigðina í
frændgarð hans.
Mikil hjartahlýja og glaðværð
fylgdi honum hvar sem hann fór
og er það mikil lífsfylling og heið-
ur að fá að kynnast og verða sam-
ferða slíkum heiðursmanni og
vini.
Fyrir hönd Sýslumannafélags
Íslands er Ásgeiri Péturssyni,
fyrrverandi sýslumanni, að lokum
þakkað fyrir hans góðu störf.
Bjarni Stefánsson
sýslumaður.
Það var gaman að heimsækja
Ásgeir. Hann tók manni fagnandi,
með bros á vör og blik í auga og þá
hlýju vináttu sem hann sýndi
a.m.k. frændum sínum. Samtölin
snérust mest um sögu og pólitík
og samhengi þeirra og það var
hvergi komið að tómum kofanum
hjá Ásgeiri. Við lögðum lengi á
ráðin með að skrá sögu Péturs
Magnússonar. Það gekk fram og
aftur, en fyrir nokkrum árum
tóku þeir bræður Ásgeir og Pétur
af skarið um að þetta yrði gert og
fólu okkur Katrínu Pétursdóttur
ábyrgð á verkinu. Við erum búnir
að koma því í farveg. Ásgeir lagði
til mikið skjalasafn og rifjaði upp
minningar sínar og sögu Péturs.
Þessi saga verður skráð á næstu
misserum, en því miður nær hvor-
ugur þeirra bræðra að sjá af-
raksturinn.
Við minnumst með gleði og
stolti langrar og gæfuríkrar ævi
um leið og við söknum þess góða
manns sem genginn er. Við Bryn-
dís sendum samúðarkveðjur til
barna Ásgeirs og afkomenda
þeirra.
Einar Stefánsson.
Þeir sem einhvern tímann á
lífsleið sinni hittu eða urðu þeirr-
ar ánægju aðnjótandi að kynnast
Ásgeiri Péturssyni gleyma þeim
viðkynnum ekki svo glatt. Sterk
nærvera hans, alvörugefið en
samt svo glettið fas og víðfeðmur
fróðleikur sem hann glaður deildi
með samferðafólki sínu sameinuð-
ust í heildarmynd einstaklings
sem vitni hafði orðið að og jafnvel
þátttakandi í mörgu af því mark-
verðasta sem á daga okkar unga
lýðveldis hafði drifið.
Ég var því örlítið taugaóstyrk-
ur þegar kom að því að kynna
skyldi afa Ásgeiri drenginn sem
gert hafði hosur sínar grænar fyr-
ir einni af dætrum Ingibjargar,
næstelsta barns Ásgeirs. Áhyggj-
ur mínar reyndust fullkomlega
óþarfar því þegar formlegheitum
kynningar- og ættarmála var lok-
ið fylgdi samtal sem í minning-
unni teygði sig allt frá laxveiðum í
Þverá í Borgarfirði á fyrri helm-
ingi síðustu aldar til hernaðar-
kænsku breskra hershöfðingja í
seinni heimsstyrjöldinni. Það var
nefnilega þannig með afa Ásgeir
að samtal við hann var ekkert
vandamál jafnvel þótt manns eig-
ið framlag til þess væri af skorn-
um skammti.
Þegar við Sigrún ákváðum að
stofna fjölskyldu buðu afi Ásgeir
og amma Sirra okkur – unga
parinu með lítinn hnoðra á leið-
inni – að búa í lítilli íbúð á neðri
hæð heimilis síns. Þar nutum við
velvildar þeirra hjóna í hartnær
tvö ár og erum enn þann dag í dag
innilega þakklát fyrir þá lyfti-
stöng sem dvölin þar reyndist við
upphaf fjölskyldulífs okkar. Sam-
búðin við afa Ásgeir og ömmu
Sirru gekk vel. Talsverður sam-
gangur var á milli hæða, þó að-
allega frá okkar hendi þar sem
þau hjón voru afar tillitssöm og
fannst þau þurfa að gefa „unga
fólkinu“ niðri sitt andrými. Í anda
þess umhverfis sem afi Ásgeir
hafði lifað og hrærst í þá voru þó
ákveðnar „reglur“ sem hlíta
þurfti ef reglur skyldi kalla. Við
unga fólkið áttum t.d. okkar skil-
greindu frystiskúffur í frystiskáp
inn af sameiginlegu þvottahúsi
heimilisins og þá var búið að setja
upp skilmerkilegt tilkynningar-
kerfi ef svo vildi til að „gömlu
hjónin“ þyrftu á aðstoð að halda.
Ef barið væri í ofnana á efri hæð-
inni teldist það skýrt merki um að
eitthvað bjátaði á og þá skyldu
viðbragðsaðilar á neðri hæðinni
láta til sín taka. Lukkulega þurfti
sá ofnahljómur aldrei að leika um
Sólheima 9.
Tíminn flýr banginn við árstíða
hjal og þannig fer á endanum með
lífsskeið okkar allra. Í tilviki afa
Ásgeirs og ömmu Sirru var það
Ásgeir sem þurfti að horfa á eftir
eiginkonu sinni til yfir 60 ára.
Hann flutti á Kópavogsbraut
við hlið Sunnuhlíðar þar sem
amma Sirra dvaldi síðustu ár ævi
sinnar og ýmist sótti hana og
hafði í íbúðinni hjá sér eða heim-
sótti hana á Sunnuhlíð alla daga.
Eftir að amma Sirra dó notaði
hann hvert tækifæri sem gafst til
að heimsækja með Ingibjörgu
dóttur sinni sumarbústaðinn sem
hann byggði í innsveitum Borg-
arfjarðar. Vakti það ljúfar minn-
ingar um Sigrúnu hans heitna,
þar sem sú gróðursæld sem þar
er að finna var að mestu frá henni
komin.
Ég minnist hlýlega heimsókna
okkar til afa Ásgeirs og samveru-
stundanna í sumarbústaðnum.
Þær heimsóknir báru að sjálf-
sögðu ekki lengur með sér neinn
kvíða gagnvart þessum merka
manni, ólíkt fyrir fyrstu kynnin.
Miklu fremur, það að heimsækja
afa Ásgeir fól í sér kyrrláta og ró-
andi stund, oftar en ekki í fé-
lagsskap við dætur hans Ingi-
björgu og Guðrúnu sem dag
hvern – af ástúð og umhyggju
heimsóttu og hugsuðu um föður
sinn. Eftir sem áður var það
sýslumaðurinn fyrrverandi sem
röggsamlega hélt meginpartinum
af samtalinu áhugaverðu og fjöl-
breyttu því skarpur var hugur
hans og minni allt þar til á síðustu
stundu. Þótt einstaka sinnum hafi
brugðið fyrir vísun í sömu Þverár-
laxa-veiðisögur og 23 árum áður
var frásagnargleðin engu minni
og félagsskapurinn sannarlega
jafn fallegur.
Hvíl í friði.
Kristinn G. Bjarnason.
Ég á aðeins góðar minningar
um Ásgeir Pétursson. Voru kynn-
in þó löng.
Þau fóru hægt af stað enda ald-
ursmunur nokkur. Amma mín og
móðir voru svo lánsamar þegar
þær misstu húsnæði í Norður-
mýrinni að fá leigt í rishæð á
Hólavelli, Suðurgötu 20. Á aðal-
hæð hússins bjó frú Ingibjörg,
ekkja Péturs Magnússonar ráð-
herra og varaformanns Sjálfstæð-
isflokksins. Hún var virðuleg
myndarkona en um leið sérlega
elskuleg og skemmtileg. Fáeinum
Ásgeir Pétursson