Freyja - 22.03.1929, Side 6

6
FREYJA
Skilmálinn.
„Þetta er alveg fráleitt,“ sagði
Charles Turner, kastaði sér í
hægindastól og kveikti i vindl-
ingi. Ted Cunningham horfði á
hann rannsóknaraugum.
„Eg þekti aldrei Perry gamla
frænda,“ hélt Charles áfram.
„Hann hefir hlotið að vera skrít-
inn, karlfauskurinn. Hvers vegna
skyldi hann vera að ausa öllum
auðæfunum yfir mitt synduga
höfuð?“
„Þú ert bróðursonur hans.“
,fEg trúi nú ekki á ættrækni hans. Nei, það
er annað á bak við þetta. Manstu eftir Doris
Wintrop, dóttur málarans, sem við lékum
okkur svo oft við, þegar við vorum drengir?"
Cunningham kinkaði kolli.
„Faðir hennar hefir sjálfsagt einhverntíma
gert Perry ganíla greiða, — hvað um það —
hann tók að sér, að sjá fyrir henni. Og það
hefir hann nú gert þannig, að hann hefir
arfleitt mig að öllum peningunum, gegn þvi,
að eg giftist henni.“
„Þú ert ekki skyldugur til þess að taka
við peningunum.“
„Þú ert gáfaður, Ted,“ svaraði Charles. „Eg
er skuldunum vafinn upp yfir bæði eyru.
Alt í einu sé eg fjársjóði frænda gamla benda
mér til sín, — ætti eg þá að hafna þeim af
einhverri misskildri sómatilfinningu? Nei,
það er ekki annað gera, en að uppfylla skil
málann og giftast Doris.“
„Ætli þú huggir þig þá ekki við blessaða
aurana!“ sagði Ted fyrirlitlega.
„Vonandi," sagði Charles. „En hvað sem
því líður, þá er alt í lagi milli mín og henn-
ar.“
Æðarnar tóku að tútna á enni Cunning
hams. „Hvenær talaðirðu við hana?“ spurði
hann stuttur í spuna.
„Rétt áðan. Og henni fanst eins og mér,
að þetta hefði verið alveg fráleit hugmynd
hjá frænda.“
„Eg býst við, að henni hafi helst fundist
það móðgun við sig?“
Charles stökk á fætur.
„Heyrðu, góði Ted, eg hefi það einhvern-
veginn á tilfinningunni, að eg sé að troða
þér um tær í þessu máli.“
Cunningham roðnaði. „Mér finst aðeins,
að þetta sé ekki vel heiðarlegt af þér.“
„Það get eg ekki séð. Hún veit alla mála
vöxtu, og gerir þetta aðeins til þess að hjálpa
mér.“
„Það er meiri hjálpfýsin!“
„Það er satt,“ sagði Charles og kinkaði
kolli. „Þa ðer aldrei gaman að bindast manni,
sem maður elskar ekki.“
„Jæja, það er víst full ástæða til þess að
óska þér til hamingju," sagði Ted kuldalega.
„Þetta meintirðu víst ekki, Ted. Jæja, vertu
sæll.“ CharleS greip hatt sinn og gekk út
af skrifstofu Cunninghams.
Seinna um daginn heimsótti Ted Doris
Wintrop.
„Eg ætti víst að óska þér til hamingju,“
sagði hann, þegar hann hafði heilsað henni.
„Charles kom til mín og sagði mér frá trú-
lofun ykkar.“
Doris stóð kyr við dyrnar og strauk hendi
um gullið hár sitt. „Þú veist það, Ted, að
mér þykir enginn fengur í hamingjuóskum,
sem koma ekki frá hjartanu.“
„Hversvegna gekstu að þessu?“ sagði hann
ákafur.
Hún brosti hægt og settist. „Perry gamli
var altaf svo góður við mig, — hvers vegna
ætti eg ekki að hjálpa bróðursyni hans? Það
er hvort sem er, ekki annað en formsatriði.
Við komum okkur saman um það.“
Ted tók að ganga um gólf. „Eg reyndi aft-
ur og aftur að fá gamla manninn til þess að
breyta erfðaskránni þér i vil; en það var
ekki nærri því komandi.“
„Hann gerði þetta sjálfsagt í besta til-
gangi,“ sagði hún.
„Ef það væri ekki fyrir það, að eg er —-,“
sagði hann.
„Giftur,“ bætti hún við. „Hvað þá?“
„Þá mundi eg giftast þér.“
„Ekki var eg bundin, þegar þú giftist,
Ted.“
„Eg hefi altaf elskað þig, Doris,“ sagði
hann. „Og eg get ekki horft á það rólegur,
að þú verðir öðrum eins léttúðarsel eins og
Gharlie að bráð.“
„Með öðrum orðum, eg ætti að neita að
giftast honum?“
„Eg vildi óska þess — mest sjálfrar þín
vegna."
Hún stóð upp, og einkennilegt bros lék
um varir hennar. „Þú gleymir þvi, að eg er
Frh. á bls. 14.