Úti - 15.12.1928, Blaðsíða 8

6
ÚTI
gagn. í því birtust margar góðar greinir,
þar á meðal grein eftir Ársæl heit. Gunnars-
son, þar sem hann hvetur ísl. skáta til sam-
taka. Nokkrum árum síðar varð hann einn
af aðal-hvatamönnum þess, að stofna Banda-
lag ísl. skáta, sem A. V. Tulinius er nú for-
maður fyrir.
Hingað til höfðu Væringjarnir eingöngu
notað tjöld sín til að hafast við í, á ferða-
lögum sínum. En oft var það vandkvæðum
bundið, að láta nýliðana, sem óvanir voru
útilífinu, byrja á því að sofa í tjöldum.
Það þurfti að venja þá við útivistirnar á
annan hátt. Af þessum ástæðum og ýms-
um öðrum rjeðust Væringjarnir í það, að
byggja sumarbústað 1920. Hann var reist-
ur að Lækjarbotnum. Þar var fyrrum sel
frá Elliðavatni og síðar ábýlisjörð. Hallbera
hjet sú, sem bjó þar síðast. Það er tilval-
inn staður fyrir skáta.
Fyrsta skátamótið, sem haldið hefir verið
á íslandi, var háð í Þrastaskógi sumarið
1925, fyrir forgöngu Væringjanna. Um 50
skátar frá ýmsum kaupstöðum dvöldu þar
í tjaldbúðum í vikutíma.
í júlímánuði 1924 ljet A. V. Tulinius af
stjórn Væringjafjelagsins. Hafði hann þá
verið formaður þess svo að segja frá byrj-
un. A. V. Tulinius hefir löngum verið æsku-
lýðnum þarfur maður, ekki hvað síst Vær-
ingjunum, sem hann hefir fórnað mikið af
starfsorku sinni. Eftir hann tók Ársæll Gunn-
arsson við stjórn þess. Var hann búinn að
vera Væringi frá byrjun fjelagsins, og ávalt
starfað af lífi og sál að velferð þess. En
því miður naut hans ekki lengi við, því
að hann andaðist í árslok 1926, aðeins 31
árs að aldri. Ársæll er sá maður, sem Vær-
ingjarnir munu ávalt minnast með þakklæti
og hlýjum hug. Hann var góður foringi og
ágætur fjelagi.
Væringjafjelagið er stofnað sem sjerstök
deild í K. F. U. M. og hefir ávalt verið það
síðan. Margs og mikils góðs hefir það notið
frá fjelaginu í heild, og framkvæmdarstjóra
þess. Þótt Væringjafjelagið sje ekki nema
15 ára, hefir það þó haft víðtæk og góð
áhrif meðal æskulífs þessa bæjar. Þeir munu
margir, er minnast með hlýjum hug fjölda
góðra stunda á æfingum þess og ferða-
lögum.
Fjelagið starfar nú með fullu fjöri undir
stjórn núverandi formanns síns, Daviðs Sch.
Thorsteinssonar læknis. Hann hefir, meðal
annars, um mörg ár kent skátum þessa
bæjar »Hjálp í viðlögum«, án nokkurs end-
urgjalds, og »Öldungar þeir, sem veita góða
forstöðu, sjeu hafðir í tvöföldum metum,
allra helst þeir, sem erfiða í orðinu og í
kenslu« (Timóteusarbrjef 5, 17.).
J, O. J.
JH&
F á n i n n .
Saga.
(Ebbe Lieberath heitir skátahöfð-
ingi Svía. Hann hefir skrifað
nokkrar drengjabækur, og eru
þær mjög vinsælar um Norður-
lönd. Ein þeirra heitir: »Sóma-
drengir. Kaflar úr dagbók fjórt-
án ára pilts*. Grein sú, er hjer
fer á eftir, er tekin úr þeirri bók).
Það er komið heilt hverfi af lystihúsum utan
víð borgarhlutann okkar, og altaf er verið að
byggja. Varla er fólkið flutt í kofana, fyr en það
hefir fengið sjer fánastöng, vertu viss! Þetta væri
nú gott og blessað, ef það ljeti stengurnar standa
auðar. Þá væru menn lausir við að horfa upp á
trassaskapinn, sem það sýnir fánanum á allar
lundir. Því að menn taka sjer slíkt nærri, er þeir
hafa lært að virða fánann, draga hann rjettilega
upp, og niður á tilsettum tíma.
Þetta lærir hver einasti skáti. Og það er reglu-
lega tignarlegt, að sjá allan strákahópinn, með
höndina lyfta til kveðju, þegar fáninn er dreginn
að húni eða feldur. Við eigum litla stöng á kof-
anum okkar úti í skógi, og aldrei er fáninn dreg-
inn svo að húni, að við fleygjum ekki hverju,
sem við höfum handa á milli, og heilsum honum.
Kvöld eitt um sólarlag vorum við að fella fán-
ann. Júlli var einmitt að brjóta hann saman,
ámóta snyrtilega og mamma brýtur saman borð-
dúkinn heima, þegar gestir eru komnir; en við
hinir snerum að nestispinklunum. Þá heyrðum við
sagt karlmannlegum rómi: »Þetta var rjett, strákar!«
Þetta var höfuðsmaðurinn i gula Iystihúsinu,
gamall, nauðrakaður karl, grannur og spengileg-
ur sem teinungur og geysisterkur.
Við höfum borið stökustu virðingu fyrir honum
síðan fyrir tveimur vetrum. Þá sáum við hann
siða tvo stóra slöttólfa. Þeir komu fram eins og
dónar við aldraða konu, og brúkuðu kjaft við
höfuðsmanninn, þegar hann sagði þeim, að láta
konuna í friði.
Það er, held jeg, það skemtilegasta, sem við
höfum sjeð.
Karlinn fleygði staf og hatti, gekk til þeirra og
spurði, hvort þeir vildu fá ráðningu.