Úti - 15.12.1928, Blaðsíða 17

15
ÚTI
Hugrekki.
Það þarf hugrekki til að breyta rjett.
Það eru margir, sem þora ekki að gera
það, sem þeim ber, af því að þeir eru
hræddir við háð annara. Þá vantar hug-
rekki og djörfung. Það er mjög hættulegt
að gera það, sem rangt er, móti betri vit-
und, vegna hræðslu við aðra, og jafn hættu-
legt er hitt, að þora ekki að gera það, sem
menn vita að rjett er. Hvorttveggja er lítil-
menska, og sá, sem í bvrjun lætur eftir
hræðslu sinni, á seinna mjög erfitt með að
komast á rjettan kjöl aftur. Það er í byrj-
un auðveldast, að ýlfra með þeim úlfum,
sem í kringum eru, en því lengur sem það
er gert, því erfiðara verður að losna frá
þeim og seinast verður sá úlfur, sem það
gerir, þótt hann væri það ekki áður. Með
því að sýna festu og hugrekki strax í upp-
hafi, vinna menn virðingu þeirra, sem spotta
og ögra. Einu sinni fjekk piltur í efstu
bekkjum Latínuskólans stöðu sem heimilis-
kennari á tignu heimili, þar sem átti heima
megn óvild við kirkju og kristindóm, og
hæðst var að kirkjusiðum og helgiathöfn-
um. Hann var trúaður ungur maður og
mjög dulur og fáskiftinn. En frá byrjun tók
hann svari kristindómsins, er að honum var
skopast eða honum hallmælt. Varð hann
fyrst að hevra margar ákúrur út af því.
Það var erfitt fyrir hann í fyrstu, af því að
hann var feiminn. Eitt sinn, miðvikudaginn
fyrir skírdag, er hann ætlaði heim til sín
til Reykjavíkur í páskaleyfinu, var svo ákaf-
lega vont veður, hrakviðri hið mesta og
stormur. Fólkið sagði við hann: Þú ættir
ekki að fara í þessu veðri, heldur að bíða
til morguns. En hann kvaðst mega til að
fara. »Er það svo nauðsynlegt?« var spurt.
»Já«, sagði hann blátt áfram. »Jeg þarf að
vera til altaris á moreun«. Það varð þögn.
Enginn sagði eitt hæðnisorð; fólkið vissi,
að það hafði engin áhrif á hann og virti
festu hans. Hann hafði sýnt hana frá bvrj-
un og unnið sjer virðingu allra.
Sannur kristindómur gefur hugrekki. Sá,
sem veit, að hann hefir guð með sjer, þarf
ekki að vera hræddur. Þegar í fyrstu boð-
un kristindómsins hljómaði aftur og aftur
þetta: Óttist ekki! Á hinum fyrstu jólum
var það sagt við hirðana: »Óttist ekki, sjá
jeg flyt yður boðskap um mikinn fögnuð ...
I dag er yður frelsari fæddur«. Seinna sagði
Jesús við lærisveina sína: »Hjarta yðar
skelfist ekki nje hræðist; trúið á guð og
trúið á mig!« Þeir, sem hafa guð með sjer,
þurfa ekkert að hræðast. Þess vegna er
það gott jólaorð til allra drengja:
»Vakið, standið stöðugir í trúnni. Verið
karlmannlegir, verið styrkir. Alt hjá yður
sje í kærleika gert«. 1. Kor. 16, 13.
Fr. Fr.
Jólin eru bráðum komin og þið eruð
áreiðanlega farnir að hlakka til þeirra, en
jafnframt er árið að enda. Það er því gott
fyrir ykkur, kæru fjelagar, að hugsa til þess,
sem drifið heíir á dagana á árinu og gefið
hefir ykkur bestu og skemtilegustu endur-
minningar.
Jeg efast nú ekki um, að skemtilegustu
stundirnar hafa verið á meðan þið voruð
að ferðast og dvölduð í sveitinni, — þegar
þið voruð í heimsókn hjá Fjallkonunni, okk-
ar eigin móður: jörð. Hún sýndi ykkur öll
sín fegurstu gull, sín fögru fjöll, ýmist
skrautbúin grænum skrúða, stráð blómum
og trjám, sem ung, fögur stúlka, eða með
hvítan æruverðugan skalla, sína tignarlegu
og fögru fossa, sem hún skreytti regnbog-
um og ljet laxana stökkva og baða sig í,
en sólin skein svo vinaleg og hlý um leið,
svo að yndislegri sjón sjáið þið aldrei, og
þið munuð heldur ekki nokkurn tíma gleyma
henni. Hún sýndi ykkur heitu lindirnar sín-
ar og Ijet þær gjósa ykkur til ánægju og
leyfði ykkur að nota þær til að sjóða mat
ykkar i. Hún gaf ykkur Ijúffengu berin sín
að eta og skemti ykkur á allan hátt. Alt
þetta gerði hún fyrir ekki neitt. Einustu
launin, sem hún býst við, er, að þið elskið
hana — elskið 'ísland — föðurlandið okkar.
En hverjum var það mest að þakka, að
ykkur gafst kostur á að lifa þessu skemti-
lega útilífi? Það var áreiðanlega foreldrum
ykkar heima mest að þakka. Þau hafa
máske neitað sjer um margt til þess að
veita ykkur þessa og marga aðra ánægju,
en þeim er nóg gleðin yfir að vita, að