Úti - 15.06.1940, Síða 10

Blýeitrun og barnaleikföng
Hversvegna er verið að banna að selja
leikföng úr blýi, munuð þið ef til vill
spyrja, er þið lesið tilkynningu lögreglu-
stjóra um það hér í blaðinu. Það er vegna
þess, að leikföng, sem búin eru til úr blýi
eingcngu, eins og t. d. dátar (hermanna-
likön) og bílar, geta valdið hættulegum
sjúkdómi, sem nefnist blýeitrun, hjá þeim,
sem handleika mikið slík leikföng. Til þess
að skýra þetta betur, skulum við taka
dæmi.
Ungum dreng eru gefnir blýdátar til
þess að leika sér að. Hann er máske bú-
inn að leika sér með þá lengi dags og er
orðinn svangur. Þá biður hann um brauð-
bita, og borðar það, án þess að þvo sér.
Vegna þess að hann hefir handleikið blý-
dátana lengi, hefir safnast á fingur hans
blýduft af dátunum. Þetta blýduft af dát-
unum, sem ekki er þó sjáanlegt, berst svo
með brauðinu, sem drengurinn borðaði, í
meltingarfæri hans. Þar veldur þetta blý
allskonar truflunum, svo að drengurinn
verður lystarlaus, og kvartar um mátt-
leysi og höfuðverk. Sé ekki læknis vitjað
í tæka tíð, getur blýeitrunin valdið al-
gerðu heilsuleysi.
Þið, sem þessar línur lesið, skuluð því
festa ykkur það vel í minni, að börn mega
ekki leika sér með leikföng úr blýi eða
blýklumpa, sem þau finna á förnum vegi.
Segið leikfélögum ykkar einnig frá þessu.
Það skal tekið fram, að leikföng búin til
úr tini, eins og t. d. ekta tindátar, eru ekki
hættulegir fyrir heilsuna.
starfið, þurftu ekki að fara svo nærri log-
anum, að þeim væri hætt af eldinum.
Maurarnir virtust fagna því mjög, er
loginn minnkaði og varð sífellt daufari og
daufari. En bráðna tylgið var fullt af
dauðum maurabúkum. Ég taldi á lítilli
stundu 200 maura, sem félafgar þeirra
drösluðu burtu, meira eða minna sködd-
uðum. Þessir litlu angar voru bersjnilega
ákveðnir í að bjarga þúfunni sinni, hvað
sem það kostaði. Yfir 300 maurar stóðu
umhverfis ljósið, albúnir að sækja fram
og fórna lífi sínu, ef á þyrfti að halda.
Það kviknaði í einstöku barnálum, en
var slökkt í þeim jafnharðan- Maurar komu
þjótandi úr öllum áttum, til þess að bjóða
aðstoð sína.
Ljósið var hérumbil þumlungur að hæð,
þegar það slokknaði með blísturhljóði. —
Þegar hættan var liðin hjá, eftir 4x/á mín-
útu, fóru maurarnir að hlaða utan um
kertið og fela það þannig í þúfunni sinni.
Áður sprautuðu þó nokkur hundruð þeirra
ÚTI
á það, til þess að fyrirbyggja, að kviknaði
á því aftur. Erfiðast reyndist að losa þá,
sem lent höfðu í bráðnu tylgi, því að það
hafði nú storknað utan um þá, og varð
ógerlegt að losa þá. Nú urðu maurarnir
rólegir aftur og dreifðust í allar áttir. Að
tveimur mínútum liðnum gekk lífið 1 þúf-
unni aftur sinn vanagang.
Hálftíma seinna reyndi ég aftur að
kveikja á kertinu. Ég brenndi upp þremur
eldspýtum, áður en mér tókst að láta
kveikna á því. Eftir því hefir það verið
nokkuð kröftugur vökvi, sem maurarnir
sprautuðu á það. Jafnskjótt streymdu
maurar að úr öllum áttum. Það var alveg
óskljanlegt, hvað þeir gátu komið fljótt.
Nú var slökkvistarfið þeim mjög auðvelt.
Ég gætti að tímanum, og það reyndist
taka nákvæmlega 30 sekúndur. Og nú fórst
enginn einasti maur né slasaðist.
„Farðu til maursins, letingi, skoða háttu
hans og ver hygginn.“ Orðskviðirnir 6:6.
A. S. þýddi.