Úti - 15.06.1940, Blaðsíða 11

Drengjasaga eftir Jón H. Guðmundsson
MÁLFUNDAFÉLAGIÐ
H. Þrjá drengi vantar viðfangsefni.
Það var úrhellis rigning. Regnið rann
i straumum eftir götunum og fyllti hverja
lægð og holu og þakrennurnar höfðu varla
við að skila af sér vatninu.
Félagarnir þrír voru alveg ráðalausir.
Þeir þóttust of stórir til þess að leika sér
í pollunum og voru þar að auki löngu
hættir að hafa gaman af slíku sulli. Það
var liðin sú tíð, þegar þeir skemmtu sér
við að keppast um hver gæti vaðið dýpst
og óðu svo venjulega upp fyrir stígvélin
og fengu ávítur og voru jafnvel flengd-
ir, er heim kom. Einn þeirra hafði meira
að segja einu sinni vaðið á stultum svo
langt út í sjó, að þeir flutu undan hon-
um og hann varð holdvotur. En þá var
sólheitur sumardagur og það bjargaði hon-
um frá refsingu, því að hann háttaði í
fjörunni og þurrkaði fötin sín.
En nú var rigning — ausandi rigning
og ekkert hægt að gera, nema láta sér
leiðast og formæla veðráttunni: Og svona
hímdu þeir undir húsvegg, óánægðir með
lífið og sjálfa sig.
,,Eigum við ekki að koma inn í kjall-
ara til mín. Það er betra en að hanga
héra úti,“ sagði Addi að lokum.
Otti féllst undir eins á þessa uppá-
stungu, en Gunni hreytti ólundarlega út
úr sér:
,,Hvað eigum við að vilja þangað?“
„Það er betra í þessari rigningu að
rabba saman inni. Svo getum við kann-
ske fundið up á inhverju til þess að eyða
tímanum. Við getum líka náð í spil,“
sagði Addi og bjó sig til að fara.
„Hvað eigum við að gera með þau? Þú
kannt ekkert nema marías og svo vantar
borðið. Það er ómögulegt að spila á hefil-
bekknum. Ég fer bara heim og legg mig.
Maður ætti eiginlega alltaf að sofa í svona
veðri,“ sagði Gunni og tók upp ferming-
arúrið sitt og leit á það,
„En strákar,11 sagði Otti ákafur, alveg'
eins og honum hefði dottið eitthvað gott
í hug. „Við getum leikið þar.“
,,Leikið?“ spurði Addi. „Leikið hvað?“
„Leikrit, eins og strákarnir í hjallin-
um um daginn.“
„Sá er vitlaus. Eins og við getum leikið
án þess að hafa nokkuð leikrit. Það þarf
nú fyrst að búa þau til, áður en farið er
að leika,“ sagði Gunni og lét eins og hann
hefði aldrei heyrt meiri fjarstæðu.
Otti fór hjá sér og var ráðalaus.
Addi sá, hvað honum leið og vildi bæta
úr því: „Þetta er alls ekki svo vitlaust hjá
Otta. Við getum búið leikinn til jafnóð-
um. Það getur til dæmis verið sveita-
strákur, sem kemur hingað í bærnn í
fyrsta skipti og þekkir engan og botnar
ÚTI
ö