Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1929, Blaðsíða 11
nýju trú. Með fyrirmyndarlífi sínu vann
hann konuna aftur og jeg var mjög
glaður að fá að skíra þau bæði. Á öðrum
stað skírði jeg marga Múhameðstrúar-
menn. Jeg býst við að árangurinn af
starfi þessa árs verði 40—50 Múhameðs-
trúarmenn unnir fyrir Krist.
Á Java kom kona nokkur er var
Múhameðstrúar inn í tjald vort, af því
hún hjelt að þar væri nokkurskonar
skemtistaður. Hún varð fyrir svo miklum
áhrifum, að hún kom með manni sínum
kveldið eftir. Hún hjelt áfram að koma
á samkomur vorar og varð að lokum
skírð. Kvöld nokkurt skömmu áður en
hún var skírð, er hún var á samkomu
datt gullstykki úr kinninni á henni niður
á gólfið. Hún fór þá að hugsa um hvaða
þýðingu þetta gull hefði fyrir hana. Hún
hafði fleiri svipuð stykki í hinni kinn-
inni og enninu. Og nú ákvað hún að
fara til læknisins og fá þetta tekið í
burt. Er hún var skírð fann hún til ham-
ingju, því hún fann að hún hafði nýjan
kraft verkandi í sjer. í dag er hún starf-
andi fyrir Krist.
Á öðrum stað eigum við 15 manna
hóp, sem hefir komið beint frá Múham-
eðstrúnni. Þegar alt er talið með er það
stór hópur sem unnist hefir fyrir Krist
á Java“.
Innilegt kall um hjálp.
Er vjer fyrir nokkru heimsóttum Para-
trúboðsstöðina í' Austur-Afríku komu
sendimenn til vor dag nokkurn eftir
samkomu. Það voru hjer um bil hundr-
að innfæddra manna og flestir þeirra
voru heiðingjar. Þeir höfðu verið á sam-
komu okkar um morgunin, og höfðu
mikinn áhuga fyrir því starfi er vor
duglegi trúboði framkvæmir þar.
Hinum innfæddu var það hátíðlegt
augnablik er þeir komu fram fyrir okk-
ur með hinar alvarlegu beiðnir. Aldrað-
ur maður, sem hafði orð fyrir þeim, sagði
frá erindi sínu á þann hátt að ekki
verður gleymt strax. Hann sagði með
litlum hvíldum: ,,Vjer erum þakklátir
fyrir að þið komuð hingað og ykkur er
ekki sama um okkur. Við viljum biðja
ykkur að bera kærar kveðjur til Evrópu.
Segið þeim, að við sjeum innilega þakk-
látir fyrir þá trúboða sem þeir hafa sent
okkur, og fyrir alt það sem þeir hafa
gjört fyrir okkur og vini vora. Við virð-
um það verk sem trúboðarnir, læknarnir
og kennararnir hafa unnið, en við þurf-
um endilega að fá spítala með hjúkrun-
arfólki og læknum. Hjer er ekki nokk-
ur spítali eða læknishjálp í 80 km. fjar-
lægð og engar yfirsetukonur höfum vjer.
Við höfum enga sem kunna að veita
hjálp er sjúkdómar bera að höndum og
því deyja konur vorar og börn. Segið vin-
um yðar í Evrópu frá hinni brýnu þörf
vorri og biðjið þá að draga ekki mjög
lengi að senda oss læknishjálp. Þörf
vor er mjög mikil, við biðjum innilega
um hjálp“.
Nokkrum dögum síðar fórum við fót-
gangandi til Kihurio-stöðvarinnar sem
er 55 km. þaðan. Og eftir að hafa haldið
samkomu þar kom annar flokkur með
svipaða beiðni og bað um hjálp á sama
hátt. Við svöruðum, að við gætum ekki
gefið ákveðið svar, en við skyldum
flytja beiðni þeirra til trúboðsstjórnar-
innar heima.
Gefið gaum að þessu. Þarna er þetta
fátæka fólk án spítala og læknishjálpar.
Það biður um hjálp. En vegna manna-
leysis og peningaleysis verðum við að
biðja það að bíða. Á það að bíða lengi?
Kristniboði á leið til Birma.
Bls. 9