Hlynur - 15.12.1984, Síða 5

Það er vel lestað Dísarfellið þar sem það siglir inn Faxaflóann.
Hvassafellinu og um tlma á leigu-
skipinu Jan. Árið 1967 hætti Jör-
undur á sjó og entist í landi fram til
1979, en þá tók sjórinn aftur yfir-
höndina.
Þegar komið er í brúna á nútíma
skipi fallast mönnum hendur þvílík
ókjör sem þar eru af allskonar
mælum, tökkum og handföngum til
ýmissa nota.
Jörundur brosir. Héðan er öllu
stjórnað, jafnvel flestu í vél ef með
þar. Annars er þetta eins og keyra
strætó. Það er farið á ákveðnum
degi og komið aftur á ákveðnum
degi. Og þrátt fyrir tækin er sjó-
mennskan að mörgu leyti söm við
sig, kannski er stressið öllu meira
en það eru lika oftarfrí. Áhöfnin er
þrettán manns og þó í raun fleiri
því alltaf er einn að leysa af í vél,
á dekki og í brú.
Við spyrjum hann um Dísarfellið.
Það er byggt 1976, segir Jörundur
og er 3850 burðartonn. Það tekur
210 gáma og tvær gámahæðir
geta verið á dekki. Ballestmögu-
leikar eru miklir og alltaf þarf að
vera viss þungi á dekki svo skipið
verði ekki of stíft og velti.
Fljótlegt er að losa og lesta
skipið. Mest er flutt í gámum og
lestinni er skipt í sellur og gámarnir
eru skorðaðir af í þeim svo nær
engin hætta er á að þeir hreyfist.
En hvort eitthvað hreyfist inn í
þeim er ekki á ábyrgð skipshafnar
því þeir eru innsiglaðir þegar þeir
eru teknir um borð. Hafnarverka-
menn hér á landi vinna líka mjög
vel, miklu betur en gerist erlendis.
Hér eru yfirleitt í þessu ungir menn
sem kunna sitt verk vel og hugsun-
arhátturinn er annar en hjá hafnar-
verkamönnum erlendis sem víðast
hvar eru vel fullorðnir menn.
En hvað gera menn svo um borð
í tómstundum sínum? Skipstjórinn
þarf að sinna miklum skrifstofu-
störfum, það veitti stundum ekki af
einkaritara, segir Jörundur og
brosir við tilhugsunina. Það er
helst að menn eigi stund yfir hafið
því í höfnum er stoppað svo stutt
að menn nota tímann til hvíldar.
Það er sjónvarp og myndband um
borð. Hægt er núorðið að leigja
myndir hér á landi gegnum danska
velferðarráðið á sömu kjörum og
danskir sjómenn fá, en ekkert ís-
lenskt fyrirtæki hefur enn veitt þá
þjónustu. Um borð koma líka bæk-
ur og blöð og hægt er að fá
bókakassa hjá Borgarbókasafn-
inu, þó sennilega sé það minna
notað en áður var.
Eftir að hafa þegið veitingar í
úbúð skiptstjóra höldum við upp á
hafnarbakkann. Þar eru staflar af
gámum og ýmiskonar vörum og
lyftarar æða fram og aftur svo
vissara er að hafa fulla gát á hvar
gengið er. Við förum til fundar við
Ingiberg Finnboga Gunnlaugsson
sem enginn þekkir nema sem
Boga, á skrifstofu hans. Jú, það er
nóg að gera segir hann. Á Holta-
bakka fer fram losun og lestun
flestra Sambandsskipanna. Við
bíðum eftir stækkun en þær fram-
kvæmdirsem eru ávegum Reykja-
víkurborgar hafa dregist, en vonir
standa til að þeim verði lokið fyrir
vorið, en hluti af stálþilinu er fast
austur á Skeiðarársandi við „gull-
skipið.“ Þegar þeirri stækkun er
lokið getum við unnið hér við tvö
skip í einu.
A Holtabakka er vöruafgreiðslan
í tveimur húsum. I eldra húsinu
(Holtagörðum) höfum við 5000 m2
og neðri hæðina, 3.600 m2 í nýja
húsinu, en sjávarafurðadeild hefur
efri hæð þess. Síðan er útisvæðið
sem er 33.000 m2. Loks er verið að
byggja starfsmannahús þar sem
verður viðgerðaverkstæði fyrir tæki
okkar og gáma. Þá verður þar
aðstaða og mötuneyti fyrir
starfsmenn.
Við spyrjum hvort þurfi heiit verk-
stæði fyrir gáma? Jú, mikil ósköp,
það þarf mikið að gera við þá, segir
Bogi. Gámanotkun er nær allsráð-
andi í flutningum nema á korni,
timbri og járni. Mikilir fjármunir
liggja í gámum og að staðaldri
hefur skipadeild 800-1000 gáma í
notkun, af öllum gerðum og
stærðum, þar af u. þ. b. 200
frystigáma. Þeir eru oft sendir með
Ríkisskip út á land og þeir koma
síðan með þá fulla til baka. Skipa-
Jörundur Kristinsson, skipstjóri í
brúnni.
HLYNUR