Hlynur - 15.12.1984, Blaðsíða 23

r'*
* r *,
r t
/ 6 . f**.:

Þetta er fyrsta opnan i fyrstu dagbók SIS. Það sest a fyrstu færslunni að ferð
Hallgríms Krístinssonar til Kaupmannahafnar vorið 1915 kostaði kr. 220,85.
mmmmmm w—mms
Her kynnir KÞ surnarverðskra sina i einu af siðasta tölublaði Ófeigs Benedikts
á Auðnum.
- En liggur ekki úti í kaupfé-
lögunum mikið af sögulegu efni,
sumt jafnvel undir skemmdum?
Staðreyndin er sú að margir
kaupfélagsmenn hafa áhyggjur af
gömlum skjölum sem liggja undir
skemmdum í lélegum geymslum,
og það er vilji til að safna skipulega
því sem til er. En það er sorglegt
að vita til þess, að víða hafa menn
í gegnum tíðina ekki haldið til haga
sínum eigin prentuðu tímaritum
eða félagsritum, bréfum, skýrslum
og þess háttar gögnum.
Við höfum vilja til að safna
skipulega því sem til fellur hjá þeim
kaupfélögum sem þess kunna að
óska og heimsækja þau og fara í
gegnum skjöl þeirra og meta hvað
skal geyma. Á nokkrum stöðum
eru nú til héraðasöfn og vel kæmi
til greina að safna í samvinnu við
þau. Flytja mætti slik óyfirfarin
gögn úr geymslum félaganna hing-
að á safnið, fara yfir þau hér og
skrá og ákvarða síðan hvort og
hvernig slík gögn skuli endanlega
varðveitt. Nokkur kaupfélög varð-
veita sín gögn vel og í skipulögðu
safni, svo að til fyrirmyndar getur
talist.
- Hvað um annað en pappírs-
vöru s. s. ýmsa muni og tæki?
Allt of mikið af því hefur farið í
glatkistuna. Ég man eftir því að ég
kom í nýbyggt siáturhús og vissi
að í gamla húsinu hafði verið mikið
af stimplum t. d. kjötpokastimplum.
Stimplar frá ýmsum tímum, sumir
allgamlir og til ýmissa nota. Og ég
spurði um þá í nýja húsinu. „Þeir
urðu allir eftir í gamla sláturhúsinu“
var mér svarað. Þá fór ég í gamla
húsið og spurði um stimplana.
“Þeir voru allir fluttir í nýja slátur-
húsið“ var mér svarað þar. Við
getum alveg ímyndað okkur hvað
varð af þeim.
Málið er það, að þegar flutt er í
annað húsnæði eða þegar skipt er
um starfsfólk er ríkjandi sá hugsun-
arháttur að fara með allt það gamla
á haugana. Og oft er það svo, að
sá sem er að hætta í starfi vill
„hreinsa“ sem best til hjá sér og
hugsar sem svo að nýja manninum
komi hitt og þetta ekki að gagni
eða komi það ekkert við. Þannig
fer margt forgörðum. En það ætti
að vera meginhugsunin að láta
safnið meta hvað má tortímast og
hvað ekki.
Af tækjum má nefna að fyrsti
gatari Sambandsins er varðveittur
hjá IBM og sem fyrsti gatari SÍS.
Hér er geymt dálítið af gataspjöld-
um og nokkuð af bókhaldssjöldum
frá enn eldri tíma.
Sjáðu nú til, segir Gunnsteinn og
leggur mikla áherslu á mál sitt, það
er úti um allt fullt af tækjum,
ritvélum, reiknivélum, búðaköss-
um, vogum og hverju sem nöfnum
tjáir að nefna sem var í notkun til
skamms tíma en er nú að víkja fyrir
nýjum og tæknilega fullkomnari
tækjum. Þessum tækjum er í mörg-
um tilvikum hent eða lenda í rusla-
geymslum. Við hugsum nefnilega
oft sem svo að eingöngu eitthvað
gamalt, fimmtíu ára eða hundrað
ára sé þess virði að geyma. Hlutir
sem við vorum að nota fyrir tíu
árum eða fimm árum eru ekki
áhugaverðir. En hvað heldur þú að
mikið af þeim skrifstofutækjum
sem þú notaðir fyrst eftir að þú
komst út úr skóla uppúr 1960 sé
enn notað? Tölvur sem þóttu undur
fyrir fimm til átta árum eru núna
úrelt drasl. Við skulum hafa í huga
að nútíminn, það sem við höfum
handa á milli í dag, verður safngrip-
ur á morgun.
Það verður aldrei um of brýnt
fyrir fólki að það að henda er sama
og að tortíma og hversu lítilfjörleg-
ur sem okkur finnst hluturinn vera
sem við látum á öskuhaugana,
getur verið að þar séum við að
henda því eina eintaki sem fyllt
gæti í gat ákveðinnar sögu og
þróunar.
HLYNUR
23