Heimsmynd - 01.05.1993, Side 69

Móeiður spóafótur er ekki nafn ó söguhetju í íslenskri barnasögu. Móa er ekki grór köttur og
Mýsla styggir ekki fínar frúr. Allt þetta og Spóhreiður að auki eru nöfn ó íslenskri söngkonu
sem hefur getið sér gott orð fyrir sérstaka söngrödd og sviðsframkomu. Hún semur tónlist
ósamt honum Eyþóri Arnalds, kærastanum sínum, sem flestir þekkja úr hljómsveitinni
Todmobile, og svo syngur hún jass ó kvöldin. Sjólf segist hún bara vera mömmufrík með
skrítið skap, sem ætlaði að verða Kínverji eða stjórna hljómsveit.
húsinu við Hringbraut
145 er lítil látúnsplata
sem á er letrað: „I
þessu húsi bjó Þórberg-
ur Þórðarson rithöf-
undur, sá er skrifaði:
„Ég fagna aldrei svo
ljósi dagsins að ég tár-
ist ekki yfir heimsku og
mannúðarleysi.“ Þar
hringi ég dyrabjöllunni
við nafn Móeiðar Júníusdóttur söngkonu.
Eftir að hún hefur svarað í dyrasímann
opnast dymar og ég geng upp tröppumar
að íbúðinni.
En nú er enginn að gráta í þessu
reisulega húsi við Hringbrautina sem
langafi hennar Móeiðar byggði. Ekki nema
litla systurdóttir hennar, hún Júnía, sem býr
á hæðinni fyrir ofan, en hún er sjálfsagt
ekki að gráta yfir vonsku heimsins.
Kannski er hún bara að hreinsa lungun,
nýlega fædd inn í þessa miklu söngkonu-
fjölskyldu.
Það var oft líf og fjör á æskuheimili
Móeiðar Júníusdóttur í Kópavogi. Systk-
inin vom öll í tónlist, það er þau fimm sem
enn bjuggu í foreldrahúsum, og þau æfðu
sig látlaust á daginn, ýmist óperuskala eða
píanóleik. Mamman var líka ákaflega
söngelsk og þeytti raddböndin öðru hvoru
og eftir að Móeiður flutti úr foreldrahúsum
er hún farin að læra að syngja líka.
Heimilið ómaði því af söng og
hljóðfæraslætti daginn út og inn og ekki
bara sígildri tónlist því tvíburabræður
eftir Þóru Kristínu Ásgeirsdóttur
Móeiðar voru með popphljómsveit. Nú
þegar hún stendur á tvítugu er hún í
sambúð með tónlistarmanninum Eyþóri
Amalds og saman vinna þau að tónlist, sem
er aðaláhugamál Móeiðar. Hún vakti fyrst
athygli árið 1991 er hún varð í öðm sæti í
Söngvakeppni framhaldsskóla á Hótel
íslandi. Hún söng þar lagið Bláu augum
þín og komst í blöðin en þó ekki með þeim
hætti sem allar söngkonur mundu kjósa
sér. „Það var lesendabréf í DV sem birtist
daginn eftir sjónvarpsútsendingu á
keppninni. Þar stóð meðal annars: Ekki var
ég sáttur við stúlkuna sem hlaut annað
sætið í keppninni. Það má vel vera að hún
geti eitthvað skrækt, en ég sá ekkert
listrænt við flutning hennar á hinu
gullfallega lagi Bláu augun þín. Hún
misþyrmdi því allhrikalega og virtist stolt
yfir því, enda gekk hún um sviðið eins og
uppveðruð hæna sem þykist eiga heiminn.“
Svo mörg voru þau orð um Móeiði
Júníusdóttur og sjálf segist hún hafa haft
gaman af, enda kom svarbréf frá nem-
endum úr MR sem vörðu hana hetjulega.
„Ég les þetta alltaf með reglulegu millibili
til að geta hlegið,“ segir hún. Eftir
Söngvakeppni framhaldsskólanna kom
hún reglulega fram í dagskrá hótelsins sem
nefndist Aftur til fortíðar en þar voru
einnig söngvarar sem hafa vakið verð-
skuldaða athygli svo sem Páll Óskar
Hjálmtýsson. Það var ekki að ósekju að
dagskráin á Hótel íslandi og aðrar viðlíka
vöktu upp hugsanir um hvort skemmt-
analífið væri farið á algjört fortíðarflipp og
engar nýjungar í tónlist og tísku ættu
lengur upp á pallborðið. Það var þó
sjálfsagt ástæðulaust, að minnsta kosti í
tilfelli Móeiðar, en eins og hún segir sjálf
eru nýjungar enn í fullu gildi og nóg að
gerast. Eftir söngvakeppnina söng hún
einnig jass og slagara frá stríðsárunum við
undirleik píanista og hún gerir það enn í
dag á hinum ýmsu stöðum í bænum svo og
í einkasamkvæmum. „Jasssöngurinn er
fyrir mér eins og sveitaböllin eru fyrir
öðrum tónlistarmönnum, gefur dálítið í
aðra hönd og er auk þess mikil og gefandi
vinna.“ Og hún hugsar sig um dágóða
stund áður en hún segir: „Það kemur
blóðinu í mér á hreyfingú að koma fram og
syngja og mér er yfirleitt alltaf kalt nema
þegar ég er að syngja, þá sýður á mér.“
Foreldrar Móeiðar eru Guðrún Guð-
laugsdóttir blaðamaður á Morgunblaðinu
og Júníus Kristinsson sagnfræðingur.
Nafnið Móeiður er komið frá pabba hennar
en hann var að hennar sögn mjög veikur
fyrir sjaldgæfum nöfnum. „Þegar pabbi
vildi láta skíra systur mína Kormlöðu sagði
mamma stopp og hún heitir Ásgerður í dag,
þökk sé mömmu. Ég er mjög stolt af
nafninu mínu en ég verð stundum pirruð
þegar fólk heldur að ég heiti Móheiður.
Vinir mínir kalla mig Móu en ég hef líka
verið kölluð Mýsla, Mómó og Spóhreiður
og pabbi kallaði mig Móeiði spóafót. Mér
finnst einna vænst um það gælunafn.“
Pabbi minn lést þegar ég var tíu ára gömul.
Hann var okkur öllum harmdauði en ég átti
samt mjög góða æsku og minningin um
HEIMS 69 MYND