Brautin - 15.12.1965, Blaðsíða 10

8
JÓLABLAÐ BRAUTARINNAR 1965
Indverski spámaðurinn
í eftirfarandi grein segir
tennisleikarinn Gunnar Sjö-
wall frá atburði, sem fyrir
hann kom í Indlandi.
Síðustu geislar kvöldsólarinnar
settu rauðleitan blæ á rykið á göt-
unum í Delhi. Skröltið í uxakerrun-
um og köll torgsalanna voru þögn-
uð, þess í stað komu nú skrækirn-
ir frá stórum hópum af grænum
páfagaukum, sem flugu yfir húsa-
þökunum.
Uminn af allskonar kryddi og
soðnum hrísgrjónum lagði um hin-
ar þröngu götur, rann þar saman
við þefinn af kúamykju og frá opn-
um skólpræsum, þetta ásamt reyk-
elsisilminum frá hinum mörgu hof-
um myndaði þann þef, sem er svo
einkennandi fyrir indverska bæi og
borgir.
Frá veitingahúsunum bárust veik
ir tónar indverskra laga . . .
Eg og Finnur vinur minn vorum
nýgengnir út af hótelinu til að líta
á Indland í fyrsta sinn. í gærmorg-
un vorum við í Oslo.
og nú . . .?
Fólkið, ljósin lyktin, hávaðinn og
hinn þrúgandi hiti, allt var þetta
framandi fyrir okkur. Forvitnir og
eftir'æntingarfullir gengum við
Lóðsinn, sem aldrei
fékk kaup.
Frh. af 7. síðu.
fylgdi Brindle árið 1871 stundaði
Jack þetta starf nótt sem dag þar
til í apríl 1912. Þá hvarf hann eins
skyndilega og honum skaut upp.
Trúlegt þykir, að hann hafi aldurs
síns vegna fallið frá eða þá að ein-
hverjir óvinir hans hafi orðið hon-
um að bana Og þar sem hann. hafði
ekki neinn til að taka við af sér,
var hans sárt saknað af þúsundum
sjómanna.
Á ströndinni nálægt Wellingion
hafa þakkláív' sjómeni, útgerðar-
menn og farþegar icist honum minn
ismerki, seru a er skráð hin ein-
stæða saga þessa bja-g'-ættc.v og
\:r ar sjómannarna á bessum stór-
ha-bulegu siglingaleiðurn. Hans sem
ai taf beið þe;rra, hvernig scn.
veðrið var, i vort sem vr; sólbjart-
tir sumariiju: eða vettar illviðri
gnsnðu. Hon. m treysíu. þeir fyrir
’if sínu í stórsjó og stornn og hrrnn
fcrási þeim í .'drei.
niður Chandi-Chawk, silfurgötuna,
götu, sem lítið hefur breytzt frá því
að Marco Polo gekk um hana.
Allt í einu stóð maður fyrir fram
an okkur. Hann var með sítt og
flókið hár og skegg, skinhoraður,
klæddur í tötra og hafði smurt and-
litið með hvítum leir. Hin djúptliggj
andi augu hans glóðu sem væri
hann með hitasótt.
Þegar við ætluðum að víkja fram
hjá honum, sagði hann: —
— Sahib, ég skal spá. fyrir yður!
Fyrir aðeins fimmtán rúpíur skal
ég segja fortíð yðar og framtíð.
Eg leit á Finn. Myndugleikinn í
rödd mannsins og eldurinn í aug-
um hans höfðu lamandi áhrif á
mig. Finni hefur verið líkt farið,
því hann hvíslaði að mér:
— Láttu hann bara spá, það get-
ur ekki verið hættulegt. En prútt-
aðu, fimmtán rúpíur er of mikið,
segðu tíu.
— Tíu rúpíur.
— Eg skal spá fyrir yður, en fyr-
ir fimmtán rúpíur. Þetta hljóðaði
eins og skipun. — Fimmtán rúpíur
fyrir að segja fortíð og framtíð.
Af einhverjum ástæðum gat ég
ekki sagt nei.
— Allt í lagi, fimmtán rúpíur.
Mér fannst ég sjá sigurglampa í
glóðinni í .augum hans, líkt og hann
hugsaði: Hve litlir karlar eru þessir
hvítu menn, hversu lítið vita þeir,
þrátt fyrir alla sína tækni og vél-
ar.
— Réttu mér hendina.
Svo undarlegt, sem það virðist,
var eins og ég fengi rafstraum, er
hann tók í hönd mína.
Hann stóð þögull nokkra stund.
Svo byrjaði hann að tala. Hann
sagði hvað ég hét, hve gamall ég
var, hvað foreldrar mínir og syst-
kini hétu, hvort þau voru á lífi eða
dáin. Hann sagði frá löngu liðnum
atburðum úr lífi minu. Allt var
rétt.
Finnur, sem er blaðamaður, skrif
aði allt þetta af miklum áhuga í
vasabók sína. Þessi ókunni maður
talaði eins og hann hefði þekkt mig
allt mitt líf. Hann nefndi atburði,
sem ég var alveg búinn að gleyma.
Það kom einhver óhugur í mig og
ég bað hann að hætta. Eg hafði
enga löngun til að vita neitt um
framtíðina.
Hann leit á mig og brosti.
— Þér þorið ekki, sahib? Þér
skiljið, að ég veit framtíð yðar, og
ég skil, að þér viljið ekki vita hana.
Hvers virði er lífið ef menn vita
allt? Eg skal hætta, en til þess að
þér sjáið síður eftir þessum fimmt-
án rúpíum, skal ég segja yður svo-
lítið.
Finnur skrifaði af áfergju.
— Hinn 20. janúar munuð þér fá
bréf. (Þetta skeði 5. desember).
Bréfið er frá konu, hún heitir Elísa-
bet og býr í Madrid. í bréfinu verð-
ur mynd af henni . . . Þér verðið
89 ára gamall, og einhvern tíma
munuð þér erfa 40.000 pund.
Hann snéri sér við og hvarf í
fólksmergðina.
Finnur og ég litum hvor á ann-
an, svo fórum við að hlægja. Við
fórum aftur til hótelsins og fengum
okkur öl á barnum. Næsta dag
höfðum við gleymt þessu, en það
var allt skráð í vasabók Finns.
Á næstu vikum lékum við tenn-
is í Amritsar, Lucknow, Allahabad
og Calcutta, og hugsanir okkar voru
víðs fjarri spádómum, þegar við
hinn 20. janúar vorum staddir í
Bombay.
Snemma um morguninn þennan
dag sat Finnur og blaðaði í vasa-
bók sinni. Hann átti að senda blaði
sínu grein og leitaði í bókinni að
einhverju til stuðnings við samn-
ingu greinarinnar. Allt í einu kall-
ar hann:
— Gunnar, í dag átt þú að fá
bréf.
Síðan las hann upp allt, sem hann
hafði skrifað um spádóminn í
Delhi. Með nokkurri eftirvænt-
ingu fór ég niður í afgreiðslu hót-
elsins og spurði eftir pósti til mín.
Hann var enginn. Um kvöldverðar-
leytið var ekkert bréf komið, og
þegar við klukkan um 10 um kvöld
ið sátum í veitingasalnum og ekk-
ert bréf var enn komið, sagði ég
Finni hreint út, -hvað ég áliti um
indverska spámenn og eyðsluna á
mínum dýrmætu rúpíum.
Eg komst í gott skap aftur ,er við
lentum í spjalli við skemmtilegan
Englending, sem bauð upp á drykk.
Sannleikurinn er einfaldlega sá,
að það er vandkvæðum bundið að
fá áfenga drykki í Bombay, það er
varla á meira en 10—15 stöðum,
svokölluðum permit rooms, sem á-
fengi fæst og þangað fá ekki að
koma nema þeir, sem aðgangskort
hafa. Þau höfðum við ekki, en það
hafði hinn enski vinur okkar. Við
fórum á einn þessara staða.
Þegar klukkuna vantaði fimm
mínútur í tólf, stóð Finnur upp og
sagðist ætla að drekka skál indv-
erskra spámanna, áreiðanlega til
að ergja mig. Það var nú orðið al-
veg augljóst, að ég myndi ekkert
bréf fá þennan daginn. Um leið og
ég stóð upp, var klappað á öxlina
á mér. Eg snéri mér við og sá fyr-
ir mér brosandi andlitið á Roger
Becker. Becker var enskur tennis-
leikari, sem ég hafði kvatt í Cal-
cutta. Hann hafði verið sjúkur og
ætlaði því að fara heim til Eng-
lands. Þó stóð hann nú hér okkur
öllum til úndrunar. Hann sagði, að
flugvélin hefði millilent í Bombay.
Hún átti ekki að stanza nema 20
mínútur, en vegna smá bilunar
mundu það verða nokkrir klukku-
tímar þar til hún færi aftur. Far-
þegarnir höfðu því getað skroppið
inn í borgina stutta stund. Af
hreinni tilviljun hafði hann lent á
þessum stað og mikil var ánægja
hans yfir að hitta okkur og þá sér-
staklega mig og ástæðan fyrir því
var þessi:
í Calcutta hafði hann verið beð-
inn fyrir bréf til mín. Ætlazt var
til, að hann póstlegði það á flug-
stöðinni í Bombay, svo ég fengi
það sem fyrst. Því hafði hann
gleymt og fyrst þegar hann sá
mig mundi hann eftir bréfinu, og
nú þótti honum ánægjulegt að geta
fengið mér það persónulega.
Finni svelgdist á sopanum, og
klukkan 23,58 hinn 20. janúar opn-
aði ég bréfið með skjálfandi hönd-
um. Það var frá Madrid, frá stúlku
sem hét Elísabet og úr skjálfandi
höndum mínum datt mynd af
henni á gólfið.
Spámaðurinn hafði haft rétt fyr-
ir sér.
Nú bíð ég bara eftir þessum 40
þúsund pundum og þar sem ég á
að verða 89 ára gamall, get ég vel
beðið nokkra stund enn.
FÓLKSBÍLL TIL SÖLU.
Vil selja Opel Record,
mjög fallegan, vandað-
an og vel með farinn
fólksbíl.
Jóhann Pálsson.