Brautin - 15.12.1965, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ BRAUTARINNAR 1965
13
DULARFUlLiR
í eftirfarandi grein segir Frank Edwards
frá nokkrum dularfulium afburðum, sem aldrei
hefur fengizt viðunandi skýring á.
ATBURDIR
Átta flugvélar hverfa.
Hinn 29. janúar 1948, klukkan
22,30 um kvöldið, tilkynnti brezka
fjögra hreyfla farþegarflugvélin
Star Tiger, að hún væri 650 km
frá Bermunda. Flugvélin var á leið
til Kingston á Jamaica með 26 far-
þega innanborðs. Veðrið var ágætt
og í tilkynningunni sagði að allt
væri í lagi.
Þessi tilkynning var sú síðasta
frá flugvélinni, síðan veit enginn
neitt um hana. Nákvæm leit var
hafin, en ekkert fannst sem gefið
gat til kynna hvað orðið var af
henni, ekki einu sinni olíubrák á
sjónum. Tiger Star var og er ger-
samlega týnd.
Klukkan 7,45 um morguninn
hinn 17. janúar 1949 hóf samskon-
ar vél, sem bar nafnið Ariel, sig
á loft á Bermuda og ætlaði til
Kingston, 1600 km. leið. Vélin hafði
benzín til tíu tíma flugs framyfir
áætlaðan tíma á þessari leið 40
mínútum eftir flugtak tilkynnti
flugstjórinn J. G. McPee, að hann
væri komin í rétta hæð, veður væri
hagstætt og hann gerði ráð fyrir að
verða á Jamaica á áætluðum tíma.
Aldrei heyrist framar frá Ariel.
Geysivíðtæk leit var hafin, en hún
bar engan árangur, ekkert fannst
sem neina vísbendingu gæti gefið
um hvað orðið hefði af flugvélinni.
Eins og Tiger Star hafði Ariel mætt
örlögum sínum svo snögglega að
ekki vannst tími til að senda út
neitt neyðarkall.
En þessir tveir atburðir eru ekki
þeir einu ósskiljanlegu á þessu
svæði. Hinn 5. desember 1945 skeði
mjög furðulegur atburður.
Einn liður í þjálfun flugmanna
í bandarísku flugstöðinni Fort
Lauderdal á Florida var að flug-
mennirnir voru látnir fara í stuttar
ferðir út yfir hafið. Fljúga þeir
þá í einskonar þríhyrning, fyrst í
austur ákveðna vegalengd, þá
venda þeir í aðara átt í nokkurn
tíma og þvínæst snúa þeir á styztu
leið til flugvallarins.
Eftir hádegi hinn 5. desember
1945 hófu sig á loft frá Fort Lauder
dal fimm skrúfudrifnar tundur-
skeyta-sprengjuflugvélar af gerð-
inni TBM Avenger, til þess að
fljúga þessa leið út yfir hafið, fyrst
260 km. í austur, þá 65 km í norður
og svo í suðaustur til flugvallarins.
Þeir höfðu farið þessa leið mörgum
sinnum, og það var því engin á-
stæða til að ætla að nokkuð óvenju
legt myndi ske.
Þriggja manna áhöfn var á öllum
vélunum nema einni, í henni voru
tveir menn. Allar voru vélarnar
búnar fullkomnustu radío- og sigl-
ingartækjum og allir voru flug-
mennirnir öruggir og reyndir flug-
menn.
Klukkan var tvær mínútur yfir
tvö e.h. þegar fyrsta flugvélin
þaut eftir flugbrautinni og hófst
frá jörðu í þessa örlagaríku ferð.
Sex mínútum síðar voru allar vél
arnar á leið sinni austur og út á
hafið, hraðinn var 330 km. á
klukkustund
Klukkan 15,45 fóru menn á flug-
stöðinni að verða órólegir. Þá áttu
flugvélarnar, ef alt gengi eðlilega
að hafa beðið um lendingarleyfi.
En þess í stað heyrðist örvænting-
arfull rödd foringja flugsveitarinn
ar: „Eg sé hvergi land . . .ég veit
ekki hvar við erum . . . við erum
ekki vissir hvar við erum staddir”.
Allir fimm siglingarfræðingarnir
villtir? Það var alveg ótrúlegt, við
þessar aðstæður.
En óróleiki flugstöðvarmanna
átti eftir að aukast, því 15 mínút-
um seinna heyrðist í radioinu sam-
töl milli allra flugvélanna fimm
virtust flugmennirnir mjög æstir,
og öllum til stórrar furðu heyrðist
að foringinn lét annan flugmann
taka við forystunni.
Klukkan 16,25 heyrðist síðasta
tilkynningin frá flugvélunum fimm
Það voru örvæntingarfullar sundur
lausar setningar: „Við erum ekki
vissir um hvar við erum . . .nálægt
360 km. norðaustur frá flugvellinum
. . . það lítur út fyrir að við séum”.
Röddin þagnaði, ekkert heyrðist
framar
Hjálparsveitir voru samstundis
kallaðar út. Martin flugbátur með
13 manna áhöfn og allskonar björg-
unar útbúnað hóf sig á loft, fimm
mínútum síðar var hann horfinn
sjónum manna — og hann sást
aldrei framar.
Flugvél frá strandgæzlunni þraut
leitaði allt svæðið um kvöldið og
nóttina. Snemma um morgunin
var flugvélamóðuskipið Solomons
komið á svæðið og allar flugvélar
þess hófu að leita. Um kvöldið voru
21 skip og 300 flugvélar á leitar-
svæðinu. 12 leitarflokkar rannsök
uðu ströndina. En árangurinn af
þessari umfangsmiklu leit varð eng
inn. Ekki nokkur hlutur fannst,
hvorki á sjó eða landi.
Rannsóknardeild flotans sem at-
hugaði allt þetta mál, heldur því
fram að Avenger-vélarnar ættu
undir öllum kringumstæðum að
geta sent út neyðarkall. Það þykir
einnig furðulegt að enginn af flug-
mönnunum skildi bjarga sér með
því að henda sér út í fallhlíf.
Ef flugvélarnar hefðu hrapað í
sjóinn, þykir trúlegt að eitthvað
hefði átt að finnast á floti úr þeim.
Og Martin flugbáturinn gat lent
á sjó,hann hafði neyðarsendir um
borð, en hann var einig horfinn án
þess að af honum fyndist tangur
eða tetur — aðeins fimm mínútum
eftir að hann hóf sig á loft. Hvað
kom fyrir Avenger flugvélarnar
fimm og áhafnir þeirra og hinn
stóra flugbát, sem fór að leita
þeirra, er en í dag óráðin gáta. Eft-
að hafa rannsakað öll gögn og velt
öllum möguleikum fyrir sér í lang
an tíma, lét rannsóknardeild flot-'
ans frá sér fara tilkynningu þar
sem segir: „Við getum ekki einu
sinni gizkað á hvað muni hafa skeð.
IRON MOUNTAIN, hverfur.
Síðasti hafnarverkamaðurinn
steig uppá bryggjuna, lestin hafði
verið fyllt af bómullarböllum og
fleiri vörum og á dekki hafði einn-
ig mörgum bómullarböllum verið
staflað. Hjólaskipið Iron Mountain
flautaði tvisvar kröftuglega með
gufuflautunni til að aðvara nálæga
smábáta og hélt frá bryggjunni í
Vicksburg sólríkan júnímorgun ár-
ið 1872. Að skammri stundu lið-
inni hvarf hann fyrir bugðu á fljót-
inu, dragandi á eftir sér marga
pramma með 400 balla af bómull,
sem áttu að fara til Louisville.
Það, sem henti Iron Mountain
eftir að hann hvarf fyrir bugðuna
á fljótinu, hefur aldrei verið upp-
lýst.
Tveim tímum seinna varð annað
hjólagufuskip, Iroquois Chief, að
snarvenda á fullri ferð til að sigla
ekki á prammalest, sem kom rek-
andi undan straumnum Slíkt henti
öðru hverju ef dráttartaug hafði
slitnað. Iroquois Chief lagði að
prömmunum og hnýtti þeim aftan
í. Skipstjórinn ákvað að bíða eftir
að Iron Mountain kæmi og tæki
prammans.
Meðan beðið var, tók áhöfnin eft-
ir nokkru sem þeim þótti undar-
legt. Dráttartaugin var ekki slitin,
hún hafði verið skorin í sundur.
Biðin eftir Iron Mountain varð æði
löng, því hann sást aldrei framar.
Ef eldur hefði komið upp í honum,
hefðu skip, sem um fljótið fóru,
orðið þess vör. Ef hann hefði rek-
Framh. á næstu lesmálssíðu.