Fréttablaðið - 13.05.2016, Blaðsíða 54

Það sem er kannski
allra skemmti-
legast er að sjá Þegar Það
kemur inn handrit og
umsókn að nýræktarstyrk
og svo kemur verkið út og
við fylgjumst með viðkom-
andi höfundi blómstra.
Miðstöð íslenskra bók-mennta tilkynnti í vikunni um úthlutun útgáfustyrkja
2016 sem og fyrri úthlutun ársins til
þýðingarstyrkja. Verkin sem hljóta
útgáfustyrk að þessu sinni sýna svo
ekki verður um villst hversu fjöl-
breytt og margþætt útgáfustarfsemi
er á Íslandi í dag. Á meðal verkanna
er að finna bækur um verslunarsögu,
handverk, ljóðasöfn, hinsegin sögu og
þannig mætti lengi telja. Þorgerður
Agla Magnúsdóttir hjá Miðstöð
íslenskra bókmennta segir starfsemi
miðstöðvarinnar vera margþætta en
að eitt það ánægjulegasta við starfið
sé óneitanlega þau jákvæðu áhrif
sem miðstöðin hefur á fjölbreytni í
íslenskri bókaútgáfu.
Margþætt starf
„Miðstöðin útdeilir styrkjum til útgef-
enda á Íslandi til útgáfu íslenskra rit-
verka og þýðingar. Þetta eru styrkir
sem útgefendur, bæði stórir og smáir,
sækja um en ekki höfundarnir enda
mikilvægt að styðja við bakið á metn-
aðarfullri útgáfustarfsemi. En svo frá
2008 hafa einnig verið veittir svokall-
aðir nýræktarstyrkir en það eru styrk-
ir til nýrra höfunda og handrita nýrra
verka. Það er alltaf mjög skemmtilegt
og við munum veita þá styrki núna í
lok mánaðarins en við erum að fara
yfir umsóknirnar núna.
Miðstöð íslenskra bókmennta veit-
ir einnig styrki til þýðinga og kynn-
inga á verkum á íslenskum verkum
á erlendum tungumálum og það eru
erlendir útgefendur íslenskra verka
sem sækja um það. Að auki veitum við
svo kynningar- og ferðastyrki til höf-
unda sem eru að kynna verk sín utan
landsteinanna, kynningarþýðinga-
styrki þar sem stakir kaflar íslenskra
verka eru þýddir til kynningar og loks
dvalarstyrki þýðenda sem koma hing-
að og vinna að þýðingum íslenskra
bókmennta. Þannig að þetta er í raun
mjög viðamikið starf.“
Fátæklegri bókmenning
Þorgerður Agla segir að það væri hætt
við því að margt af þeim verkum sem
miðstöðin styrkir næði aldrei alla leið
í útgáfu án styrkjanna. „Þó að styrkirn-
ir nái kannski upp í einhverja tugi pró-
senta vonandi, t.d. þegar við horfum
á útgáfustyrkina, þá eru verkin svo
mismunandi að stærð og umfangi að
án styrkjanna er hætt við að áhættan
af útgáfunni yrði einfaldlega of mikil.
Það er auðvitað alltaf verið að berjast
fyrir því að styrkirnir séu stærri til þess
að það sé hægt fyrir útgefendur að
leggja í veigameiri verk. Við stöndum
einnig ásamt Bókmenntaborginni
að lestarkeppninni Allir lesa. Í raun
eru verðlaunin þar alveg stórkostleg
en þau eru einfaldlega að vera dug-
legastur og bestur í að lesa. Það gæti
nú ekki verið betra.
Við finnum mikið fyrir árangri í
okkar starfi með því að það munar
greinilega mjög mikið um útgáfu-
styrkina. Þeir skipta útgefendur
greinilega miklu máli og eins hefur
aukist að útgefendur tala um þýðing-
arstyrkina sem úrslitaatriði varðandi
það hvort ráðist er í útgáfuna eða ekki.
Án þessara styrkja er hætt við að það
væru mun færri þýðingar sem kæmu
út og bókmenning væri fátæklegri á
landinu.
Nýliðun og lestur
Það er mjög gaman að sjá afrakstur
þess sem við komum að. Við erum
með tvo ráðgjafa sem ráðnir eru til
árs í senn á hverju ári og þeir meta
umsóknirnar og gera tillögur að
styrkjunum. Það sem er kannski allra
skemmtilegast er að sjá þegar það
kemur inn handrit og umsókn að
nýræktarstyrk og svo kemur verkið
út og við fylgjumst með viðkomandi
höfundi blómstra. Fjölmiðlar hafa
veitt þessum nýju höfundum athygli
og þar með fáum við inn nýjar raddir
og aukum við flóruna. Það væri mun
erfiðara og áhættusamara fyrir alla að
gera þetta án styrkjanna og auðvitað
skiptir máli fyrir þessa nýju höfunda
að fá viðurkenningu fyrir sín verk.“
Gaman að sjá nýja höfunda blómstra
Í vikunni tilkynnti miðstöð íslenskra bókmennta um úthlutun styrkja sem stuðla
bæði að blómlegri bókmenningu og kynningu á íslenskum bókmenntum.
Þorgerður Agla Magnúsdóttir hjá Miðstöð íslenskra bókmennta segir sérstaklega gaman að fylgjast með þeirri nýliðun sem miðstöðin eigi þátt í að stuðla að.
FréttAblAðið/DANíel
Dans
Persóna
HHHHH
íslenski dansflokkurinn
Danshöfundar: Hannes Þór Egilsson,
Halla Ólafsdóttir og Lovísa Ósk
Gunnarsdóttir
Dansarar: Aðalheiður Halldórsdóttir,
Cameron Corbett, Einar Aas Nikke-
rud, Halla Þórðardóttir, Hjördís Lilja
Örnólfsdóttir og Þyri Huld Árnadóttir
Frumsamin tónlist: Valdimar
Jóhannsson
búningahönnuðir: Elsa Blöndal og
Þyri Huld Árnadóttir
Íslenski dansflokkurinn sýnir nú
tvö ný verk á Nýja sviði Borgarleik-
hússins undir samheitinu Persóna.
Annað er verkið Neon eftir Hannes
Þór Egilsson, en hitt verkið What a
feeling eftir Höllu Ólafsdóttur og
Lovísu Ósk Gunnarsdóttur. Upp-
færslurnar eru frekar smáar í sniðum
og er tilgangurinn með því góður, þ.e.
að gefa færi á tilraunastarfsemi og
minni uppfærslum þar sem lögð er
áhersla á innihald en ekki umbúnað.
Þessu fagna ég og er einmitt þeirrar
skoðunar að það þurfi fleiri tækifæri
innan íslenska dansheimsins til að
kanna nýjar víddir.
Efnistök fyrra verksins, Neon, eru
ansi kunnugleg og líkist það afar
mörgun verkum sem Íslenski dans-
flokkurinn hefur borið á borð. Þar
hefur myndast viss hreyfiorðaforði
meðal dansaranna sem flokkurinn
virðist ekki geta hrist af sér. Fyrir
þá sem sækja danssýningar oft er
þetta orðið ansi leiðigjörn form-
úla sem gripið er til aftur og aftur.
Það er ekkert nýtt né spennandi
við verkið, hvorki hugmyndina né
útfærsluna. Upplifunin er sú sama í
hvert skipti sem ég geng út af slíkri
sýningu með flokknum. Ég velti því
fyrir mér af hverju verið sé að sýna
mér sama verkið trekk í trekk. Eina
takmarkið virðist vera að setja spor á
svið – framleiða dans án þess að segja
nýja sögu.
Ekki er þó við dansarana að sakast
sem flytja verkið fallega og af mikl-
um krafti. Hannes sjálfur er mjög fær
dansari með mjög sérstakar áherslur
sem nýttust ekki vel í þessu verki.
Verkið virkar á mig eins og æfing
fyrir eitthvað sem á kannski eftir að
koma og gæti verið eitt lag í því.
Seinna verkið, What a feeling,
er með öðruvísi sniði þar sem hver
dansari er að vinna út frá persónu-
legri lífsreynslu, skoðun eða hug-
mynd. Það er skemmtileg og frum-
leg hugsun tengd við verkið, en því
miður nær það ekki flugi. Kannski
líður það fyrir að ekki var lögð meiri
rækt við hugmyndina því nægir
hæfileikar eru fyrir hendi ef því væri
að skipta. Verkið byggist í stuttu máli
á því að inn gengur dansari, segir
sögu af þeim dansi sem hann ætlar
að dansa, dansar hann og fer út. Inn
gengur næsti og svona gengur þetta
þar til sex dansarar hafa lokið sér af.
Formið er endurtekningagjarnt þar
til maður er beinlínis farinn að telja
niður hversu margir eru eftir. Þarna
mætti vissulega bæta formið.
Þetta verk styðst ekki við neitt
þema, þar sem allir dansarar kæmu
inn og fjölluðu um svipaða hluti
né heldur getur maður tengt þessi
atriði saman. Viðfangsefnið virðist
vera gjörsamlega handahófskennt
og skilur áhorfandann eftir ruglaðan
og syfjaðan.
Sumir áttu þó góða spretti, og má
þar nefna Einar Aas, sem tók mjög
skemmtilegan orðarugling fyrir sem
skildi eftir hlátur í huganum og lyfti
verkinu. Gaman hefði verið að sjá
meira af slíkum snjöllum frumleika
en það er einmitt til þess sem fólk
sækir í leikhús að upplifa nýja sýn
eða láta snerta við sér. Aðalheiður
náði mér með einlægni og magnaðri
sögu sinni, en hún virðist hafa náð að
kafa dýpra í sjálfa sig en margir aðrir
dansarar þessa verks. Hún var bæði
hjartnæm, opin og svolítið fyndin.
Kara Hergils Valdimarsdóttir
niðurstaða: Frekar klisjukennt og
of kunnuglegt. Of lítið lagt í úrvinnslu
efnis. Sækið samt áfram á brattann.
Einsleit persóna
Úr verkinu Neon eftir Hannes Þór egilsson.
Magnús
Guðmundsson
magnus@frettabladid.is
1 3 . m a í 2 0 1 6 F Ö s t u D a G u r34 m e n n i n G ∙ F r É t t a B L a ð i ð
menning