Morgunblaðið - 15.11.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. NÓVEMBER 2019
✝ Stella EyrúnClausen fædd-
ist á Ísafirði 9.
janúar 1934. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 4. nóv-
ember 2019.
Hún var dóttir
hjónanna Guð-
finnu Ingibjargar
Guðjónsdóttur
Clausen og Arin-
bjarnar Viggós
Clausen. Alsystkini Stellu voru
Jens Pétur Clausen, f. 1939, d.
2011. Samfeðra systkin: Vig-
fúsína Thorarinsen, f. 1929, d.
2015, og Sigrún Clausen, f.
1930.
Stella kynntist eiginmanni
sínum, Kristni Sigurvini Karls-
syni, á Ísafirði 1953, þá 19 ára.
Þaðan fluttu þau til Reykjavík-
ur árið 1955 og gengu í hjóna-
band hinn 1. júlí 1958. Árið
1961 fluttust þau á Akranes og
bjuggu lengst af á Vesturgötu
137, síðar á Lerkigrund 3.
Kristinn eiginmaður hennar
lést árið 2004.
Þau eignuðust fjögur börn,
þau eru: 1) Arinbjörg, f. 1954,
d. 2015. Hún var gift Röðli
2018. Sindra Má, f. 1996. Hall-
dóra Halla á fjögur börn frá
fyrra hjónabandi og heita þau
Guðný Elíasdóttir, f. 1975, Jón
Hartmann Elíasson, f. 1977,
Hreinn Elíasson, f. 1982, og
Marín Rut Elíasdóttir, f. 1983.
3) María, f. 1960, í sambúð
með Jóni Bjarna Gíslasyni,
saman eiga þau fjögur börn:
Sylvíu Björk, f. 1995, í sambúð
með Arnari Frey Antonssyni,
þau eiga Heklu Björk, f. 2016.
Allan Bjarka, f. 1997, Daníel
Aron, f. 1999, og Evu Maríu, f.
2001. 4) Kolbrún Belinda, f.
1974. Börn hennar eru Krist-
inn Máni Svavarsson, f. 1996,
og Karítas Eva Svavarsdóttir,
f. 1998, í sambúð með Sigur-
jóni Guðmundssyni, saman
eiga þau Hafrúnu Belindu, f.
2018. Róbert Kári Óskarsson,
f. 2003, og Rúnar Breki
Óskarsson, f. 2006. Kolbrún
Belinda er í sambúð með Sig-
urði Oddssyni.
Stella var listasauma- og
handverkskona og saumaði og
prjónaði á allt sitt fólk á með-
an hún hafði sjón til. Lengst af
starfsævi sinni vann hún við
fiskverkun.
Stella bjó á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Höfða síð-
astliðin þrjú ár.
Útför Stellu verður gerð frá
Akraneskirkju í dag, 15. nóv-
ember 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Bragasyni sem
gekk Stellu Maríu
Arinbjargardóttur,
f. 1970, í föðurstað
1972 en saman
áttu þau tvo syni,
Röðul Kolbein, f.
1978, giftan Ingi-
björgu Elínu
Jóhannsdóttir, þau
eiga tvö fóstur-
börn, Maríu Ósk, f.
2013, og Bradley
Glenn, f. 2011. Kristin Darra,
f. 1986, í sambúð með Dagrúnu
Davíðsdóttur. Þau eiga þrjú
börn, Emelíu Evu, f. 2011,
Arinbjörgu Eddu, f. 2016, og
Andreu, f. 2018. Stella María
er gift Ólafi Páli Gunnarssyni.
Þau eiga þrjú börn. Tinnu
Maríu, f. 1992, í sambúð með
Valentin Fells Camileri, dóttir
hennar er Stella María, f.
2015, Ólaf Alexander, f. 1994, í
sambúð með Karítas Lottu
Thulinius, og Sturlaug Hrafn,
f. 2009. 2) Sigurbaldur, f. 1958,
giftur Halldóru Höllu Jóns-
dóttur, saman eiga þau tvö
börn, Stellu Eyrúnu, f. 1995, í
sambúð með Arnari Þór Óla-
syni, þau eiga Baltasar Emil, f.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Það eru eflaust fagnaðar-
fundir á himnum, amma Stella
og afi Dúddi sameinuð á ný.
Takk fyrir allt elsku amma
mín. Ég er þakklát fyrir að hafa
átt þig sem ömmu og allar minn-
ingarnar. Takk fyrir að vera líka
svona góð langamma. Við
mæðgur eigum eftir að sakna
þess að koma upp á Höfða til þín
og sjá fiskana hjá langömmu
Sellu eins og Hekla mín kallaði
þig. Guð geymi þig. Ég bið að
heilsa afa! Við sjáumst síðar.
Sylvía Björk Jónsdóttir.
Elskuleg amma mín sem ég
heiti eftir átti ótakmarkað af ást
og umhyggju að gefa. Amma var
þannig og af þeirri kynslóð að
hún lét alltaf aðra ganga fyrir
og vildi aldrei láta hafa neitt
fyrir sér og gekk oft ansi langt í
þeim efnum.
Hún bjó yfir mikilli hlýju og
gerði allt sem í hennar valdi
stóð alla tíð fyrir sig og sína,
hún og afi saman, en afi dó 2004.
Ég á ömmu ævintýralega
margt að þakka. T.d. þau fallegu
orð sem Belinda sagði við mig í
faðmlagi nokkrum andartökum
eftir að amma dó: „Hugsaðu
þér, Stella, hvað mamma var
góð móðir, sem gerði það svo að
verkum að mamma þín var góð
mamma, þú líka og nú Tinna.“
Allt helst þetta í hendur.
Amma var einungis 36 ára
þegar ég fæddist.
Ég á þeim ömmu og afa mikið
að þakka og endalaust af kær-
leika, kærum og dýrmætum
minningum. Ég bjó við mikið og
ástríkt umhverfi þegar ég var
að alast upp. Hún gaf mér mikla
ást og umhyggju í veganesti,
sem er dýrmætasta gjöfin.
Ég var mikið í ömmu og afa
húsi eftir að ég flutti þaðan fjög-
urra ára. Þá fluttum við mamma
að heiman og þá eignaðist amma
líka sjálf barn, hana Belindu.
Mamma mín, Arinbjörg, var þá
tvítug, Baldur 12 ára og María
10 ára og amma 40 ára.
Amma var mikil og hæfileika-
rík handverkskona og var ein-
staklega fær að sauma og
prjóna, en saumakunnáttu sína
lærði hún af móður sinni sem
var lærð saumakona á Ísafirði
og ég var framan af aldri mikið
til í heimasaumuðum fötum.
Yndislegar æskuminningar
innihalda margar minningar af
mömmu, ömmu og langömmu í
eldhúsinu hjá ömmu Stellu á
Vesturgötu 137 þar sem oft var
líf og fjör, saumavél, sníðablöð,
snið, krítar og efni fylltu eldhús-
borðið og orðið nýmóðins var
mikið notað en móðurlangamma
kom oft frá Reykjavík og dvaldi
á Vesturgötunni nokkra daga.
Allar þessar minningar eru
dýrmætar og afar kærar.
Nú er lífsbókin hennar elsku
ömmu Stellu minnar búin. Síð-
ustu blaðsíðu lauk mánudags-
kvöldið 4. október.
Ég heimsótti ömmu alltof
sjaldan síðustu mánuði, því
fylgir nú sviði og eftirsjá.
Minning þín elsku hjartans
besta amma mín varðveitist
áfram hjá mér og okkur öllum
sem þekktu þig. Þú varst mér
alla tíð afar kær og mikilvæg
kona. Ég elskaði ömmu og hún
mig.
Nú verð ég að vona og óska
þess að það sé þannig að þú sért
með afa og mömmu í annarri
veröld og vídd, sameinuð og að
ég hitti ykkur öll síðar.
Megi ljós og friður og allar
góðir vættir og himnaherskarar
fylgja þér elsku vina.
Ég kveð þig með hlýju í
hjarta,
Stella María
Arinbjargardóttir.
Elsku amma Stella. Þó svo að
ég geti ekki hitt þig lengur þá
muntu alltaf vera í hjartanu
mínu því mér þótti svo vænt um
þig og ég á svo góðar og dýr-
mætar minningar um okkur
saman. Nú ertu komin til afa
Dúdda og mér þykir svo vænt
um það vegna þess að þið hafið
saknað hvort annars lengi og er
hann örugglega yfir sig glaður
að fá að hitta þig.
Á þessari stundu eru minn-
ingarnar það dýrmætasta sem
maður á og gleður það mig að ég
á þær margar. Ég man svo vel
eftir því og mun alltaf muna
hvað það var gaman að koma til
þín og gista hjá þér, koma eftir
skóla að fá súkkulaðibrauð og
capri-sun eða hvað sem ég vildi,
horfa á Mr. Bean og Tomma og
Jenna með þér. Þú hafðir alltaf
svo gaman af því að vera með og
horfa og fannst mér það líka
virkilega skemmtileg stund, guð
hvað það var gaman hjá okkur.
Man líka svo eftir því þegar við
spiluðum við eldhúsborðið
heima hjá þér og einn daginn
kenndirðu mér kóngakapal og
gekk hann þá upp hjá mér en
hann hefur aldrei gengið upp
síðan þá. Er farin að sakna þess
og mun sakna þess virkilega
mikið að koma og heimsækja
þig á Höfða og spjalla við þig
um fótboltann, hvernig mér
gengi í honum og varst þú alltaf
svo ánægð með mig og hældir
mér alltaf fyrir það hvað mér
gekk vel í honum. Mér þótti
alltaf svo vænt um það að koma
til þín, þú varst alltaf svo glöð
þegar ég kom í heimsókn og
alltaf tilbúin með knús og koss
þegar ég labbaði inn og þú sast í
stólnum þínum. Mun alltaf
muna eftir því þegar ég kom eitt
skipti til þín með Viktori og þá
varstu að hitta hann í fyrsta
skiptið og vorum við þá ný-
byrjuð að hittast. Í hvert skipti
sem ég kom til þín eftir það
sagðirðu mér hvað þér litist vel
á hann og ég væri heppin með
hann, mér þótti svo vænt um
það í hvert skipti sem þú sagðir
það og þykir svo vænt um að
hugsa um það.
Þú varst einstök kona sem
var alltaf jafn gaman að hlæja
með og mun ég sakna þess að
heyra þann hlátur. Ég er heppin
að hafa fengið að eiga þig sem
ömmu. Mikið er erfitt að kveðja,
elsku amma, mikið á ég eftir að
sakna þín. Mér líður vel að
hugsa til þess að þið afi eruð
saman á ný.
Elska þig og sakna þín, elsku
amma Stella mín.
Eva María Jónsdóttir.
Stella Eyrún
Clausen
✝ Kolfinna Árna-dóttir fæddist
25. júní 1933 í Hlíð
á Langanesi. Hún
lést á Hrafnistu
Nesvöllum í
Reykjanesbæ 29.
október 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Árni Her-
mann Guðnason, f.
8.7. 1891, d. 4.2.
1971, og Krist-
björg Ástríður Sigurðardóttir,
f. 31.8. 1893, d. 25.2. 1969.
Systkini Kolfinnu eru Jón Að-
alberg, f. 11.10. 1915, d. 29.11.
1978; Árni Þorkels, f. 30.12.
1917, d. 20.11. 1997, Þorkell, f.
18.5. 1920, d. 8.2. 1959; Björg-
vin, f. 25.2. 1924 d. 18.1. 2014;
Hólmfríður, f. 19.2. 1926, d.
8.3. 2001, og Svala tvíburasyst-
ir Kolfinnu sem lést 23.12.
1935. Erla Kristinsdóttir, f.
1931, ólst einnig upp með þeim
systkinum.
grímsson, börn þeirra eru
Hildigunnur og Þór og barna-
börnin eru tvö. 4) Þórdís Anna,
f. 18. ágúst 1964, gift Erlendi
Salómonssyni, börn þeirra eru
Finnur Már, Birgitta Rún og
Salómon Gunnar og barnabörn-
in eru þrjú. 5) Kolfinna, f. 20.
febrúar 1971, gift Óskari Birg-
issyni, börn þeirra eru Aldís,
Birgir Þór, Árni Björn og Ey-
þór Trausti og eiga þau eitt
barnabarn.
Kolfinna ólst upp í Hlíð á
Langanesi og á Þórshöfn.
Skólaganga var ekki löng og
lærði hún að lesa hjá föður sín-
um. Hún var einn vetur við
nám í Húsmæðraskólanum á
Laugum í Reykjadal. Kolfinna
hafði alla ævi unun af tónlist
og skipaði hún stóran sess í
hjarta hennar. Hún spilaði á
gítar og orgel ásamt því að
hafa yndi af að syngja. Hún tók
þátt í kórstarfi stóran hluta
ævi sinnar eða allt frá því að
hún var unglingur í kirkjukór
Sauðaneskirkju til þess að
syngja með kór aldraðra á
Húsavík.
Útför Kolfinnu verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag, 15.
nóvember, klukkan 11.
Hinn 1. apríl
1956 giftist Kol-
finna Njáli Trausta
Þórðarsyni, f.
12.10. 1934 á Þórð-
arstöðum á Húsa-
vík, d. 7.1. 2019.
Þau hófu búskap á
Þórshöfn, bjuggu
síðar í Keflavík og
á Húsavík. Frá
árinu 2017 voru
þau búsett í
Reykjanesbæ. Dætur þeirra
eru: 1) Ástfríður Svala, f. 8.
september 1953, var gift Fróða
Jónssyni, dætur þeirra eru Sús-
anna Björg, Hallveig og Una
Dís og barnabörnin eru sjö. 2)
Árný Dalrós, f. 11. júní 1957,
gift Gísla Sigurðssyni, synir
þeirra eru Njáll Trausti, Sig-
urður (látinn), Gísli Árni og Jó-
hann, barnabörnin eru fjögur
og barnabarnabörnin þrjú. 3)
Jóhanna, f. 9. nóvember 1962,
sambýlismaður Kári Þor-
Móðir mín hefur nú fengið
hvíldina, hún sem hræddist
myrkrið og dauðann en dauðann
vildi hún alls ekki ræða. Þetta
bar snöggt að og símtalið sem ég
fékk að kvöldi 29. október er fest
í minni; „hún Kolfinna er látin“.
Margar spurningar komu upp í
hugann og við fæstum þeirra fæ
ég svar. Ég vissi að stundin
myndi renna upp en ég var ekki
alveg tilbúin og yrði það eflaust
aldrei. Það er sama hve oft ég
spila þetta símtal í huganum;
niðurstaðan verður aðeins ein og
hún er sú að foreldrar mínir fá
hvíldina á sama árinu. Foreldrar
mínir, sem voru afar ólíkar per-
sónur en samt svo náin. Sam-
band þeirra var einstakt, kær-
leikur og virðing ríkti á milli
þeirra. Þau höfðu verið í hjóna-
bandi frá árinu 1956 eða í rúm
sextíu ár og alið upp fimm dætur
ásamt því að fylgjast náið með
börnum og barnabörnum. Við
systur og fjölskyldur okkar vor-
um móður minni afar mikilvæg.
Hún var stolt af afkomendum
sínum og taldi þá ríkidæmi sitt.
Móðir mín saknaði föður míns og
veit ég að fráfall hans var henni
erfitt en núna eru þau sameinuð
á ný, í ljósinu. Núna getur hún
sungið og dansað að vild sem var
nokkuð sem hún hafði unun af.
Hún er laus úr viðjum líkama
sem sat fastur og fylgdi ekki eft-
ir vonum og þrá hugans.
Síðustu mánuði hefur Þórs-
höfn verið henni ofarlega í huga,
þorpið sem fóstraði hana í æsku.
Hún talaði um foreldra sína og
systkini líkt og þau væru ljóslif-
andi. Hún var augljós væntum-
þykjan í þeirra garð. Hugurinn
var í gamla tímanum. Á Þorláks-
messu árið 1935 missti hún
Svölu tvíburasystur sína þá að-
eins rúmlega tveggja ára. Þessi
missir hefur eflaust haft mikil
áhrif á hana og fjölskylduna alla
þó svo að hún hafi ekki talað
mikið um það. Það var ekki fyrr
en pabbi lést sem hún upplýsti
prestinn um að hún hefði leitað
að systur sinni sem barn. Þessa
lífsreynslu bar hún með sér án
þess að ræða það nánar. Sumt
ræddi móðir mín alls ekki, sér-
staklega hluti sem voru henni til-
finningalega erfiðir.
Ég er full þakklætis því dauð-
inn var henni líkn þótt sorgin og
söknuðurinn sé mikill. Móðir mín
var einstök og tónlistin var
hennar áhugamál. Hún kunni
fjölmarga texta og sálma og gat
sungið öll lögin með og án undir-
leiks. Á unglingsárum var hún í
kór Sauðaneskirkju ásamt
bræðrum sínum og föður, hún
var síðar í kvennakór ásamt því
að syngja með kór aldraðra.
Söngur var samofinn lífinu og
hún naut sín best syngjandi með
gítar í hendi eða við orgelið. Við
systur ólumst upp við óminn af
tónlist og eru margar minningar
henni tengdar.
Nú er komið að leiðarlokum
og nýtt tímabil tekur við. Þetta
verður allt í lagi sagði ég við
pabba á dánarbeði hans og það á
líka við núna.
Hafðu þökk fyrir allt elsku
mamma. Ég kveð þig þar til við
hittumst á ný.
Þín nafna,
Kolfinna.
Þá hefur mamma mín fengið
hvíldina og er komin til pabba
sem dó fyrr á þessu ári.
Hún var af þeirri kynslóð að
þegar konur giftu sig þá voru
þær heimavinnandi.
Mamma var söngelsk kona og
hafði gaman af að spila á gítar.
Það var mikið sungið á mínu
æskuheimili.
Það hefur verið erfitt fyrir
þessa glaðværu konu að vera
bundin við hjólastól.
Ég kveð þig með þessu ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín dóttir,
Árný Dalrós.
„Til þess er nú lífið, að hlæja
að því,“ sagði amma við mig fyrir
nokkrum árum þegar ég hringdi
í hana á afmælisdaginn hennar.
Ég man ekki nákvæmlega af
hverju okkur var svona skemmt
í þessu símtali, enda var það síð-
ur en svo óvenjulegt að okkur
færi hlátur á milli, en setningin
er dæmigerð fyrir ömmu.
Amma var glæsileg kona sem
talaði hátt og hló hátt og mikið.
Hún var kona með stíl og hann
var á köflum allt annað en míni-
malískur. Hún átti myndarlegt
safn af fatnaði, skóm og fylgi-
hlutum og var öldungis ófeimin
við að nota ilmvatn, skart og
varalit. Ef til vill hefur einhverj-
um einhvern tíma þótt nóg um,
en ég held að ömmu hafi verið
nokk sama, svo lengi sem hún
sjálf var ánægð. Það hugarfar
mættu fleiri konur taka sér til
fyrirmyndar.
Amma var músíkölsk og með
fallega söngrödd. Hún var him-
inlifandi að komast að því að
sambýlismaður minn er vel fær
um bæði gítarleik og söng.
Gegnum árin var hann óspart
beðinn að sýna hæfileikana og
fékk mikið lof fyrir – svo mikið
að á stundum var ég ekki viss
um að nærveru minnar væri sér-
staklega óskað! Þrátt fyrir að
heilinn væri farinn að fara sínar
eigin leiðir síðustu árin mundi
hún textana við gömlu góðu lög-
in og gat enn sungið af ótrúleg-
um krafti.
Í minningunni sat amma
flesta sólardaga á svölunum á
Bröttuhlíð og naut sumarsins.
Þegar ég var á staðnum spil-
uðum við á spil. Nægur tími og
ekki búið að finna upp strangar
reglur um sykurneyslu barna.
Seinna ræddum við söguþráðinn
í Leiðarljósi og vorum ekki alltaf
sammála um hversu stórar fórn-
ir kvenpersónurnar ættu að færa
til að létta karlmönnunum lífið.
Amma var hefðbundnari en ég,
eins og skiljanlegt er á milli kyn-
slóða, og skildi aldrei að við
mamma værum ekki fyrir löngu
búnar að giftast mönnunum okk-
ar, eins og eðlilegt og rétt var í
hennar huga.
Enginn samanstendur af
gleðinni einni saman og amma
hafði, eins og aðrir, ýmsa böggla
að bera. Hún upplifði missi og
erfiðleika á sínum mótunarárum
sem hún vildi aldrei ræða að
ráði, og kannski var hún ekki til
fulls meðvituð um þýðingu
þeirra. Ég held að það hafi verið
henni gott og nauðsynlegt að
finna hlífiskjöld í afa, sem gerði
til hinsta dags hvað hann gat til
að tryggja henni öryggi. Hvað
sem öllum erfiðleikum leið var
amma eftir meira en sextíu ára
hjónaband enn á því að betri eig-
inmann hefði hún ekki getað átt.
Við grínuðumst með að hún
fyndi allavega engan betri á
stefnumótasíðunum.
Amma skilur hvorki eftir sig
stórbrotinn starfsferil né verald-
legan auð, en hún skilur eftir sig
óafmáanleg spor léttleika og
nærveru í mínu lífi. Ótal faðm-
lög, skondnar gjafir með orðun-
um „þú mátt eiga þetta“ og alltaf
var ég „elskan“ hennar. Alltaf
var ég spurð hvernig gengi með
lífið, soninn, ástina, aldrei vinn-
una. Sennilega var það vegna
þess að ömmu fannst hitt meira
spennandi að heyra um, en líka
vegna þess að áhuginn og stoltið
tengdust manneskjunni, ekki
endilega prófgráðum eða stöðu-
hækkunum.
Það sárasta við að kveðja er
tilhugsunin um að ég mun aldrei
heyra þig hlæja aftur. Takk fyrir
sönginn og kærleikann.
Hildigunnur.
Kolfinna
Árnadóttir
Sálm. 86.5
biblian.is
Þú, Drottinn,
ert góður og fús
til að fyrirgefa,
gæskuríkur öllum
sem ákalla þig.