Morgunblaðið - 02.12.2019, Síða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. DESEMBER 2019
✝ Baldur Sigfús-son fæddist í
Hafnarfirði 2. sept-
ember 1934. Hann
lést á heimili sínu
18. nóvember 2019.
Foreldrar hans
voru Sigurást Ás-
björnsdóttir, f.
27.nóvember 1910,
d. 23. mars 1997 og
Sigfús Magnússon,
f. 13. júlí 1905, d.
19. júní 1990. Systkini Baldurs
voru Sverrir, f. 20. ágúst 1932,
d. 17. des. 2002, Jóhanna, f. 6.
maí 1937, Magnús, f. 13. mars
1940, d. 5. ágúst 2019, Ásbjörn,
f. 13. des. 1948, d. 8. sept. 2001,
Hólmfríður, f. 18. júní 1953.
Baldur giftist 28. desember
1957 Elsu Hönnu Ágústsdóttur.
Foreldrar hennar voru Ágúst
A. Snæbjörnsson og Frída Z.
Snæbjörnsson. Börn Baldurs og
Elsu eru: 1) Fríða Rut, f. 27.
maí 1957, maki Jóhann Rík-
harðsson. Börn þeirra eru Bald-
ur, Birgir og Sunna. 2) Sigrún
Hrönn, f. 18. febrúar 1959,
maki Ásgrímur Ís-
leifsson. Börn
þeirra eru Arnar
Þór, Arndís og Ís-
leifur. 3) Ágúst, f.
10. febrúar 1965. 4)
Ásta Lilja, f. 13.
janúar 1968, sam-
býlismaður Hreið-
ar Gíslason, hennar
börn eru Garðar
Ingi, Anton Ingi og
Elsa Rut.
Baldur og Elsa bjuggu allan
sinn búskap í Hafnarfirði.
Lengst af á Arnarhrauni 25 í
húsi sem þau byggðu. Síðustu
árin bjuggu þau á Herjólfsgötu
40 þar sem þau voru ein af
frumbyggjunum. Baldur fór
ungur til sjós og stundaði sjó-
mennsku frá Hafnarfirði til árs-
ins 1967. Eftir að hann kom í
land aflaði hann sér réttinda
sem húsasmiður og vann við
smíðar þar til hann lét af störf-
um vegna aldurs.
Útför Baldurs fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
2. desember 2019, klukkan 15.
Okkur langar í fáum orðum að
minnst elsku pabba okkar. Pabbi
var búinn að vera lasinn í nokkur
ár en síðustu tvö árin fór veru-
lega að halla undan fæti. Pabbi
var alltaf til staðar fyrir allt sitt
fólk. Mætti fyrstur og fór síð-
astur þar sem verk þurfti að
vinna, Ekkert verkefni of stórt
eða of lítið fyrir hann, hann gerði
það sem gera þurfti. Hann var
bæði handlaginn og vandvirkur.
Við eigum svo margar góðar
minningar frá öllum ferðalögun-
um sem farin voru, bæði innan-
lands og utan. Sem krakkar fór-
um við í tjaldútilegur næstum
allar helgar ef veðurspáin var
góð. Það kostaði vinnu og skipu-
lagningu að koma öllu fyrir í
bílnum, okkur systkinunum fjór-
um, mömmu og pabba, bíllinn
alltaf troðfullur af útilegudóti og
toppgrindin líka. Þingvellir,
Kirkjubæjarklaustur eða Snæ-
fellsnes, veðurspáin réði því
hvert var haldið. Þá gilti að finna
gott tjaldstæði helst þar sem var
smá kjarr og lítill lækur. Oftar
en ekki kom eitthvað upp á með
bíldruslurnar sem fjölskyldan
átti á þessum árum og þurfti þá
að finna verkstæði eða kalla á
FÍB-bíl til að redda málum, en
þegar búið var að tjalda voru öll
vandræði gleymd.
Mamma og pabbi nutu þess að
fara í sólarlandaferðir og fóru
þær ófáar. Nokkrar ferðir fórum
við öll saman út fyrir landstein-
ana. Allir afkomendur þeirra
komu t.d. saman á Tenerife til að
halda upp á gullbrúðkaup þeirra
áramótin 2007-2008. Við systk-
inin og makar fórum líka með
mömmu og pabba í frábæra af-
mælisferð til Ítalíu þegar pabbi
varð 70 ára. Þetta var vikulöng
afmælisveisla þar sem skálað var
í Grappa á hverju kvöldi á mis-
munandi veitingastöðum, og allt-
af látið eins og hvert kvöld væri
afmæliskvöldið. Í kringum af-
mælisdag pabba hefur stórfjöl-
skyldan í mög ár farið saman í
sumarbústaðaferðir hingað og
þangað um landið. Það var oft
mikið líf og fjör þessar helgar,
sérstaklega eftir því sem barna-
og barnabarnabörnum fjölgaði,
en pabbi naut sín á svona stund-
um.
Það reyndi verulega á
mömmu síðustu daga pabba þeg-
ar hann var orðinn mikið veikur
en hún stóð sem klettur við hans
hlið. Og ekki síst vegna hennar
og frábærrar þjónustu frá Líkn-
arþjónustu Heru var hægt að
verða við einlægri ósk hans um
að fá að kveðja heima, umvafinn
öllu sínu fólki. Fyrir það erum
við fjölskyldan óendanlega þakk-
lát.
Hvíl í friði, elsku pabbi, og
takk fyrir allt.
Fríða, Sigrún, Ágúst og Ásta.
Elsku afi.
Á augnablikum eins og þess-
um hugsar maður um allar góðu
minningarnar sem við áttum
saman og hvað þú gafst okkur
mikið.
Það voru forréttindi að eiga
þig sem afa. Hvort sem það var
að koma niður í kjallara að spila
púl, þú að skutla okkur hingað
og þangað eða þú að koma heim
og setja upp eina hillu eða tvær –
alltaf var svarið þitt já þegar
leitað var til þín. Það kom aldrei
neitt annað til greina af þinni
hálfu.
Þín verður minnst fyrir að
vera okkar allra besti vinur og
afi. Þú tókst öllu með bros á vör
og gerðir allt fyrir okkur, og
ekki bara okkur, heldur alla sem
báðu um þína hjálp.
Ljúfar eru minningar um allar
góðu og yndislegu samveru-
stundirnar á Holtinu, góðar
stundir í sumarbústaðnum í
Grímsnesi eða á Herjólfsgötunni,
það eru minningar sem munu
lifa að eilífu. Þegar þú varst að
gilla (kitla) okkur með skegginu
þínu, einn Faxe í sumarbústaðn-
um, kjötsúpa og appelsín á Herj-
ólfsgötunni. Maður brosir út að
eyrum þegar maður hugsar til
þín, þú varst svo indæll, lang-
bestur.
Elsku afi. Við söknum þín svo
mikið. Við vitum að þú munt
hafa það gott á himnum, við ætl-
um að brosa út í lífið – og halda
áfram að lifa lífinu eins og þú
gerðir, jákvæður, hugulsamur og
með bjartsýnina á lofti.
Við pössum upp á ömmu og
alla hina.
Við elskum þig.
Garðar Ingi Leifsson,
Anton Ingi Leifsson,
Elsa Rut Leifsdóttir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku afi minn. Það er sárt að
sakna þín en minningarnar ylja
mér.
Minningar úr barnæsku frá
heimsóknum til ykkar ömmu á
Arnarhrauninu og Eyrarholtinu
og auðvitað úr sumarbústaðnum
þar sem ég var svo heppinn að fá
að njóta mikils tíma með ykkur.
Ég minnist þín sem rólegs
manns sem naut þess að dunda
sér við eitthvað og sést hand-
bragð þitt víða í sumarbústaðn-
um.
Nýlega kenndi ég Anítu spila-
galdur sem þú kenndir mér í
einni af fjölmörgum sumarbú-
staðarferðum stórfjölskyldunn-
ar. Þetta var útpældur galdur
sem passaði svo vel við þig.
Þú púslaðir mikið og man ég
eftir púslum hangandi í bílskúrn-
um á Arnarhrauninu, einnig var
oft púsl á borðinu hjá þér þegar
við kíktum í heimsókn.
Þú hafðir áhuga á því sem
gerðist í lífi okkar og fylgdist
með. Þið amma voruð búin að
keyra framhjá og skoða hvar við
vorum að fara að flytja en þú
náðir aldrei að koma þangað.
Fram á síðasta dag spurðir þú
mig frétta af fjölskyldunni
minni.
Það var alltaf svo notalegt að
kíkja í heimsókn til ykkar ömmu.
Elsku afi minn, við eigum eftir
að sakna þín.
Þótt döpur sé nú sálin,
þótt mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn.
(Höf. ók.)
Arndís.
Í dag er fyrrverandi tengda-
föður mínum, Baldri Sigfússyni,
fylgt til grafar, fáum dögum eftir
að hann fylgdi Magga bróður
sínum sömu leið. Gæðamenn
báðir bræðurnir.
Þar sem ég er erlendis á út-
farardaginn kemst ég því miður
ekki til að fylgja Baldri.
Það er margs að minnast,
þakklæti frá hjartans rótum,
hlýjar og góðar hugsanir.
Ég minnist þess hve Balli
Fúsa var rólegt og yfirvegað
gæðablóð. Hann hafði góða og
notalega nærveru.
Ekki skal í dimmu dvalið
því dofnar þá í sálu flest.
Í huga og hjarta upp skal talið
handtök sem þú gerðir best.
(Leifur S. Garðarsson)
Ég minnist þess hve Balli
Fúsa var handlaginn, vinnusam-
ur og vandvirkur, ávallt tilbúinn
að rétta hjálparhönd. Mættur
fyrstur manna á staðinn ef leysa
þurfti smíðaverk eða laga eitt og
annað, allt leyst af stóískri ró og
fagmennsku.
Ég minnist góðra stunda og
skemmtilegra atvika. Þegar
barnabörnum fjölgaði var bolti
yfirleitt ekki langt undan. Í eitt
skiptið á Arnarhrauninu ákvað
Balli að taka þátt í boltaleiknum,
en ekki fór betur en svo að hann
smellti tuðrunni beint í veggp-
latta sem lá í öreindum á gólfinu
skömmu síðar. Hann fékk jafn-
skjótt að heyra frá húsfreyjunni
að þetta væri óbætanlegt.
Ég minnist sumarbústaða-
ferða í Hraunborgir, þar naut
Balli Fúsa sín. Stundum kominn
með aðeins ljósara kók í vatns-
glas á grilltíma að fylgjast með
fólkinu sínu. Á fóninum oft þeir
KK og Maggi Eiríks og þá
hljómaði þetta gjarnan:
Hoppa kátur út um dyrnar
við blasir heimurinn.
Himinblár er bláminn.
Himneskur jökullinn.
(KK og Magnús Eiríksson)
Ég minnist og þakka fyrir
hversu góður afi Balli Fúsa var
börnum mínum, afabörnum sín-
um. Hafði ávallt tíma fyrir þau
og fylgdist vel með hvað þau
lögðu fyrir sig í lífinu.
Baldur Sigfússon var einstak-
lega góður maður, ég þakka gef-
andi samfylgd og ánægjulegar
stundir.
Ég færi Elsu, sem nú syrgir
mann sinn, Ástu Lilju, Fríðu
Rut, Sigrúnu og Ágústi og fjöl-
skyldum þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Leifur S. Garðarsson.
Baldur Sigfússon
✝ Sævar Pálssonfæddist 10.
ágúst 1954 og var
uppalinn í aust-
urbæ Reykjavíkur.
Hann lést 19. nóv-
ember 2019.
Foreldrar hans
voru Páll Ágúst
Finnbogason frá
Velli í Hvolhreppi,
f. 12. maí 1919, d.
9. júní 2001, og Að-
alheiður Rósa Benediktsdóttir,
tökubarn frá Beinakeldu í Þing-
eyrarsókn, f. 9. júní 1917, d. 1.
febrúar 2010.
Systkini Sævars sammæðra
eru Ása Jóhannsdóttir, f. 31.
maí 1937, Unnur Pálsdóttir, f.
16. nóvember 1946, d. 12. maí
2016, Rúnar Pálsson, f. 8. febr-
úar 1950.
Eftirlifandi eiginkona Sævars
er Guðrún Jóhanna Arnórs-
dóttir, f. 8. maí 1957.
Börn þeirra eru Særún Heiða
Sævarsdóttir, f. 21. maí 1984,
Loftur Guðrúnarson, f. 21. des-
ember 1977, maki Jónína Gunn-
Borgfirðinga og önnur skrif-
stofu- og markaðsstörf.
Sævar hélt hin ýmsu nám-
skeið í sölu- og markaðsmálum.
Tók þátt í fjárhagslegu átaki
fyrir Gigtarfélag Íslands og síð-
ar markaðsúttekt fyrir söluátak
fyrir Múlalund.
Árið 1985 hóf hann störf hjá
Samvinnutryggingum, síðar
VÍS og Skandia.
Eftir nám í vátrygginga-
miðlun í Háskóla Íslands starf-
aði hann sjálfstætt sem vá-
tryggingamiðlari til nokkurra
ára.
Sævari var í raun kippt út af
vinnumarkaðnum eftir slæmt
hjartaáfall árið 2003. Eftir
margra mánaða endurhæfingu
var hann loks útskrifaður, en
við tók stöðug þjálfun við að
bæta heilsuna til að auka lífs-
gæði.
Sævar var á sama tíma að
taka þátt í hinum ýmsum fé-
lagsstörfum, var í stjórn Hjarta-
heilla og formaður málefnahóps
um atvinnu- og menntamál hjá
Öryrkjabandalagi Íslands.
Útför Sævars fer fram í dag,
3. desember 2019, frá Graf-
arvogskirkju og hefst athöfnin
kl. 13.
arsdóttir, f. 14.
mars 1980.
Barn Særúnar
Heiðu er Anya
Heiða Cross, f. 17.
febrúar 1918. (Fað-
ir: David E. Cross).
Eftir landspróf
hóf Sævar nám í
Verslunarskóla Ís-
lands og útskrif-
aðist með versl-
unarpróf 1973.
Með því námi sótti hann ýmis
námskeið í leiklist. Var í stjórn
nemendamótsnefndar VÍ, var í
kór VÍ og lék í leikritum skól-
ans. Með námi var hann til sjós
á sumrin og á vertíðum. Eftir
nám í Verslunarskóla Íslands
fór hann í Leiklistarskóla SÁL í
tvo vetur, sótti leiklistar-
námskeið í Svíþjóð og leik-
stjóranám í Hollandi. Hélt nokk-
ur námskeið í leiklist ásamt því
að leikstýra úti á landi.
Fór eftir það að vinna hin
ýmsu störf, t.d. hjá danska
sendiráðinu, RARIK, var inn-
heimtustjóri hjá Kaupfélagi
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast vinar míns Sævars Páls-
sonar sem látinn er fyrir aldur
fram. Við kynntumst í landsprófi í
Gagnfræðaskóla Austurbæjar, síð-
an lá leið okkar í Verslunarskóla Ís-
lands og upp frá því hófst örugg og
góð vinátta, sem entist alla tíð, þó
svo lengra hafi liðið á milli samtala
okkar hin síðari ár. Í Versló vorum
við í bekkjunum 3.H og 4.H. Það
var einstaklega góður hópur nem-
enda samankominn í þessum
bekkjum og hefur vinátta við
marga góða félaga haldist síðan þá.
Það var alltaf stutt í húmorinn
hjá Sævari og alltaf tók hann á móti
mér með bros á vör, gerði að gamni
sínu og benti á eitthvað spaugilegt.
Sævar hafði mikinn áhuga á bíl-
um og eignaðist marga tugi bif-
reiða á lífsleiðinni. Hann rak bíla-
sölu í nokkur ár og átti sá bransi vel
við hann. Ég minnist einkum bif-
reiðar í eigu Sævars af gerðinni
Monte Carlo og var sú bifreið, að
hans mati, toppurinn á bílaeigninni.
Ég skildi það vel því bifreiðin var
kraftmikil og glæsileg í alla staði.
Margar skemmtilegar ferðir voru
farnar á því átta sýlindra tryllitæki.
Fyrir einu ári kom Sævar til mín
og tilkynnti mér að hann hefði
greinst með krabbamein og skilj-
anlega fannst honum það ekki
sanngjarnt í ofanálag að hafa feng-
ið hjartaáfall 15 árum áður. Sævar
náði aldrei fullri heilsu eftir þann
skaða en hann var baráttumaður
og vonaði ætíð það besta.
Sævari þótti gaman að veiða og
fórum við saman í nokkra veiði-
túra, sem voru þó allt of fáir. Um
miðjan júlí í sumar átti ég veiðileyfi
í Elliðaánum og bauð honum að
koma með mér, sem hann þáði þó
að veikindin hafi verið farin að hafa
áhrif á úthaldið hjá honum. Ég
naut þess að sjá hann taka þessi
flottu fluguköst í „Símastreng“ og
kallaði til hans „þú hefur engu
gleymt“. Þetta voru hans síðustu
köst í veiði á þessari jörð. Í sam-
tölum sem við áttum eftir þetta tal-
aði hann í hvert skipti um hversu
uppörvandi og skemmtilegar þess-
ar stundir voru sem við áttum sam-
an á árbakkanum þennan fagra
sumardag.
Sævar var trúaður og sagði mér
að hann myndi örugglega lenda á
góðum stað eftir þetta jarðlíf og
hann vildi trúa því að ég kæmi
þangað líka, þegar þar að kæmi. Þá
ætlaði hann að taka á móti mér á
nýjum Range Rover í „Sumarland-
inu“ og keyra mig beint á nýjar
veiðislóðir sem hann ætlaði að vera
búinn að kanna áður. Því miður gat
ég ekki sagt á því augnabliki að ég
hlakkaði til en ég fann að trú hans, í
bland við smá húmor, hjálpaði hon-
um í veikindunum. Ég hef átt
nokkur mjög góð samtöl við Sævar
síðustu mánuði og eitt var það, sem
ég fann og heyrði að hélt honum
gangandi, það var sólargeislinn;
afabarnið hún Anya. Samband
þeirra var alveg einstakt, eins og
sjá má á facebooksíðum, og óskap-
lega fann ég til með Sævari þegar
hann sagði við mig að það væri
mjög sárt að geta ekki fylgst með
uppvexti hennar í framtíðinni.
Hann fann að hverju stefndi síð-
ustu vikurnar og jafnvel síðustu
mánuði.
Ég get haldið endalaust áfram
að segja sögur af bralli okkar Sæv-
ars í gegnum tíðina, einkum frá
okkar yngri árum, en ég læt hér
staðar numið. Nú get ég ekki leng-
ur hringt í Sævar og upplifað gleði
og uppörvun, sem ávallt fylgdi
samtölum okkar, en ég ylja mér við
góðar minningar um þennan
hjartahlýja mann.
Ég og Jóna sendum öllum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur. Þið hafið misst góðan
dreng.
Blessuð sé minning Sævars.
Snorri Tómasson.
„Veistu það Gísli, ég held að Guð
sé bara að stríða mér núna,“ sagði
Sævar við mig í einu af síðustu
skiptunum sem við hittumst. „Nú?“
segi ég? „Já,“ segir Sævar, „Sko,
fyrst var ég rauðhærður, svo varð
ég sköllóttur og nú er ég orðinn
skegglaus!“ sagði hann hneykslað-
ur en þetta var í lyfjameðferðinni
sem svipti hann öllu því hári sem
hann átti eftir að eigin sögn. Eitt
var alveg víst með Sævar og það
var að það var alltaf stutt í húm-
orinn hjá honum. Gott dæmi um
það er tölvupóstur sem hann sendi
okkur samstarfsfólki sínu á sex-
tugsafmælisdeginum sínum þar
sem hann þvertók með öllu fyrir að
hann væri að eldast og sagði m.a.
„Ég pissa alltaf klukkan sjö, kúka
alltaf klukkan átta og vakna alltaf
klukkan níu.“
Sævar hóf störf hjá okkur í TMÍ
árið 2007 og vann hjá okkur allt til
loka. Sævar var alger skriðdreki
sem átti oft auðvelt með að gleyma
því að hann var mikill sjúklingur
sem átti að passa upp á sjálfan sig,
Guðrún eða Lilla eins og hún er
alltaf kölluð þurfti oft að taka á
honum stóra sínum til að róa kall-
inn niður og fá hann til að slaka að-
eins á. Þegar við í starfsmanna-
félaginu ferðuðumst erlendis
saman voru þau hjónin, þessi sam-
rýndu góðu hjón, alltaf á rölti út um
allt skoðandi staði og að njóta.
Sævar var gríðarlega duglegur
maður, hann gekk ekki á öllum
(hans eigin orð) vegna veikinda en
náði oft ótrúlega góðum árangri í
vinnu. Eitt sinn á spjalli okkar
sagði ég við hann að ég hefði viljað
sjá hvað hann hefði gert með fulla
starfsgetu. Sævar hallaði sér að
mér og sagði „Gísli, ég var rosaleg-
ur,“ og ég trúi því vel.
Sævar gekk í gegnum margt á
lífsleiðinni, veikindi sem hefðu auð-
veldlega getað slökkt alla lífsgleði
og sökkt honum í kör, en hann vildi
ekki heyra á það minnst, hann var
alltaf kátur og glaður, fyrstur til að
mæta ef eitthvað þurfti að gera
eins og t.d þegar TMÍ flutti, þá
mætti hann fyrstur til að hjálpa.
Eftir að Sævar veiktist reyndi
hann eftir fremsta megni að mæta
og heilsa upp á okkur, rölta á milli
vina sinna með faðminn útbreiddan
og þar var alltaf pláss fyrir allavega
einn ef ekki fleiri. Mikil gleði fyrir
Sævar á þessum erfiðu tímum var
Anya Heiða, litla afabarnið, Sævar
bókstaflega ljómaði þegar hann tal-
aði um hana. Það er sannarlega
huggun harmi gegn að þau hafi náð
að kynnast þó að ekki væri þeim
langur tími gefinn saman.
Elsku fjölskylda, Guðrún (Lilla),
Særún, Anya litla og aðrir fjöl-
skyldumeðlimir, fyrir hönd okkar á
TMÍ, samstarfsfólks Sævars og
vina hans sendi ég ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
minning um góðan dreng lifa.
Fyrir hönd starfsmanna Trygg-
ingamiðlunar Íslands,
Gísli Ölvir Böðvarsson.
Kveðja frá Öryrkja-
bandalagi Íslands
Sævar var vissulega með
skaddað hjarta eftir hjartaáfall,
en áfallið breytti litlu um hjarta-
hlýju hans. Hann brann fyrir
hagsmunum fatlaðs fólks í þjóð-
félaginu og lagði sitt lóð á þær
vogarskálar að rétta þeirra hlut.
Sævar var öflugur félagsmaður
í Hjartaheillum, og þaðan kom
hann inn í starf Öryrkjabanda-
lagsins. Og þar lá hann ekki á liði
sínu. Hann starfaði í málefnahópi
ÖBÍ um kjaramál og var formað-
ur málefnahóps um atvinnu- og
menntamál um skeið. Hann var
kjörinn í stjórn Öryrkjabanda-
lagsins árið 2018, þar sem hann
sló ekki af, þó starfsþrekið hafi
dvínað undir það síðasta.
Hann þurfti því miður að af-
boða sig á fund skömmu fyrir and-
látið, en gerði það með þeim orð-
um að hann kæmi hress á þann
næsta. Það varð því miður ekki.
Sævar var einlægur, kraftmik-
ill og félagslyndur maður. Hann
hafði mikinn áhuga á að ræða
samfélagsmál og leggja sitt af
mörkum til að gera samfélagið
réttlátara þar sem allir gætu búið
við viðunandi lífskjör og jöfn tæki-
færi.
Öryrkjabandalag Íslands sér á
eftir góðum félaga og stjórn og
starfsfólk þakkar Sævari góð
kynni og störf að hagsmunamál-
um öryrkja.
Þuríður Harpa Sigurð-
ardóttir, formaður
Öryrkjabandalagsins,
og Lilja Þorgeirsdóttir
framkvæmdastjóri.
Sævar Pálsson