Spássían - 2010, Síða 4

4
„Er þetta nokkuð bókasafnsbók?“
Forsíðumyndin var tekin á bólakafi í
Kópavogslaug og vakti myndatakan
mikla athygli sundlaugargesta. Rut
Ingólfsdóttir, ljósmyndari, og Vigdís
Másdóttir, leikkona, dýfðu sér aftur
og aftur með tilþrifum í annan enda
laugarinnar einn sólríkan miðvikudag
í júní. Sumir baðgesta vildu taka virkan
þátt í myndatökunni, fyrir framan eða
bak við myndavélina. Fleiri höfðu þó
áhyggjur af því að bókum væri misþyrmt
við tökurnar, sem rennir vissulega
stoðum undir þá þjóðsögu að Íslendingar
séu bókelsk þjóð. Við fullvissum þó
lesendur um að engar alvöru bækur
voru eyðilagðar við tökur á þessum
myndum. Við viðurkennum líka að
þrátt fyrir kæruleysislegt yfirbragð titruðu
sömu bókataugarnar undir niðri og
við börðumst við löngunina til að safna
saman blautum blaðsíðum, breiða þær út
í sólinni og bera heim á öruggan stað. Við
hendum jú ekki sjúkum ættingjum okkar
í ruslið eða losum okkur við lítillega
bilaða vini? Jafnvel þótt gervivinir séu.
Staðreyndin er sú að við tengjumst
bókum tilfinningaböndum, ekki aðeins
því sem inni í þeim er, heldur hinum
áþreifanlega hlut. Það er stundum
næstum líkamlega sárt að horfa upp á
bækur eyðileggjast eða hverfa í ruslið.
Í staðinn geymum við hverja aumu
skruddu sem slæðist inn á heimilið sem
hina mestu gersemi, laumum í besta
falli poka og poka til Góða hirðisins.
Einn daginn drukknum við kannski
í bókaflóði en það verða þó að teljast
ánægjulegri endalok en þau sem orsakast
af ósvalanlegum bókaþorsta.
Við getum því sagt að við, og aðrir
sundlaugargestir, höfum gengið saman
í gegnum andlega hreinsun þennan
eftirmiðdag þegar við sáum verstu
martröð bókaunnandans setta á svið. Og
kannski er hollt að taka bækurnar niður
af stallinum við og við og böðlast svolítið
á þeim. Hugsum samt vel um þær og
verndum þess á milli.