Dagblaðið Vísir - DV - 03.01.2020, Side 25

FÓKUS 253. janúar 2020
B
jö
rgvin Franz G
ísa
ls
o
n
Stína Ágústsd
ót
tir
Sigurður Flosa
so
n
KK
STJÓRNANDI & KYNNIR:
Sigurður Flosason
NÝÁRSTÓNLEIKAR Í ELDBORG
5. JANÚAR KL. 20.00
Taktlaus „kattarstrófa“
K
vikmyndina Cats þarf nánast að sjá
til þess að trúa, þótt sennilega sé
vænlegast að sleppa því að sjá hana.
Hér er um að ræða mynd sem legg-
ur allt undir, með ómælda einlægni að
vopni og vilja til að setja nýstárlegan svip
á eitthvað gamalt. Útkoman er einstak-
lega mislukkuð, makalaust súr, löðrandi
í blætis kenndum yfirtónum, einhæfum
dansnúmerum, predikunum og áferð sem
snýr hvorki upp né niður. Myndin er þar
af leiðandi allt sem umtalið hefur lofað og
meira til, sem og miklu minna.
Það segir sig reyndar sjálft að nota-
gildi kvikmyndar sem samanstendur aðal-
lega af söng stendur og fellur svolítið með
þeim fjölda laga sem falla í kramið hjá að-
dáendum. Cats, eins og margir vita, kem-
ur úr smiðju hins virta söngleikjahöfundar
Andrews Lloyds Webber (sem hefur einnig
getið af sér Superstar, Evítu og Óperu-
drauginn, svo dæmi séu nefnd) og er því
nokkuð gefið að ágætis púður hafi verið
lagt í stærsta aðdráttarafl þessarar kvik-
myndar. Þar að auki er um að ræða lang-
lífasta Broadway-söngleik allra tíma og
ljóst að verkið á sér dygga aðdáendur.
Með umræddri bíóaðlögun hafa að-
standendur þó krukkað í upprunalega
verkið með alls konar skáldaleyfi, bæði
í sögu- og dansuppsetningu, og tekst
myndinni þá bæði að útiloka sinn stærsta
kjarnahóp og megnið af nýgræðingum –
fyrir utan það að vera einfaldlega útlitslega
eintómt martraðarfóður, efnislega úti á
þekju og sjarmalaus fyrir allan peninginn.
Og aldeilis hefur peningum verið dælt í
þessa „kattarstrófu.“ Þó er óneitanlega já-
kvæðan punkt að finna í sviðsmyndum og
hönnun þeirra, en það hrós gæti stafað af
því hversu mikil pína er að fylgjast með út-
liti og förðun leikaranna sem eigna sér for-
grunninn.
Tómt punt í stórum haug
Oft er sagt að það þurfi mikla hæfileika til
að framleiða almennilega bitastætt sorp og
hér sinnir enginn sínu verki af hálfum hug;
frá leikstjóra myndarinnar (og það er sami
maður og ber ábyrgð á því að leyfa Russell
Crowe að góla tímum saman í Vesalingun-
um) til framleiðsluteymis og að sjálfsögðu
þeirra skemmtikrafta sem tjaldið prýða í
hinum ljótustu kattargervum. Þess vegna
má spyrja sig hvort betri nálgun hefði ekki
verið að fara alla leið með stílinn og dressa
verkið upp sem tölvuteiknimynd, fyrst hún
er þegar með hálfan fótinn þar inni hvort
sem er, föst á einhverjum undarlegum
millivegi eins og enn eigi eftir að klára alla
fínslípun. Á þeim nótum er orðið víðfrægt
núna að aðstandendur reyndu sitt besta til
að lagfæra heildarsvipinn eftir eitruð við-
brögð við fyrstu stiklu myndarinnar, en þú
getur endalaust skreytt hvaða úrgang sem
er með punti og kallað það gjörning án
þess að hægt sé að fela þá staðreynd hvað
um ræðir – burtséð frá því að þú losnar
aldrei við lyktina.
Gífurlegt fagfólk á borð við Jennifer
Hudson, Idris Elba, Ian McKellen og Judi
Dench kemur án efa skást út úr þessari
háfleygu djöflasýru, að því gefnu að hægt
sé að komast yfir truflandi og gervilegt út-
lit, sem er blanda af vandaðri búninga-
vinnu og ferlegum tölvubrellum. Hudson
á heiðurinn á því að tileinka sér lagið
Memory, þekktasta einsöng verksins, sem
hún skilar af sér með prýði, en sögunni
tekst aldrei að vinna sér inn þann hápunkt
sem lagið táknar. Framvindan er geysilega
þunn og samanstendur mestmegnis af
trúarrausi, misskýrum allegóríum og fígúr-
um sem koma og fara með þeim eina til-
gangi að kynna sig og hverfa síðan á brott.
Hver fígúra er mikill karakter en annað
hvert númer er meira eins og uppfylling.
Sagan reynir að segja það beint út undir
lokin að kattardýr og mannfólk eigi meira
sameiginlegt í sínu eðli en mætti ætla, en
út frá táknfræðilegu gildi er lítið í inni-
haldinu sem styðst við það.
Að mynda samantekt á klúðri eins og
Cats býður ekki upp á neitt annað en ara-
grúa af kattartengdu orðagríni. Þó liggur
við að um meira slíkt sé að ræða í sjálfri
myndinni en í samanlagðri slæmri gagn-
rýni. Þetta gefur þá lúmskt í skyn að að-
standendur hafi ekki aðeins verið með-
vitaðir um eigin fáránleika, heldur búnir
undir skítkastið. Það er gott að þeir undir-
bjuggu sig vel, þótt gjarnan hefði mátt
nota sambærilega undirbúningsvinnu í af-
ganginn af innihaldinu. Metnaðinn vant-
ar svo sannarlega ekki í verkið frekar en
sálina, en hvort tveggja týnist gjörsam-
lega innan um taktlausu fíflalætin og fram-
setningu sem er lapþunnum farsa líku-
st. Þó væri hægt að afsaka helstu brotin
ef myndin væri ekki fyrst og fremst hund-
leiðinleg. Þetta kemur frá einstaklingi sem
er bæði mikill aðdáandi söngleikja og
kattar dýra, en að áhorfi loknu þarf undir-
ritaður mögulega að endurskoða ást sína á
hvoru tveggja.
Í stuttu máli:
Mjá, nei.
Sjáðu Cats ef þú
kannt að meta …
N
in
e
Li
ve
s
(2
0
16
)
Ca
ts
a
nd
D
og
s
(2
0
0
1)
G
lit
te
r (
20
0
1)
Ca
tw
om
an
(
20
0
4)
Tómas Valgeirsson
tomas@dv.is