Íþróttablaðið - 01.04.1975, Síða 29

Olympíufararnir 1956, f.v. Hilmar Þorbjörnsson, Ólafur Sveinsson, fararstjóri og Vil-
hjálmur Einarsson.
til að kóróna allt misnotaði Sigríður Sig-
urðardóttir, hinn markvissi fyrirliði, tvö
vítaköst í röð. Fyrst varði norski mark-
vörðurinn og síðan skaut Sigríður í stöng.
Staðan var 7:5 og þær norsku voru mjög
ákafar í vörninni. En smá von vaknaði,
þegar „leynivopnið" Sigrún Guðmunds-
dóttir, skoraði fallegt mark og aðeins eitt
mark skildi.
Norsku stúlkurnar léku mjög fast til
þess að halda marki yfir og hikuðu ekki
við að brjóta af sér. En það reyndist þeim
dýrt. Brotið var á Sigrúnu Guðmundsdótt-
ur í góðu færi og dómarinn, Knud Knud-
sen. dæmdi vítakast.
Þá sýndi þjálfari íslenzka liðsins hvílíkt
traust hann ber til Sigríðar. Hann sendi
hana inn á völlinn til að taka vítakastið og
Sigríður brást ekki trausti hans eða áhorf-
enda og sendi knöttinn örugglega í mark.
Staðan var 7:7 og spennan á hámarki. Og
ekki minnkuðu fagnaðarlætin, þegar Sig-
rúnu Guðmundsdóttur tókst aftur að
skora með ágætu langskoti. Fjórar mínút-
ur voru til leiksloka og margt gat skeð. En
norsku stúlkurnar voru fullákafar í sókn-
inni. Sigríður Sigurðardóttir komst inn í
sendingu og leiðin að markinu var greið.
Það var ekki að sökum að spyrja. Sigríður
skoraði örugglega og þar með var íslenzk-
ur sigur öruggur — hinn þriðji í mótinu.
Hugleiðing um Ólympíuleika.
Það fer vel á því, að núverandi ritstjóri
íþróttablaðsins. Sigurður Magnússon hafi
lokaorðið í þessu rabbi og upprifjun um
íþróttablaðið í 40 ár. Það er enginn vafi á
því, að blaðið er nú I sókn, þeirri sókn
verður að fylgja eftir nteð betra blaði og í
kjölfarið koma fleiri kaupendur. Síðasta
upprifjunin verður hugleiðing Sigurðar
unt Olympíuleikana í Munchen 1972. Þar
segir hann m.a.:
Að leikunum loknum
Ritstjóri Iþróttablaðsins átti þess kost að
verða samferða íslenzku þátttakendunum
til Munchen og dvelja þar í Olympiuþorp-
inu mikinn hluta þess tíma er leikarnir
stóðu. Óhætt er að fullyrða, að sérlega
góður liðsandi ríkti allan tímann meðal
keppenda og fararstjóra og þeirra í milli.
Þótt keppendur væru úr fjórum greinum
íþróttanna, gat maður allt eins vel haldið
að þeir væru allir úr sömu grein. Sann-
kölluð gleði og eftirvænting var áberandi
allan tímann. Reglusemi og tillitssemi
voru í hvívetna eins og bezt verður á
kosið. Upp til hópa má því með sanni
segja, að hér hafi verið um að ræða
frjálsmannlegan og prúðmannlegan hóp,
sem sómdi sér vel sem fulltrúar íslands,
þess lands sem ef til vill virðir mest
áhugamannareglur og miðar þátttöku sína
fyrst og fremst við þær grundvallarhug-
sjónir, sem eru undirstaða Olympíuleik-
anna. Ég varð þess áþreifanlega var í
samtölum mínum við fulltrúa annarra
þjóða, að þeir álíta ísland það land sem
hvað mest haldi heiðri sannri áhuga-
mennsku.
Islendingar sóttu ekki verðlaun á
Olympiuleikana nú fremur en endranær,
enda naumast verið við því búizt af nein-
um. Þótt sigur á Olympiuleikunum sé
eðlilega kærkominn hverri þjóð er rétt að
hafa í huga, að af tíu þúsund keppendum
hljóta aðeins um 600 þeirra verðlaun eða
6%. Sést gjörla á þessu hversu gífurlega
hörð baráttan er.
Allir, sem sóttu Olympiuleikana, hverr-
ar þjóðar sem þeir voru, munu á einu máli
uni að framkvæmd öll og fyrirkomulag af
hálfu Þjóðverja hafi verið með þeim hætti,
að varla sé hægt að hugsa sér það öllu
betra. Aðstaðan í sjálfu Olympiuþorpinu,
á leikvöngum, í sundhöllinni og íþrótta-
húsunum, tímatökur og önnur tæknileg
atriði, voru í einu orði sagt stórfengleg.
Það er aðeins á færi auðugra og hátækni-
þróaðra þjóða, sent jafnframt hafa á að
skipa þaulæfðum skipulagsmönnum, að
halda Olympiuleika með þeim hætti sem
gert var í Miinchen. Sem lítið dæmi um
hversu risavaxin framkvæmd var hér á
ferðinni má geta þess, að heildarkostnaður
við Olympiuleikana er talinn vera álíka
mikill og samanlögð heildarútgjöld fimm
til sex meðalstórra þróunarlanda. Þá má
einnig geta þess til enn frekari áréttingar á
þessu atriði, að 25.000 þýzkir hermenn
voru fengnir að láni til að vinna hin
margvíslegustu þjónustustörf í sambandi
við framkvæmd leikanna og eru þá ótaldir
allir þeir föstu starfsmenn Munchenborg-
ar, sem voru viðriðnir framkvæmd leik-
anna og höfðu naumast öðrum hnöppum
að hneppa rneðan leikarnir stóðu yfir.
Svo sem kunnugt er verða næstu sumar-
Olympiuleikar haldnir í Montreal í Kan-
ada. Borgarstjóri Montrealborgar, Jean
Drapeau, hefur látið svo um mælt, að á
leikunum þar verði reyn t að sníða leikun-
urn miklu viðráðanlegri stakk en átti sér
stað í Miinchen. Hann gerir ráð fyrir að
Montrealborg eyði 300 milljónum dollara
í þessu skyni, en það er aðeins um það bil
'A hluti þess, sem eytt var í framkvæmd
Munchenarleikanna.
Eftir þessa Olympiuleika hefur alvar-
lega skotið upp kollinum þeirri hugsun,
hvort leikarnir séu ekki í raun og veru
orðnir viðameiri og erfiðari í framkvæmd
en góðu hófi gegni. Menn velta því fyrir
sér hvort æskilegt sé, að sníða leikunum
þann stakk, að aðeins stórþjóðir með
ótakmarkað fjármagn og aðstöðu séu þess
umkomnar að halda leikana. Einnig er
það mörgum áhyggjuefni, að leikarnir
hníga meira og meira í þá átt að verða
keppni og metingur milli þjóða fremur en
keppni milli einstaklinga, sem í upphafi
var þó áformað að þeir yrðu fyrst og
fremst. Telja margir að þjóðernismeting-
urinn í Olympiuleikunum sé orðinn meira
en lítið varhugaverður.
Á þennan hátt og ýmsan annan hafa
Olympiuleikamir þróazt upp í það, sem
allir eru ekki á eitt sáttir um að sé kannski
það æskilegasta. Ýmsir málsmetandi
menn á sviði íþróttanna, þar á meðal í
alþjóða Olympiunefndinni hafa látið í sér
heyra opinberlega um þessi atriði. Einnig
Framhald á bls. 3 3
21