Morgunblaðið - 13.01.2020, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. JANÚAR 2020
✝ GuðjónTraustason
fæddist í Vest-
mannaeyjum 23.
apríl 1943. Hann
andaðist á líknar-
deild Landspít-
alans 4. janúar
2020.
Foreldrar hans
voru Trausti Guð-
jónsson frá Skafta-
felli í Vestmanna-
eyjum, d. 2009, og kona hans
Ragnheiður Jónsdóttir frá Gils-
fjarðarbrekku, d. 2011. Systkini
Guðjóns eru: Halldóra, Korn-
elíus Símon, Sólveig (látin),
Vörður og Ingveldur.
Guðjón kvæntist Guðrúnu
Kristínu Erlendsdóttur frá
Hamragörðum 23. apríl 1964.
Guðrún andaðist 23. desember
2010. Börn þeirra eru: 1) Sig-
ríður Heiðrún, f. 1963 gift
Ágústi Ólasyni og eiga þau
börnin Heiðrúnu, Óla og
Hönnu. 2) Trausti, f. 1965,
kvæntur Lísu Maríu Karls-
dóttur og eiga þau börnin Guð-
jón Leví og Brynjar Stein. 3)
Erlendur Reynir, f. 1969,
kvæntur Guðfinnu
Björk Sigvalda-
dóttur og eiga þau
börnin Jónu Krist-
ínu, Dagnýju Lind
og Valdísi Evu.
Langafabörn Guð-
jóns eru fjögur.
Síðustu árin
deildi Guðjón lífi
sínu með Sigríði
Sverrisdóttur, f.
1940. Sigríður á
Elsu Gunnarsdóttur og hennar
börn eru Sigrún og Gunnar.
Langömmubörn Sigríðar eru
þrjú.
Guðjón ólst upp í Hjarðar-
holti í Vestmannaeyjum, hann
var menntaður vélstjórameist-
ari og vann m.a. hjá Magna í
Vestmannaeyjum og síðar hjá
Ístaki. Fyrst bjó fjölskyldan í
Vestmannaeyjum en eftir gos
settust þau að á Hlíðarvegi í
Kópavogi. Í Hamralundi,
Hamragörðum, bjó Guðjón sér
og sínum unaðsreit þar sem
hann undi hag sínum best.
Útför Guðjóns verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag, 13.
janúar 2020, klukkan 13.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast tengdaföður míns
hans Gauja. Við Trausti hófum
okkar samband í byrjun árs
1984, þannig að við Gaui höfðum
nú þekkst í tæp 36 ár.
Gaui elskaði að vera uppi í bú-
stað og þar brallaði hann margt.
Við eigum skemmtilegar minn-
ingar þaðan með honum. Til
dæmis þar sem hann var að gefa
fiskunum og kveikja í brennum á
ættarmótum eða um verslunar-
mannahelgar. Einnig vorum við
oft saman þar í heyskap og við
gróðursetningu trjáa.
Gaui var mjög heppin með
konurnar í lífi sínu. Fyrst hana
Stínu og síðar hana Sísí. Stína
hugsaði svo vel um að hann fengi
nóg að borða og að heimilið og
allt væri í góðu standi eins og
börnin þeirra þrjú sem öll eru
einstaklega vel af guði gerð.
Eins var svo yndislegt að sjá
hvað hann og Sísí áttu vel saman
og hlýjuna og ástina sem þau
sýndu hvort öðru. Sísí stóð sig
líka eins og hetja í veikindum
Gauja og hugsaði um hans eins
og best verður á kosið. Við kunn-
um henni bestu þakkir fyrir það.
Ég vil þakka Gauja fyrir okk-
ar samveru í gegnum árin og sér-
staklega fyrir samverustundir
hans og Guðjóns Levís en þeir
náðu einstaklega vel saman og
þá sérstaklega í gegnum ólækn-
andi bíla- og tækjadelluna. Svo
er gaman að sjá hvað Brynjar er
að líkjast þér og hvað þið náðuð
vel saman nú síðustu tvö árin.
Þið spjölluðuð oft saman í síma
og oft um tæknimál.
Elsku Gaui, við munum sakna
þín.
Lísa María Karlsdóttir.
4. janúar sl. kvaddi afi Gaui
okkur eftir erfið veikindi. Afi var
mjög skemmtilegur karakter og
það voru mörg augnablik þar
sem maður sá hvaðan maður
fékk húmorinn. Undanfarna
mánuði er ég búinn að heyra
hvað ég er líkur honum þegar
hann var á mínum aldri og mun
aldrei gleyma glottinu sem kom
á hann þegar hann sá það sjálfur
og ég er mjög ánægður að ég get
haldið minningu hans lifandi
þannig.
Brynjar Steinn Traustason.
Elsku afi minn Guðjón
Traustason, afi Gaui eða Nabbni
(nafni) eins og hann kallaði mann
alltaf, er látinn. Hann hafði líkt
og maður sjálfur ólæknandi
tækjadellu og vildi helst af öllu
vera uppi í sveit að skrúfa í trak-
torunum eða öðru sem lá mikið á
að gera og síst af öllu hafði hann
tíma í að standa í þessum veik-
indum. Afi kenndi manni margt
og skilur eftir margar góðar
minningar, ég mun sakna hans
mikið. Nabbni,
Guðjón Leví Traustason.
Að heilsast og kveðjast, það er
lífsins saga.
Nú er komin kveðjustund þeg-
ar við kveðjum Guðjón bróður og
mág og þökkum honum sam-
fylgd og góða vináttu í gegnum
árin. Alltaf fyllumst við söknuði
og eftirsjá þegar við þurfum að
sjá á bak fjölskyldumeðlimum og
góðum vinum, en við vitum að
hjá því verður ekki komist –
svona er lögmál lífsins.
Margar góðar minningar
tengjast Gauja; heimsóknir hans
og fjölskyldunnar til okkar í
sveitina í gamla daga. Sérstak-
lega er okkur minnisstæð ferð
sem við fórum saman sumarið
1978, þá fórum við fjölskyldan
saman á landbúnaðarsýningu á
Selfossi og ákváðum að fara hina
leiðina heim, þ.e.a.s. austur um.
Gaui, Stína og börnin þeirra 3
ætluðu að fylgja okkur áleiðis en
það endaði með því að þau fylgdu
okkur alla leiðina heim í Ketu og
dvöldu þá hjá okkur í nokkra
daga. Það var svo gaman hjá
okkur á leiðinni. Við tókum
nokkra daga í ferðalagið, sváfum
í tjöldum og elduðum saman á
grilli og fengum yndislegt veður.
Gaui var mjög laghentur og
var ólatur að hjálpa bróður sín-
um í sveitinni að dytta að og lag-
færa ýmsa hluti sem þess þurftu
með. Nú á seinni árum hafa Gaui
og Sísí, sambýliskona hans, dval-
ið með okkur á Spáni í nokkur
skipti ásamt hinum bræðrunum
og konum þeirra, svo notaleg og
góð samvera fyrir okkur öll og
hefur treyst fjölskyldu- og vina-
böndin. Ekki gleymum við held-
ur Traust-fjölskyldumótunum
undanfarin sumur í Hamralundi,
þeim frábæra stað, þar sem Gaui
og fjölskylda eiga yndislegan
sumarbústað. Þar er einstök
náttúrufegurð og friðsæld og
alltaf jafn gott að koma. Gaui og
Sísí hafa alltaf tekið einstaklega
vel á móti öllum hópnum. Síðast-
liðið sumar vorum við þar og nut-
um samverunnar, þá var Gaui
orðinn sárlasinn en sótti þó fast
að halda fjölskyldumót og grun-
ar okkur að hann hafi búist við að
hann yrði ekki með okkur oftar.
Hann var búinn að glíma við
illvígan sjúkdóm í tæplega fjög-
ur ár en bar sig alltaf vel og
kvartaði ekki. Hann hafði Sísí
sína sér við hlið, hún var hans
stoð og hjálparhella í veikindun-
um.
Nú eru tvö farin úr systkina-
hópnum til fundar við Drottin
sinn og ástvinina sem þar bíða
okkar. Guð blessi allar góðu
minningarnar.
Elsku Gaui, hafðu þökk fyrir
alla hjálpsemi þína og kærleika.
Elsku Sísí, Sigga, Trausti, Elli
og fjölskyldan öll, við biðjum
Guð að styrkja ykkur og blessa.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur,
Símon og Ingibjörg
(Systa) í Ketu.
Í dag kveð ég yndislegan
bróður minn. Margs er að minn-
ast og enn meira að sakna. Við
ólumst upp í sjö systkina hópi,
hann næstelstur og ég yngst, 11
ár voru á milli okkar. Í minning-
unni var hann Gaui bróðir stríð-
nasti bróðir í heimi og mér
fannst hann þá ekki skemmti-
legur. Hann naut þess að pína
litlu systur og fá hana til að
grenja. Í þá daga var ekki sjón-
varp, en við krakkarnir hlustuð-
um á barnatímann í útvarpinu.
Man ég að við Gaui sátum inni í
stofu þegar hann sagði: „Veistu,
Inga, að inni í útvarpinu er fólkið
sem er að tala.“ Mig langaði að
sjá þetta fólk og bað hann um að
opna útvarpið svo ég gæti séð
fólkið. Hann sagði mér að kíkja
bak við tækið og væri fólkið þar,
en ég sá ekkert. „Hvað, ertu
blind, sérðu ekki fólkið? Þú ert
ekki í lagi,“ sagði hann. Þegar
Gaui flautaði ákveðinn lagstúf,
sem mér var svo illa við, endaði
það alltaf með því að ég fór að
grenja og klagaði í pabba, sen ég
sá að pabbi hafði lúmskt gaman
af þessu uppátæki Gaua.
Svo liðu árin og Gaui og Stína
eignuðust litla stelpu sem ég var
svo skotin í og ekki var gleðin
minni þegar strákarnir bættust í
hópinn. Ég fékk að fara með
Stínu í Hamragarða í tvö sumur
til að passa og hjálpa til, en Gaui
var að vinna. Þegar ég hafði
eignast mína fjölskyldu og Gaui
og Stína byggt sér sumarbústað
og ræktað lund sem þau nefndu
Hamralund var ósköp gott og
gaman að koma og tjalda hjá
þeim á sumrin. Gaui var mjög
duglegur að efna til fjölskyldu-
hittings í Hamralundi og áttum
við ófáar stundirnar þar á
sumrin. Gaui var búinn að slá og
raka, taka saman timbur í bál-
köst og gera allt tilbúið fyrir
okkur. Duglegri verkmann og
hagleiksmann er vart hægt að
hugsa sér. Eftir hann eru marg-
ar dráttarvélar uppgerðar og
flottar. Hann var alltaf að og
hugur hans var alltaf á fleygiferð
því hann vissi alltaf hvað hann
ætlaði að framkvæma. Eftir að
Stína lést og Sísí kom til sögunn-
ar var ekki síðra að heimsækja
þau hvort sem var heim til þeirra
eða í Hamralund. Sísí var og er
okkur fjölskyldunni svo afar kær
og góður Guð launi henni alla
umönnun á Gauja okkar. Það var
svo gaman að sjá glampann í
augum Gauja þegar Sísi birtist
því hann var svo skotinn í henni
og hún í honum. Elsku Sísi okkar
og fjölskylda, takk fyrir allt og
takk fyrir að vera til staðar bæði
fyrir okkur og bróður minn. Þú
ert einstök kona, elsku mákona
mín.
Elsku Sigga, Trausti, Elli og
fjölskyldur. Elsku Sísi, Elsa,
Jakob og fjölskyldur. Góður Guð
blessi ykkur og styrki í sorg og
söknuði.
Guðrún I. Traustadóttir,
litla systir.
Gaui „bróðir“ er látinn. Hann
var aldrei kallaður annað í okkar
stóra systkinahópi. Þó var hann
ekki bundinn okkur sömu erfða-
tengslum og voru á milli „hinna
systkinanna“. Pabbi og Gaui
kynntust í gegnum rollubrans-
ann í Eyjum á seinni hluta sjö-
unda áratugarins. Þótt á milli
þeirra væru nær 30 ár í aldri fór
vel á með þeim félögum. Þessi
tengsl þóttu sérstök innan fjöl-
skyldunnar; að pabbi, þá á sex-
tugsaldri, væri í svo miklum
samskiptum við ungan mann á
þrítugsaldri sem raunin varð!
Gaui var þá á svipuðum aldri og
eldri synir hans og því bættist
fljótlega við „bróðir“ þegar nafn
hans bar á góma! Þannig varð
Gaui bróðir einn okkar 9 systk-
ina og var aldrei nefndur öðru-
vísi innan fjölskyldunnar.
Það myndaðist líka sannkallað
bræðraþel á milli þeirra félaga.
Þeir hjálpuðust að í rollubrans-
anum, komu fénu sínu út í Ysta-
klett til sumarbeitar og ófáar
voru ferðirnar í Klettinn til þess
að vitja kindanna um sauðburð-
inn á vorin og í rúningar. Allt
þetta stúss batt þá félaga, pabba
og Gauja bróður, sterkum bönd-
um. Þeir voru mikið saman eftir
að venjulegum vinnudegi lauk og
ekki laust við að okkur hinum
bræðrunum þætti nóg um!
En svo kom Heimaeyjargosið
árið 1973 og allt breyttist í einni
svipan, ferðir í Klettinn lögðust
af og kindasögur viku fyrir ham-
farasögum úr gosinu. Pabbi og
Gaui sneru hvorugur aftur til
Eyja og settust að á höfuðborg-
arsvæðinu og frístundabúskapur
þeirra var á enda. En tilveran
fann leið til þess að tengja þá aft-
ur saman. Sterkur kippur kom í
samskiptin þegar Gaui bróðir fór
að byggja sumarbústað í landi
Hamragarða þar sem Stína, eig-
inkona hans, átti rætur, í grennd
við Seljalandsfoss. Ófáar voru
ferðirnar austur undir Fjöllin til
Gauja og Stínu á meðan bústað-
urinn var reistur. Fyrr en varði
var hann risinn undir hömrunum
við fossinn Gljúfrabúa á einstak-
lega fallegum stað.
Í framhaldinu urðu ferðirnar
tíðar austur til þess að hitta
Gauja bróður og Stínu. Það
þurfti að byggja og bæta og allt-
af var gleði og glaumur þegar
þeir gömlu frístundabændurnir
úr Eyjum hittust. Og við hin
systkinin lögðum einnig rækt við
staðinn og sjaldan var farið aust-
ur nema komið væri við hjá
Gauja bróður!
Fjórtán ár eru síðan sá eldri
féll frá, tengslin rofnuðu, og
ferðir austur til Gauja og Stínu
lögðust að mestu af. En minning-
arnar lifa um ánægjulega daga
og sjaldan var ekið fram hjá án
þess að hugurinn reikaði til baka
og horft væri með söknuði í átt
til bústaðarins við Gljúfrabúa.
Með Gauja bróður er farinn einn
úr okkar hópi og við þökkum
honum fyrir samfylgdina, fyrir
hans kærkomnu viðbót í fjöl-
skylduna, húmor og glaðværð
sem smellpassaði eins og hann
hefði hvergi annars staðar alið
manninn! Fjölskyldumyndir úr
stórafmælum þar sem Gaui er
auðvitað sá tíundi í hópnum
geymast hjá systkinunum og
minna á hann, skælbrosandi og
alltaf til í fjörið með okkur
hinum!
Systkinin frá Steinholti í Vest-
mannaeyjum senda börnum
Gauja, barna- og barnabörnum
og venslafólki sínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Birgir Þór Baldvinsson.
Margs er að minnast, margs
er að sakna.
Laugardaginn 4. janúar voru
óveðursský á himni. Vegir voru
víða lokaðir og náttúran minnti
okkur á að hún hefur sinn gang
óháð vilja mannanna og við get-
um enga stjórn haft þar á. Á
þessum drungalega degi birtust
önnur dökk ský á andlegum
himni sem minntu okkur á að líf-
ið í þessum heimi er Guðs gjöf,
fengið að láni í skamman tíma.
Góður drengur kvaddi þennan
heim eftir baráttu við illvígan
sjúkdóm. Guðjón eða Gaui, eins
og hann var oftast kallaður, kom
inn í líf okkar fyrir um níu árum
þegar hann og Sísí urðu ástvinir
og fljótt var ljóst að þar var al-
vara á ferð og þeirra vinskapur
var djúpur.
Þegar við hugsum til baka þá
er það fyrsta sem kemur upp í
hugann hvað hann varð á
skömmum tíma partur af okkar
fjölskyldu og innan skamms var
eins og hann hefði alltaf verið
með okkur.
Börnin okkar litu á hann sem
afa sinn og barnabörnin kölluðu
hann langafa. Hann var einstak-
lega ljúfur við börnin okkar og
„langafabörnin“ sín. Þau fundu
þá hlýju sem geislaði frá honum
og gerðu sér far um að umgang-
ast hann. Alltaf var hann tilbúinn
að rétta hjálparhönd ef á þurfti
að halda, alltaf jákvæður og allt-
af með lausnir á öllum hlutum.
Með Gauja eignaðist Sísí ekki
bara ástvin heldur stóra fjöl-
skyldu í börnum hans, tengda-
börnum, barnabörnum og systk-
inum sem reyndust henni vel.
Sérstaklega var sambandið við
systkini Gauja og þeirra maka
frá fyrstu stundu einstaklega
hlýtt og áttu þau með þeim góðar
samverustundir bæði hérlendis
og erlendis. Þar myndaðist ákaf-
lega dýrmætur vinskapur sem
lifir áfram. Þeim verður seint
þakkað hversu ástúðlega þau
tóku á móti henni í fjölskylduna.
Gaui átti sinn sælureit í
Hamralundi og vildi helst hvergi
annarstaðar vera. Þar kom í ljós
hversu handlaginn hann var og
þar var hann búinn að byggja
upp yndislegan stað sem gott var
að koma á. Synir hans voru
óþreytandi við að aðstoða pabba
sinn við uppbygginguna og gam-
an að sjá hversu náið samband
þeirra feðga var. Þar var hann í
essinu sínu, kominn í vinnugall-
ann sinn og út að vinna hvort
sem það var við að smíða, gefa
fiskunum eða dytta að bílum eða
dráttarvélum (sem hann átti dá-
gott safn af). Við hjónin fengum
stundum að dvelja þar í hjólhýs-
inu og eigum þaðan yndislegar
minningar með honum og Sísí.
Já, Gaui var alltaf að og fannst
ekki gaman að sitja með hendur í
skauti. Þegar orkan fór að
þverra fór hann oft í „karlar í
skúrum“ þar sem hann dundaði
við ýmislegt og naut félagsskap-
arins. Hann barðist við sjúkdóm
sinn af hugrekki, von og trú og
aldrei var uppgjöf inni í mynd-
inni til síðasta dags.
Já margs er að minnast og
margs er að sakna. Minningarn-
ar um yndislegan mann verma
okkur og hann dvelur nú í húsi
með margar vistarverur sem
Guð hefur lofað þeim sem trúa.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo vinur kæri vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna
(Höf. ókunnur)
Elsku mamma, tengda-
mamma og aðstandendur Gauja.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Meira: mbl.is/andlat
Jakob og Elsa.
Guðjón
Traustason
Hjartkær móðir mín, amma og langamma,
ELÍN HEIÐDAL,
Ljósheimum 18,
lést þriðjudaginn 31. desember.
Útför hennar fer fram frá Langholtskirkju
þriðjudaginn 14. janúar klukkan 13.
Helena Jónsdóttir
Dagur Benedikt Reynisson
Katrín Guðmundsdóttir Jónas Dagur Jónasson
Júlíanna Guðmundsdóttir Raghed Saadieh
Eiríkur Árni Guðmundsson Ingibjörg Sólrún Ágústsdóttir
Davíð Árni Guðmundsson Thelma Rún Matthíasdóttir
Steinunn Anna Haraldsdóttir Hallur Árnason
langömmubörn og systkini hinnar látnu
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
KNÚTUR EYJÓLFSSON
frá Hvammi í Landsveit,
Stararima 57,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans 31. desember. Útförin hefur
farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Edda Halldórsdóttir
Aron Knútsson Svava Sól Matthíasdóttir
Sigríður Th. Knútsdóttir Valtýr Bergmann
Guðrún S. Knútsdóttir Ólafur Jóhannesson
og barnabörn
Ástkær móðir okkar, uppeldismóðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG INGIMUNDARDÓTTIR,
Hrísmóum 7, Garðabæ,
sem lést föstudaginn 3. janúar, verður
jarðsungin frá Vídalínskirkju í Garðabæ
fimmtudaginn 16. janúar klukkan 13.
Agnes Jóhannsdóttir Bessi Þorsteinsson
Dagbjört Hansdóttir Sigurbjörn Sveinsson
Hermann Hansson Auðbjörg Tómasdóttir
Svava Hansdóttir Jóhannes Kristjánsson
Hrafn Ingimundarson Elín Ágústsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn