Morgunblaðið - 13.01.2020, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. JANÚAR 2020
✝ SigurlínaHólmfríður
Ingimarsdóttir
(Lína) fæddist á
Akureyri 1. apríl
1920. Hún lést eftir
stutt veikindi á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 12.
desember 2019
Foreldrar henn-
ar voru Ingimar
Jónsson, f. 18. júlí
1882, d. 31. júlí 1945, og María
Kristjánsdóttir, f. 8. ágúst 1887,
d. 19. apríl 1979. Lína var sjötta
í röðinni í hópi níu systkina, sem
öll eru látin. Systkini Línu voru
Hulda, f. 30. apríl 1911, Jón
Kristján Hólm, f. 6. febrúar
1913, Adolf, f. 19. mars 1914,
Sigríður Ingibjörg, f. 29. maí
1916, Ólöf Kristjana, f. 12. júní
1918, Hermann Hólm, f. 11.
mars 1923, Rut Sigurrós, f. 20.
júlí 1928 og Hermann, f. 17.
mars 1931.
Eiginmaður Línu var Þór-
eldrum sínum og systkinum.
Þrettán ára flutti hún til Akur-
eyrar og byrjaði að vinna á
ullarverksmiðjunni Gefjun, þar
sem hún vann allan sinn starfs-
aldur. Þegar Lína var rúmlega
tvítug kynntist hún Tóta, sem
einnig vann í ullarverksmiðj-
unni.
Lína og Tóti bjuggu til að
byrja með í Brekkugötu hjá
tengdaforeldrum hennar áður
en þau fluttu í braggana á Gler-
áreyrum. Árið 1942 eignuðust
Lína og Tóti sitt fyrsta og eina
barn, Birgi Hólm. Barnabörnum
og langömmubörnum fjölgaði
þó jafnt og þétt yfir árin og eru
afkomendur Línu 31 talsins í
dag. Árið 1964 fluttu Lína og
Tóti í Miðholt 4 á Akureyri þar
sem þau bjuggu lengst af. Tóti
hafði mikinn áhuga á fótbolta
og lék með KA á sínum yngri
árum. Oftar en ekki voru fjör-
ugar umræður um boltann á
heimilinu. Upp úr 1990 veiktist
Tóti af alzheimer og annaðist
Lína hann bróðurpartinn af
hans veikindum, en hann lést
20. mars 1994. Um svipað leyti
flutti Lína í Lindasíðu 2 á Akur-
eyri þar sem hún bjó síðustu
árin. Þaðan eiga vinir og af-
komendur margar góðar minn-
ingar.
Útför Sigurlínu hefur farið
fram í kyrrþey.
hallur Guðlaugsson
(Tóti), f. 4. júní
1914, d. 20. mars
1994. Foreldrar
hans voru Guð-
laugur Stefánsson,
f. 17. janúar 1893,
d. 6. desember 1978
og Halldóra Sófus-
dóttir, f. 9. nóvem-
ber 1888. Lína og
Tóti eignuðust einn
son, Birgi Hólm
Þórhallsson, f. 2. júlí 1943.
Eiginkona Birgis er Unnur Guð-
mundsdóttir, f. 19. ágúst 1942.
Börn þeirra eru Þórhallur Hólm
Birgisson, f. 30. desember 1962,
Sigurlín Hólm Birgisdóttir, f.
28. mars 1964 og Árni Örn
Hólm Birgisson, f. 8. ágúst 1967.
Lína eins og hún var alltaf
kölluð ólst upp hjá móðursystur
sinni, Sigurlínu Kristjánsdóttur,
og bjuggu þær í Sandhólum í
gamla Saurbæjarhreppi fyrstu
níu æviár Línu. Um níu ára ald-
urinn kynntist Lína blóðfor-
Nú hefur elsku Lína amma
mín flutt sig á milli heima og er
sest að í Sumarlandinu.
Það eru forréttindi að eiga
ömmu, sér í lagi þegar maður er
sjálfur kominn á sextugsaldur.
Amma var mikil kona í mínu lífi.
Hún hafði að sjálfsögðu bæði
kosti og galla eins og við öll. Við
systkinin vorum svo heppin að
Tóti afi og Lína amma bjuggu í
kjallaranum hjá okkur þegar við
vorum að alast upp í Miðholtinu.
Alltaf var amma búin að baka
pönnukökur og rúlla upp með
sykri á sunnudagsmorgnum. Síð-
ar meir urðu pönnukökurnar svo
að vöfflum þegar hún var flutt í
Lindasíðuna. Það var alltaf nota-
legt að koma til ömmu, fyrst með
börnin sín og síðan barnabörn og
ekki var amma ánægð fyrr en sjö
til átta sortir af brauði voru á
borðum.
Amma kendi mér eitt og ann-
að, t.d. að prjóna, spila og leggja
kapal. Hún hjálpaði mér að
sauma mín fyrstu hvítu jólarúm-
föt með milliverki sem hún hafði
heklað og margt fleira. Amma
prjónaði mikið í seinni tíð, að-
allega sokka sem margir hafa
notið góðs af.
Amma var alltaf dugleg að
hreyfa sig og á meðan heilsan
leyfði fór hún í reglulega göngu-
túra með vinkonum sínum. Þær
voru árrisular og kom fyrir að
þær voru mættar í Bakaríið við
Brúna klukkan sjö að morgni til
að fá sér kaffi og með því. Eftir
að amma flutti í Lindasíðuna var
ævinlega kaffi á laugardags- og
sunnudagsmorgnum og var oft
margt um manninn þar. Við
amma höfum átt margar gæða-
stundir saman yfir kaffibolla,
heima jafnt og á kaffihúsum.
Hvíl í friði, elsku amma.
Sigurlín og fjölskylda.
Hinn 20. desember 2019 geng-
um við síðasta spölinn með þér,
elsku Lína amma, en 12. desem-
ber lagðir þú aftur augun og
hvarfst á vit ævintýranna á
himnum.
Við vitum að löngu horfnir vin-
ir og ættingjar hafa tekið vel á
móti þér í Sumarlandinu og ef-
umst ekki eitt andartak um að
þar ríkir mikið fjör þessa dag-
ana. Við hin sitjum eftir og yljum
okkur við góðar minningar um
þig.
Kaffi og kræsingar á laugar-
dags- og sunnudagsmorgnum
verða ekki hjá þér að sinni en
þegar við mætum í Sumarlandið
vitum við að þú tekur á móti okk-
ur með nóg af kaffi og stórt borð
af kræsingum.
Þó að dvöl þinni í okkar heim-
kynnum sé lokið að sinni hugsum
við hlýtt til þín og erum þakklát
fyrir þann tíma sem við vorum
samferða þér í gegnum lífið á
jörðinni.
Hinn 1. apríl 2020 hefðir þú
orðið 100 ára og munum við
minnast þín með ást, kærleika og
gleði í hjarta.
Elsku Lína amma, hvíl í friði.
Þórhallur, Gróa,
börn, tengdadóttir og
barnabörn.
Sigurlína
Hólmfríður
Ingimarsdóttir
Fallin er frá kær
félagskona og vinkona í Thor-
valdsensfélaginu. Hún gekk til
liðs við okkur árið 1995 og var
virkur félagi allt þangað til á
þessu ári að veikindi hennar
komu í veg fyrir að hún gæti
starfað við afgreiðslu í verslun-
inni okkar, Thorvaldsens-
bazarnum.
Hún sinnti mörgum trún-
aðarstörfum fyrir félagið. Hún
var í stjórn Barnauppeldissjóðs
og í stjórn félagsins, einnig
starfaði hún í nefnd innan
Bandalags kvenna í Reykjavík.
Hvar sem hún var og starfaði
var brosið og jákvæðnin henn-
ar aðalsmerki. Þegar ég kynnt-
ist henni fyrst árið 2001 sá ég
Álfheiður Sylvia
Briem
✝ ÁlfheiðurSylvia Brighid
Victoria Helgadótt-
ir Briem, jafnan
kölluð Sylvia, var
fædd 17. janúar
1942. Hún lést 3.
desember 2019.
Útför Sylviu fór
fram 30. desember
2019.
að þar fór heims-
kona sem talaði
mörg tungumál og
kunni svo sannar-
lega að láta fólki
líða vel. Við störf-
uðum saman öðru
hverju við af-
greiðslu á Bazarn-
um okkar og alltaf
var gaman að hitt-
ast og spjalla og
hlusta á hana
skipta yfir í það tungumál sem
viðkomandi viðskiptavinur vildi
tala. Það fór ekki fram hjá okk-
ur hvað mikið hún saknaði
Magnúsar síns en alltaf var
samt sagt já þegar hún var
beðin að vinna með okkur. Við
viljum þakka Sylvíu hennar
góðu störf í þágu Thorvald-
sensfélagsins. Við sem störfuð-
um með henni þökkum henni
samstarf og vináttu liðinna ára,
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra vottum við okkar inni-
legustu samúð.
F.h. Thorvaldsensfélagsins,
Kristín Ruth
Fjólmundsdóttir
formaður.
Mig langar að
minnast míns ást-
kæra tengdaföður,
Einars Kjartansson-
ar, fyrrverandi bónda í Þórisholti
í Mýrdal, er lést aðfaranótt að-
fangadags. Ég kynntist Einari
og Sigurbjörgu konu hans nokkr-
um árum eftir að þau hættu bú-
skap.
Mér er minnisstætt er ég sá
Einar fyrst í Djúpaleiti árið 2003,
veðurbarinn en hnarreistan á
sinn hátt þótt lotinn væri orðinn í
baki af mikilli vinnu en höfðing-
legur á sinn yfirvegaða hátt.
Sterkur svipur sem lýsti festu og
þrauseigju og dirfska í bláum
augunum sem ekki léti undan
neinu léttu hlassi. Mér fannst
hann geta verið holdgervingur
landnámsmanna fyrr á öldum
enda var hann látinn leika vík-
ingaprest í myndinni um Bjólfs-
kviðu sem tekin var á Íslandi. Ég
hef stundum velt þeirri hugsun
fyrir mér að slíkir menn hafi ein-
mitt með styrk og úthaldi og
óbugandi trú á landið haldið
þessari þjóð gangandi í gegnum
aldirnar. Menn með slíkan þrótt
hafi átt sinn þátt í því að við lifð-
um af sem þjóð á erfiðum tímum.
Ég minnist margra stunda er
við spjölluðum saman um lands-
ins gagn og nauðsynjar. Einar
hafði mikinn áhuga á búskap og
atvinnulífinu almennt, öllu því
sem til framfara mátti horfa.
Enda var hann sjálfur frum-
kvöðull á sínu sviði, í nýjum bú-
skaparháttum. Þegar talið barst
að pólitík var alltaf ákveðinn
Einar
Kjartansson
✝ Einar Kjart-ansson fæddist
3. desember 1930.
Hann lést 24.
desember 2019.
Útför Einars fór
fram 5. janúar 2020.
þungi í orðum
hans, orðfár var
hann oftar en ekki
en beinskeyttur og
oft gat maður
skynjað dýpri
merkingu í því sem
sagt eða ósagt var
um menn og mál-
efni í svip hans og
tón. Einar hafði
yfirleitt alltaf
ákveðna skoðun á
flestum hlutum sem skiptu máli.
Það yrði líkast til seint sagt að
eitthvert hálfkák einkenndi
þennan eftirminnilega heiðurs-
mann. Hálfkveðnar vísur voru
ekki hans.
Ég hafði gaman af dálæti Ein-
ars á fjölskyldu sinni og öllum
þeim afkomendum sem hann sá
vaxa úr grasi á liðnum áratugum.
Fjölskyldan var honum greini-
lega mjög mikilvæg og jafnframt
uppspretta gleði og ánægju við
fjölmörg tækifæri. Enda skírðum
við yngsta son okkar í höfuðið á
honum frekar en sjálfum mér
eins og sumir myndu kannski
halda.
Ég hef reynt að ímynda mér
þig ungan Einar: snaggaralegan
og þindarlausan með óbilandi
kjark glímandi við erfiðar að-
stæður. Það hefði verið gaman að
hitta þig ungan, fullan af æsku-
fjöri og þori. Mig grunar að elja
þín og fórnfýsi fyrir fjölskylduna
hafi haldið þér gangandi alla tíð -
ekki hefur líklega oft þurft að
brýna þig til dáða.
Einar var heilsteyptur maður,
staðfastur og hjálpfús. Fyrir-
mynd margra í sinni fjölskyldu, í
sinni sveit. Ættingjar og vinir
kveðja hann með djúpum sökn-
uði og trega.
Ég vil kveðja þig í bili með
þessu ljóði sem varð til síðustu
nóttina stuttu fyrir dauðastund-
ina.
Að uppsölum
Dregur til tíða
sólarhimins
sendir dóttir
deginum
síðasta
næturskugga
Dregur til hvíldar
hinstu rekkju
sefur faðir
þrautseigur
Þórisholts
þungra verka
Dregur til farar
hófdynur knýr
fylgd úr hlaði
eilíf kvik
fótspor þín
að Uppsölum
Einar Svansson.
Ég er ótrúlega heppin að hafa
haft hann sem hluta af lífi mínu
frá fæðingu. Afi Einar var bróðir
pabba en frá því að ég fór að tala
kallaði ég hann aldrei annað en
afa og alltaf svaraði hann. Þegar
ég varð eldri og fattaði að þetta
passaði ekki gerði ég heiðarlega
tilraun til að breyta og kalla hann
Einar eða frænda en hann ein-
faldlega svaraði ekki og afi varð
það og við bæði ánægð með það.
Að alasat upp í aðeins nokkurra
kílómetra fjarlægð frá sveitinni
eru algjör forréttindi og hafa
ömmu Þorgerði, afa Einar. Silla
og krakkarnir í Þórisholti eru
svo stór hluti af minni ævi, mín-
um heimi, að ég held stundum að
ég sé ein af þeim systkinum (lík-
lega alveg passlega brjáluð út í
þetta stelpugerpi sem taldi að
hún ætti algjörlega að fá alla at-
hygli). Afi Einar var með það
mesta og besta jafnaðargeð sem
ég hef kynnst, hann þurfti aldrei
að hvessa sig við okkur, það sem
afi sagði það var bara. Hann
hafði okkur í eftirdragi allan dag-
inn við störf sín og hafði út úr því
mismikla aðstoð af okkar hálfu
en alltaf hafði hann tíma til að
segja okkur til, kenna okkur og
fræða um allt sem landið og nátt-
úran gaf af sér. Að hlusta á afa
segja sögur af fyrri tíð var
hreinn unaður, þær urðu svo lif-
andi að það var eins og maður
yrði hluti af þeim. „Ég er með
flís, við þurfum að fara til afa!“
Það var margt sem afi Einar
mátti gera og segja en enginn
annar og þá þurfti að brenna með
mig í sveitina til að sinna þessu.
Að skríða upp í fangið á honum
var yndislegt, hann nýtti tæki-
færið og kitlaði mann með skegg-
inu og uppskar mikinn hlátur.
Á jóladegi var byrjað á að fara
í jólamessu í Reyniskirkju og svo
í kaffi, spil og mat í Þórisholt.
Þar spiluðu allir aldurshópar vist
á mörgum borðum með mikilli
gleði og maður var ekki mjög
gamall þegar maður var farinn
að kunna vist og spilaði með klár-
lega einn af demöntunum í mínu
lífi. Þegar ég fór loksins að gera
eitthvert „gagn“ í sveitinni naut
ég sauðburðartímans alltaf best,
þó að verkin væru fleiri. Sauð-
burður með afa þegar kom að ám
sem áttu erfitt með burð var
reynsla sem gleymist aldrei.
Sambandið og skilningurinn á
skepnunum var svo einstakur.
Þegar þú þurftir smærri hendur
og fékkst mig til að aðstoða ána
með þinni tilsögn. Þessar minn-
ingar eru mér svo kærar. Þú
kenndir mér svo margt og hvatt-
ir áfram með þínum hætti og það
hefur svo sannarlega hjálpað
mér síðustu árin. Að tileinka sér
æðruleysi og eins og þú orðaðir
það: „Jú sjáðu, það þarf stundum
að fara aðra leið að þessu eða
gera þetta á annan máta“ og
„sumt verður að fá að hafa sinn
gang þó að við séum ekki sátt við
það“. Börnin mín voru svo hepp-
in að kynnast afa og ömmu Sillu
vel þegar við bjuggum í Vík í
rúm tvö ár og kölluðu hann að
sjálfsögðu afa. Þau nutu þess að
koma við á Árbrautinni og fá
gæðastund, klifra í trjánum og
spila við afa. Seinustu árin
bjugguð þið á Selfossi og það var
alltaf komið við í kaffi, annað var
ekki í boði og það verður svo
sannarlega gert áfram.
Sigríður Sveinbjörg
Kjartansdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
GUÐBJÖRG BERGS
Löngulínu 18,
Garðabæ,
lést fimmtudaginn 9. janúar
Útförin fer fram frá Langholtskirkju
föstudaginn 17. janúar kl. 15.
Viðar Gunnarsson
Gunnar Bjarni Viðarsson Inga Lára Ólafsdóttir
Kolbrún Lís Viðarsdóttir Baldur Þór Jack
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
STEINDÓR SVERRISSON
Álfhólum 5, Selfossi,
lést í faðmi fjölskyldunnar þriðjudaginn
7.janúar. Útförin fer fram frá Selfosskirkju
miðvikudaginn 15. janúar klukkan 13.30.
Hjördís Ásgeirsdóttir
Andrea Skúladóttir Sveinn Ingi Sveinbjörnsson
Bára Steindórsdóttir
Sverrir Steindórsson
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR GÚSTAFSSON
vélvirki,
Skeiðarvogi 39,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
miðvikudaginn 8. janúar.
Margrét Árnadóttir
Árni Guðmundsson Ingiríður Óðinsdóttir
Helga Guðmundsdóttir Óttar Víðir Hallsteinsson
Guðmundur Páll Guðmunds Hjördís Gunnarsdóttir
Alexander Þ. Guðmundsson
Gústaf Guðmundsson Maria de la Rosa Rodenas
barnabörn og barnabarnabörn