Morgunblaðið - 22.01.2020, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2020
✝ Stefán ÖrnStefánsson
fæddist á Húsavík
15. febrúar 1938.
Hann andaðist á
Landspítalanum
11. janúar 2020.
Foreldrar hans
voru Stefán Hall-
dórsson sjómaður,
f. 25. september
1899, d. 9. nóvem-
ber 1940, og Jónína
Brynjólfsdóttir, f. 12. september
1906, d. 31. desember 2000.
Systkini Stefáns Arnar eru
Bryndís, f. 4. júlí 1930, d. 12. maí
2018, Geir, f. 12. mars 1932, d. 7.
júní 1997, og Hörður, f. 9. mars
1936, d. 26. janúar 1984.
Stefán Örn kvæntist 15. febr-
úar 1961 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Gunnþórunni Rannveigu
Þórhallsdóttur, f. 21. maí 1941.
Börn þeirra eru: 1. Stefán
Geir, f. 15. október 1960, eig-
inkona Anna María Gunn-
arsdóttir. Börn þeirra eru Katr-
ín, sem á soninn Rökkva, Stefán
yfirmaður tæknideildar Flug-
félags Íslands 1969-72. Frá 34
ára aldri rak hann eigin verk-
fræðistofu í 28 ár sem hann seldi
árið 2000 og minnkaði við það
vinnu næstu árin á móti auknum
frítíma sem var fátíður fram að
því. Mörg verkefna Stefáns og
samstarfsmanna hans á verk-
fræðistofunni sneru að viðhaldi
fiskimjölsverksmiðja og end-
urnýjun búnaðar þeirra til fram-
leiðslu hágæðamjöls ásamt fjöl-
breyttri ráðgjöf og hönnun
innanlands sem erlendis. Einnig
var Stefán trúnaðarmaður Við-
lagasjóðs við mat á tjóni vegna
gossins í Vestmannaeyjum 1973
og snjóflóðsins í Neskaupstað
1974.
Stefán Örn naut sín best úti í
náttúrunni, stundaði mjög fjall-
göngur og aðra útivist eins og
skotveiðar og jeppaferðir, var
afar umhugað um móðurmálið
og ræktaði frændgarðinn í
Vesturheimi með heimsóknum
þangað. Hann bjó við góða
heilsu fram yfir 75 ára aldurinn,
þau hjón stunduðu ferðalög,
nutu samvista með fjölskyldunni
og uppskáru hvíld að loknu ævi-
starfi.
Útförin fer fram frá Digra-
neskirkju í dag, 22. janúar 2020,
klukkan 15.
Örn og Kristín Rut.
2. Halla, f. 1. des-
ember 1965. Dætur
hennar eru Stein-
vör og Eva. 3. Finn-
ur, f. 14. október
1969, eiginkona
Steinunn Jóns-
dóttir. Synir þeirra
eru Baldur og Unn-
ar Örn. Fyrir átti
Steinunn Nönnu
Katrínu og Jón
Braga. 4. Rebekka, f. 9. maí
1971, eiginmaður Emil Kárason.
Dóttir hennar er Rannveig, fyr-
ir átti Emil synina Pál Emil,
Þorgrím Kára og Matthías
Gauta.
Stefán ólst upp á Húsavík og
lauk stúdentsprófi frá MA 1958,
fyrrihlutaprófi í verkfræði frá
HÍ 1961 og vélaverkfræðiprófi
frá DTH 1964. Að námi loknu
vann Stefán við olíuhreins-
unarstöð Dansk Esso í Kalund-
borg 1964-66, sem fram-
kvæmdastjóri Síldarverksmiðju
ríkisins á Seyðisfirði 1966-69 og
Elsku pabbi minn lést á Land-
spítalanum 11. janúar eftir erfiða
sjúkdómsbaráttu. Það er margt
sem kemur upp í hugann á þessari
stundu. Efst í huga er þakklæti til
mömmu fyrir að hafa hugsað
svona vel og fallega um pabba í all-
an þennan tíma. Slík natni og um-
hyggja er ekki sjálfgefin.
Þegar pabbi var í stuði lét hann
allt flakka og margt var svo sann-
arlega ekki í samræmi við pólitísk-
an rétttrúnað dagsins. Hann lét
þau orð falla í viðtali við Ísland í
dag, þar sem rætt var við hann um
allar Esjuferðirnar, að bara kell-
ingar og aumingjar færu bara upp
að Steini. Honum fannst þetta svo
fyndið að hann skellti upp úr þeg-
ar hann lét þetta út úr sér. Þessi
árátta hans að segja stöðugt
brandara þegar sá gállinn var á
honum féll ekkert sérstaklega vel í
kramið hjá mér á unglingsárun-
um. Ekki heldur sú venja að reyna
að kenna öðrum ökumönnum í
umferðinni að keyra þegar honum
fannst að úrbóta væri þörf. Hann
var strangur við okkur í uppeldinu
og unglingsárin því nokkuð fjörug
þegar uppreisnargjarn unglingur
og ósveigjanlegur uppalandi tók-
ust á.
Pabbi var mjög markmiðsdrif-
inn og þegar kom að hreyfingu var
hann afar góð fyrirmynd. Esju-
ferðirnar voru vandlega skráðar
og markmið ársins og mánaðarins
líka. Ef excel hefði verið til þegar
hann var ungur maður væri ég til í
að sjá það skjal. Hann kenndi mér
að fara vel með peninga og bæði
hann og mamma voru frábærar
fyrirmyndir í reglusemi og skyn-
semi í þeim efnum. Rannveig dótt-
ir mín átti sitt annað heimili hjá
ömmu sinni og afa þegar við
bjuggum í nágrenni við Valhús-
abrautina. Ég er óendanlega
þakklát fyrir hvað þau hafa reynst
henni góð og traust í gegnum tíð-
ina.
Pabbi elskaði að vera úti í nátt-
úrunni og við eigum margar góðar
minningar því tengdar. Skauta-
ferðir á Melavöll, tjaldferðir,
skíðaferðir í Kerlingarfjöll, vél-
sleðaferðir í Jósepsdal, Hellisheiði
og á Skjaldbreið, gönguferðir á
Fimmvörðuháls, jeppaferð á Snæ-
fellsjökul og gönguferð á Heklu.
Barnabörnin sitjandi á stórri
dekkjaslöngu aftan í vélsleða, því
hraðar sem keyrt var því betra.
Jeppaferðir fjölskyldunnar þar
sem pabbi naut sín í botn við að
skemmta krökkunum. Ferð á
Skjaldbreið í dásamlegu veðri, við
pabbi stoppuðum vélsleðana og
hölluðum okkur aftur í sólbað,
grafarþögn, heiður himinn og sól-
in hitaði köld andlitin eftir keyrsl-
una.
Við vorum sammála um að til-
veran væri fullkomin á svona
stundum. Pabbi vildi alltaf vera
sólbrúnn og fór iðulega í skjanna-
hvíta skyrtu eftir útivist til að
tryggja að við hin sæjum hvað
hann var orðinn brúnn. Honum
fannst sumir amerískir dægur-
þættir flokkast undir lágmenn-
ingu og hafði t.d. miklar og nokk-
uð neikvæðar skoðanir á Dallas.
Staðreyndin var hins vegar sú að á
endanum horfði hann á alla þætt-
ina, því til að koma athugasemd-
um sínum á framfæri þurfti hann
jú að standa nálægt okkur og þar
með sjónvarpinu.
Takk elsku pabbi fyrir sam-
fylgdina. Hvíldu í friði.
Rebekka Stefánsdóttir.
Ég minnist Stefáns Arnar,
elsku tengdaföður míns, fyrir
hlýju, einlægni og þá væntum-
þykju sem hann sýndi mér og
eldri börnum mínum alveg frá
þeirri stundu þegar við kynntumst
honum fyrst. Og á þeim árum sem
liðin eru síðan leiðir okkar lágu
saman dýpkaði bæði hlýjan og
væntumþykjan og við urðum
órjúfanlegur hluti af hans góðu
fjölskyldu. Hann var alltaf í okkar
liði. Þegar svo yngstu afadreng-
irnir tveir bættust í hópinn um-
lukti hann þá einnig með ást og
umhyggju en líka galsa og glettni.
Þeir munu eiga ómetanlegar
minningar um góðan, traustan og
skemmtilegan afa.
Á kveðjustund, þegar lífshlaup
Stefáns Arnar er rifjað upp, áttar
maður sig enn betur á því hvernig
erfið lífsreynsla æskuáranna mót-
aði hann og skóp sem einstakling.
Föðurmissir á unga aldri, sár fá-
tækt og stolt einstæðrar móður
skildu eftir spor sem fylgdu hon-
um alla tíð. Stefán Örn var sjálf-
skapaður maður sem með eigin
þrautseigju og stuðningi góðs
fólks braust til menntunar. Hann
lagði allt sitt í að standa sig í sínu
krefjandi starfi og vildi hag fjöl-
skyldu og barna sinna sem bestan.
Það má segja að ævi hans hafi
skipst í þrjú tímabil: æskuárin,
náms- og starfsárin, og svo efri ár-
in sem urðu tímabil útivistarferða
og samverustunda með ættingjum
og vinum, þó að einstaka vinnu-
tengt verkefni slæddist með. Stef-
án Örn deildi ástríðu sinni á fjall-
göngum og ferðum um landið með
börnum sínum og barnabörnum
og kenndi þeim margt um leið. Ís-
lenskan var honum einnig mikil-
væg og rækt við móðurmálið var
eitt af því sem hann lagði mikla
áherslu á við sitt fólk. Síðustu árin
tók barátta við Parkinsons-sjúk-
dóminn sinn toll og hafði af honum
þau lífsgæði að geta notið útivistar
og ferðalaga, en hann tókst á við
veikindi sín af miklu æðruleysi og
hugrekki. Lýsti það vel hans innri
manni.
Þú velur leiðina
en þú þekkir hana ekki
Enginn þekkir leiðina
nema vegirnir
Þeir einir luma
á þessari miklu þekkingu
Allir vegirnir
En samt skaltu velja
leiðina
Og vona það besta
(Sigurður Pálsson)
Blessuð sé minning Stefáns
Arnar Stefánssonar. Ég mun
hugsa til hans með þakklæti og
söknuði um ókomin ár.
Steinunn Jónsdóttir.
Elskulegur afi minn er fallinn
frá. Hann og amma hafa alltaf
reynst mér einstaklega vel. Þau
hafa verið mér sem annað sett af
foreldrum og er það ómetanlegt.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir þær
fjölmörgu minningar sem ég á með
afa og höfðum við gaman af því að
rifja þær upp saman. Ein af mínum
allra fyrstu minningunum er þegar
ég fékk að standa á tánum á afa og
hann dansaði um stofuna með mig -
svo þegar ég var orðin unglingur
eyddum við heilum áramótum í að
dansa um allt hús, flissandi og lát-
andi eins og bjánar. Afi var ótrú-
lega duglegur við að drösla mér
með sér í alls konar ferðalög. Við
fórum saman ferðir inn í Þórs-
mörk, á Fimmvörðuháls, upp Esj-
una oftar en ég get talið, á jökla,
fjöll og hóla. Við fórum í vélsleða-
ferðir, fjallgöngur og á línuskauta
en línuskautaferli afa lauk þegar
hann fékk stein í dekkið og hand-
leggsbrotnaði, þá á sjötugsaldri!
Kílómetrarnir sem við gengum
saman eru þó nokkrir og mínút-
urnar voru óteljandi þar sem afi sat
að sóla sig á meðan ég beið
óþreyjufull eftir að hann stæði aft-
ur upp svo við gætum haldið áfram.
Afi var alltaf súkkulaðibrúnn á
sumrin, drakk í sig sólina hvar sem
hann gat og notaði það sem við
kölluðum iðulega steikingarolíuna.
Þegar við vorum í eitt skipti af
mörgum að útbúa okkur fyrir
jöklaferð, þá fann afi bara olíu með
vörn númer 8 og hafði miklar
áhyggjur af því að sú númer 4 var
búin. Það var einmitt fyrir þá ferð
sem ég hafði verið að hjálpa honum
að ferðbúa sig og var hálfan dag að
herða mig upp í að spyrja hvort ég
mætti koma með. Hann hélt það nú
og var glaður að fá félagsskapinn.
Eyddum við svo næstu dögum uppi
á Vatnajökli þar sem afi sagði
reglulega brandara í talstöðina til
að skemmta ferðafélögunum, við
átum óteljandi rækjusamlokur
sem amma útbjó fyrir okkur og
sváfum í jeppanum á nóttunni.
Okkur varð báðum skítkalt en vild-
um hvorugt viðurkenna það! Afi
hafði líka einstaklega gaman af því
að minna mig á að þegar við vorum
í einni af gönguferðunum okkar í
Þórsmörk rak ég skyndilega upp
skaðræðisöskur. Hann hélt að ég
hefði slasað mig illa en ætlaði svo
aldrei að hætta að hlæja þegar ég
stundi upp að ég hefði séð kónguló.
Afi kenndi mér að meta náttúruna,
að horfa á kletta eða ský og sjá í
þeim skessur og tröll auk þess sem
hann þekkti ótrúlegustu kennileiti
og nöfn á hinum og þessum fossum
og þúfum. Hann gat bullað ótelj-
andi sögur tímunum saman til að
stytta mér stundir þegar ég var
krakki, var mikill húmoristi og
brandarakall. Ég hef lært ótal-
margt af afa, allt frá góðri íslensku
yfir í að stýra vélsleða í hliðarhalla.
Afi hvatti mig áfram í þeim verk-
efnum sem ég vann að hverju sinni,
sýndi áhuga á því sem ég var að
gera og stappaði í mig stálinu þeg-
ar á móti blés. Það er stórt afa-
lagað gat í hjartanu mínu en ég er
þakklát fyrir minningarnar og tím-
ann sem við eyddum saman.
Elsku afi, takk fyrir allt – við
sjáumst hinum megin!
Rannveig Smáradóttir.
Í dag kveðjum við okkar kæra
mág og svila, Stefán Örn Stefáns-
son.
Fyrir tæpum 62 árum hófust
kynni okkar systkina og Stefáns
þegar að túngarði við Sandhóla
renndi bláleit drossía, sennilega
síðla sumars 1958. Út steig maður,
glæsilegur og fágaður, í fallegum
ljósleitum „lafafrakka“, í skyrtu
með bindi og í stífpússuðum skóm.
Hafði sveitafólkið sjaldan séð svo
glæstan mann, öruggan í fram-
göngu og prúðmennskan uppmál-
uð. Hann var óðara leiddur í hús og
sest var til borðs hjá móður okkar.
Allmargt fólk var í heimili, börn og
fullorðnir. Gesturinn sat annars
vegar borðsins en gegnt honum sat
systir okkar glæsileg að vanda, þá
17 ára gömul, rjóð í kinnum. Þótti
þeim sem þetta muna að þarna
væri að verða til innilegt samband
milli þeirra sem rétt reyndist.
Fljótlega varð traust og góð vin-
átta milli hans og okkar systkina
og síðar tengdafólks. Einstök vin-
átta og virðing ríkti ávallt milli for-
eldra okkar og Stefáns.
Nokkur úr fjölskyldunni höfðu
með sér félagsskap sem nefndist
„Örverpafélagið“, þar var Stefán í
forystu og naut sem áður góðs
stuðnings eiginkonu sinnar sem
hafði titilinn stjórnarformaður.
Efnt var til nokkurra vel heppn-
aðra ferða sem okkur hinum, sem
ekki vorum örverpi, þótti ástæða
til að öfundast yfir, enda mjög
rómaðar af þeim sem notið fengu. Í
þessum ferðum nutu þátttakendur
góðrar þekkingar Stefáns á land-
inu okkar og náttúru þess, sem
hann unni svo sannarlega, sjálfur
mikill útivistar- og náttúruunnandi
til fjölda ára enda var hann mikið
„náttúrubarn“.
Núna þegar við kveðjum Stefán
Örn vaknar fyrst og fremst minn-
ingin um vandaðan, traustan og
góðan dreng til orðs og æðis, metn-
aðarfullan, frænd- og vinrækinn,
hrók alls fagnaðar þegar fjölskylda
og vinir komu saman til að gleðj-
ast, húmoristann sem alltaf var
tilbúinn að miðla léttleika og gam-
ansömum frásögnum, auk fróð-
leiks af ýmsu tagi. Öll höfum við
fengið notið skemmtilegra heim-
boða á einstaklega fallegu heimili
þeirra hjóna við ýmis tækifæri.
Alltaf var nærandi fyrir sál og lík-
ama að hitta þau hjónin. Ein systra
okkar sem búið hefur erlendis um
langt skeið er þeim hjónum einkar
þakklát fyrir gistingu og hvers
konar atbeina sem hún hefur feng-
ið notið í sínum heimsóknum til Ís-
lands, ekki síst auðsýndan hlýhug
Stefáns.
Stefán gat sér einstakt orð fyrir
störf sín, faglega þekkingu á þeim
viðfangsefnum sem hann beindi
fyrst og fremst starfskröftum sín-
um að. Nýútskrifaður vélaverk-
fræðingur var hann kallaður til
verka í þeirri grein sem þá var ein
af mikilvægustu atvinnugreinum
þjóðarinnar og er enn. Víða um
land sjást merki verka hans í
glæsilegum og gjöfulum fiski-
mjölsverksmiðjum sem hann
hannaði, ýmist frá grunni eða víð-
tækar endurbætur á.
Um leið og við kveðjum góðan
vin með söknuði og þakklæti fyrir
samveruna, vottum við elskulegri
systur okkar og mágkonu, Gunn-
þórunni, börnum þeirra, Stefáni
Geir, Höllu, Finni Reyr, Rebekku
og fjölskyldum þeirra okkar
dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elskulegur mágur og
svili.
Gunnar Þór, Kristveig, Jens,
Þorbergur, Sigurborg,
Guðbjörg og fjölskyldur.
Það er gæfa hvers manns, sem á lífs-
ferðar leiðum
fær leiðsögn og samfylgd af trygglyndum
vini,
og atvikin liðnu, þar sem margs er að
minnast
gera mynd hans svo bjarta í kvöldroðans
skini.
Við mættumst svo ungir á alfaravegi,
tveir óreyndir hlekkir í lífsins festi.
Tvö óskrifuð blöð, – tveir óráðnir
draumar
með árdagsins sólfar í veganesti.
Þótt hljótt yfir sporin þín húmrökkvinn
hnígi
er heiðríkja og fegurð um minningu þína.
Frá æskunnar vori er andblærinn hlýi
sem umvefur síðustu kveðjuna mína.
(Valdimar Hólm Hallstað)
Hinsta kveðja, með þakklæti
fyrir áratuga vináttu sem aldrei
bar skugga á.
Gunnar Valdimarsson,
Húsavík.
Það var síðsumarsdag 1963 á
stúdentagarðinum „Solbakken“ í
Kaupmannahöfn að haldinn var
fagnaður íbúanna, sem voru hjón
eða sambýlisfólk með börn. Við
Anna Björk vorum nýflutt þangað
með fjögurra mánaða dóttur okkar
Önnu Birnu og hugðum gott til
þess að hitta aðra íbúa einkum
landa okkar.
Þarna hittum við í fyrsta sinn
Gunnþórunni og Stefán Örn.
Einkar minnisstætt frá þessu
fagra kvöldi er hve vel við náðum
saman og úr varð traust vinátta.
Gunnþórunn og Stefán Örn voru
norðan úr Þingeyjarsýslum en við
Anna Björk að sunnan en það var
ekki sérstaklega til umræðu á
þessum fyrsta fundi. Ungu mæð-
urnar, Gunnþórunn og Anna
Björk, hófu hrókasamræður með-
an við Stefán Örn ræddum heims-
vandamálin undir linditré.
Stefán Örn lauk prófi í vélaverk-
fræði 1964 og fluttu þau Gunnþór-
unn með son sinn Stefán Geir til
Kalundborgar þar sem Stefán Örn
fékk starf hjá olíuhreinsistöð
ESSO. Ekki skildi leiðir því að við
nutum þess að heimsækja og þau
hjónin þar og dvelja í nokkra daga.
Árið 1965 fluttum við Anna
Björk til Íslands og við tók starf og
uppbygging heimilis. Á fyrstu bú-
skaparárunum var lítið um sum-
arfrí og aflaði ég aukatekna með
afleysingum í apótekum á lands-
byggðinni.
Vorið 1967 vissum við Anna
Björk ekki betur en að Gunnþór-
unn og Stefán Örn væru enn í Ka-
lundborg þótt við hefðum orðið
þess áskynja að hugurinn stefndi
heim. Svo vildi til að ég fór til Seyð-
isfjarðar í maí 1967 til að leysa af.
Fór ég með flugi til Egilsstaða og
þaðan með snjóbíl yfir Fjarðar-
heiði sem var þá kolófær.
Bað ég bílstjórann að setja mig
af við apótekið, kvaddi ég þar dyra
og hver önnur en Gunnþórunn opn-
aði dyrnar. Urðum við bæði jafn
steinhissa. Þau Stefán Örn voru þá
nýflutt heim og hann tekin við starfi
framkvæmdastjóra Síldarverk-
smiðjunnar þar eystra. Í huga bíl-
stjórans var húsið sem þau höfðu
fengið til afnota kallað apótekið sem
hafði verið þar til fjölda ára áður.
Urðu fagnaðarfundir með okkur
Gunnþórunni og Stefáni Erni og
næsta mánuðinn naut ég nábýlis
við þau þar sem nýja apótekið var
steinsnar frá þeim. Ég varð mjög
tíður gestur og naut kræsinga
Gunnþórunnar. Anna Björk var
mjög glöð að heyra þetta og fegin
að ég væri ekki þarna einn í reiði-
leysi. Þegar starfi mínu lauk var
heiðin orðin fær og þau hjónin óku
mér til Egilsstaða í flugið.
Gunnþórunn og Stefán Örn
fluttu svo suður 1969 og tók Stefán
til starfa hjá Flugfélagi Íslands. Þá
tókum við upp þráðinn og vináttan
þroskaðist með mörgum góðum
samverustundum. Oft á tíðum fór-
um við saman ásamt börnum okk-
ar í gönguferðir með nesti. Kom
fljótt í ljós að Stefán Örn hafði
mikla yfirburði yfir okkur hin í út-
haldi og tók hann þá ástfóstri við
Esju sem hann kleif ótal sinum
einn síns liðs, eins lengi og heilsan
leyfði.
Hin síðari ár hrakaði heilsu
Stefáns Arnar mjög og þar með
fækkaði samverustundunum. Hins
vegar hélst hin trygga vinátta og
nú að skilnaði eigum við fjársjóð
minninga.
Við Anna Björk þökkum inni-
lega fyrir það og vottum Gunnþór-
unni og börnum þeirra Stefáns
Arnar og öðrum ástvinum innilega
samúð.
Almar Grímsson.
Enn einn úr hópi okkar stúd-
enta frá Menntaskólanum á Akur-
eyri 1958 er látinn, Stefán Örn
Stefánsson vélaverkfræðingur frá
Húsavík. Þá eru sextán af fimmtíu
og tveimur stúdentum MA58 falln-
ir frá. Þannig er lífið – dauðinn
býður allra.
Stefán Örn kom frá Húsavík til
Akureyrar haustið 1953 þar sem
hann settist með okkur í landspróf-
sdeild Gagnfræðaskóla Akureyrar,
naut kennslu góðra kennara og
lauk landsprófi með góðum ár-
angri og settist í Menntaskólann á
Akureyri 1954. Árin í MA eru óg-
leyma0nleg og þar eignuðumst við
vini fyrir lífið.
Síðustu sautján ár höfum við
MA58 hist mánaðarlega og rifjað
upp atburði liðinni ára –liðinnar
ævi, æskuáranna þegar við sung-
um um hin æskuglöðu stúdentsár:
Þið stúdentsárin æskuglöð,
sem oft við minnumst síðar,
þið runnið burtu helst til hröð
í hafsjó fyrri tíðar,
og ekkert það sem þar er geymt
mun þaðan fást um eilífð heimt.
O jerum, jerum, jerum,
o quæ mutatio rerum.
(Þýð.: Jón Helgason)
Haustið 2013 fór hópur stúdenta
MA58 í siglingu á Dóná og aftur
haustið 2016 á Rín. Komum við í
Schönbrunn, höll sem reist var um
1700 og var sumarhöll Habsborg-
ara með sínum 1441 herbergi eftir
að María Theresa keisaraynja lét
endurgera Schönbrunn um miðja
átjándu öld. Í Rínarferðinni fórum
við suður á ungversku slétturnar,
Puszta, og horfðum á hestaíþróttir
ungverskra knapa, borðuðu ljúf-
fenga ungverska gúllassúpu og
drukkum ungverskt rauðvín.
Í þessum ferðum voru þau
sæmdarhjónin Gunnþórunn og
Stefán Örn. Gott var fyrir okkur
Grétu að njóta hjálpar þeirra og
gaman að ræða við þau um gamla
daga, tengsl okkar og um íslenskt
mál og málfræði.
Að leiðarlokum sendum við
Gunnþórunni, börnum hennar og
barnabörnum samúðarkveðjur og
minnumst góðs drengs, vinar okk-
ar Stefáns Arnar Stefánssonar.
Margrét Eggertsdóttir,
Tryggvi Gíslason.
Stefán Örn
Stefánsson
HINSTA KVEÐJA
Hinsta kveðja til hlýj-
asta, besta og hláturmild-
asta vinar míns, Stefáns
Arnar.
Ég sakna þín ótrúlega
mikið og minningarnar um
þig og okkar mörgu göngu-
ferðir mun ég alltaf geyma í
hjarta mínu.
Nína Margrét.