Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.02.2020, Blaðsíða 10

É
g lenti í smá niðurskurði
en annars er ég bara
góður, þakka þér fyrir,“
svarar Ásgeir Guð-
mundsson, þegar ég slæ
á þráðinn til hans og ámálga viðtal.
Sannarlega ein leið til að orða það en
tilefni viðtalsins er einmitt téður
„niðurskurður“; annar fóturinn var
sumsé tekinn af Ásgeiri fyrir neðan
hné vegna blóðeitrunar seint á síð-
asta ári en hann hafði lengi glímt við
sýkingu í fætinum sem var afleiðing
áverka sem hann hlaut í flugslysi
sem hann lenti í sumarið 2009.
Ásgeir er kominn á ról eftir að-
gerðina, sem framkvæmd var í Lúx-
emborg, og tekur glaðbeittur á móti
mér í íbúð sinni sem er á tólftu hæð í
fjölbýlishúsi í Kópavogi. Hann geng-
ur óstuddur innandyra en styðst við
hækjur þegar hann fer út og er í
miðjum klíðum í endurhæfingu á
Grensási en kemst allra sinna ferða
án teljandi vandræða. „Ég er aðeins
smeykur við hálkuna, verð ég að við-
urkenna, það yrði vesen að bein-
brjóta sig núna,“ segir Ásgeir sem
gengur vel að laga sig að sínu nýja
lífi. Um síðustu helgi skrapp hann
meira að segja á þorrablót Íslend-
ingafélagsins í Lúxemborg.
Slasaðist mjög illa
Forsaga málsins er sú að 2. júlí 2009
slasaðist Ásgeir alvarlega í flugslysi
í Selárdal nálægt Vopnafirði, þegar
Cessna 180-vél sem hann og vinur
hans, Hafþór Hafsteinsson, voru í
flaug á rafmagnsvír steinsnar frá
veiðihúsinu Hvammsgerði. Hafþór
lést í slysinu.
„Ég slasaðist mjög illa og var
haldið sofandi í tíu daga. Það brotn-
uðu mörg rif og eitt stakkst inn í
annað lungað, hitt lungað féll saman
og báðir fætur brotnuðu illa, auk
þess sem ég missti andlitið, bók-
staflega. Helmingur þess lá út á hlið.
Ég var svo heppinn að fyrstu aðilar
sem komu á vettvang kunnu til
verka; annars væri ég ekki hér. Þór-
dís Kjartansdóttir lýtalæknir saum-
aði andlitið á mig aftur og á þriðju
viku fór ég að verða nógu vel áttaður
til að spyrja um Haffa. Heimurinn
hrundi þegar ég heyrði að hann væri
dáinn,“ segir Ásgeir sem man ekkert
eftir slysinu.
Eftir nokkrar vikur á spítala lá
leið Ásgeirs á Grensás, þar sem hans
beið löng og ströng endurhæfing.
Hann þurfti meðal annars að læra að
ganga upp á nýtt. „Ég var á algjör-
um byrjunarreit og ældi eins og
múkki við það eitt að lyfta mér upp.
Þetta tók sinn toll og ég fór úr 110
kg niður í 87 kg. Starfsfólkið á
Grensási býr yfir ótrúlegri þol-
inmæði en auk þess að hjálpa manni
að ná líkamlegum bata er það í mik-
illi sálgæslu. Í mínu tilviki tók lang-
an tíma að taka til í andlegu deild-
inni.“
Þeir Hafþór voru perluvinir;
kynntust á unglingsárum og lærðu
að fljúga saman. „Haffi var algjör
öðlingur, mikill húmoristi og frábær
trommuleikari. Hans er sárt sakn-
að.“
Með sama sárið frá 2016
Smám saman komst Ásgeir til
heilsu. Eitt mein gekk þó erfiðlega
að græða, sár undir hæl hægri fótar.
Blóðstreymi niður í fætur er skert
eftir slysið og hann fékk sýkingu eft-
ir sýkingu. Ásgeir hafði verið með
sama sárið á hælnum frá sumrinu
2016 og síðasta vor var hann í fullri
alvöru farinn að hugleiða hvort af-
limun væri ekki eina leiðin til að ná
bata. „Sárið lokaðist aldrei almenni-
lega; það kom ekki fylling að innan
og hællinn er afskaplega vondur
staður fyrir krónísk sár, maður er
alltaf að djöflast á þessu.“
Það gekk svo langt að hann hafði
upp á og hitti Skúla Kristinsson sem
missti annan fótinn í slysi fyrir
nokkrum árum og notar upp frá því
gervifót. „Það var alveg magnað,“
segir Ásgeir og sýnir mér myndband
í símanum sínum frá fundinum, þar
sem vonlaust er að sjá á göngulagi
Skúla að hann sé með gervifót.
Læknar í Lúxemborg, þar sem
Ásgeir hefur dvalist mikið gegnum
tíðina en hann vann lengi sem flug-
stjóri hjá Cargolux, vildu þó prófa að
græða í hann nýjan hæl áður en til
aflimunar kæmi. Það var í maí á síð-
asta ári. „Hællinn kom úr beina-
banka, sem ég vissi ekki að væri til,
og aðgerðin heppnaðist vel, jafnvel
þótt ég sé hálfgerður skíthæll,“ segir
hann brosandi.
Flug frá helvíti
Enn plöguðu sýkingar í hælnum Ás-
geir og sár sem hann fékk í Namibíu
síðasta haust, en þar er hann að
reisa sér hús, gerði að lokum út-
slagið. 11. nóvember átti Ásgeir tíma
hjá lækni í Lúxemborg en var orðinn
mjög veikur vegna blóðeitrunar,
þegar hann hélt af stað frá Namibíu.
Fyrsti leggurinn var frá höfuðborg-
inni Windhoek til Addis Ababa í Eþí-
ópíu með Dreamliner-vél Ethiopian
Airlines og var eftirvæntingin mikil,
þar sem Ásgeir hafði ekki í annan
tíma flogið með slíkri vél. „Það flug
var frá helvíti enda þótt ég væri í
fyrsta farrými. Ég gat hvorki borðað
né drukkið og fór fljótlega að ofanda
og kasta upp. Datt loks út og þegar
ég rankaði við mér stóðu allt að tíu
manns yfir mér; flugfreyjur, tveir
norskir hjúkrunarfræðingar og
meira að segja skurðlæknir. Ég bað
þau nú að bíða aðeins með hann,“
segir Ásgeir sposkur.
Hann var fluttur með súrefni og í
hjólastól inn í flugstöðina í Addis
Ababa en þriggja tíma bið var eftir
næsta flugi, til Frankfurt, með Air-
bus 350, sem hann hlakkaði líka til
að fljúga með. Ásgeiri leið aðeins
betur en þá reis annað vandamál.
„Ég átti ekki að fá að fara með til
Frankfurt; var sagður of veikur. Þá
tók gamli hrokafulli kafteinninn sig
upp og ég sagði þvert nei. Ég ætti
tíma hjá lækni í Lúx og yrði að kom-
ast á staðinn. Eftir japl, jaml og fuð-
ur var samþykkt að hleypa mér um
borð en áður varð ég að skrifa undir
plagg þess efnis að ég myndi greiða
kostnaðinn úr eigin vasa ef beina
þyrfti vélinni annað vegna veikinda
minna.“
Ásgeir var svo heppinn að sessu-
nautur hans í fluginu til Frankfurt
var þýskur hjúkrunarfræðingur ný-
komin frá Erítreu sem ugglaust hef-
ur séð margt verra um dagana.
„Hún gaf mér verkjastillandi lyf og
ég svaf mestalla leiðina. Þetta var
mun auðveldara flug en hið fyrra.“
Þú ert ekki að fara héðan?
Við komuna til Frankfurt var Ásgeir
orðinn býsna brattur og gat ekið
sjálfur á bílaleigubíl til Lúx-
emborgar. Þar býr hann hjá félaga
sínum sem leist víst rétt mátulega á
útganginn á honum þegar Ásgeir
datt í hús árla morguns. Hann náði
að halla sér aðeins áður en hann fór
að hitta lækninn, Hoffmann að nafni,
um hádegisbil. „Ég þekki Hoffmann
ágætlega og hann talaði enga tæpi-
tungu við mig: „Þú ert ekki að fara
héðan, lagsi!“ Þetta var orðið það
slæmt að nýrun voru nánast hætt að
virka. Ég var því settur beint í að-
gerð. Í fyrstu ætluðu þeir að freista
þess að komast fyrir blóðeitrunina
en þegar ég vaknaði eftir þá aðgerð
seinna um daginn vissi ég strax hvað
klukkan sló; það sat hópur sérfræð-
inga í kringum mig. Jæja, ég er bara
„dead man laying“! En það var ekki
eftir neinu að bíða og ég gaf þeim
leyfi til að skera fótinn af mér. Við
Hoffmann höfðum rætt þann mögu-
leika um vorið.“
Aðgerðin heppnaðist vel og dag-
inn eftir barst Ásgeiri góður liðsauki
en Ebbi bróðir hans flaug utan frá
Íslandi til að veita honum stuðning.
„Ég vildi ólmur fá að eiga fótinn en
læknarnir sögðu það ekki koma til
greina og báru fyrir sig spítala-
reglur. Ég hélt hins vegar áfram að
suða í þeim og sagði þeim bara að
sjóða hann; ég hefði gert það við
ófáa antilópuhausana í Afríku. Á
endanum benti einn læknirinn mér á
Ásgeir Guðmundsson flugstjóri við þriggja
sæta flugvélina sem hann er að smíða
ásamt félögum sínum í Mosfellsbæ.
„Lenti í smá
niðurskurði!“
Hægri fóturinn var tekinn af Ásgeiri Guðmundssyni, flugstjóra og veiði-
manni, fyrir neðan hné í nóvember, vegna þrálátrar sýkingar og blóðeitr-
unar. Hann er kominn á ról á ný á gervifæti og horfir björtum augum fram á
veginn – með létta lund og húmor að vopni. „Ég segi að ljón hafi étið af mér
fótinn og ég síðan kæft það. Það hljómar betur en blóðeitrun,“ segir hann.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
Ásgeir með gervifót-
inn frá Össuri á heimili
sínu í Kópavogi.
Morgunblaðið/RAX
VIÐTAL
10 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16.2. 2020