Morgunblaðið - Sunnudagur - 16.02.2020, Blaðsíða 12

sú fyrri býr meira að segja hérna
rétt hjá. Sannast þar hið fornkveðna,
að maður kynnist ekki konu fyrr en
maður skilur við hana.“
Eins og þeir sem komnir eru á
þennan stað í viðtalinu hafa þegar
gert sér grein fyrir þá býr Ásgeir
Guðmundsson að léttri lund, einhver
myndi jafnvel segja að hann væri
grallaraspói. Og það hefur hjálpað
honum, frekar en hitt, í hremming-
unum á umliðnum mánuðum og ár-
um.
„Jú, jú, maður má ekki tapa
gleðinni. Ég segi til dæmis að ljón
hafi étið af mér fótinn og ég síðan
kæft það. Það hljómar betur en blóð-
eitrun,“ segir hann sposkur.
Við höfum þegar talað um „nið-
urskurð“ en Ásgeir notar líka kinn-
roðalaust orðið „fótsnyrting“ um að-
gerðina. Og ef honum dytti í hug að
setja á laggirnar nýtt flugfélag (allt-
af spurn eftir því hér um slóðir) þá
myndi það vitaskuld heita Bone Air.
Svo er það uppáhaldskvikmyndin
hans, Footloose. Hver önnur?
Ykkur að segja þá fer þannig orð
af Ásgeiri að félagi hans sem vakti
athygli mína á honum, ráðlagði mér
að fara til fundar við hann á gúmmí-
buxum.
Nú?
„Þú átt örugglega eftir að pissa í
þig úr hlátri.“
Algjör kraftaverkamiðstöð
Ásgeir er tæplega hálfnaður í
tveggja mánaða endurhæfingu á
Grensási. „Þetta er bara eitt af
þessum verkefnum sem maður þarf
að takast á við í lífinu. Í mínum
huga er þetta 50% líkamlegt og
50% andlegt. Ég hef enn ekki dott-
ið í þunglyndi enda bý ég núna að
því að hafa gengið áður í gegnum
erfiða endurhæfingu. Síðast kom
ég með sjúkrabíl á Grensás og bor-
inn inn á börum en núna kom ég
mér sjálfur í hjólastól. Ég var bú-
inn að ræða þennan möguleika, það
er aflimun, við Ingu Friðriksdóttur
á Grensási áður, en flestir sem fá
gervifætur fara í endurhæfingu til
hennar, og hún hefur veitt mér
ómetanlegan stuðning, eins og ann-
að starfsfólk á Grensási. Þetta er
algjör kraftaverkamiðstöð og of-
boðslega gott að vera þarna enda
þótt ég óski engum þess að kynnast
því af eigin raun. Þetta er annað
skiptið hjá mér – og vonandi það
seinasta,“ segir Ásgeir sem glaður
gengst við nýja viðurnefninu sínu,
Geiri Grensás.
Þar sem hann starfaði hjá Cargo-
lux þegar hann slasaðist hefur Ás-
geir þegið slysa- og örorkubætur
ytra og ber kerfinu vel söguna. „Ég
hef það bærilegt en nóg er nú samt
þegar maður lendir í svona áföllum
þó að maður þurfi ekki að hafa fjár-
hagsáhyggjur líka. Þjóðfélagið í Lúx
er ákaflega vel upp byggt og öfugt
við það sem við þekkjum hér heima
þá er öryrkjum og ellilífeyrisþegum
ekki refsað fyrir að taka að sér svo-
litla vinnu. Það er umhugsunarvert
fyrir okkur.“
Þorirðu í bíltúr?
Að því sögðu hugsar Ásgeir sér til
hreyfings. „Þorirðu í bíltúr með
mér?“ spyr hann skyndilega.
Já, auðvitað.
Hann býr aftur um stubbinn til að
geta smeygt honum í gervifótinn.
„Þetta venst, eins og að klæða sig í
sokka. Það þýðir ekkert að væla yfir
því.“
Með lítilsháttar tilfæringum í
bílnum er hann byrjaður að keyra á
ný sem færir honum að vonum auk-
ið frelsi. Leiðin liggur upp í Mos-
Ásgeir er mikill veiðimaður og
býr að veglegu safni uppstopp-
aðra dýra frá Afríku og víðar.
Morgunblaðið/RAX
VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16.2. 2020
Ásgeir kom fyrst til Namibíu í kringum alda-
mótin, þegar hann var að fljúga fyrir Cargo-
lux. Verandi skotveiðimaður fram í fing-
urgóma mátti hann til með að reyna sig við
villibráð af ýmsu tagi. „Þetta var oft fjögurra
til fimm daga stopp í Afríku og í stað þess að
láta sér leiðast inni á hóteli greip ég að sjálf-
sögðu í byssuna. Það er ekkert að því að veiða
á fullum dagpeningum,“ segir hann sposkur.
Gestir á heimili Ásgeirs í Kópavoginum fara
ekki varhluta af veiðidellunni en allir veggir
eru meira og minna þaktir uppstoppuðum dýr-
um af öllum stærðum og gerðum sem hann hef-
ur skotið um dagana, auk þess sem hann er
með rauðan sand úr Kalahari-eyðimörkinni á
einum vegg í stofunni.
Ásgeir kolféll fyrir Namibíu og fyrir sex ár-
um hóf hann að reisa sér hús á landareign
bónda nokkurs í Kalahari-eyðimörkinni. Hlaut
það að vonum nafnið Kalahari Igloo, eða Snjó-
húsið í Kalahari. Það er 300 fermetrar að
Snjóhúsið hans
Ásgeirs í Namibíu.
stærð og með stráþaki. „Ég hef verið að dunda
mér við þetta seinustu árin enda vil ég alls ekki
taka Íslendinginn á þetta og skulda í þessu. En
ég má bara vera þarna í þrjá mánuði á ári,
jafnvel þótt ég sé hvítur, ríkur og fallegur.“
Hann brosir.
Ásgeir dregur fram ljósmyndir af húsinu og
nágrenni þess sem er engu líkt í miðri eyði-
mörkinni, sannkölluð vin. „Eins og þú sérð þá
byggði ég húsið á stærstu sandöldunni. Þú get-
ur ímyndað þér hvað ég er vel gefinn.“
Nostrað er við hvert smáatriði í húsinu.
„Hönnunarhomminn í mér stökk út úr skápn-
um og þetta hefur verið alveg svakalega gam-
an. Maður getur leyft sér ótrúlegustu hluti
enda verðlag allt annað í Namibíu en á Ís-
landi.“
Úti í garði er laug full af sandi, réttnefnd
sandlaug, en til stendur að breyta henni í sund-
laug á næstunni. Svo er grillaðstaða á verönd-
inni.
Að sögn Ásgeirs eru engin hættuleg dýr
þarna á sveimi, mest antilópur, og lítið fer fyrir
hvimleiðum skordýrum. Gestir hans sofa
gjarnan undir berum himni úti á sandöldunni
og hann ræsir þá svo með morgunmat í bítið.
Einu sinni laust eldingu niður í tré í grennd-
inni og eftir það fékk Ásgeir sér eldingavara.
Ásgeir fer gjarnan með fjölskyldu og vini
með sér til Namibíu, auk þess sem hann starf-
rækir lítið ferðaþjónustufyrirtæki, IceHunt.
„Ég hef verið að fara með fámenna hópa með
mér til Namibíu og sníð þá ferðalagið að þörf-
um hvers og eins hóps. Sumir vilja skjóta antil-
ópu, aðrir veiða hákarl, enn aðrir skoða sig um
og heimsækja frumbyggja og einhverjir bara
drekka gin og tónik. Svo er hægt að fljúga í
loftbelg í Sossusvlei í Namib-eyðimörkinni sem
er ótrúleg upplifun sem ég mæli hiklaust með.“
Næsta ferð með gesti verður að óbreyttu um
páskana og svo ætlar Ásgeir með yngstu syni
sína tvo í sumar.
Snjóhús í eyðimörkinni