Morgunblaðið - 21.04.2020, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. APRÍL 2020
✝ Arndís LiljaNíelsdóttir
fæddist 10. janúar
1935 í Reykjavík.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 3.
apríl 2020.
Foreldrar: Jón
Níels Carlsson,
stórkaupm. f. á
Stöðvarf. f. 21.4.
1897, d. 9.5. 1984,
og Kristjana Guðrún Kristjáns-
dóttir, f. í Hafnarf. 27.9. 1912,
d. 21.12. 1952. Kjörmóðir Arn-
dísar: Kristjana Þórdís Árna-
dóttir, f. í Reykjavík 10.12.
1903, d. 9.5. 1986. Hálfsystkini
sammæðra: Kristján Gíslason,
Bergsteinn Eiríkur Gíslason,
Helgi Gíslason og Lilja Gísla-
dóttir.
Maki: Ásgeir Beck Guð-
laugsson, f. 18.12. 1929, d. 1.11.
2008. Áður kvæntur Guðrúnu
Þorkelsdóttur, f. 19.2. 1933.
Barn: Larry Guðlaugur, m.
Kathy Ann Balatoni. Börn: 1)
Caitlin Laura, m. David
Greene, barn: Laura Quinn, 2)
Larry Allan, m. Anli Worthing-
ton.
Kv. 3. júlí 1956. Börn: 1)
Kristjana Þórdís, tónlistark. f.
Plocharski. 6) Níels Árni raf-
virki f. 1965. M1 Sue Ukachi
Ogbuagu Ásgeirsson, þau
skildu. Barn: Makela Urenna
Arndís. M2 Denice Baker.
Langömmubörnin eru 24.
Arndís ólst upp á Laugavegi
37 og 39 í Reykjavík. Hún gekk
í „Grænuborg“, Austurbæj-
arskólann, Laugarnesskóla og
eftir 12 ára bekk fór hún í
Kvennaskólann og síðan í Hús-
mæðraskólann á Varmalandi
1953.
Hún starfaði við barnapöss-
un, var umboðsmaður fyrir
HHÍ og fleira. 1977 fór hún til
starfa hjá Rauða krossinum og
síðar í verslunina Casa, þá
vann hún hjá Iceland Review
og síðan hjá Arnarflugi í 10 ár,
hjá Ferðaskrifstofunni Sögu og
í eldhúsinu hjá Úrval-Útsýn og
Samvinnuferðum-Landsýn. Þá
vann hún stutt í eldhúsi Breið-
holtsskóla en 1995-2005 er hún
í kennaraeldhúsinu við Hvassa-
leitisskóla og síðustu starfsárin
vann hún í Íþróttahúsi fatlaðra
í Reykjavík.
Dísa var stofnfélagi í Sina-
wik klúbbnum í Reykjavík 1969
og Kvenfélagi Breiðholts 1970
og sat í stjórn þeirra. Þá tók
hún virkan þátt í kirkjustarfi
eldri borgara í Fella- og Hóla-
kirkju og í Prjónakaffi í Gerðu-
bergi síðustu ár.
Útförin verður frá Kapell-
unni í Hafnarfirði kl. 13 í dag.
Minningarathöfn fer fram
síðar þegar aðstæður leyfa.
1957, m. Guðni
Gíslason, innan-
hússarkitekt og
ritstjóri. Börn: a)
Gísli, m. Jessica
Capwell, b) Krist-
ján, m. Aðalheiður
Millý Steindórs-
dóttir, c) Jakob, m.
Guðný Helgadóttir,
d) Smári, m.
Sandra Birna
Ragnarsdóttir, e)
Jón, f) Vignir. 2) Guðrún, f.
1958. M1: Gunnar Jóhannsson.
Þau skildu. Börn: a) Árni Beck,
m. Mie Rasmussen, b) Guðrún
Björg, m. Pétur Ingi Pétursson.
M2: Guðmundur Tómasson.
Börn: a) Tómas, m. Gunndís
Eva Einarsdóttir, b) Ragnar, m.
Guðbjörg Pálsdóttir. 3) Níels, f.
1960, d. 1960. 4) Lilja Petra, líf-
eindafr. f. 1961, m. Erlendur
Magnús Magnússon vagnstjóri.
Börn: a) Ásgeir Þór, m. Ágústa
Nellý Hafsteinsdóttir, b) Jón
Ingi, c) Heiðdís, m. Jon Olof
Täpp, e) Unnar Freyr. 5) Guð-
laug leikskólakennari, f. 1962,
m. Eiríkur Arnarson bygging-
artæknifr.. Börn: a) Óskar, m.
Jóhanna Gísladóttir, b) Grétar,
m. Hulda Guðlaugsdóttir, c)
Dagbjört Helga, m. Maciej
Með söknuði kveðjum við móð-
ur og tengdamóður.
Segja má með sanni: „Tilvera
okkar er undarlegt ferðalag“.
Ekki hafði hvarflað að okkur að
geta ekki dvalið hjá henni síðustu
stundirnar.
Hún er nú laus við þær þján-
ingar sem hún vaknaði við í byrj-
un febrúar síðastliðinn. Meinið
hafði tekið sig upp að nýju af full-
um þunga og ekki varð við ráðið.
Síminn er þagnaður og skila-
boðaskjóðan tóm. Ekki lengur
spurt hvernig hafið þið það.
Takk fyrir umhyggjuna og fyr-
ir að vera alltaf til staðar.
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes út Kötlum)
Hvíl í friði, elsku mamma.
Guðrún og Guðmundur.
Mamma var alltaf svo blíð og
góð við alla sem hana umgengust.
Ég man þegar ég var að alast upp
í Urðarstekknum, næstyngst af
mínum systkinum, að oft var mik-
ið um að vera á heimilinu.
Mamma vann heima meðan við
vorum að vaxa úr grasi og gegndi
þá ýmsum aukastörfum auk þess
að sjá um stórt heimili. Hún var
meðal annars umboðsmaður HHÍ
og rak Stigaleigu sf. í félagi með
pabba og bróður hans. Hún tók að
sér börn í dagvistun auk þess sem
hún leigði út herbergi í kjallaran-
um til menntaskólanema. Þannig
tókst henni að auka tekjur heim-
ilisins. Leigjendurnir voru einnig
í fæði hjá mömmu og pabba þann-
ig að það voru oft margir í mat og
glatt á hjalla.
Mamma var alltaf að. Hún
saumaði föt á okkur þegar við vor-
um lítil og oft á tíðum var saumað
upp úr einhverri gamalli flík. Hún
var húsmæðraskólagengin og lék
handverkið í höndunum á henni.
Ef hún var ekki inni að stússa þá
var hún úti í garði að hreinsa beð,
hlúa að blómunum sínum og
snyrta til. Enda var garðurinn í
Urðarstekknum alltaf vel snyrtur
og fallegur. Og þegar hún flutti í
Boðahleinina skipti það miklu
máli að geta haft smá garð til að
dytta að og laga og bæta við blóm-
um hér og þar.
Jólaundirbúningurinn var
hennar uppáhaldstími. Bakaðar
voru margar sortir af smákökum,
lagtertur, marmarakökur, sand-
kökur og fleira.
Mamma og pabbi voru sam-
taka í uppeldinu og því sem þau
tóku sér fyrir hendur. Þau veittu
okkur það sem við vildum, innan
skynsemismarka, studdu við bak-
ið á okkur, hvöttu okkur til náms
og dáða, glöddust með okkur þeg-
ar vel gekk, hugguðu okkur þegar
eitthvað bjátaði á.
Æskuár mín voru mjög ljúf og
á ég það því að þakka að við áttum
kærleiksríka foreldra. Þau voru
samstiga í gegnum lífið.
Mamma og pabbi voru dugleg
að styðja við bakið á börnum sín-
um og aðstoðuðu þau okkur á
ýmsa lund. Pabbi var liðtækur að
koma að smíða með Rikka þegar
við byggðum framtíðarheimili
okkar hér í Baughúsum, og
mamma var dugleg að passa
krakkana fyrir okkur ef á þurfti
að halda. Henni fannst ekki til-
tölumál að flytja inn á heimilið ef
við skruppum til útlanda og þá
komu þau bæði, pabbi og
mamma.
Þegar pabbi veiktist var aðdá-
unarvert að fylgjast með mömmu
sinna honum af ást og virðingu.
Eftir að pabbi dó fann mamma
sinn takt í lífinu til að halda áfram
með fjölskyldu, vinum og ætt-
ingjum sem hún elskaði og hlúði
að á sinn einstaka hátt. Fjöl-
skyldan var henni allt. Hún hafði
unun af því að fara á tónleika,
danssýningar, fimleikasýningar
og allt það sem börnin okkar og
barnabörnin tóku sér fyrir hend-
ur.
Nú er mamma komin í sum-
arlandið til pabba og þau farin að
dansa og leika sér eins og þau
gerðu forðum. Við sem eftir lifum
getum yljað okkur við skemmti-
legar minningar, fallega brosið
þeirra og smitandi hlátur. Minn-
ingin um yndislega móður mun
lifa þar til við hittumst aftur.
Elsku mamma, ég sakna þín
og mun gera mitt besta til að
halda merki ykkar pabba á lofti,
merki glaðværðar, umburðar-
lyndis, væntumþykju, samstöðu
og manngæsku.
Hvíl í friði mamma mín. Þín
dóttir,
Guðlaug.
Elsku mamma, nú ertu endur-
fædd inn í ljósið og getur aftur
dansað við pabba og skotist með
hugsun einni saman á milli allra
afkomenda þinna þó yfir höf og
lönd sé að fara. Nú eru engar lík-
amlegar eða efnislegar hömlur
lengur sem aftra þér.
Þú varst alltaf til staðar, það
var sama hvað við tókum okkur
fyrir hendur hvort sem var í
æsku eða á síðustu árum. Þú
varst með púlsinn á öllu sem var í
gangi hjá afkomendum þínum,
vinafólki og ættmennum. Í veik-
indum pabba varst þú stoðin og
styttan, hjúkkan sem þú aldrei
lærðir að verða en tókst samt svo
vel til í því hlutverki meðan þörf
var á.
Þú varst eiginlega aldrei kyrr,
hugsaðir vel um heilsu þína og
bjóst okkur svo fallegt heimili þar
sem kærleikur þinn umvafði alla
gesti og gangandi.
Þú ólst upp í stóru húsi þar
sem ættmenni fengu sitt fyrsta
húsnæði er þeir fluttu utan af
landi til borgarinnar. Þó þú værir
næstyngst í frændsystkinahópn-
um tengdist þú hópnum á ein-
stakan hátt og hélst þeirri teng-
ingu lifandi alla ævi, nú síðustu
árin með reglulegum heimsókn-
um á hin ýmsu heimili fyrir eldri
borgara þessa lands. Ein þeirra
sem nutu þessarar umhyggju
þinnar var tengdamamma sem
bjó í næsta húsi við þig. Til henn-
ar fórstu í hverri viku, sóttir hana
upp á herbergi ef hún var ekki
komin niður í danssal þegar þú
mættir og þú dansaðir við hana
síðast í 100 ára afmælinu hennar
aðeins 10 dögum áður en hún lést
í desember sl. Þú færðir okkur
fréttir af henni vikulega er við
bjuggum erlendis sl. 5 ár og við
erum svo þakklát fyrir það.
Það hefur verið svo magnað að
fylgjast með þér í gegnum veik-
indi þín síðasta árið, þú ætlaðir
þér að verða 90 ára en það hafðist
ekki alveg en vilji þinn og trú
færði þér og okkur aukamánuði.
Góða mánuði sem við erum þakk-
lát fyrir. Síðustu vikurnar á
sjúkrahúsi þar sem við fengum
um tíma ekki að heimsækja þig
hélst þú áfram að brosa og njóta
tengingar við okkur á þann hátt
sem mögulegur var. Annað var
ekki í stöðunni að þínu mati. Þú
naust þess að hlusta á ferðasög-
urnar um Ísland frá 1814-15 og
1924 sem við systkinin skiptumst
á að lesa upphátt er við sátum hjá
þér um leið og við hlustuðum á
Ragga Bjarna syngja lögin sem
þú elskaðir. Þá fórstu á vit minn-
inganna.
Þú þekktir landið okkar betur
en margur enda hafðir þú ferðast
um það allt frá barnæsku og þú
byrjaðir snemma að kenna okkur
örnefni þeirra staða er við fórum
um. Það er svo margt sem þú hef-
ur kennt okkur en ekki síst að
taka utan um fólkið okkar, að
elska og virða náungann og
rækta frændgarðinn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund..
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
(Valdimar Briem)
Þú varst einstök fyrirmynd,
elsku mamma mín, og minningin
um þig lifir.
Þín ástkær dóttir
Lilja Petra Ásgeirsdóttir.
Hún var einstök kona hún Arn-
dís Lilja Níelsdóttir. Hún sendi
mér fingurkoss út um gluggann á
líknardeildinni í Kópavogi örfáum
dögum fyrir andlátið og reyndist
það vera síðasta kveðja hennar,
fingurkoss og bros, þó að hún
vissi hvert stefndi og mátturinn
væri þrotinn.
Ég kynntist þessari brosmildu
konu fyrir tæpum 44 árum. Þá var
ég farinn að slá mér upp með
dóttur hennar sem svo varð eig-
inkona mín. Mér var tekið afskap-
lega vel og ekki síst af henni Dísu
sem ávallt var tilbúin til að hjálpa
öllum og með bros á vör. Það var
brosið sem einkenndi hana. Bros-
ið sem hjálpaði henni í gegnum
súrt og sætt, einlægt bros sem
hún dreifði svo víða.
Hún varð aðeins 85 ára gömul,
hún tengdamóðir mín. Ég segi að-
eins því einhvern veginn bjóst
maður við að hún lifði að eilífu.
Þvílíkur var þróttur hennar og
lífsgleði þrátt fyrir að hafa misst
Ásgeir, eiginmann sinn, úr Alz-
heimerssjúkdómi allt of snemma.
Í þessum erfiða sjúkdómi var hún
styttan við hlið hans og ekkert
fannst henni sjálfsagðara. Eftir
að hann dó fann hún sér farveg í
að heimsækja ættingja og vini á
sjúkrastofnanir og ekki síður að
fylgjast með barnabörnunum sem
fjölgaði stöðugt.
Dísa ræktaði frændgarð sinn
og grúskaði mikið í gömlum
myndum og bréfum sem hún átti
frá foreldrum sínum og afa og
ömmu. Hún þekkti söguna vel og
tengdi við myndir og muni sem
hún átti ógrynni af. Já, hún Dísa
hafði þann ókost að geta ekki hent
neinu. Ýmsir græddu á því en hún
var dugleg að fara með ýmsa
gamla muni á söfn og gefa þeim
sem gátu nýtt þá. En með henni
hverfur fróðleikur sem við sem á
eftir komum erum oft of værukær
með að halda til haga.
Þannig týnist tíminn og hún
Dísa er ekki lengur á meðal okk-
ar. Hún mun þó lifa áfram í huga
okkar og mörg barnabarnabörnin
ná að eiga góða minningu um
langömmu sína sem og auðvitað
allir 46 afkomendur hennar auk
tengdabarna og vina.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég þakka fyrir samfylgdina í öll
þessi ár og allt það sem hún hefur
gert fyrir okkur Kristjönu og
strákana okkar og fjölskyldur. Ég
færi öllum sem hana þekktu sam-
úðarkveðjur og þakkir.
Guðni Gíslason.
Nú kveðjum við með söknuði
Arndísi Níelsdóttur, eða Dísu
eins og hún var ávallt kölluð,
tengdamóður mína sem ég hef nú
þekkt í nærri 40 ár.
Dísa og Ásgeir voru alla tíð
samstiga í heimilishaldinu. Hún
vann utan heimilis eftir að börnin
voru uppkomin auk þess að sinna
áfram heimagistingu. Hafi ein-
hverjum ekki verið ljós dugnaður
hennar og þrautseigja þá duldist
það engum eftir að Ásgeir veikt-
ist. Hún barðist í gegnum öll
vandamálin sem því fylgdu en gat
þó alltaf verið stoð og stytta hjá
fjölskyldunni og hvernig hún
sinnti Ásgeiri í gegnum margra
ára veikindi hans er ofar mann-
legu afli.
Hún lét veikindi hans þó ekki
draga sig niður, var duglegri en
nokkur að taka þátt í hinum ýmsu
mannamótum og alltaf með Ás-
geir sér við hlið meðan hann lifði.
Dísa fékk sér lítinn sendibíl og
kom fyrir dýnum þannig að í hon-
um mátti gista. Á þessum bíl fór
hún með Ásgeiri um allt land og
heimsótti vinafólk. Já, hún átti
vinafólk um allt land og þeir sem
þekkja til vita að þarna er ég að
gera lítið úr hlutunum. Dísa hefur
alltaf verið sérlega félagslynd og
vinur vina sinna og var hún oftar
en ekki sú sem hélt saman göml-
um vinahópum alveg fram undir
það síðasta.
Það er ekki lengra en ca. 6 ár
síðan hún gekk með okkur upp að
Heljarkambi frá Básum án nokk-
urra vandræða og trítlaði Kattar-
hryggina með minniháttar að-
stoð.
En eins og fram hefur komið
tók Dísa alltaf fullan þátt í
veislum og mannamótum alveg
fram undir það síðasta. Ekki var
haldin veisla án þess að Dísa væri
þar og fylgdist vel með og hún
hélt mun betur út en margir sér
yngri. Seinni hluta febrúar sl. var
löngu skipulögð gifting í ættinni.
Barnabarn hennar var að gifta
sig. Einhver hefði talið að Dísa
yrði að halda sig til hlés vegna
veikinda sinna en svo var aldeilis
ekki. Hún fylgdist nákvæmlega
með allri athöfninni og var í veisl-
unni langt fram á kvöld. Það var
henni líkt þegar hún sussaði á mig
svo ég truflaði hana ekki þegar
hún var að hlusta af nákvæmni á
fremur groddalegt myndband frá
steggjakvöldi brúðgumans. Elsku
Dísa, hvíl í friði. Þinn tengdason-
ur,
Eiríkur Arnarson.
Amma Dísa hafði alltaf eitt-
hvað fyrir stafni. Allt frá því að
sitja og prjóna næstu peysu á
okkur afkomendurna, dansa með
vinum sínum á Hrafnistu út í það
að ferðast um landið og oftar en
ekki bauð hún okkur með. Heim-
sóknirnar í Urðastekkinn voru
líka alltaf skemmtilegar. Þegar
við vorum ekki að horfa á Nonna
og Manna á VHS, þá lékum við
okkur í garðinum á meðan amma
dundaði sér í beðunum eða hlup-
um út á róló og lékum okkur þar.
Þegar til baka var komið fengum
við ristað ömmubrauð með nóg af
smjöri. Veislurnar í Urðastekk
voru líka ógleymanlegar, húsið
fullt af fólki, spilaborð í hverjum
krók og auðvitað amma í essinu
sínu að bera fram kökur og góð-
gæti. Þegar kom að veislum hjá
öðrum, þá mætti amma alltaf
fyrst með eina eða þrjár banan-
arúllutertur og hjálpaði svo til við
undirbúninginn. Þegar veislunni
var að ljúka var alltaf hægt að
finna ömmu inni í eldhúsi að
ganga frá öllu því hún var alltaf sú
síðasta til að fara úr veislum og
rétti hjálparhönd við öll tækifæri.
Amma ferðaðist mikið, bæði
innan- og utanlands. Hún kom í
heimsókn til Óskars og Jóhönnu í
Bergen þegar þau bjuggu þar og
tókst þar að vera fyrsta og eina
manneskjan til að draga Óskar
upp á topp Ulriken, fjallsins sem
gnæfir yfir Bergen. Einnig kom
hún í heimsókn til Álaborgar þeg-
ar við systkinin Dagbjört og Grét-
ar bjuggum þar og naut þess að
ferðast með okkur um Jótland.
Hún var líka dugleg að taka rútu
innanlands í heimsóknir til vina
og vandamanna og kom eitt sinn
til Ísafjarðar og hitti okkur Dag-
björtu og Grétar og tók okkur
með í ferðalag um svæðið. Við fór-
um upp á Bolafjall, fórum með bát
út á Hesteyri þar sem allar hlíðar
voru gjörsamlega tæmdar af blá-
berjum og fórum í heimsókn til
skólasystur hennar í Bolungarvík
sem hún hafði greinilega haldið
góðum samskiptum við og sást
það langar leiðir hversu stolt hún
var af okkur.
Amma Dísa bjó hjá okkur í
Baughúsum um tíma og vorum
við systkinin því svo ótrúlega
heppin með að fá að fylgjast með
þessari ofur konu í sínu daglega
stússi. Alltaf var dagskrá og eitt-
hvað fyrir stafni og langoftast
voru það heimsóknir eða viðburð-
ir með vinkonum sínum eða ætt-
ingjum, já eða leikfimi sem hún
var mjög dugleg að mæta í enda
var hún með eindæmum spræk
alla tíð þar til veikindin fóru virki-
lega að taka sinn toll.
Hún amma okkar hefur alið af
sér fleiri afkomendur en margir
og henni hefur alltaf tekist með
verki, orðum og ást, að vera ein-
hver besta fyrirmynd sem hægt
er að hugsa sér og við getum varla
í orðum lýst hversu stolt við erum
af að hafa hana fyrir ömmu.Hvíl í
friði, elsku amma Dísa. Við biðj-
um að heilsa afa.
Óskar, Grétar og
Dagbjört Helga.
Arndís Lilja
Níelsdóttir
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MARÍA HELGADÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Droplaugarstöðum
laugardaginn 18. apríl.
Jarðarför mun fara fram í kyrrþey.
Anna Guðfinna Stefánsdóttir Sigurður Sveinn Jónsson
Ragnheiður Stefánsdóttir
Stefán Stefánsson Sólveig Hjördís Jónsdóttir
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubarn