Morgunblaðið - 24.04.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 24. APRÍL 2020
✝ Berglindfæddist 22.
desember 1953 í
Reykjavík. Hún
lést á Landspít-
alanum 13. apríl
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Demus Jo-
ensen, f. í Fær-
eyjum 5. febrúar
1914, d. 12. nóv-
ember 1990, og
Guðbjörg María Guðjónsdóttir,
f. 1. desember 1914, d. 7. maí
2001. Berglind var næstyngst
fjögurra systkina, en hin þrjú
eru Súsanna, f. 1946, maki Jón
Guðmundsson, Alda Hafdís, f.
lengst af og hóf ung að vinna
við fiskvinnslu, vann í Lands-
bankanum, sem matráður hjá
Súsönnu og Jóni á Sjómanna-
stofunni Vör og við fatahreins-
un með Öldu systur sinni.
Berglind og Vignir Þór
fluttu til Reykjavíkur 1994 og
starfaði Berglind við mat-
reiðslu í Gullsmára og síðan á
Hrafnistu í Boðaþingi, en á
báðum stöðum sá hún um
mötuneyti fyrir eldra fólk og
íbúa á þessum stöðum við góð-
an orðstír.
Útför Berglindar fer fram
frá Seljakirkju í dag, 24. apríl
2020, og hefst athöfnin klukk-
an 13 og er aðeins fyrir nán-
ustu aðstandendur.
Útförin verður send út á
facebookhópi: Útför Berg-
lindar Demusdóttur Joensen.
Stytt slóð: shorturl.at/dqAY7.
Slóðina má nálgast á mbl.is/
andlat.
1948, maki Sveinn
Þór Ísaksson, og
Vignir, f. 1960,
maki Þuríður
Gísladóttir.
Berglind giftist
Birgi Ingvasyni
frá Ólafsfirði en
þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Hall-
dóra, f. 1975, gift
Grant Whittaker
og eiga þau þrjú
börn, Nathan, f. 2005,
Amöndu, f. 2007, og Adam, f.
2010. 2) Vignir Þór, f. 1981, í
sambúð með Fríðu Björk
Einarsdóttur.
Berglind bjó í Grindavík
Elsku mamma. Eftir hetju-
lega baráttu síðustu fimm árin
tók síðasta krabbameinsmeð-
ferðin sinn toll. Aldrei kom það
til greina að gefast upp og hug-
rekki þínu og hörku mun ég
seint gleyma. Allar minningarn-
ar og allt sem þú hefur kennt
mér mun ég að eilífu geyma!
Góðmennska þín og umburð-
arlyndi var öllum kunnugt,
hvernig þú tókst fólki opnum
örmum og vildir alltaf aðstoða
alla í kringum þig, það var svo
einstakt.
Mun sakna þess þegar þú
hringdir í mig eftir hvern ein-
asta Liverpool-leik og fórst yfir
hann með mér. Mun sakna þess
hversu mikið þú upphafðir mig
og varst alltaf stolt af mér,
sama hversu lítið ég gerði.
Þinn sonur,
Vignir Þór Birgisson.
Elsku Berglind okkar, nú er
baráttunni lokið. Þú barðist eins
og hetja og verður þú það alltaf
í augum okkar. Við kveðjum þig
með sorg í hjarta, en það er
hægt að hugga sig við það að
þér líði nú vel og sért laus við
meinið sem kvaldi þig þessi
seinustu ár.
Þó sorgin sé mikil að þurfa að
kveðja þig, elsku Berglind, þá
vitum við öll að þú ert á fal-
legum stað og vonandi með
henni Öllu okkar. Við elskum
þig og dýrkum, munum sakna
þín alltaf og geyma þig í hjört-
um okkar, elsku fallega og góða
Berglind.
Súsanna Demusdóttir,
Jón Guðmundsson,
Súsanna Margrét
Gunnarsdóttir, Maríus
Máni Karlsson og
Jón Emil Karlsson.
Elsku yndislega systir mín,
þvílík barátta hjá þér við þenn-
an illvíga sjúkdóm sem krabba-
meinið er.
Þú varst svo mikill nagli, svo
mikil baráttukona – þú ætlaðir
þér sko að komast yfir þetta. Á
tímabili virtist það vera að tak-
ast en svo hallaði aftur undan
fæti, en aldrei, ekki einn einasta
dag, gafst þú upp. Ekki einu
sinni nú undir það síðasta, þá
stóð það ekki til hjá þér að gef-
ast upp.
Þegar ég hitti þig á páskadag,
daginn áður en þú kvaddir þá
rann það upp fyrir mér hvað þú
varst orðin veik, en þú ætlaðir
þér nú út af spítalanum og þú
ætlaðir þér að koma heim til
okkar Þurý og taka nokkra
göngutúra með okkur í Hvera-
gerði.
En svona varstu, þú kvartaðir
aldrei yfir einu eða neinu.
En þetta gerðist hratt, allt of
hratt en ég er svo þakklátur
fyrir að hafa fengið að hitta þig
daginn áður en þú kvaddir.
Þú varst komin í öndunarvél
en lést það nú ekki aftra þér frá
því að spjalla við mig, minntist á
Erlu Ósk og litlu afagullin mín,
þá Magnús Geir og Viðar Karl
og hvað þau þrjú voru þér kær
og þú hafðir á orði hvað Erla
Ósk hugsaði vel til þín og var
alltaf að senda þér myndir og
vídeó af tvíburunum – þú hafðir
svo gaman af því, það sást og
fannst langar leiðir.
Þú talaðir líka vel um hana
Þurý, og hvað hún hugsaði allt-
af vel til þín og var þér góð,
það var eins og þú vissir í hvað
stefndi.
Við ræddum oft um gömlu
góðu dagana þegar við vorum
að alast upp, ferðalögin í ryk-
fylltum bílnum hjá pabba og
mömmu þegar ekið var um
malarvegi landsins, við syngj-
andi í aftursætinu og lífið var
svo einfalt og áhyggjulaust.
Þú varst svo mikill stuðn-
ingur við mig, ég man það alltaf
að þegar ég var í boltanum hér
áður fyrr, þá komst þú á flesta
leiki og studdir við bakið á mér,
og oftar en ekki þá krufðum við
leikina eftir á.
Þú varst afburðaíþróttakona
og varst góð í öllu sem þú lagð-
ir fyrir þig, handboltinn, golfið
– þú varst fæddur sigurvegari –
eins og ég sagði oft, þú varst
algjör „fighter“.
Við rifjuðum líka upp prakk-
arastrikin okkar og þú minntir
mig á tómatsósuhrekkinn fyrir
ekki svo löngu.
Það var við matarborðið á
Víkurbrautinni og það var fisk-
ur í matinn.
Vitandi það að þú hristir
flöskuna alltaf duglega þegar
þú fékkst þér tómatsósu þá
skrúfaði ég tappann lausan á
flöskunni og viti menn, þú nátt-
úrlega hristir flöskuna og tóm-
atsósan út um allt og alla leið
upp í loft – við gátum alltaf
hlegið að þessu.
Ég mun sakna þess að heyra
ekki í þér, en við töluðum sam-
an oft í viku og stundum nánast
daglega.
En ég mun heyra í þér samt
sem áður – í minningunni sem
er mér svo dýrmæt.
Ég mun líka sakna þess að
hitta ekki á þig og fá kaffi og
veisluborð sem þú snaraðir
fram á núll einni, enda algjör
snillingur í matargerð.
Ég mun líka sakna þess að
heyra ekki hláturinn þinn og
finna fyrir hlýjunni og um-
hyggjunni frá þér.
Hafðu það gott þar sem þú
ert núna, elsku systir.
Eins og við sögðum í hvert
einasta sinn sem við kvöddumst
– Ég elska þig.
Minningin um yndislega
systur, gull af konu, móður,
ömmu, frænku, mágkonu – hún
lifir.
Hvíl í friði, elsku systir.
Þinn bróðir,
Vignir.
Elsku besta Berglind mín,
nú er komið að kveðjustund.
Er ég lít til baka og hugsa
um allar dásamlegu stundirnar
sem við áttum saman get ég
ekki annað en brosað. Hér áður
fyrr áttum við það til að rekast
hvor á aðra uppi í flugstöð þeg-
ar þú varst á leiðinni til Dóru
þinnar og ég að vinna, það voru
alltaf fagnaðarfundir. Þegar
drengirnir mínir komu í heim-
inn breyttist samband okkar og
má segja að við urðum mun
nánari, við töluðum oft saman í
síma eða á Facebook. Þú varst
mikið meira en Berglind
frænka okkar, þú ert og verður
alltaf Berglind amma.
Ég er svo þakklát fyrir allar
þær stundir sem við áttum
saman og hversu góð þú varst
Magnúsi Geir og Viðari Karli,
þeir ljómuðu í hvert skipti þeg-
ar þeir sáu þig.
Elsku Berglind mín, ég vil
þakka þér fyrir að sýna mér
það hversu langt jákvæðni og
bjartsýni kemur manni. Þú
barðist til síðasta dags og sama
hvað gekk á varstu alltaf já-
kvæð og brosandi, ég mun
reyna að miðla því til drengj-
anna minna eins og ég get.
Berglind mín, takk fyrir
dásamlegar stundir, hefði ósk-
að þess að þær yrðu mun fleiri.
Guð geymi þig og við elskum
þig.
Erla Ósk, Magnús Geir
og Viðar Karl.
Ég sendi aðstandendum
Berglindar mínar innilegustu
samúðarkveðjur og læt hér
fylgja með örstutta frumsamda
kveðju í ljóðaformi til vinkonu
minnar.
Rós er farin í ferðina löngu,
fortjaldið á látins braut.
Man merka sál á sérgöngu,
minning um fortíð þaut.
Hjartasól hljóðgeisli í tónaóð
himnasál leynist í laut.
Rós sér í veglegu vökubönd
í vonum daufra ljósa.
Fugl á himni, Drottins hlý hönd
í lystigarði fallinna rósa.
Himnasól hljóðgeisli í tónaóð
ferðalok, kveðja til rósa.
Rós halloka við harm svarta
hugga engla á herferð.
Himna kærleiksgjöfin í hjarta,
heillasál á heilagri ferð.
Hjartasól hljóðgeisli í tónaóð
himnasál í eilífðina sérð.
Rós er geisli gimsteins þar,
við grátum og engil þáum.
Friðarland í Jesú það er svar
eilíft líf Almættis ef náum.
Himnasól hljóðgeisli í tónaóð,
himnasál, síðar þig sjáum.
Rós er á ferð í feigðarklaustur
fortjald opið, sól sefur.
Drottinn dýrðar huggar traustur
dauf sunna birtu tefur.
Himnasól hljóðgeisli í tónaóð
himnaröðull ljós hefur.
Rós himna hljómur hjarta rís
hönd Drottins í englasýn.
Þrot sálar þróun kærleika ós,
þjáning liðin blessun þín.
Á himni hels, uppskeran rós.
Harmur er ást í Paradís.
(Jóna Rúna Kvaran)
Jóna Rúna Kvaran.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
(Jóna Rúna Kvaran)
Fallin er frá kær vinkona
Berglind, eftir hetjulega bar-
áttu. Við kynntumst er við
störfuðum í sambýlinu Gull-
smára. Begga var matmóðir
íbúanna sem voru eldri konur á
sínu ævikvöldi.
Hún hafði kærleikann ávallt
með í orðum sínum og gjörðum.
Vignir sonur Berglindar, hafði
á orði að mamma sín hefði tek-
ið gleðina á ný og endurnýjað
ástríðuna fyrir matseld árið
2003 þegar hún hóf störf í Gull-
smára.
Hún vandaði til alls sem hún
útbjó, matreiddi og bakaði fyrir
íbúa og starfsfólk. Þær eru eft-
irminnilegar aðventuhátíðarnar
sem íbúar buðu til og kræs-
ingar hennar Berglindar
glöddu gesti. Í minningarorðum
um íslenskar konur er pönnu-
köku- og kleinugerð oft til um-
ræðu en í Berglindar tilfelli er
bara ekki annað hægt. Gömlu
konurnar á sambýlinu höfðu
ekki bara matarást á henni
heldur voru alltaf þeim degi
fegnastar þegar hún kom til
baka eftir að hafa brugðið sér
af bæ, t.d. til Dóru að hitta
barnabörnin sín sem búa á
Englandi.
Eftirminnilegt var þegar hún
beið þess að verða amma í
fyrsta sinn og ætlaði að vera
viðstödd fæðinguna, en dreng-
urinn sneri dæminu við og tók
sjálfur nýfæddur á móti ömmu
sinni þegar hún mætti. Hún
nýtti öll tækifæri til þess að
heimsækja þau og fór síðast
með Vigni sér við hlið, en hann
var óendanleg stoð og stytta
mömmu sinnar í veikindum
hennar.
Berglind hafði gaman af
íþróttum og Vignir sagði að það
skinu rauðar stjörnur í augum
móður sinnar þegar þau ræddu
gengi Liverpool, og að „púl-
arar“ gengju aldrei einir, í eig-
inlegri eða óeiginlegri merk-
ingu. Berglind spilaði
handbolta á ungdómsárum sín-
um og golfið heillaði.
Það var einmitt i golfinu sem
hún kynntist Viktoríu Krist-
jánsdóttur sem varð síðar með-
leigjandi hennar og samstarfs-
kona okkar. Það var henni
mikil og erfið raun þegar Vigga
kvaddi hægt og hljóðlega síð-
astliðið haust en í tilefni 75 ára
afmælis hennar, sem rann upp
eftir andlátið, hélt Berglind
upp á daginn og bauð til kon-
unglegrar veislu að sínum
hætti, sjálf þá orðin sárlasin.
Auðvitað var Vignir þar með
móður sinni og hjálpaði henni
með daginn. Mæðginin störfuðu
á árum áður saman í Sunda-
nesti þar sem hún var mat-
ráður.
Mér er oft hugsað til Berg-
lindar þegar ég tala við vegg-
inn hjá KFC í Sundagörðum á
höttunum eftir borgara fyrir
vinkonu mína sem hefur ein-
faldan matarsmekk og vill bara
það besta. Við stöllur, ég,
Begga og Jóna Rúna, og stund-
um fleiri, léttum okkur oft lífið
og fórum á tónleika og í leik-
hús. Þetta gerðum við gjarnan
á föstudögum og kölluðum
dömukvöld.
Þetta voru góðar samveru-
stundir og verður Berglindar
sárt saknað á slíkum viðburð-
um héðan í frá. Ég kveð nú
Berglindi með þeim orðum sem
hún kvaddi mig gjarnan með:
„Sæl elsku vinkona.“ Mér þótt
vænt um þessa kveðju.
Blessuð sé minning Guð-
bjargar Berglindar Demus-
dóttur Joensen.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.
Guðbjörg Berglind
Demusdóttir Joensen
þín og lesa í eftirmælum að þú
hafir verið sæmdur fálkaorðu. Þú
varst frábær fyrirmynd og það er
augljóst hvaðan eigin áhugi á lýð-
heilsu, trúnaðarstörfum og emb-
ættislækningum kemur.
Í bænum sínum bað amma
Guðrún reglulega að við barna-
börnin myndum eignast traustan,
trúan, reglusaman og góðan
maka. Sjálf var hún afar lánsöm
með maka og lífsförunaut sem
elskaði hana, treysti og virti fram
til dauðadags. Þið amma lifðuð
fallegu, ástríku, gæfusömu og
viðburðaríku lífi, öðrum til fyrir-
myndar og ég hugsa til ykkar
beggja með ást og söknuði í
hjarta. Það er sárt að komast
ekki heim í kistulagningu og jarð-
arför til að votta þér hinstu virð-
ingu. Ég ímynda mér að þú sért
löngu kominn til ömmu og að þið
vakið yfir okkur saman.
Blessuð sé minning ykkar
beggja.
Ykkar elskandi barnabarn,
Guðrún Ágústa.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
haft afa Pál í mínu lífi. Afi Páll var
besti maður sem ég hef kynnst.
Hann var höfuð móðurfjölskyld-
unnar. Þótt amma hafi fengið að
ráða í litlu málunum þá var það
afi sem stóð á bak við þær ákvarð-
anir sem skiptu sköpum, enda
hafði hann alltaf rétt fyrir sér.
Hann skipti ekki skapi, fór ekki
sínu fram með yfirgangi heldur
var hann góður hlustandi og yf-
irvegaður og rökfastur ræðumað-
ur. Hann gat rætt um allt. Hann
var fróður um allt milli himins og
jarðar enda fylgdist hann vel með
heimsmálum og öllu sem var að
gerast hjá okkur afkomendunum.
Hann var kletturinn okkar og við
gátum leitað til hans með allt.
Hann dæmdi ekki og lét okkur
líða eins og við skiptum máli.
Hann er fyrirmyndin mín og ég
vona að ég líkist honum.
Fyrstu minningar mínar um
afa tengjast sumarbústaðnum í
Grímsnesinu. Afi vaknaði alltaf
fyrstur og þegar við hin vöknuð-
um var hann búinn að finna til
morgunmatinn. Dagurinn leið,
það var farið í sund, í búðina og
svo dyttaði afi að bústaðnum og
nostraði við landið ef veður leyfði.
Við fórum í göngutúra, það var
lesið og spjallað. Afi talaði minna
en amma en þegar hann talaði þá
hlustaði ég gaumgæfilega enda
sagði hann skemmtilega frá.
Það var einstök gæfa að fá að
fylgjast með sambandi afa og
ömmu og heyra sögurnar um til-
hugalífið og árin áður en ég fædd-
ist. Afi elskaði Unnu sína afar
heitt og vildi allt fyrir hana gera.
Þeirra samband var einstakt.
Milli þeirra féllu aldrei styggð-
aryrði. Aldrei talaði afi öðruvísi
en fallega um ömmu og hann setti
hana alltaf í fyrsta sæti. Þegar
ömmu hrakaði sá afi um hana
heima þrátt fyrir litla sjón. Eftir
að hún fór á hjúkrunarheimili
heimsótti hann hana daglega en
síðan sameinuðust þau aftur í Sól-
túni, komu sér upp rútínu,
hlustuðu saman á hljóðbækur og
horfðu á sjónvarp. Þá var farið
með ömmu inn til sín og þau hitt-
ust aftur næsta dag. Amma
þekkti engan undir lokið, ekki afa
heldur. Alltaf lét hann eins og
hún fylgdist með, sagði henni
fréttir af okkur afkomendunum.
Hann og Unna voru eitt. Ég ótt-
aðist að færi hún á undan myndi
hann fylgja fljótt á eftir. Það
reyndist rétt.
Afi var sorgmæddur þegar
hann missti ömmu. Það var hon-
um hjartans mál að kveðja hana
fallega og virðulega. Þetta var
honum erfitt en hann skipulagði
kveðjustundina, hann vissi hvern-
ig hann vildi hafa hlutina. Það var
yndislegt að sjá hvað hann var
ánægður með hvað allt tókst vel
og hann ákvað að allt skyldi verða
eins þegar kæmi að honum. Þá
vissi enginn hvernig aðstæður
yrðu.
Þegar ég kvaddi hann í síðasta
sinn í febrúar sl. þá sömdum við
um að hann mundi halda upp á 95
ára afmælið sitt 9. nóvember nk.
Félagsleg einangrun undarfarn-
ar vikur og söknuður eftir ömmu
varð honum um megn. Afi var
þreyttur og ákvað að það væri
komið nóg, hann vildi fara til
ömmu.
Elsku afi, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur kennt mér, sýnt
mér, gefið mér og fyrir að vera sá
maður sem þú varst. Ég minnist
góðu stundanna með hlýju, sakna
þess að geta ekki séð þig aftur en
gleðst með þér að þið amma eruð
nú saman á ný.
Guðrún Lilja Magnúsdóttir.
Þegar líða tók að sumri virðist
sem afi hafi ákveðið að hann vildi
njóta þess með Guðrúnu sinni.
Sjötíu ára farsælt hjónaband
þeirra er fyrirmynd okkur sem
minnumst þeirra og þökkum allt
sem þau voru okkur. Afi var fyr-
irmynd í margvíslegum skilningi.
Trúr, sama hvað á bjátaði, sam-
stiga ömmu, hönd í hönd á lífsins
vegi. Afi var fyrirmynd í því að
setja sér markmið og ná þeim.
Raunsæi, æðruleysi, ljúf-
mennska og hófsemi eru allt orð
sem lýsa afa vel.
Margir minnast afa Páls á mis-
munandi forsendum því hann
kom víða við og lét til sín taka.
Við Karen Lind minnumst afa
fyrir þær mörgu stundir sem við
áttum með honum er við ræddum
daginn og veginn, framtíðina og
hvaða veg skyldi velja. Það sem
einkenndi upplifun okkar af hon-
um var hversu vel hann hlustaði á
það sem sagt var við hann. Hann
hafði raunverulegan áhuga á því
sem við vorum að ræða við hann.
Með hóflegum ráðum, skynsemi
og kærleika miðlaði hann svo lífs-
reynslu sinni til okkar.
Miðlægur punktur í lífi ömmu
og afa var trúin á Jesú Krist.
Kvölds og morgna báðu þau fyrir
fjölskyldunni, lífinu og því sem
framundan var hverju sinni.
Enginn fór af þeirra heimili
nema farið væri með bæn og beð-
ið um handleiðslu Guðs en að
endingu fóru allir viðstaddir
saman með faðirvorið. Þeir sem
tóku þátt í slíkri bænstund vita
að það verður engin ferð farin,
hvers eðlis sem hún er, nema hún
sé sannarlega örugg og leidd af
hendi Guðs. Það fallegasta var
hvernig þeim tókst að sýna trú í
verki. Afi og amma trúðu og
treystu Guði. Lifðu í trú, sann-
færð um að þau væru örugg í
hendi Guðs.
Afa kynntist ég best í ævin-
týraveröldinni í Grímsnesi. Á
meðan amma naut þess að liggja í
ömmulundinum sínum þá tókum
við barnabörnin til hendinni í
verklegri vinnu með afa. Mála,
smíða, grafa, klippa og búa til
göngustíga, gróðursetja, listinn
var endalaus. Á kvöldin fyrir
kvöldbænir og háttinn gengum
við alltaf saman niður að hliði og
læstum því fyrir nóttina. Allt í
röð og reglu og staðfastri rútínu.
Þannig líður börnum best.
Við þökkum fyrir að hafa
kynnst afa Páli og notið síðasta
áratugar með afa og ömmu. Við
erum einnig þakklát fyrir að öll
fjögur börn okkar kynntust vel
langafa sínum og langömmu,
ferðuðust með þeim um landið,
fóru með þeim í Grímsnesið og
munu því geyma í huga sínum og
hjarta minningar um þau.
Þakklæti er okkur efst í huga
og gleði yfir því að þau séu nú
saman á ný. Við gleðjumst yfir
því að hönd í hönd verður vorið
hjá afa og ömmu tími sameining-
ar og framundan er eilífðin, Guð
og þau tvö.
Guð blessi minningu afa Páls
og ömmu Guðrúnar og megi Guð
varðveita okkur hin sem fyrst og
fremst þökkum fyrir allt það sem
þau voru okkur.
Páll Ágúst og Karen Lind.
 Fleiri minningargreinar
um Pál Sigurðsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.