Hvöt - 01.02.1947, Blaðsíða 4
2
II V Ö T
Við eigum verk fyrir höndum
Skólaæska.
Það má vera, að það hljómi illa
i eyrum ykkar þegar ég kem hér
og segi ykkur, að við höfum verk-
efni að vinna, hljómi illa vegna
þess, að ykkur finnst ef til vill að
verkefni ykkar séu nógu áþreifan-
leg, þótt ekki sé verið að hampa því
framan i ykkur i blaðagrein. En við
gerum okkur það ef til vill ekki
nógu ljóst, hver þessi verkefni eru.
Við gerum okkur það þó sjálfsagt
öll ljóst, að við erum fyrst og fremst
komin i skólana til þess að stunda
þar nám okkar undir handleiðslu
og tilsögn ltennaranna, og okkur er
skylt að rækja þáð eftir beztu getu.
En við höfum ennþá meiri verk-
efnum að sinna, sem engu að síð-
ur geta talizt skyldur en önnur
verkefni, sem okkur eru lögð á
herðar i skólum okkar. Hér á ég
við félagasamtök og félagslíf skól-
anna.
Þeirri húgsun skýtur því miður
allt of oft fram hjá mönnum, að
félagslíf sé einskis virði og það sé
ekkert á sig leggjandi fyrir það, því
að það skilji ekkert eftir og komi
að engum notum þegar út i lifið
kemur. Aðrir vilja varpa félags-
starfinu á örfáa menn, þótt þeir
viðurkenni gildi þess. Öll verðum
við að viðurekenna það, að líf okk-
ar og störf krefjast samfélags, sam-
skipta og samvinnu við aðra í meiri
cða minni mæli. Við erum vitan-
Hjalti Þórðarson
forseti S. B. S.
lega húin misjöfnum hæfileikum
til að mæta þessu óumflýjanlega
lögmáli almennra samskipta og við-
horfin til þeirra hluta eru eðlilega
misjöfn. Þá verðum við að játa það,
að við þurfum tamningu til að ná
nauðsynlegum þroska, til þess að
geta sameinað hin misjöfnu sjónar-
mið. Þjóðfélag'ið og mannfélagið
krefjast þegnskapar livers einstak-
lings, og' hver, sem reynist góður
þegn nýtur fullkomlega þeirra rétt-
inda, sem hvert þróskað þjóðfélag
veitir. En til þess að þjóðfélagið
eða samfélagið njóti þegnskapar
okkar, verðum við að ltafa nægan
félagsþroska. Við höfum víða tæki-
færi til þcss að öðlast slíkan jtroska,