Austri - 18.12.1986, Síða 7

Egilsstöðum, jólin 1986.
AUSTRI
7
ekki inn en hringgengum húsið og
lögðumst á glugga. Ekki verður
það talin kurteisi, en við gerðum
ekki ráð fyrir að verða hér á ferð
næstu árin svo... Ekki var húsið
háreist en ótrúlega vel féll það að
landslagi með græn torfþök sín.
Ég verð að játa að ég er búin að
gleyma hvert leið okkar lá er yfir
fjallið kom. Þar var auðvitað annar
fjörður eða öllu heldur sund og út-
sýn yfir til næstu eyja var stórkost-
leg. En hvort við ókum til hægri
eða vinstri þegar niður að sjónum
kom það man ég ekki og skiptir
varla máli. Það var komið fram yfir
hádegi og allir orðnir svangir.
Okkur kom saman um að fá okkur
snarl ef við rækjumst á sjoppu eða
matsölustað. Við reiknuðum þó
ekki með að slíkt væri að finna í
grenndinni. Þetta var fremur
strjálbyggð sveit. Bændabýli með
snotrum byggingum, kýr á beit, en
ekki voru túnin stór. Greinilega var
erfitt um ræktun, jarðvegur
grunnur og grjótið óð alls staðar
upp úr. Sums staðar sáum við jafn-
vel fólk vera að rífa grjót upp úr
túnblettum.
En viti menn. Handan við lága
hæð blasti við bygging sem sannar-
lega leit út eins og veitingastaður.
Við ókum inn á planið. Þar voru
margir bílar, bæði fólksbílar og
einnig vinnuvélar. Líklega voru
þeir að gera bílastæði hér. Ég tók
eftir þrem jeppum sem voru mál-
aðir skræpóttir í brúnum og
grænum litum. Hvílík smekkleysa,
hugsaði ég.
Við komum inn í dálítinn matsal
þar sem fólk sat að snæðingi.
Matarilmurinn ærði upp í okkur
sultinn og við þóttumst heppin að
hafa rekist á staðinn. Sirrý gekk
fyrst að afgreiðsluborðinu og
spurði á syngjandi sænsku hvort við
gætum fengið mat.
Afgreiðsludaman starði á hana
stórum augum.
(,Spise?“ sagði Þröstur, benti á
matinn og okkur. Þá ljómaði
konan í framan. Alveg sjálfsagt,
gjörið svo vel. Á matseðlinum var
girnilegur pottréttur með græn-
meti. Og verðið var hlægilega lágt.
Nú höfðum við sannarlega dottið í
lukkupottinn. Við tókum bakka og
Sirrý og Þröstur fengu skammtað á
diskana eins og á þeim tolldi. Hér
var maturinn greinilega ekki skor-
inn við nögl. Sem þau eru að leggja
af stað til að horfa eftir lausu borði
og við Haukur að færa okkur að af-
greiðsluborðinu vindur sér að
okkur maður í hvítri skyrtu með
undarlegum borðum og hefur upp
raust sína og mælir á dönsku að því
er okkur skildist en svo óðamála
var hann að við náðum ekki að
greina eitt einasta orð. Þó kom þar
að við þóttumst skilja að hann væri
að spyrja hvað við værum þar að
gera. Okkur fannst þetta í meira
lagi skrítið ef ekki hreinlega dóna-
legt. Svöruðum þó af fyllstu kurt-
eisi að við værum að fá okkur að
borða, hvað maðurinn hlaut
reyndar að sjá. Ekki virtist þetta
vera nægilegt svar því enn heldur
hann langa tölu, bendir og patar. í
þessum orðaflaumi greindum við
brátt eitt orð sem hann staglaðist á.
Militær. Við litum hvert á annað.
Her. Og sannleikurinn rann upp
fyrir okkur þegar sá borðalagði fór
að róast. Við vorum stödd á
herstöð. Við höfðum álpast inn á
danska herstöð. Við sáum að fólk
við næstu borð var farið að glotta
og allir gláptu á okkur. Hver hefði
boðið okkur, spurði sá danski.
Enginn. Við hefðum bara haldið
að þetta væri veitingastaður og
komið hér til að borða. Hann
þrumaði að við yrðum að fara
strax. Hér væri óviðkomandi bann-
aður aðgangur. Hér færi enginn inn
fyrir dyr nema í boði einhvers í
stöðinni.
Haukur benti á Sirrý og Þröst
sem enn stóðu þarna með hrokaða
diskana.
„En þau eru búin að fá mat.
Konan sagði að það væri allt í lagi.“
Danskurinn hristi höfuðið, sýni-
lega stórhneykslaður á þessum
blessuðum fávitum en þó greini-
lega búinn að átta sig á að hér voru
að minnsta kosti ekki á ferðinni
njósnarar frá KGB heldur blásak-
lausir græningjar á ferðalagi. En á
látbragði hans mátti skilja að
annað eins og þetta hafði aldrei
borið við á þeim stað. Hann fór að
skýra fyrir okkur eins og við værum
smábörn að hingað mætti enginn
óviðkomandi stíga fæti og þyrfti til
þess sérstakan passa.
„Þið verðið mínir gestir,“ sagði
hann loks í uppgjafatón. „Og þið
komið á skrifstofu mína áður en
þið farið.“
Líðan okkar var vægast sagt
orðin lítt bærileg, og matarlystin
rokin út í veður og vind. Samt
snerum við okkur að því að fá
skammtinn okkar. En nú brá svo
við að konan blessuð sem áður var
svo alúðleg var orðin eins og stein-
gervingur í framan og skellti á disk-
ana okkar smáslettu af kássunni,
rétt nægilegt til að óhreinka þá.
Það var ekki hátt á okkur risið þar
sem við sátum og átum hina dönsku
herglás. Við heyrðum pískrið allt í
kringum okkur og vissum engan
veginn hvernig við áttum að vera.
Á skrifstofu offiserans urðum við
að gefa upp nöfn og heimilisföng.
Gera grein fyrir hvaðan við
kæmum, hvert við værum að fara
og hvað við værum hér að gera. Við
urðum að sýna ökuskírteini og far-
miðana með skipinu. Foringinn
virtist loks sannfærður um að
danska hernum stafaði engin hætta
af furðufuglum þessum. Við vorum
jafnvel ekki grunlaus um að hann
væri farinn að hafa gaman af. Fegin
höfðum við verið er við komum inn
á „hótelið". Hálfu fegnari gengum
við þaðan út. Þá varð mér líka ljóst
hvers vegna jepparnir voru málaðir
svo ósmekklega. Það voru felulitir
herbíla. Nú, við höfðum þó fengið
að borða. Sirrý og Þröstur þre-
faldan skammt, við Haukur einn
þriðja úr skammti. Það er sæmi-
legur skammtur á mann ef jafnt er
deilt.
Við komum niður að höfn í þann
mund er Norröna var að leggjast
að. Það var ekki fyrr en um borð
að við gátum farið að hlæja að
ævintýrinu. Það mátti með sanni
segja að dagurinn okkar í Færeyj-
um hafði orðið viðburðaríkur.
Ennþá getum við velst um af hlátri
þegar við minnumst inngöngu
okkar í danska herinn. Við erum
enn að útmála hvert fyrir öðru hve
við vorum hamingjusöm yfir
þessum ódýra, góða mat í byrjun.
Hvað danski yfirforinginn var óða-
mála og hneykslaður yfir „innrás-
inni“ og hve lúpuleg við svældum í
okkur kássuna þá hina dönsku.
Sigrún Björgvinsdóttir.
Austfjarðaleið hf
sími 97-7713
Bestu jóla- og nýársKveðjur
til viðshiptavlna og
annarra Austfirðinga.
ÞöKKum viðsKiptin
Verslunarmannafélag Austurlands
sendir félagsmönnum sínum og öðrum
Austfirðingum bestu ósKir um gleðilegjól
og farsæld á Komandi ári.
ÞöKKum samstarf liðins árs.
Qleðileg jól
gott og farsælt
Homandl ár.
ÞöHkum góða samwlnnu
á árinu aem erað líða.
Skinney hf.
Steinunn SF 10, Freyr SF 20, Skinney SF 30
Höfn, Hornafirði