Þjóðhátíðarblaðið - 09.08.1936, Side 13

ÞJÓÐHÁTÍÐARBLAÐIÐ 1936
sinn kjamman hver. Við vorum varla búnir að
rífa kjammana úr roðinu, þegar maður kom
og spurði með hvers leyfi við rifum þessa
hausa. Þar var Pétur kominn. Við greiddum
honum fyrir þessa kjamma sem svaraði and-
virði eins hausabagga, og þakkaði Pétur þá
fyrir, bað okkur að gjöra svo vel og kvaddi.
Héldum við seinna, að hann hefði farið að tala
við brytann.
Svo var haldið af stað. Tíminn leið í glaum
og gleði. Eftir að við höfðum snætt miðdags-
verð var farið upp í brú og sungið mikið. Og
ekki dró það úr giaðværðinni, þegar við feng-
um þorskhausa-Pétur fyrir einsöngvara í þenna
ósamæfða kór.
Koman til Stokkseyrar var óundirbúin. Þegar
þangað kom voru hvorki til hestar eða vagnar,
til þess að komast lengra. Okkur var sagt, að
2 tíma gangur væri upp að Ölvesárbrú. Okkur
fannst það mundi ekki lengi gengið ,,af svona
mörgum“ og að hugurinn mundi bera okkur
hálfa leið. Við lögðum því af stað. Eftir nærri
klukkutíma göngu hittum við mann og spurð-
um hann, hvað langt væri að Tryggvaskála.
,,Svo sem eins og 2 tíma gangur“, svaraði hann.
Enn var gengið góðan spöl, þá hittum við ung-
linga, sem voru að fara heim úr vegavinnu með
hestvagna. Við spurðum, hvað langt væri að
Tryggvaskála. ,,Svo sem eins og 2 tíma gang-
ur“, svöruðu þeir. Við fengum nú að láta far-
angur okkur í vagnana, meðan við áttum sam-
leið og nokkrir settust ofan á. En tvisvar verð-
ur sá feginn, sem á steininn sezt.
Enn var gengið og fannst okkur að nú myndi
vera farið að styttast að Tryggvaskála. Við
spurðum því stúlku, sem var að reka heim kýr,
hvað langt mundi eftir að Tryggvaskála. „Svo
sem eins og 2 tíma gangur“, var svarið. Okkur
fór ekki að standa á sama. Annað hvort var,
að allir, sem við spurðum, miðuðu við alla
leiðina frá Stokkseyri, eða að við vorum litlir
göngugarpar. Við fórum því að greikka sporið,
og þá skömmu seinna sáum við Tryggvaskála
blasa við.
Það fyrsta, sem um var beðið á Skálanum,
voru handklæði, því flestir fóru að baða sig í
ánni fyrir neðan brúna. Mun það hafa verið
sjaldgæft, því hópur lestamanna, sem voru á
austurleið, stönsuðu og horfðu undrandi á.
Matarlystin var í bezta lagi eftir sjóferðina,
gönguna og baðið. Var vel á borð borið, og
fengum við lax, meðal annars. Hefir víst stúlku
þeirri, sem á borð bar, þótt við lystugir, eftir
þeirri áherzlu, sem hún lagði á orðið b ú i ð,
þegar hún sá fatið tómt. Um nóttina gistu allir
í Tryggvaskála.
Kl. 7 næsta morgun var lagt af stað til
Reykjavíkur í tveim póstvögnum. Glatt var á
hjalla í þeim vagninum, sem ég var í, þar til
við komum að ,,Kömbum“. Þar urðum við að
ganga upp, nema Jóhann, hann naut þess, hve
hann var veikur í fæti. Þegar aftur átti að
stíga í vagnana, ætlaði að verða rimma. Þeir,
sem voru í seinni vagninum, höfðu heyrt í okk-
ur hláturinn alla leið. Þeir vissu, að annar bak-
vörðurinn hélt uppi allri gleði hjá okkur og
bentu á, að í þeirra vagni væru allir framverð-
irnir, annar bakvörður og markvörður ,ásamt
varamanni, en í okkar vagni allir framherjar
og hinn umþráttaði bakvörður. Fyrst við hefð-
um skiftst þannig af tilviljun í vagnana féll-
umst við á, að þeim bæri að hafa hann það
sem eftir var leiðarinnar. Dofnaði þá all-mjög
í okkur vagni. En á Kolviðarhóli bætti hann
okkur upp tapið, meðan setið var að snæðing.
Seint um daginn komum við til Reykjavík-
ur. Höfðum við þá verið hlæjandi allan tímann
frá því að við fórum frá Eyjum, nema meðan
við sváfum í Tryggvaskála. — — —
Það kom í okkar hlut, að keppa fyrst við
K. R. Liðinu var teflt fram eins og upphaflega
stóð til. Jóhann með annan fótinn innpakkað-
an í bómull og legghlífar. Þá var knattspyrn-
an ekki komin á hærra stig en það, að eins
mikið var hugsað um að hlaupa á leikmenn, eins
og að leika boltanum. Líklega hefir Björgúlfi
láðst að kenna okkur þá list, þegar hann kenndi
okkur gang leiksins. Að minnsta kosti töpuð-
13