Morgunstjarna - 01.02.1933, Page 6

lcor:'.m
.-'i
viö fórum að búa okkur.
.m^var hastur nokkuð, Því
u ágætur. Nú var lagt af stað,
usaði einn hesturinn, er bar
Það var mesta hepni að hún meiidist e’-s.c
-g og varla hægt að fara nema með útfalll
legt og einkennileg náttúra. VlOa eru h
im af. Eins og áður er sagt , er har rjog
d. nema fetið. Við ætluðum að ná f. tvc hesta á
íinsstöðum. har eru hagar góðir 03 eru he-star f
cnir Þangað til varðveisiu. Þegar vlö komum að
jndi minn að ná í hestana, en hað gekk ekki sem
Ég átti að r£ða hesti nokkrum er Skjóni hét,
1 hann var grmall mjög, -en mér farmst hann samt
stað, Þega.j* við lcornm unclir ólafsvíkurenni
•li n
uniir
mi.
>.
datx,
be.ki
r'

('i'.
,y L/
t O T
er í
:j £

? Pam
björg
' ' 'og
?im er he.f
s Glsfovík og
vamsstöðiim,
be>;t, Töföumst
ry ■ t
ai’í.cga
Lav vatn
hestamir
,ir á
SanOi.
ætlaði'
víð Þvi
ao
og
fara heim,
fé okkur
iítið viö Það, en Þá kom skúr, og stungu nokkrir upp á Því
við hugsuðum sem svo, að fara að minnsta kosti til;-Soncls
ðfisopa. Var Því afráðið að fara'til Sands. Þegar viö komum til Sands,
rum við til hjðna nokkurra Þar í Þorpinu. JStluðu Þau hjónin með ut i
úpadal. Pengum viö kaffi Þar. Svo^ var lagt af stað ut í Djúpadal. Á
Lðinni komum við á marga bæi og Þáðum beina, sem okkur var veittur. Á
öal annars komum við á bæ einn ónefndan. Voru Þá á boðstólum rúgkökur
:aðar á glóð. Voru Þær mér ærið nýnæmi, enda.^boröaöi ég vel af Þeim.
öan var ferðinni haldið áfram, og komum^við á ákaflega einkennilegan
að. Það voru göng í gegnum bergið, Þar áðum viö og skoðuðum göngin. Svo
l> farið á bak og ferðinni haldið áfram beinaleið út í Djúpadal. Dalur-
1 er eins og skál í laginu og brattar hliðar niður í botn. Inn í dalinn
hægt að komast á einum stað og er Þai-yÞröngur og storgrýttur troðningur,
verður að teyma hestana. í da rum er ákafiega fallegt. Þar er mjög
kiö af berjum, en ég hafði Því miður ekkert ílét, og tíni ég Því
veltingana mína og í munninn. SmökkuðusG mé.r* berin ágætj/rga. Þegar
rið var að skyggja daginn, héldum við heim. Þegar við kcmuin til
jssavíkur, skifti ég við aðra telpu á hesti. Dékk liún Skjóna en ég^
akk, hestinn sem hún reið. Þéssi^hestur var latur en Þýðari en Skjóni.
hleyp
arunum, en hvernig sem
.aa sandar Þar við Krossavík og fólk.ið
hamaðist á bikkjunni, fór harm ekki irer.a fetið. Svo fékk ég aftur
jóna minn. Við fengum kaffi á Sandi, og síðan héldum við heim og hjómin
.gdu okkur, Við komum á rennislétta velli og klárunum var hleypt á
,*ða sprett. En Þé datt hesturirm, sem moðursystir mín reið og datt hún
baki, og kom a'stein
og hruflaði sig
hót Gráni. Hann
,4
litiö eit-
Þessi ne
atur
var
iti kostagripur, hann het Grani. Hann var mjög lítill, og var Því kall
ir LitXi-Gréni. Eaðir minn átti hann fyrst, cg aldi hann^sem folald.
;ar við komum inn undir Enni, snéru hjónin við. en við héldurc áfram.
;ar við loksins komum komum heim
Iri Þessari kaffidrykkju. Eg hefi
ís mikið af kaffi og Þá. Eg lá í
.1, Því ég er ovön við kaffi.
£ Ólafsvík, var mer ilt í maganum af
nefnilega aldrei á æfi minni drukkið
rúminu daginn ei'tir, en Það var líka'
Auður Proppé.
STÍNA OG KISA.
Á Akureyri á heima telpa, 3 áivygömul, sem heitir Stína. Stína litla
ijög fallega kisu. Kisa er mjög gó'ö við Stínu og lofar henni að rífa í
•>ttið og greiða sér, en hún Þoiii* ekki að heyra mikil læti. Sagan segir
á hvað kisa gerði Þegar Stína lét illa. Allt heimilisfólkið var uppi á