Morgunstjarna - 01.02.1933, Blaðsíða 20

Lldum út í skóginn, en við Þurftum að vera
fcomnir kl.6, Þangað sem menn-
'r ætluöum að re-ma aö i'a "icc
Við ððum yfir ósinn. sem ekki
■nir voru. (Foringjar ferðarinnar)
jigða hesta á hænum hinumegin við valniö, ^ ^ , x
.? mjög djúpur, en frekar straUmhar-ður, Uíj gengurn heun ao Dænum, sem heo
unbshóll, við fengum hestana, en á meðan veri0 var að saskja Þa, hittum
Lð dreng, sem átti heima Þar á 'bícnum, íiann. vv:: uiiog heimskur. Spurðum vit
uin hvort hann vssri hróðir drengsina, sem heiði farið aó^sækja.hestana.
!.nn kvað nei við Því, en hann sagði að sa nuxði verið oroðir sinn. Fengum
Lð nú hestana og skemmtum okkur'mjög vel a Þeim^ við íeogum lika drenginn
heenum með okkur og var hann vel kunnugur, og sýndi hann^okkur margt
';öal annars sýndi hann okkur álftarhreiöur, og voru 1 Þvi tvö mjog' stor
-g, en enginn lá á eggjumm, Því að fuglinn var uti a vatninu. xæplega
i 6 komum við Þangað sem drengirnir voru komnir, Þvi að flestir voru
ímnir, Því Það átti aö fara aö leggja af stað. ^Borguðum við drengnum og
‘Jkkuðum honum fyrir fylgdina og skemmtunina, siöan horöuðum viö Það sem
'-•‘tir var af nestinu, var svo lagt af stað, og var Þa orðio allmast, ovo
ö margir urðu sjóveikir á leiðlnni. Um kl. St komum við heim og hoíðum
ið skemmt okkur ágætlega.
Stefán G-eir Svavars, 7. hekk A.
3ÚSTAUUR HUhDUKONUNNAR.
Þessi saga var mér einu sinni sögö, og hefi ég
,‘etta hlað. Þaö var einu sinni maður er ætlaði að hygg^a ser hus en ekki
.pt óp- Þess hvar Það var. En Þar sem husio atti ao otanda, var stor steirm
& du tt sprLsJa. En nóttina áöur en Bteinninn var sprengdur^reymdi
:onu mannsins, að iað kemur kona til hennar og hiður hana að 3a ^ ð
~ os
Inn lofar aðsera Það ekki. Mun Þetto hal’a vertð huldukona er hjo i stein
Lnum. Dálítið stóð útúr af steininum en hitt ínn 1 Þvottahusið. Kona Þessi
'itti eina litla telpu, sem hún varð alltaf að vera hja a.daginn, og tar
•essvegna að Þvó á nóttum, Þvi maður hennar var 1 vinnu a daginn. Svo var
,að einu sinni að hana dreymir að Það kemur sama konan og aöur os öiöur
iana að hætta Svó á nóttunni. Þvi Þs.ð se svo ottsðissamt fynr sig, Þa seg
iS að tíún geti Það ekki, Því hún verði að vera hja harninu a daginn, Þa